##Serim, novelturkiye.com adresinde 10 Bölüm İleriden Yayınlanmaktadır. Hepinizi, Türkçe Novel Okuma Siteme Bekliyorum ##

“Mel, iyi misin?”
İri yarı genç çocuk, iki gün içinde belki yüzlerce kez duyduğu soruyu bir daha işitti ama nedense sinirli görünmüyordu.
“İyiyim dedim ya Nalt!
“Biz geldik ama içeri giremedik. Kapıdaki nöbetçileri geçemedik, kalabalığın içinde savrulduk!”
Arkasında duran dokuz genç adına konuşan yamuk kâküllü Nalt bakışlarını yerden kaldıramıyordu, Mel omuzuna elini koyana kadar kaskatı kesildi.
“Açıklama yapmama gerek yok Nalt. Ben önce seni, sonra diğer arkadaşlarımı tanıyorum, düşünmüş olmanız bile yeterli.”
Mel’in sözleri on kişinin yüzlerini aydınlattı. Meydandaki açık arttırma yeni sona ererken, gürültüleri dükkân içine kadar geliyordu. Derken kapı sertçe açıldı, koyu yeşil cübbeler içindeki üç kişi içeri girdiler.
“Mel Malcom!”
Tek bakışta istedikleri kişiyi bulunca, ağzını açmasına izin vermeden konuşmaya devam ettiler.
“Mel Malcom, Bitki Bölümü içerisinde gösterdiğin üstün başarılarından dolayı Birinci Sınıf Konuta yerleşmene karar verildi. İkinci Büyük’ ün talimatıyla, seni yeni konutuna götürmeye geldik!”
Beklenmedik durumlarla beraber, beklenmedik haberler ardı ardına geliyordu. Üç kişinin içinden biri halktan gelen çocuklara bakınca, hepsi ne olduğunu anladılar.
“Biz daha fazla seni tutmayalım, iyi olduğunu gördük ya yeter!”
Yamuk kâküllü çocuk başı çekti, diğer dokuz kişiyle beraber tam kapıdan çıkıyordular ki bir ses onları durdurdu.
“Nereye böyle! Gidip yeni evimi görmeyecek miyiz?”
Mel’in ne yapmaya çalıştığını anlayan Kristin, hemen ardından devam etti.
“Evet, bekleyin biraz. Görevlilerle beraber Mel’in yeni evine gidelim!”
Erkeklerin yüzü gülüyordu ama nedense grubun içindeki kızlar somurtmaktan yamulmuşlardı.
“Lütfen, önden buyurun!”
Mel eliyle kapıyı gösterdi, üç görevli bir ona bir kapıya baktılar ve bir şey söylemeden dışarı çıktılar.
Önde üç görevli, arkasında Mel ve diğerleri, kalabalığın ilgisini üzerlerine çekmeden ilerlediler. İri yarı genç çocuk yüzü gizleyen bir cübbe giyiyordu, hızlı adımlarla meydanı aşarak Bitki Bölümü’nün olduğu yönde ilerlediler.
Yol uzundu, üçlünün sessizliğine inat gençler gülüp eğleniyorlardı. Yaklaşık bir saat sonra doğanın sesleri azaldı, konuşmalar dışında duyulabilecek bir ses kalmadı.
“Mel Malcom, Bitki Bölümü Birinci Sınıf Konut Bölgesine geldik. Bölgede mutlak sessizlik kuraldır, konut sahiplerinin mahremiyetine saygı göstermenizi rica ederiz!”
Uyarı sonrası muhabbetten sıyrılıp etrafı incelemeye başlayan Mel, harikalar diyarına adım attığını o an anladı. Görünürde doğal olmayan bir yapı yoktu; ağaçlar, sarmaşıklar ve her çeşitten renk renk çiçek göz alabildiğine uzanıyordu.
“Söylendiği kadar varmış!”
“Bıraksalar bir ömür yaşarım burada!”
Halkın içinden gelen on kişi de hem yürüyor hem de kendilerini çevreleyen güzelliğin tadını çıkarıyorlardı.
“Ne sandınız? Burası, Yeşil Gölge Akademisi Bitki Bölümü dâhileri içindir. Konaklayan herkes ilk beş bahçeye kadar ilerlemeyi başaran Bitki Bilimcileridir.”
“Mezun olduklarında, Bitki Bölümünün çekirdeğini oluştururlar, uzun vadede Üstat olma ihtimalleri çok yüksektir.”
“Yüksek mi? Neredeyse kesin!”
Görevliler, sessiz olma konusunda uyardıktan hemen sonra hiç konuşmadıkları kadar uzun konuştular. Bölgenin önemini anlatmak için yapmalarına rağmen, aşağılamanın kötü kokusu burunlara geliyordu.
 Tavırları, Mel’in evine gelene kadar kimsenin konuşamamasını sağladı ve yarım saatlik süre boyunca sadece ayak sesleri işitildi.
“Geldik! Mel Malcom, Birinci Sınıf konutunu teslim alabilirsin!”
Görevlilerden tok sesli olan öne çıktı ve Mel’e yanındaki ağacı gösterdi, ne olduğunu anlayamayan çocuklar boş gözlerle etrafa bakıyorlardı.
“Ağacın gövdesine elini koy ve enerjini aktar!”
“Enerjinin gücü ve saflığına göre, ağaç şekil değiştirerek konutunu şekillendirecek!”
Mel, açıklama üzerine gülümsedi, durup onu izlemelerine bakılırsa görevliler potansiyelini ölçmek istiyorlardı. Yavaşça elini ağacın gövdesine koydu ve bedenini kaplayan yeşil enerjiyi aktarmaya başladı.
Bir nefes sonra toprağı delerek adeta fışkıran kökler havada birleştiler; çatı, pencereler, kapı belirdiğinde, ilk konut oluştu.
“Çok iyi ilk konut oluştu!”
“Bakalım kaç tane oluşturabilecek, rekor neydi?”
“Rekor beş ve o da şimdiki İkinci Üstad’a ait!”
Mel bir yandan enerjisini aktarıyor, bir yandan da konuşulanları dinliyordu. Üçüncü konut oluştuğunda ağaca akan enerji miktarı düştü ama ne zaman ki Louise Gloove’ un adı geçti, işte o zaman enerji çağlamaya başladı.
Yeşil rengi, koyu yeşile döndü ve on nefes sürmeden beşinci konut tamamlandı. Her biri Mel’e verilen İkinci Sınıf Konuttan büyüktü ve tuhaf bir açıyla dizilmişlerdi.
“Olamaz!”
“Beş konut oluştu ve enerji akışı daha kesilmedi!”
Görevliler şaşkınlıklarını atamadan altıncı konut belirdi, onu yedinci izledi ve sekizinci oluştuğunda beş dakikalık süre tamamlanmamıştı.
“İnanılmaz!”
Son sözleri bu oldu, dokuzuncu konut uzak köşede belirdiğinde Mel’in yerleşkesi devasa bir alanı kaplıyordu.
Sadece sayılara odaklandılar, nasıl odaklanmayacaklardı ki? Rekor beşti ve Mel neredeyse iki katı konut üretmeyi başarıyordu ama atladıkları bir konu vardı. Eğer bir kuşun kanadına çıkabilseler veya onlar için hayal olan uçma eylemini gerçekleştirebilselerdi, Mel’in konutlarının muazzam bir sekiz köşeli yıldız çizdiğini görebilirlerdi. Tam ortasında en büyük konuta ev sahipliği yapan, sekiz köşeli bir yıldız vardı.
Tek kelime etmeden koşarak ayrıldılar. Görevliler haberi kime yetiştirmeye çalışıyorlardı bilinmez ama hedeflerine ulaşana kadar durmayacakları kesindi.
“Evet arkadaşlar, ne dersiniz? Akşam yemeğini yeni evimde yiyelim mi?”