En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Ormanın ortasında bir geçit açıldı ve içinden sağ salim dönmeyi başaran Raze çıktı. Geçidin kapandığından emin olmak için başını çevirip arkasına baktı çünkü o yaratıklardan herhangi birinin peşinden gelmesini isteyeceği son şeydi.

“İlk gezintim için beklediğim bu değildi,” diye düşündü Raze. “Her neyse, artık her şey açık. Alterian’da portalları açmak için bildiğim düzen burada farklı işliyor.

“Eğer dikkatli olmaz ve farklı boyutlara yolculuk etmeye başlarsam, kendimi tehlikeli bir duruma sokabilirim, özellikle de bazı güçlü yaratıklarla karşılaşırsam.”

Kılıcın isabet ettiği göğsünün etrafında hafif bir karıncalanma hissetti.

“Pekâlâ, daha da tehlikeli bir durum ama o kadar da kötü değildi.”

Raze hâlâ tapınak çocuklarının kıyafetlerini giyiyordu. Belinde bir bant olan basit, kirli kahverengi bir kumaş malzemeydi. İşin kullanışlı yanı, içinde cepler olmasıydı. Eşyaların kolayca düşmesini önlemek için bu şekilde tasarlanmıştı, ancak biri bir şey aldığında biraz tuhaf görünüyordu. İnsan uygunsuz bir şey çıkarmaktan korkabilirdi ki bu da onun dünyasında uzun bir hapis cezasına yol açabilirdi.

Elinde elde ettiği küçük kristaller vardı.

“Sonunda, bunlarla mana çekirdeğimin gücünü artırabilirim. Dokuzunu da özümsesem bile ikinci aşamaya ulaşmam için yeterli olmayacak.”

Raze kristalleri en iyi nasıl kullanabileceğini düşünmeye başladı. Portala ilk kez girmenin ne kadar tehlikeli olduğunu düşününce, hemen geri dönmeye hevesli değildi.

“Her ihtimale karşı portalı tekrar açmak için bir kristal saklamam gerekecek. Bunlardan biriyle bir mana iksiri yaratmak da iyi olur, böylece aynı duruma tekrar düşmem. ve sanırım daha fazla eşya yaratmak istersem bir tanesine ihtiyacım olacak.”

“Şu anda sadece karanlık özelliğe sahibim. Bunlar sadece sıradan kristaller, bu yüzden diğer niteliklerle yakınlık kazanmama yardımcı olmayacaklar. Bir süre için eşyaları geliştirmeye bel bağlamam ve onların lanetli olmasıyla uğraşmam gerekebilir.”

Gece gökyüzü uzayıp gidiyordu ama Raze kristalleri hemen orada özümsemenin en iyisi olduğunu düşündü. Oturdu, kristalleri önüne koydu ve gözlerini kapattı. Havada enerji dönmeye başladı ve karanlık enerji bedeninden dışarı çıktı.

Beş kristalin etrafında dönerek havalanmalarına neden oldu. Havadaki kontrollü enerji tarafından kaldırılmışlar. Karanlık enerji her bir kristali sardıkça parlamaya başladı ve Raze’in kalbindeki çekirdekle bağlantı kurdu.

Mana çekirdeğinin dışı hızla dönüyordu ve enerji kristalleri parçalamaya başladı. Parıltıya benzeyen toz parçacıklarına dönüştüler.

Parçacıklar Raze’e doğru yöneldi ve vücudundan hafif bir parıltı yayıldı. Her kristali emdikçe manasının arttığını, çekirdeğini güçlendirdiğini ve dünyanın enerjisinden daha fazla yararlanmasını sağladığını hissedebiliyordu.

Sanki daha önce nefes alması kısıtlanmış gibi hissediyordu ama şimdi çok daha geniş bir nefes alıp verebiliyordu.

vücudunun etrafındaki parıltı kayboldu ve gözlerini açtığında beş kristalin yok olduğunu gördü. Kalan dördü ileride kullanmak üzere cebinde güvenle saklanıyordu.

“Düşündüğüm gibi, 2 yıldızlı bir büyücü olmam için yeterli değil ama artık yaklaşık 7 karanlık darbe atmaya yetecek kadar Mana’ya sahibim. O canavar köpeklerin hiç şansı olmayacak.”

Sonunda Raze tapınağa ve odasına döndü. Kapının sürgülenmesi gözlerini ovuşturan kız kardeşini uyandırmış gibiydi. Raze bir hareketle ona uyumaya devam etmesini işaret etti, çünkü yapılacak bir iş daha vardı.

“Kristalleri öylece cebimde tutamam. Kıyafetlerimizi her gün değiştiriyoruz ve bu giysilerin malzemesi kırılgan. Aldığım pantolonların yarısında bir kristalin düşebileceği delikler var.”

Sanki bir işaretmiş gibi, bir kristal cebinde bir delik açtı, bacağından aşağı kayarak yere çarptı ve kız kardeşini tekrar uyandırdı. Şimdi sadece eğilmiş kristalleri toplayan Raze’e bakıyordu.

Olduğu yerde donup kalan Raze, bu sesin onu tekrar uyutabileceğini umdu. Bunun yerine, gözleri karşılıklı bir bakışta kilitlendi.

‘Hey… belki de bu kristalleri tanımayacaktır bile? Belki de sıradan bir insanın bileceği bir şey değildir? Raze umutlu bir gülümsemeyle düşündü.

Ancak Safa şaşkınlıktan ağzı ve gözleri kocaman açılmış bir halde doğrudan dağılmış kristalleri işaret etti. Sanki biri odalarına bir küp hazine düşürmüş gibiydi.

Tek umut ışığı onun sessizliğiydi; aksi takdirde diğerleri içeri hücum edebilirdi.

Raze hızla kristalleri topladı ve yatağa doğru ilerleyerek ona yaklaştı.

“Buraya bak,” diye fısıldadı Raze, sesi agresifti. “Sana gerçekten çok iyi davrandım, hayal ettiğimden çok daha iyi davrandım. O yüzden bana bir iyilik yap ve bundan kimseye bahsetme, tamam mı?”

Safa hemen başını salladı, hem de telaşla. O olaydan beri, büyürken zayıf bir çocuk olmasına rağmen ağabeyinin bakışlarını tehditkâr buluyordu. Onun yüzünde bu ifadeyi daha önce hiç görmemişti.

“Pekâlâ,” dedi Raze, yatağın bir kısmını kaldırıp kristalleri altına yerleştirdikten sonra yatağı tekrar yerine koydu. “Ne olursa olsun kimse bunlardan haberdar olmayacak. ve eğer kaybolurlarsa, senin yaptığını bileceğim, anladın mı?”

Safa çılgınca bir kez daha başını salladı.

Raze ellerini fırçaladı ve iyi bir gece uykusu için yere uzandı. Kristallerini keşfeden tek kişi bir dilsizdi, o da kız kardeşiydi. Yani bir bakıma şanslıydı. Ama Safa’nın tepkisine bakılırsa, bu kristaller Pagna dünyasında da büyük bir olaydı.

Safa yüzünü duvara dönerek battaniyeyi sıkıca üzerine çekti. Kafası karışıktı. Bazen mesafeli ve acımasız görünüyordu ama ondan sevgi yayıldığını hissettiği anlar da oluyordu.

Örneğin, Raze yerde dinlenirken Safa yatakta uyuyordu ve gece ayrılmadan önce söylediği öğütler üzerinde etki bırakmıştı.

“Ne tuhaf bir ağabey,” diye düşündü Safa hafifçe gülümseyerek. Tehditkâr bakışlarına ve sert sözlerine rağmen neden onun yanında kendini güvende hissediyordu?

—

Uyanmak Raze için zor oldu; gecenin yarısını başka bir boyutta geçirmişti, bu yüzden sadece birkaç saat uyuyabilmişti.

Ev işlerinin vakti gelmişti ama Raze derin bir uykudaydı. Adını söyleyemeyen Safa, kardeşini nasıl uyandıracağını düşündü, özellikle de ona dokunmasına izin verilmediği için.

Sonunda onu kendi haline bırakmaya karar verdi. Ancak bu diğerlerinin pek hoşuna gitmedi. Birkaç dakika sonra kapı sürgüyle açıldı. Kırmızı üniformalı genç bir adam, Sonny, başka bir ziyaret için içeri girdi.

“Demek tembel çocuk bu, ha? Bak Safa, eğer adını bağıramıyorsan, o zaman tek yapman gereken onu biraz sarsmak,” diye önerdi Sonny. O ilerlerken, Safa başını sallayarak onun elini tuttu.

“Sorun ne? Hadi ama, ısırmaz,” diye güvence verdi Sonny, elini nazikçe çekip Raze’e yaklaşarak.

“Hey, uyan tembel kafa,” dedi Sonny, Raze’in yanına dokunup onu sallayarak.

Raze’in gözleri anında açıldı ve ayağa fırladı. “Dokunma bana!” Raze komşu odalardaki diğer çocukların duyabileceği kadar yüksek sesle bağırdı.

“Hey, sakin ol Raze. Benim,” dedi Sonny, ellerini tehditkâr olmayan bir tavırla kaldırarak. “Üzgünüm, sana olanlardan sonra daha iyi bilmeliydim.”

Raze’in elleri arkasındaydı. Biri çok yaklaşırsa kullanmak üzere kara büyü toplamıştı ama kimse fark etmeden hemen etkisiz hale getirdi.

‘Kahretsin… Ona saldırsaydım ne olurdu? Bu kötü bir haber olurdu.

“Özür dilerim,” diye özür diledi Raze, başını okşayarak. “Çok uzun zaman olmadı…”

Sonny Raze’i gözlemledi. Onu ilk buldukları zamanki halini hatırladı. Onun yaşındaki birinin bu şekilde tepki vermesi normaldi ama Sonny’nin varsayımı yanlıştı; bunun o olayla hiçbir ilgisi yoktu.

“Bunun iyi bir zaman olup olmadığını bilmiyorum ama Klan efendimiz seninle konuşmak istiyor. Sanırım ailenizin ölümüyle ilgili.”