Bölüm 24: Yanlış Anlama

Maomao'nun evde geçirdiği üç gün geçivermişti. Bu kadar çok tanıdık yüzle yeniden tanıştıktan sonra ayrılmak zorunda kalmak canını yakıyordu ama arka saraydaki işini öylece bırakamazdı. En azından ona kefil olan Rihaku için yaratacağı sorun yüzünden. Son hamle, Maomao'nun ilk müşterisi olmak için mükemmel sadisti seçmeye çalışan Verdigris Evi'nin hanımından geldi.

""Çok hoş bir rüya görmüş gibi davranacağım."" Eriyen bir bal yığınına benzeyen kaygan Pairin ve Rihaku'yu görünce Maomao, belki de çok pahalı bir ödül ödediğini düşündü. Rihaku'nun zevk için ziyaret edeceği bir sonraki yer taşa yazılmıştı. Cennetin nektarını tattıktan sonra, yeryüzünün ılık sunularıyla bir daha asla tatmin olamayacaktı. Maomao onun için biraz üzüldü. Madamın onu olduğu gibi kabul edeceğinden emindi.

Ama Maomao'nun sorunu bu değildi.

Ve böylece Yeşim Köşkü'ne hediyelerle döndü, oldukça gergin görünen peri benzeri  genç bir adamı fark etti. Onun narin gülümsemesinin hemen ötesinde zehirli bir şeyler sezebiliyordu. Neden ona dik dik bakıyor gibiydi?

Kişiliği bir yana, kesinlikle güzeldi. Ona diktiği bakış biraz korkutucuydu. Maomao, onunla uğraşma zahmetinden kaçınmayı umarak başını eğdi ve kestirmeden odasına gitmeye çalıştı, ama Maomao, onun omzunu sağlam bir şekilde kavradığı fark etti. Tırnaklarının etine saplandığını hissetti.

Kulağına bal gibi gelen bir sesle, "Oturma alanında bekliyor olacağım" dedi. Kurtboğan balı, öyleydi. Zehirli. Arkasında Gaoshun, gözleriyle Maomao'ya ona direnmemesi için baskı yapıyordu. Biraz endişeli görünse de gözleri parıldayan Gyokuyou'yu da gördü. Son olarak, Maomao'ya sitem olarak algıladığı bir ifadeyle bakan Honyan ve endişeden çok merakla bakan diğer üç nedime vardı. Bu iş bittikten sonra gerçekten sorguya çekilmeyi bekliyordu.


""Her neyse""


Maomao valizini bıraktı, üniformasını giydi ve oturma alanına geçti.


"Beni mi istediniz, efendim?"


Jinshi odada yalnızdı. Basit bir memur üniforması giymişti ama güzeldi. Dirseklerini önündeki masaya dayamış, bacak bacak üstüne atmış bir sandalyeye oturmuştu. Ve Maomao'ya göre, her zamankinden daha kötü bir ruh hali içinde görünüyordu. Belki de sadece onun hayal gücüydü. Bunun sadece kendi hayal gücü olmasını umuyordu. Evet, bu onun hayal gücü olmalıydı.


Jinshi'nin alışılagelmiş yatıştırıcısı Gaoshun ortalıkta görünmüyordu. Eş Gyokuyou da öyle.


Bu, durumu Maomao için daha çekilmez hale getirdi.


Jinshi, "Eve küçük bir ziyarette bulunduğunu duydum," diye söze başladı.


"Evet efendim."


"Ve nasıl gitti?"


"Herkesin sağlığı ve morali yerinde görünüyordu. Önemli olan da bu.”


"Ah, gerçekten mi?"


"Evet efendim."


Jinshi başka bir şey söylemedi, Maomao da öyle. Bu gidişle fazla konuşmayacakları belliydi.


Sonunda Jinshi, "Şu Rihaku...O nasıl bir adam?”


"Saraydan ayrılabilmem için bana kefil oldu.”


Onun adını nereden biliyor ki diye merak etti Maomao.


""Rihaku henüz düzenli bir müşteri değildi. Önemli bir gelir kaynağı. Gerçekten çok önemli bir insandı.""


"Bunun ne anlama geldiğini biliyor musun?" diye sordu Jinshi, sesindeki rahatsızlık barizdi. Her zamanki tatlılığından eser yoktu.


"Elbette. Birinin diğerine kefil olabilmesi için kusursuz geçmişe sahip yüksek bir memur olması gerekir.”


Jinshi, sanki bariz olanın ifadesiyle cesareti kırılmış gibi, bu yanıttan kesinlikle yorulmuş görünüyordu.


"Sana saç tokası mı verdi?"


"Bana ve birkaç kişiye daha." Onları gördüğü her kıza dağıtıyordu - görünüşe göre bunu yapmak zorunda hissetti. Tüm korkutucu görünümüne rağmen, Rihaku aslında oldukça cömert olabilirdi. Aksesuarının tasarımı temiz ve basitti ama işçiliği sağlamdı ve genel olarak oldukça hoş bir parçaydı. Maomao'nun hiç parası olmazsa, muhtemelen onu makul bir fiyata satabilirdi.


"Bana bunu kaybettiğimi mi söylüyorsun? Bir sahtekarın sana vermek zorunda hissettiği  önemsiz bir şeyle yenildim mi yani?"


Vay canına, onun böyle konuştuğunu hiç duymamıştım, diye düşündü Maomao, Jinshi'nin alışılmadık ses tonu karşısında kafası karışmıştı. Açıkçası, bir şeyler ters gidiyordu.


"Hatırladığım kadarıyla sana bir saç tokası da ben vermiştim," diye devam etti Jinshi, "ama birinin sana kefil olması gerektiğinde ne postunu ne de kahrolası saçını görmedim!" Kesinlikle somurtkan görünüyordu. Çekici gülümsemesinin yerini huysuz bir çocuğun somurtkanlığı almıştı ve birdenbire Maomao'dan daha küçük yaştaymış gibi davrandı. Maomao, yüz ifadesindeki tek bir değişikliğin bir kişinin görünümünü bu kadar büyük ölçüde değiştirebilmesine hayret etti.


Şu kadarını anlamıştı: Jinshi, Maomao'nun yardım almak için kendisine gelmek yerine Rihaku'ya gitmiş olmasından rahatsızdı. Maomao bunun ona mantıklı geldiğini söyleyemedi. Yapılacaklar listesinde neden bir şey daha istesin ki? Onsuz hayatı daha kolay olmaz mıydı? Yoksa Jinshi'yi kendisi için rahatsızlık yaratabilecek şeylere bile dahil olmaya bu kadar hevesli yapan şey tam olarak elinde bu kadar çok boş vakti olması mıydı?


Maomao, "İçtenlikle özür dilerim" dedi. "Size layık olacak bir tazminat düşünemedim, Jinshi-sama."


""Bir harem ağasını geneleve davet etmek kabalık olmaz mı?""


Hanımların sadece çay ikram ettiği, misafirleri eğlendirmek için müzik çaldığı o masum yerlerden biri olsaydı belki. Ancak Maomao, Verdigris Evi'nde olanların hepsinin bu olmadığını çok iyi biliyordu. Artık erkek olmayan bir adamı oraya davet etme fikrine karşı çıktı.


Dahası, Jinshi'nin kim olduğunu düşünmesi gerekiyordu. Maomao, ortalama bir fahişenin tamamen büyüsüne kapılabileceğini kolayca hayal edebiliyordu. Hanımefendiyi hanımlarıyla tanıştırsaydı eğer cehenneme gideceğinden emindi.


"Tazminat mı? Bu ne anlama geliyor? Şu Rihaku'ya bir şey mi ödedin?” Çok rahatsız görünüyordu; Şimdi genel huysuzluğuna bir parça güvensizlik eklenmişti.


"Evet. Ona bir 'gece rüyası' verdim.”


"Ve bir süre gerçekliğe dönebileceğini sanmıyorum," diye ekledi özel olarak. Rihaku gibi bir adam, birlikleriyle bir aslan olabilir ama muhtemelen Pairin'in elinde bir kedi yavrusuydu. Ve halk inanışına göre, iyi bakılan bir kedi sahibine şans ya da para getirebilirdi.


Maomao, Jinshi'ye baktı ve yüzünden kanın çekildiğini fark etti. Çay fincanını tutan eli titriyordu.


Belki de üşüyordur. Maomao mangalın üzerine birkaç parça daha kömür yığmak için döndü ve alevleri yavaşça körükledi. "Tamamen memnun görünüyordu," diye bildirdi. "Onun için yaptığım tüm sıkı çalışmam buna değdi."


""Ve şimdi daha fazla yeni müşteri bulmak için çok çalışmam gerekecek."" Maomao özel kararlılığını göstermek için yumruğunu sıktı. Arkasından bir çay bardağının kırılma sesini duydu.


"Ne yapıyorsunuz?" diye sordu. Yere seramik parçaları saçılmıştı. Jinshi orada duruyordu, yüzü kesinlikle solgundu. Çay düzgün olan üniformasını lekelemişti. Maomao, "Ah, silmek için bir şeyler getireceğim" dedi ama kapıyı açtığında, kahkahadan karnını tutan Gyokuyou'yu gördü. Gaoshun da oradaydı, bitkin görünüyordu. Sonunda, Maomao'ya saf bir bıkkınlık ifadesiyle bakan Honyan vardı: daha fazla bir şey söylemesine gerek yoktu. Maomao şaşkın bir şekilde onlara baktı. Honyan tek kelime bile etmeden ona doğru yürüdü ve kafasının arkasına bir şaplak attı. Baş nedime hızlıydı. Maomao, hâlâ ne olduğunu tam olarak anlayamayarak başını ovuşturdu, ama yine de bir bez parçası almak için mutfağa yöneldi.


                                                                                      


Bunun ne kadar büyük bir sorun olacağını düşünerek "Daha ne kadar surat asmanızı bekleyebiliriz?" diye sordu Gaoshun. Ofisine döndükten sonra bile, Jinshi masasının üzerine yığılmış halde yatmaktan başka bir şey yapmayı reddetti. Gaoshun iç çekti. "İşte olmanız gerektiğini hatırlatmama gerek var mı?" Çok kısa bir süre önce ve onca zahmetle boşaltılan masa, ilgilenmesi gereken yeni kağıtlarla çoktan yığılmıştı.

"Biliyorum tabii ama..."


""İşten nefret ediyorum."" Bu kişi, yani Jinshi, asla böyle çocukça bir ses tonuyla cevap vermemeliydi ve oyuncaklarına fazla bağlanmamalıydı.


Jinshi'nin Maomao ile konuşmasından sonra Gaoshun, Eş Gyokuyou'dan özenle bir açıklama almıştı. Maomao'nun garantörü için yapılan "ödemenin", "yıldız" bir fahişeyle yapılan görüşmeden ibaret olduğu söyledi. Gaoshun'un aklına, Maomao gibi bir kızın böyle bağlantıları olabileceği hiç gelmemişti.


Peki efendisi tam olarak ne hayal etmişti? Ah, gençliğin dehşeti, diye düşündü otuzlu yaşlarındaki adam.


Jinshi o zamandan beri önemli ölçüde sakinleşmişti, ancak kötü ruh hali devam etti. İşinden güç almış ve Maomao'yu bulmak için aceleyle yola çıkmış, ancak Maomao'nun tanımadığı bir adamla evine geri döndüğünü öğrenmişti. Ona kasvetli bir şimşek gibi çarpmış olmalıydı.


Bu çok kötü, diye düşündü Gaoshun, ama tüm zamanını büyümüş bir çocuğun öfke nöbetlerini yatıştırmakla geçiremezdi.


Sonunda, Jinshi birikmiş kağıtlara el atmaya başladı. Bir bakışta, bir makalenin onaylayamayacağına karar verirse, onu masasının bir kenarına koyardı. Yığının içinden geçer geçmez, bir yardımcı görevli yeni bir ayak işiyle geldi.


Gaoshun, usta çalışmasını izleyerek, Jinshi-sama bazı gazeteler üzerinde biraz daha düşünmeye dayanabilir, diye düşündü. Birçoğu, fikirleri kendilerinden başka kimseye fayda sağlamayan yetkililerin önerileriydi. Gaoshun, genç efendinin iş yükünün böylesine sefil bir nedenle artması gerektiğine üzüldü.


O farkına bile varmadan güneş batıyordu ve Gaoshun lambayı yaktı.


"Affedersiniz."


Gaoshun bir astın geldiğini gördü ve onu durdurmak için harekete geçti. "Bugünlük işimiz bitti," dedi. "Belki yarın gelme şerefini gösterirsin."


Adam aceleyle elini sallayarak, "Ah, bu bir iş meselesi değil, efendim," dedi. "Aslında..."


Sonra kaşlarını çatarak çok acil bir durumu anlattı.