Nesiller boyu imparatorluğun en iyi şövalyelerinden bazılarını yetiştirmiş olan Chernicia ailesinin en küçük kızıydım.
Gençliğimde beni damgalayan niteleyici buydu.
Albrecht imparatorluğunun ikinci prensi olan Ernst benim en yakın arkadaşımdı ve ailenin büyükleri birbirine söz verdiği için gelecekte yanımda olacak kişiydi.
O zamanlar yetişkinlerin vaat ettiği “geleceğin” tam olarak ne olduğunu bilemeyecek kadar küçüktüm.
Bununla birlikte, yetişkinlerin dırdırından kaçınmak için, onların emriyle Ernst'le buluşmak için sık sık İmparatorluk Sarayı'na gitmem gerekiyordu.
O gün de Ernst'i görmek için İmparatorluk Sarayı'nı ziyaret ettim.
[Dikkatle dinle Yvonne. İmparatorluk Sarayına gittiğinizde ilk Prens Theodore ile karşılaşmamaya dikkat etmelisiniz].
Bugün kardeşler o kadar çok söylediler ki kulaklarımda nasır vardı.
Kardeşlerim bana söylemese de Prens Theodore hakkındaki söylentileri biliyordum.
[Prens sarayında her gün cesetleri temizlemeleri gerektiğini söylüyorlar.]
[Kan kokusu ve çığlık sesi olmadan bir gün geçmiyor…………]
[İnsanları hedef almaktan hoşlanır ve onlara acı çektirir.]
[Canavarların kanında banyo yapar…….]
Soğuktan korkarak kollarımı ovuşturdum. Ancak, ilk Prens ile ilgili en korkunç hikayeydi.
[Özellikle o siyah saçla, son derece uğursuz…………]
Siyah saç.
Albrecht İmparatorluğu'nda siyah çok uğursuz kabul edildi.
Bunun nedeni, şeytanları dünyaya salan ve uzak geçmişte insanları tehdit eden “antik karanlığı” simgeleyen bir renk olmasıydı.
Tabii ki, artık efsanelerde bir hikayeydi, ancak Antik Karanlığı yenen üç ailenin liderliğindeki imparatorlukta siyah renk hala korkunç kabul ediliyordu.
O kadar kötüydü ki, yüksek rütbeli bir soylu ailede siyah saçlı veya siyah gözlü bir çocuk doğarsa, dışarı atılırdı.
"Ama kraliyet ailesinden siyah saçlı bir çocuğun doğduğuna inanamıyorum."
[Aslında, Prens Theodore'un bu dünyada antik karanlıktan bir insan bedeni ödünç alarak doğduğu söylenir.]
Brian'ın bir keresinde bana anlattığı hikayeyi hatırlayarak başını salladım.
[Numara! Bu Brian tarafından uydurulmuş bir yalan!]
En küçük kardeşim Brian bana eziyet ettiğinde, beni Prens Theodore ile evlendireceğini söyler ve onun hakkında korkunç söylentiler anlatırdı.
Sonra gözyaşları içinde Richard'a koştum ve ona Brian'ın tacizlerinin her birini anlattım.
[Oh, Brian yine Yvonne'a zorbalık etmiş gibi görünüyor]
En kibar ve en büyük kardeş olan Richard, Brian'ın sözlerinin yalan olduğu konusunda ısrar etti.
[Sorun değil, Yvonne. Bu sadece Briand'ın seni kızdırmak için uydurduğu bir yalan.]
[Yok canım? Emin misin?]
Hıçkırarak tekrar sordum ve Richard nazik bir sesle cevap verdi, başını salladı.
[Tabii ki. Böyle şeytani bir Prensle evlenmene imkan yok.]
[….]
Bu yüzden Richard, Brian'ın beni Birinci Prens'le evlendirme konusundaki soğukkanlılığının yanlış olduğunu söyledikten sonra, Birinci Prens hakkındaki korkunç söylentileri inkar etmedi.
“Zaten karşılaşacağım biri değil……”
Pencereden dışarıdaki güzel manzaraya bakarken, aklımı ilk Prens'le ilgili tüm düşüncelerden temizlemeye çalıştım.
'Birinci Prens'in sarayı imparatorluk Sarayı'ndan çok uzakta, bu yüzden iyi olmalı, değil mi?'
İmparatorluk Sarayı'nın uzak bir yerine sahip olan ve yalnız yaşayan 1. Prens'in aksine, şimdi Yvonne'nin görüşeceği 2. Prens Ernst hala çok gençti ve İmparatoriçe Sarayı'nda yaşıyordu. Ernst'in annesi İmparatoriçe Margaret ve eski İmparatoriçe'nin oğlu Birinci Prens Theodore pek iyi anlaşamadılar.
Yani İmparatoriçe'nin sarayına gitsem ilk prensle karşılaşmazdım. Düşüncelerimi böyle düzenlediğimde biraz rahatladım.
Ben farkına varmadan, araba İmparatorluk Sarayı'nın ana kapısını geçmişti.
"Hey!
Ben arabadan inerken Ernst bana doğru koştu.
“Merhaba Ernst………!”
"Seni özledim!"
Daha cümlemi tamamlayamadan Ernst bana sarıldı ve çığlık attı.
Güçlü kucaklamaya karşı mücadele ettim, bu yüzden onu ittim ve ona dik dik baktım.
"Beni boğuyorsun!"
Ama delici bakışlarıma rağmen Ernst sadece gülümsedi.
“Haydi annemin bahçesinde oynayalım!”
"Bir süre bekleyin lütfen. İmparatoriçeyi selamlamam gerekiyor……….”
"Sorun değil! Annem şu anda misafirleri karşılamakla meşgul! Acele et ve beni takip et!”
İmparatoriçe Sarayı'nın hizmetkarları, Ernst tarafından zorla götürüldüğümü gördüklerinde kıkırdadılar.
"Kurallar basit. Arayıcı gözlerini kapatıp yüze kadar sayarken sen saklanıyorsun.”
Ernst, muhteşem beyaz sarı saçları havada uçuşarak gülümsedi.
“O zaman ben arayıcı olacağım!”
Sıcak havalarda hareket etmeye üşendiğim için sığ bir hareket yaptım.
Ernst gözlerini kapatıp 100'e kadar sayarken, ben belirlenen boşluktan gizlice çıktım.
Saklanması kolay gibi görünen büyük bir ağaç buldum, bu yüzden serinlemek için yukarı tırmandım.
Ağacın gölgesine saklandım.
“Burada kalırsam bir süre kimse beni rahatsız etmez!”
Kendi becerikliliğime hayret ederek güldüm.
O kadar sıcaktı ki bir dala yaslandım ve gölgeden dışarı adım atmadım.
Orada o kadar uzun zaman geçirdikten sonra uykuya daldım.
Uyuyakalıp tekrar uyandığımda….
“…?”
Üzerime karanlık bir gölge düştü.
Bir çocuk bana bakıyordu.
"Sen kimsin?"
Benim yaşımda görünüyordu, ama çok uzun ve güzeldi.
Ağacın gölgesindeki saçları sıradan bir koyu kestane rengine benziyordu ama beyaz yüzündeki gözleri, burnu ve dudakları son derece muhteşemdi.
Sanki oyuncak bebek gibi güzel yüz hatlarına sahipmiş gibi boş boş ona bakıyordum.
"Merhaba."
Çocuk beni yumuşak bir sesle selamladı.
"A merhaba…!"
Kekelemeden edemedim çünkü dökülen ses yüzü kadar güzeldi.
Sonra çocuk güldü, iki gözü de keyifle kısıldı.
"Neden gülüyorsun?"
diye bağırdım ve çocuk dizlerini önümde büktü ve gözlerimiz buluştu.
"Sadece tatlı olduğun için."
Sakin sözleriyle yüzüm kızardı.
"Kızarıyorsun."
"Hayır, çünkü hava sıcak. Yaz…"
Gözlerimi büyüterek emin olmayan bir sesle mırıldandım.
Çocuk beni öyle görünce daha da güzel güldü.
"Çok mu sıcak? Senin için daha havalı mı yapayım?”
Çocuk izin istemeden yanıma oturdu.
Sonra, beklenmedik bir şekilde, uzun elleriyle beni yelpazeledi.
"Nasıl oluyor? Canlandırıcı mı?”
Dürüst olmak gerekirse, yelpazelemesi hiç de havalı değildi.
Ama nezaketinden garip bir şekilde etkilendiğimi hissettim, bu yüzden yalan söyledim.
"Evet öyle."
Ve masum çocuk bana inandı ve çok sevindi.
"Bu arada, burada ne işin vardı?"
"Arkadaşımla saklambaç oynuyoruz. Sen nasılsın?"
Sorum üzerine çocuk güldü, güzel altın gözleri eğildi.
"Hazine avı."
"Hazine avı? Bunun ne olduğunu biliyorum! Daha önce yaptım! Ama burada kalmak yerine hazineyi aramıyor musun?”
Çocuk cevap vermek yerine daha güzel gülümsedi.
Bu çocuğun belki de benim gibi sıcaktan kaçmak için burada olduğu hissine kapıldım.
Onunla bunu ve bunu konuşurken, gün yavaş yavaş geçti.
Kızıl gökyüzünü keşfettiğimde, şaşkınlıkla uyandım.
"Şimdi gitmek zorundayım!"
Bu ciddi.
Bu kadar uzun süre saklanmayı planlamamıştım, muhtemelen Ernst şimdiye kadar beni arar ve endişelenirdi.
Ernst'in ağlıyor olabileceğinden biraz endişelendim.
"İmparatoriçe sarayına gitmem gerekiyor. Senden ne haber?"
"Prens sarayı."
Çocuk kirpikleri titreyerek cevap verdi. Ona bakarken birden yanlış duyduğumu sandım.
"Ne?"
"Prens sarayı."
"Prens Theodore'un sarayından mı bahsediyorsun?"
Şaşırmış bir şekilde ağaçtan düşmek üzereyken çocuk beni sıkıca tuttu.
"İyi misin?"
Aniden kollarından sarılınca biraz utandım, bu yüzden bakışlarından kaçındım ve mırıldanarak cevap verdim.
"Evet ben iyiyim. Sadece biraz şaşırdım………….”
Belki de sıcak yaz havasıydı, kalbim göğsümde atıyordu.
Prens sarayı nasıl? Prens'ten korkmuyor musun?"
“…?”
diye sordum ve çocuk başını eğdi ve bana bilinmeyen bir ifadeyle baktı.
Onun masumiyeti karşısında biraz hayal kırıklığına uğradım.
“Yani …… Birinci Prens Theodore……….”
diye sordum, etrafta kimsenin olmadığını bildiğim halde sesimi gizlice alçaltarak.
“Mutlu olmazsa hizmetçilerinin kafasını kestiğini söylüyorlar. Ve her gün cesetler var.”
"Ne?"
"Prensin cesetleri oyuncak olarak kullandığını duydum..."
Çocuğun gözleri kocaman açıldı ve hemen gülmeye başladı.
"Hepsi asılsız söylentiler. Böyle şeylere gerçekten inanıyor musun?”
“Çirkin! Ben de bu yalanların hiçbirine inanmıyorum!”
Parlak kırmızı bir yüzle bağırdım.
Çocuk bana daha da derin bir gülümsemeyle baktı.
O kadar güzeldi ki kalbim atmaya devam etti.
*** *Üçüncü bakış açısı* ***
Çocuk, İmparatoriçe Sarayı'na doğru yoğun bir şekilde yürürken Yvonne'un arkasına baktı. Yvonne artık görünmez olduğunda, çocuğun koyu kahverengi saçları yavaş yavaş siyaha döndü.
“Çernika…”
Çocuk, artık görünmeyen Yvonne'un izini sürerken küçük bir ilahi okudu. Yvonne ona hiç açıklamamış olsa da, onun adını biliyordu.
"Bir insan nasıl böyle görünebilir?"
Soruyu soran seste küçük bir arzu vardı.
"Güzel…"
Başını yavaşça çevirdi. Yvonne'un az önce oturduğu yere baktı.
[color=#f8f9fa]Wuxia World'deki en son Bölümleri okuyun. Sadece Site [/color] Sıçrama!
Gökyüzünden bir damla kırmızı kan yanağına düştü. Theodore başını çevirip yukarı baktı.
Baş aşağı asılı iki yetişkin adam vardı. Cesetler kadar korkunç görünüyorlardı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
