Maomao'nun dönmek için bu kadar istekli olduğu kırmızı ışık bölgesi aslında o kadar da uzak değildi. Arka saray, küçük bir şehrin büyüklüğündeydi ancak ülkenin başkenti içinde yer alıyordu. Kırmızı Işık bölgesi, başkentin saray kompleksinin karşı tarafında yer alıyordu, ancak İmparatorluk evinin yüksek duvarlarını ve derin hendeklerini geçmek mümkünse yürüme mesafesindeydi.
Maomao, bir araba bulma zahmetine girmemize gerek yok, diye düşündü. Yanında, Rihaku adındaki hantal adam atın dizginlerini ellerinde tutarak ıslık çalarak oturuyordu. Ruh halinin iyi olması, Maomao'nun hikayesinin doğru olduğunu şimdi anlamış olmasından ötürü olabilir. Ülkedeki en ünlü fahişelerle tanışma olasılığı, her erkeği iyi bir ruh haline sokardı.
Fahişelerin sıradan fahişelerle aynı kefeye konulamayacağını söylememiz gerek. Bazıları vücutlarını bazılarıysa yeteneklerini sattı. Kaba anlamda "popüler" olmaya yetecek kadar müşteri almadılar. Gerçekten de bu, algılanan değerlerin artmasına yardımcı oldu. Onlardan biriyle bırakın bir geceyi; bir fincan çayı bile paylaşmak, büyük miktarda gümüş bile gerektirebilirdi! Bu saygıdeğer kadınlar, sıradan insanların hayranlık duyduğu bir tür put haline geldiler. Kendileri de bu kişilerden biri olma fikrine kapılan bazı şehirli kızlar, kırmızı ışıklı mahallenin kapısını çaldılar, ancak yalnızca çok azı bu yüce statüye gerçekten ulaşabilecekti.
Verdigris Evi, başkentin zevk mahallesindeki müesseselerin en saygıdeğerleri arasındaydı; hanımlarının en az dikkate değer olanı bile orta rütbeli fahişelerdi. En dikkat çekenleri ilçedeki en ünlü kadınlar arasındaydı. Ve bunlardan bazıları Maomao'nun neredeyse kız kardeş olarak gördüğü kadınlardı.
Araba gümbürdeyerek ilerlerken tanıdık bir manzara ortaya çıktı. Yemek yemeyi özlediği et şişlerini satan bir sokak tezgahı vardı ve yanından geçerken kokusu ona geliyordu. Söğüt ağaçlarının dalları bir kanalın üzerine sarkıyordu ve odun satan birinin sesini duydu. Her biri bir fırıldak taşıyan çocuklar koşarak geçti.
Süslü bir kapının altından geçtiler ve önlerine rengarenk boyanmış bir dünya serildi. Hâlâ öğle vaktiydi ve etrafta pek kimse yoktu; gecenin birkaç aylak hanımı işyerlerinin ikinci katlarından el salladı.
Sonunda araba, girişi diğerlerinden fark edilir derecede daha büyük olan bir binanın önünde durdu. Maomao indi ve girişin yanında pipo içen zayıf, yaşlı bir kadının yanına koşarak “Merhaba büyükanne, seni bir süredir görememiştim" dedi.
Uzun zaman önce inci gözyaşlarına sahip olduğu söylenen bir hanımefendiydi ama şimdi gözyaşları solmuş yapraklar kadar kuruydu. Onu esaretten kurtarma tekliflerini reddetmiş, bunun yerine yıllar geçtikçe geride kalmayı seçmişti, şimdiye kadar herkesin korktuğu eski bir eldi. Zaman gerçekten acımasızdı.
"Ne bir süresi? Seni cahil velet." Maomao'nun sinir ağlarından bir şok geçti. Safranın boğazında yükseldiğini, ağzına acı bir tat geldiğini hissetti. Ve garip bir şekilde, bunu bile sadece tanıdık ve nostaljik olarak algıladı. Geçmişte kim bilir kaç kez fazla aldığı zehirleri kusması için bu şekilde ikna edilmişti?
Rihaku tam olarak ne olup bittiğini bilmiyordu, ancak temelde düzgün bir insan olarak Maomao'nun sırtını nazikçe ovuşturdu. Bu kadın da kim? der gibiydi. Maomao ayağıyla ıslanan zemine biraz toz serpti. Rihaku ona endişeyle baktı. "Demek bu senin sözde müşterin, ha?” Madam, Rihaku'ya onu değerlendirerek baktı.
Bu arada araba müessesenin görevlilerine emanet edilmişti.
“İyi ve güçlü bir vücut. Erkeksi özellikler. Duyduğuma göre gelecek vaat eden biri.”
"Büyükanne, bunu genellikle bahsettiğin kişinin önünde söylediğini sanmıyorum."
Hanımefendi duymamış gibi yaptı ama kapının önünü süpüren fahişe eğitimindeki çırağı çağırdı. "Git Pairin'i ara. Sanırım bugün bir yerlerde tembellik yapıyor.”
"Pairin..." Diye ağır bir şekilde yutkundu Rihaku. Pairin o ünlü fahişelerden biriydi; uzmanlığının mükemmel dans olduğu söylenirdi. Rihaku'nun itibarı adına, hissettiği şeyin bir kadın arkadaşa karşı basit bir şehvet değil, gerçek yeteneklere sahip bir kadına karşı samimi bir takdir olduğunu da eklemeliyiz. Bulutların üzerinde yaşıyormuş gibi görünen bu idolle tanışmak, onunla çay içmek bile büyük bir onurdu.
Pairin mi? Yani... Evet, belki... Pairin, hoşuna gidenler için son derece iyi işler yapabilirdi. "Rihaku-sama," dedi Maomao, yanındaki iri ama şu anda boş gözlü adama bir yumruk atarak.
"Pazılarınıza ne kadar güveniyorsunuz?"
"Ne demeye çalıştığını pek anlamadım ama vücudumu herhangi bir erkek kadar iyi geliştirdiğimi düşünüyorum."
"Demek öyle...O zaman iyi şanslar.”
Genç çırak onu uzaklaştırırken Rihaku ona son kez, şaşkın bir şekilde başını salladı. Maomao'ya gelince, Rihaku'ya onu buraya getirdiği için minnettardı ve ona olan minnettarlığını yeterince iyi ifade edecek bir şeyle ödemek istemişti. Ve bir gece rüyası, yeterli olurdu.
"Maomao..." Boğuk sesin sahibi korkunç bir gülümsemeyle ona baktı.
"On ay boyunca tek bir haber bile nasıl vermezsin?"
"Ne yapmamı bekliyordun? Arka sarayda görev yapıyordum.” En azından genel durumu açıklayan bir tahta şerit göndermişti.
"Bana çok şey borçlusun. Buraya ilk defa gelen müşterileri asla almadığımı biliyorsun."
"İnan bana, biliyorum."
Maomao çantasından bir kese çıkardı. Arka saraydan bugüne kadar kazandığı kazancın yarısını içeriyordu - özellikle maaşından avans istemişti.
"Ha," diye burnunu çekti kadın kesenin içine bakarak. "Yeterli değil bu."
"Aslında Pairin'i senin ortaya koymanı beklemediğimi itiraf ediyorum." Paranın yüksek rütbeli bir fahişeyle bir gecelik oynaşmayı karşılayacağını düşünmüştü. Ayrıca, Rihaku gibileri muhtemelen Üç Prenses bir an için bile olsa tatmin edecekti. "En azından birlikte bir fincan çayı bitirene kadar...Lütfen benim için?"
"Gerizekalı. Böyle kas beyinli bir bozo mu? Pairin onu ısırır, bunu biliyorsun."
Evet, bunu tahmin edebiliyorum. En saygın fahişeler vücutlarını satmazlardı ama bu onların aşık olamayacakları anlamına gelmezdi. İşlerin gidişatı böyleydi.
"Diyelim ki benim elimde değil..."
"Asla!"
“O kadarını ödeyebilmemin hiçbir yolu yok! Maaşımın geri kalanının bile farkı kapatacağını düşünme. Mümkün değil..."
Maomao derin düşüncelere dalmıştı. Kadın açıkça onunla dalga geçiyordu. Bu alışılmadık bir şey değildi elbet.
“Aman canım! En kötüsü gelir, borcunu vücudunla ödersin. Majestelerinin o büyük, gösterişli saraydaki tek müşterin olduğunu biliyorum ve tüm o yaralar için endişelenme. Bu tür şeylerden hoşlanan bazı tipler buluyoruz.”
Hanımefendi bunca yıldır Maomao'yu bir fahişe olmaya ikna etmeye çalışmakta ısrarcıydı. Tüm hayatını kırmızı ışıkta geçiren kadın, bir fahişenin yazgısının mutsuzluktan ibaret olduğunu düşünmüyordu.
"Sözleşmemin bitmesine bir yıl var daha."
"O zaman beni daha fazla müşteri toplamam için kullan. Yaşlı piçler dışında bugün senin arkadaşın gibi delikanlılardan bir şeyler araya sıkıştırabiliriz.”
""Ah ha. Kâr elde edeceğini düşünüyor demek.""
Yaşlı kadının tek düşündüğü paranın nerede olduğuydu. Maomao'nun kendini satmaya hiç niyeti yoktu, bu yüzden hanımefendiye sürekli bir "feda" akışı sağlamaya başlaması gerekecekti.
""Acaba harem ağaları göndererek paçayı sıyırabilir miyim..."" Bu an Jinshi'nin yüzü aklına geldi ama Maomao bu fikri reddetti. Fahişeler onun hakkında o kadar ciddileşebilir ki tüm kurumu dizlerinin üstüne çökertebilirlerdi. Bunu istemezdi. Ama yine de, Gaoshun'u ya da şarlatan doktoru gönderecek olsaydı kendini kötü hissederdi. Yaşlı kadın tarafından sıkılmalarının sebebi olmak istemezdi. Şimdi Maomao, arka sarayda erkeklerle tanışmanın bu kadar az yolu olmasından pişmanlık duyuyordu.
"Maomao, baban evde olmalı. Şimdi git ona görün.”
"Tamam, teşekkürler." Ne düşünürse düşünsün, sorunu burada ve şimdi çözemezdi. Maomao, Verdigris Evi'nin yanındaki yan patikada eğildi. Sadece bir sokak ileride, kırmızı ışık bölgesi çok daha ıssız bir yer haline geldi. Dükkanların veya evlerin önünden geçen yıkık dökük barakalar, birinin ellerinde tuttukları kırık çay fincanlarına bozuk para atmasını bekleyen dilenciler ve gözle görülür frengi yaraları olan gece yürüyüşçüleri. Bu yırtık pırtık binalardan biri Maomao'nun eviydi. Toprak zeminli sıkışık bir evdi. İçeride hasırın üzerine diz çökmüş, bir havan tokmağının üzerine eğilmiş, aleti gayretle çalıştıran biri vardı. Yüzünde derin kırışıklıkları olan ve nazik bir görünüme sahip bir adamdı; onda neredeyse büyükanne gibi bir hava vardı.
"Merhaba baba, ben geldim."
"Ah, gelmen biraz zaman aldı," dedi babası onu her zaman yaptığı gibi, sanki hiçbir şey olmamış gibi selamlayarak. Sonra kararsız bir yürüyüşle çay hazırlamaya gitti. Maomao'nun minnetle aldığı hırpalanmış bir çayı fincanına döktü. Uzun süre bekletilmiş yapraklardan yapılmış olmasına rağmen çay sıcacıktı ve onu rahatlatıyordu. Maomao, başına gelen her şeyi birbiri ardına anlatmaya başladı ve babası da onu arada bir mırıldanarak dinledi. Akşam yemeği için bazı ot ve patatesle koyulaştırılmış pirinç çorbası yediler ve sonra Maomao doğruca yatağa gitti.
Banyonun ertesi güne kadar bekleyebileceğine karar verdi, o zaman Verdigris Evi'nden biraz sıcak su ödünç alabilirdi. Toprak zemine serili hasırdan yapılmış yatağına kıvrıldı. Babası üzerine bir kimono çekti, ardından sönmemesi için fırındaki ateşi körükledi. "Arka saray... Sanırım bu bir kader, ha?" Diye fısıldadı babası ama sözleri Maomao'ya ulaşmadı; o çoktan uykuya dalmıştı bile.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
