Ben 34 yaşında, evsiz ve işsiz biriyim.
Şişman, çirkin ve yaşam tarzından pişman olan iyi bir adam.
3 saat öncesine kadar evsiz biri değildim, son sene içerisinde odasını hiç terk etmemiş eski toprak NEET'lerdendim.
Gel gör ki, annem ve babam ben farkında olmadan vefat etmişler.
NEET olarak cenazeyi bırak, aile toplantısına bile katılmadım.
Ve sonunda, evden kovuldum.

Zemine ve duvarlara gürültülü bir şekilde vurdum, evde kimse olmamasından ve kimsenin bana destek çıkmamasından ötürü sağa sola yumruk savuruyordum.
Cenaze günü kardeşlerim üstlerinde matem elbisesiyle birden içeri girdiğinde, odamda mastürbasyon yapıyordum. Benimle olan tüm bağlarını kopardıklarını söylediler.
Onları görmezden geldim, ve erkek kardeşim beysbol sopasını alıp hayatımdan yüce tuttuğum bilgisayarımı yerle bir etti.
Yarı sıyırmış şekilde üzerlerine saldırdım, ama ağabeyimin karatede dan derecesi var, böylece karşılığında acımasızca dövüldüm.
Hıçkırarak ağladım ve nahoş bir şekilde af diledim, ama yine de kapı dışarı edildim, üstümü değişmeye vaktim bile olmamıştı.
Göğsümdeki zonklayan ağrıya katlandım (muhtemelen kaburgalarımın birçoğu kırıktı), ve yolda sallanarak yürüdüm.
Kardeşlerimin beni kovarkenki azarlamaları kulaklarımda yankılanıyordu.
Kaldırması ağır hakaretlerdi.
Kalbim paramparça olmuştu.
Neyi yanlış yaptım ki?
Tüm yaptığım ebeveynlerimin cenazesinde sansürsüz Loli videosuna mastürbasyon yapmam...

Peki şimdi ne yapmalı?
Yok, aslında biliyorum.
Yarı zamanlı bir iş, sonra kalacak bir yer bulmak ve de biraz yiyecek almak.
Nasıl işe koyulsam?
İş bulmak için ne yapmam lazım bilmiyorum.
Hmm, yine de 'Hello' ya gidebilirim.
ꕥ Hello: Japon hükümetinin bireylere yeni meslekler bulmak,tanıştırmak için kurulmuş bir ajans. Halka hizmet eden ilan sayfası gibi.

Fakat 10 yıllık eve tıkalı yaşama tecrübemi belli etmesem de, Allah aşkına nereden bileyim 'Hello' nerede? Dahası Hello'ya gitsem bile, sadece yeni bir işle tanıştırılıyorsun.
Özgeçmiş getirmek zorundayım, tavsiye edilen yere gidip mülakata girmeliyim. Mülakata bir de kan ve ter kaplı bir eşofmanla gitmek zorunda kalırdım.
Bok işe alınırım. Ben bile böyle saçma şeyler giyen birini işe almazdım. Belki ona sempati duyardım, ama asla işe almazdım.
Özgeçmiş kağıdı satan hiç dükkan var mı?
Kırtasiye? Market?
Belki gitsem markette vardır, ama hiç param yok.
Ya sonra, hepsini halledince ne yapacağım?
Şansım yaver giderse, finansal kurumdan para ödünç almayı başarır, giyecek bir şeyler alır ve de bir kaç özgeçmiş kağıdı ile kırtasiye malzemesi alırım.

İkamet ettiğin yeri yazmazsan özgeçmişi tamamlayamazsın diye duymuştum.
Bitti. Tam şu anda, hayatım sonuna ulaştı artık.
...Ha.
Yağmur yağmaya başladı.
Yazın sonundaydık, havaların soğumaya başladığı dönem. Buz gibi yağmur kaç yıldır giydiğimi bilmediğim elbiselerimin içine işledi, acımasızca vücut sıcaklığımı çalarak.

...Eğer en başından başlayabilseydim.
Kendimi bunu demekten alamıyorum.
Böyle rezalet bir insan olarak doğmadım.
Orta halli bir aileye üçüncü erkek çocuk olarak doğdum. İki ağabey, bir abla, bir erkek kardeş. Beş kardeşten dördüncüsü.
İlkokulda bu kadar genç olmama rağmen sivri zeka diye methedilirdim.
Derslerde çok başarılı olmasam bile, oyunlarda iyiydim, sporlarda da baya başarılı bir çocuktum. Hatta bir zamanlar sınıfta ilgi odağı bendim. Sonra ortaokulda dergilerin rehberliğinde bilgisayar kulübüne girdim, ve bilgisayar toplayacak kadar para biriktirdim. Ailemde ön plana çıkmıştım, hiçbiri bir dizi kod yazamıyordu.
Hayatımın dönüm noktası liseydi...Yok, her şey ortaokul 3.sınıfta başladı. Bilgisayarı kurcalamakla o kadar meşguldüm ki derslerime çalışmayı ihmal ettim. Şimdi düşününce, her şey orada başladı.
Bir şeyler öğrenmenin geleceğe bir faydası olmadığını düşündüm. Gerçek hayatta bir işe yaramayacaklarını düşündüm.
Sonuçta en saçma liseye girdim, bölgenin en kötüsü olarak bilinen.
Yine de önem vermedim.
Ciddileşirsem başarırım ve diğer aptallardan farklıyım gibi geliyordu. Öyle düşünmüştüm.

Hala o zamanki olayı hatırlarım.
Kafeteryada yemek almak için sıra olurken, sıraya kaynak yapan biri vardı.
Doğruluk adına birkaç cümle homurdandım. Bu garip gururumdan ve Chuunibyou kişiliğimden kaynaklanıyordu.
ꕥ Chuunibyou kişiliği: Ortaokulda ikinci sınıf sendromu olarak geçiyormuş, kişinin kendine aşırı önem yüklemesi, özel bir gücünün ve yeteneğinin olduğu hayaline kapılması

Yüzüm şişene kadar yumruklandım, çıplak olana kadar soyuldum ve okulun önüne bağlandım.
Bir sürü resmimi çekti, ve rahatlıkla okulun dört bir yanına dağıttı.
Bir anda hiyerarşinin dibini boyladım, başkaları tarafından alaya alındım, hatta 'sünnet derili oğlan' lakabı taktılar.
Bir ay okula gitmedim ve hikikomori oldum. Beni böyle görünce, babam ve kardeşlerim 'cesaretini göster, elinden geleni yap' gibisinden sorumsuz sözler söylediler.
ꕥ Hikikomori: Yaşamdan elini ayağını çekip temel ihtiyaçlar dışındaki tüm zamanını odasının içinde geçirenleri ifade etmektedir. Kısaca NEET'in aşmış versiyonu ama bu kişilerde aynı zamanda psikolojik bozukluklar var. Bu sebeplerden dolayı topluma çıkmayı reddederler.

Kabahat bende değildi.
Öyle bir durumda kimse okula devam etmezdi. Hayatta olmaz.
Böylece, kim ne derse desin, ben inatla eve kapanık yaşam tarzıma devam ettim.
Beni tanıyan tüm yaşıtlarım benle dalga geçip resimlerime bakıyormuş gibi hissediyordum.
Dışarı çıkmasam bile, bilgisayar ve internetim oldukça zaman geçirebilirdim. İnternetin etkisiyle, birçok şeye ilgim gelişti ve çeşitli şeylerle uğraştım. Plastik model toplamak, figürinleri boyamak, weblog kurmak. Annem bana destek olmak açısından istekliydi ve yardımcı olmak için ne zaman istesem parayı bulup buluştururdu. 
Ama bir seneden kısa sürede hepsinden bıkmıştım.
Ne zaman benden daha iyi birini görsem motivasyonumu kaybediyordum.
Başkalarına göre sadece aylaklık ediyordum. Ama o kadar zaman boyunca karanlık kabuğumda bir başıma saklanırken, yapacak başka bir şeyim de yoktu.
Yo, tekrar düşününce bu sadece bir bahaneydi.
En azından, mangaka olup berbat web karikatürleri yayınlasam daha iyi bir seçim olabilirdi, veya webnovel yazarı olup novel yayınlamaya başlasam.
Aynı durumu paylaşan birçok kişi böyle bir şeyler yapmış.
Bunlarla dalga geçip hakaret etmiştim.
Eleştirmen kesilip kurgularıyla dalga geçtim, eleştirirken 'berbat ötesi' gibisinden şeyler dedim.
Kendim bir şey bile yapmamama rağmen...
 
[img=280x400]https://novelaozora.com/wp-content/uploads/2021/08/mushoku-tensei-B1.webp[/img]
 
Geriye dönmek istiyorum.
Mümkünse, ilkokula dönmek istiyorum, hayatımın en uç noktası, veya ortaokulun ortalarında bir yere. Yo, bir iki yıl öncesi bile olur. Zamanın en ufak zerresi bile olsa, yine de bir şeyler yapabilirim. Yarı yolda bırakmış olsam da, ne olursa olsun tekrar başlayabilirdim.
Azami çaba gösterirsem en iyisi olmasam da en azından pro olabilirim.
'....'
Niye şimdiye kadar hiçbir şey yapmadım?
Bir zamanlar bir sürü vaktim vardı. O zamanlar odamı hiç terk etmesem bile, bilgisayar başında oturduğum sürece bir sürü şey yapabilirdim. Tepeye oynayamasam bile, ortalarda bir yerde durup çaba göstermeye devam edebilirdim.
Manga, novel, oyunlar, kodlama da. Çaba sarf etseydim, küçük başarılar elde edebilirdim. Başarımın paraya dönüşmesini aldırmıyorum bile...
Ah, boş ver. Bir faydası yok.
Hiçbir zaman çok çalışmadım. Geçmişe gitsem bile, muhtemelen benzer bir yerde takılır, benzer şekilde sonlanırdım. Bu hale geldim çünkü normal bir insanın geçmesi gereken engelleri asla geçemedim.
'Hm?'
Şiddetli yağış altında, birilerinin tartışmasını duydum.
Bu kargaşa da neyin nesi?
Sinir bozucu. Bulaşmak istemiyorum. Böyle düşünsem de ayaklarım o yöne doğru hareket ediyordu.
'....Bu yüzden, sen....'
'Asıl sen...'
Manzara üç liselinin aşk kavgası gibi duruyordu.
İki erkek ve bir kız. Alışılmamış yakalı öğrenci üniforması ile yazlık üniforma giyinmişlerdi.
Galiba bir çeşit harem kavgası dönüyordu. Uzun çocuk kızla laf dalaşı yapıyordu, diğer çocuk araya girmeye çalışıyordu, ama ağız kavgası yapan iki taraf da dinlemiyordu.
(Hmm, böyle bir şey yaşamıştım daha önce)
Ortaokuldayken sevimli bir çocukluk arkadaşım vardı bir zamanlar. Güzel sayılırdı, belki 4 veya 5.Koşu ve futbol kulüplerine katıldı ve kısa saçı vardı. On kişiden iki üç tanesini geride bırakacak dış görünüşü vardı. Halbuki ben belirli bir animede çok tutkuluydum ve koşu ile futbol kulüplerindeki tüm kızların saçlarının at kuyruğu şeklinde olması gerekiyor diye düşünüyordum, bu yüzden bence çirkindi.
Ama evi benimkine yakındı ve sıkça ilkokulda aynı sınıfı paylaşmıştık, böylece eve birçok kere beraber geldik. Konuşmak için bol bol fırsatımız oldu, hatta bazen ağız dalaşı bile yaptık. Yazık. Şimdiki halimle, sadece 'ilkokul' , 'çocukluk arkadaşı' ve koşu kulübü kelimelerini duymak bile 3 kere boşalmama yeterli.
Bu arada, çocukluk arkadaşımın yedi yıl önce evlendiğini duydum.
Kardeşlerim salonda konuşurken duydum dedikodusunu.
İlişkimiz kötü değildi. Birbirimizi çocukluktan beri tanıdığımız için tereddüt etmeden konuşabiliyorduk.
Beni sevdiğini sanmam, ama belki çalışıp aynı liseye girseydim, veya aynı koşu ve futbol kulübüne girip tavsiye ile aynı okula girseydim belki durumlar daha farklı olurdu. Ciddi bir aşk itirafında bulunsaydım, belki çıkıyor da olabilirdik.
Onunla bu üçlü gibi flört edip laf dalaşı da yapabilirdim, hatta belki okuldan sonra boş bir sınıfta müstehcen şeyler yapabilirdik.
Hah, hangi eroge bu?
ꕥ Eroge: Erotik oyunlar, genelde Visaul Novel'lerin +18 reyonu 

(Düşününce, bunlar kahrolası sevgili işte. Patla gitsin...Hm?)
Aniden, o anda fark ettim.
Bir kamyon muazzam bir hızla üçlünün üzerine doğru yol alıyordu.
Ayrıca kamyonun şoförü direksiyonda yüzükoyun yatıyordu.

Uyku yoksunu halde sürüyordu.
Ve üçlü hala fark etmemişti.
'T-t-tehlike!'
Bağırarak uyarmaya çalıştım, ama ses tellerimi on yıldan fazla tam manasıyla kullanmamıştım, ve buz gibi yağmurla kaburgalarımdaki ağrı daha da kısılmasına sebep oldu. Titrek sesimi minicik artırışım da yağmurda kayboldu.
Onları kurtarmam lazım, mecburum. Aynı zamanda, niye kurtarayım ki, diye düşündüm.
İçimden bir ses onları kurtarmazsam, 5 saniye sonrasında pişman olacağımı söylüyordu. Eğer bu üçü kamyon yüzünden ezilir de kanlı bir et yığını olursa kesinlikle pişman olacaktım.
Kurtarmadığım için.
Bu yüzden, onları kurtarmalıyım.
Nasıl olsa çok geçmeden bir yol kenarında açlıktan geberirim diye düşünüyordum. En azından o an için, biraz tatmin olmayı ümit ettim.
Sonuna dek pişmanlıkla yaşamak istemedim.
--Onlara doğru topallayarak koştum.

Bacaklarım son on yılda pek de hareket ettirmediğim için istediğim gibi hareket etmiyordu. Hayatımda ilk defa keşke daha fazla spor yapsaydım dedim. Kırık kaburgalarım dayanılmaz acı ile dopdolu, attığım her adımı engelliyor. Hayatımda ilk kez keşke daha fazla kalsiyum tüketseydim dedim.
Acıyor. O kadar acıyor ki koşamıyorum bile.
Ama yine de koştum. Koştum.
Koşuyordum.
Tartışan çocuk yaklaşan kamyonu gözlerinin önünde görünce kızı kucakladı. Diğer çocuk sırtı kamyona dönük olduğu için fark etmedi, sadece arkadaşının ani hareketine şaşırdı. Yakasını duraksamadan kavradım ve tüm gücümle geri çektim onu. Genç çekilince yolun kenarına düştü ve kamyonun önünden çıkmış oldu.
İyi, kaldı iki.
Tam bunu düşündüğümde, kamyon hemen önümdeydi. Onları güvenli bir mesafeden çekmeyi planlamıştım ama geri çektiğimde tepki kuvveti öne hareket etmeme sebep oldu.
Beklendiği gibi, ve 100 kilodan fazla gelmem de çok fark etmiyordu. Titrek bacaklarımla depar atmam sonucunda momentum yüzünden ileri sürüklenmiştim.

Kamyon bana çarptığında arkamda bir ışık hissettim.
Bu ölmeden önce geçmişin göz önüne gelmesinden bahsedilen ışık mı? O kısa sürede hiçbir şey göremedim. Çok hızlıydı.
Yani yaşadığım süre boyunca bu kadar mı az şey yaptım?
Kamyon beni kendimden 50 kat daha ağır beton bir duvara fırlattı.
'Poff...!'
Ciğerlerimdeki hava dışarı çıktı. Ciğerlerime spazm girdi, şiddetli koşunun ardından oksijen talep ederek.
Ses çıkaramadım. Ama henüz ölmedim. Muhtemelen yağ birikimim beni kurtardı.
Ama onu düşündükten sonra, kamyon tekrar gözlerimin önünde belirdi.
Beton zemin ile kamyon arasında ezilmiş domates gibi olmuştum.