En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

“Hey, beni duymadın mı? Sana mutfaktan kurutulmuş et getirmeni söylemiştim.”

“B-keşiş kapıyı koruyor…”

“Pencereden tırmanmalı ya da onu almak için ciddiyetle yalvarmalıydım, seni aptal çocuk.”

Güm, güm.

Dayak sesi devam ediyordu.

Isaac, bu şiddete müdahale etmenin yalnızca başka bir kurbana yol açacağını biliyordu. Kaynak eksikliği ve kapalı ortam çocuklar arasında şiddeti teşvik ediyordu.

Aslında çözülemez bir durumdu bu.

“Seni lanet olası velet, ölmek mi istiyorsun? Ölmek mi istiyorsun?”

Güm, şap! Hans’ın dayakları giderek daha acımasız hale geldi. Açıkça çok ileri gidiyordu. Isaac, Hans’ın davranışlarında bir miktar çaresizlik hissetti. Endişeli görünüyordu.

“Seni öldüreceğim...”

Hans, yere yığılan Johan’ı tekmelemek üzereyken Isaac ortaya çıktı. Yolu kapatmadı, sadece köşeden kendini gösterdi. Ancak bunu yaptığı anda Hans ve çetesinin dikkati ona çevrildi.

“...Ne!”

Hans şaşkınlıkla kekeledi ve bağırdı. Isaac ona duygusuzca baktı. Hans öfkeden patlamak üzereydi ama sonuçta hiçbir şey yapmadı.

Hans’ın kafası karışan dostları, sonunda o geri çekilirken onu takip etti. Onun davranışını gözlemleyen Isaac’in aklına bir fikir geldi.

’Karizmam yüzünden mi?’

Karizma çoğu zaman baştan çıkarmayı ima etse de aslında baştan çıkarmayı, güveni, saygıyı, iltifatı ve varlığı kapsar.

Ancak Isaac, karizmayı başkalarını ’ikna etme’ yeteneği olarak görüyordu.

Yüksek karizmaya sahip insanlar, baştan çıkarmada, korkutmada veya aldatmada daha ikna edicidirler. Bu özellikle içgüdünün çoğu zaman mantığın önüne geçtiği çocuklar için geçerli görünüyordu.

’Ama ben hiçbir şey söylemediğim halde neden korkuyorlar?’

Çocuklar, özellikle de Hans açıkça korkmuş görünüyordu.

Isaac daha önce onları hiç tehdit etmemiş ya da korkutmamıştı. Elbette bakışı kasıtlı olabilirdi.

Ancak Nefilim’in doğal olarak yüksek karizması, İshak’a önemli bir varlık kazandırdı ve çocuklarda suçluluk ve korku uyandırdı.

Bunun üzerine Hans baskıya dayanamayıp kaçtı.

’Eh, bu adamın ya şansı ya da iyi içgüdüleri var.’

Isaac sakladığı çapayla oynadı. Dövüşme arzusu yoktu ama Hans onun büyüklüğüyle saldırırsa dayak yemezdi.

“Ah, Isaac.”

Johan aceleyle yanımıza geldi. Neyse ki ciddi bir şekilde yaralanmış gibi görünmüyordu.

“İyi misin? Ne oldu?”

“B-bazen benden patates getirmemi istediler ama son zamanlarda daha fazlasını istiyorlardı ve keşiş sıkı bir şekilde korumaya başladı…”

Johan başıboş bir şekilde konuştu. Isaac dinledi ve başını eğdi. Johan’ın çaldığı yiyecek miktarı açıkça Hans ve çetesi için fazlasıyla yeterliydi.

’Peki bütün bunları nerede kullanıyorlar?’

***

Cevabı bulmak zor olmadı.

O akşam Hans’ın çetesi hareket etmeye başladı. Dördünün gece geç saatlerde gizlice dışarı çıktığını gören Isaac de ayağa kalktı.

Gürültüyü önlemek için manastır duvarlarından yalınayak dışarı çıktılar. Önceden belirlenmiş bir arka kapıyı açtılar ve hala karanlık olan ormana doğru yola çıktılar.

Isaac sessizce arka kapıya yaklaştı.

“...Öyleyse köye gitmemiz lazım...”

“...Ama bu çok tehlikeli... keşişe söylemeliyim...”

Sadece parçalar duyulmasına rağmen beklendiği gibi oldu.

’Kaçmayı planlıyorlar.’

Johan’a çaldırdıkları yiyecekler çoğunlukla uzun ömürlüydü. Hazırlamaları gereken başka pek çok şey olmalıydı ama aptal beyinleri göz önüne alındığında bu çok açıktı.

Kaçmak.

’Dürüst olmak gerekirse ben de bunu düşündüm.’

Hayır, kemikleri yeterince güçlü olduğunda ve aşağılık duygusu olmadan bir yetişkin olarak ayakta durabildiğinde zaten manastırdan ayrılmaya karar vermişti.

Ya da dokunaçları keşfedilirse.

“Gelmek istemiyorsan gelme! Rahipler fark etmeden kaçmamız lazım!”

Görünüşe göre kaçışlarının sırrını unutmuş olan Hans, korkmuş çocuklara bağırıyor ve fikrini savunmaya çalışıyordu. Ancak aynı zamanda tek başına kaçmaktan da korkuyormuş gibi görünüyordu.

’En azından bu konuda… geri kalan her konuda aptal değil.’

Daha fazla insan hayatta kalma şansını artırdı, ancak yetişkinlerin bile toplumun zulmünden manastırlara kaçtığı bir dünyada, beceri olmadan kaçmak ya açlıktan ölmek ya da dilenci olmak anlamına geliyordu.

Bu Isaac’i ilgilendirmiyordu. Ancak dört çocuğun isteyerek açlıktan ölmesine izin veremezdi. İçini çekti ve dışarı çıktı.

“Dalga geçmeyi bırak ve yatağına git.”

Isaac konuştuğu anda çocuklar sessizce şok oldular. Donmuş olan Hans ona gecikmiş bir şekilde baktı.

“Seni küçük...”

“Kaçtıktan sonra ne yapacaksın? En azından biraz büyüyün ve keşişlerden sizi atölyeye tavsiye etmelerini veya daha çok çalışmanızı isteyin. En azından manastırda okumayı öğrenebilirsin.”

Hans hızla etrafına baktı. Bir keşişin veya Gebel’in gelip gelmediğini kontrol ediyordu. Hiçbir şey bulamayınca gerginliği azalmadı.

Isaac, kendisinden çok daha uzun olan Hans’ın neden bu kadar gergin olduğunu merak etti. Isaac ileri bir adım atarak suyu test etti. Hans irkildi ve geri çekildi.

’Görmek? Benim gibi küçük bir çocuktan bile mi korkuyorsun?’

Bu sadece yüksek karizmanın ötesinde bir şeydi. Tuhaftı.

Sayıları ve yaşları göz önüne alındığında çocukların ona karşı birlik olmasını bekliyordu.

Korkularını görünce onları tekrar içeri korkutmayı bile düşündü.

’Sakin ol, onlar sadece çocuk. Onlarla mantık yürütmek bir yetişkinin görevidir.’

Isaac nefesini verdi ve şöyle dedi:

“Hans, kaçtıktan sonra nereye gideceksin?”

“Köye...”

“Köylüler keşişlere saygı duyuyor. Burası çocukları aç bırakmayan tek yetimhane, böylece seni tanıyacaklar. Yetişkinlerin sana ne yapacağını düşünüyorsun Hans?”

Gerçekte kaçmaya çalışan çocukların çoğu yakalandı. Bu muhtemelen Gebel’in neden acele etmediğini ve keşişlerin neden dikkatli olmadığını açıklıyordu.

Bir canavar ya da suçlu tarafından yakalanırlarsa ölürlerdi.

“Bu nasıl bir kaçış hazırlığıdır? Birkaç patates ve kurutulmuş sosis mi? Acıktığını anlıyorum ama kış yakında geliyor. Donmak istemiyorsan biraz bot ve kürk de çalmış olmalısın. Ve kutsal metinler değerlidir, öyleyse neden onlardan birkaçını çalmayalım?”

Hans’ın yüzü kızardı, cevap veremiyordu. Hazırlığının yetersiz olduğunu biliyordu.

“17 yaşına gelene kadar bekle. O zaman manastır sana bir seçenek sunuyor.”

“16 yaşındayım!”

“Henüz 17 yaşında değilim. O zaman ayrılmayı ya da keşiş olmayı seçebilirsin. Rahiplere saygı duyulur ve açlıktan ölmezler.”

Yetişkinlerin bile yemek bulmakta zorlandığı bir dünyada yetim olmak durumu daha da zorlaştırıyor.

“Eğer Hans hepinizi gerçekten kaçtırırsa burada beslenecek daha az boğaz olur. Zaten manastır konusunda pek yardımcı olmuyorsun. Ama neden seni durduruyorum? Siz aptallar kaçarsanız belki ağzıma daha çok patates gelir.”

Sinirlenmeye başladığını fark eden Isaac, bir alay hareketi ekledi. Anlayan ama telaşlanan Hans, Isaac’e dik dik baktı.

Buna karşılık diğer çocukların ifadeleri solgunlaştı.

“Seni küçük...”

Öfkelenen Hans, Isaac’e saldırdı. Bir kafa kadar uzun olması çok büyük bir avantajdı. Ancak hareketleri hızlı bir fareyle karşılaştırıldığında acı verici derecede yavaştı.

Isaac zamanında kaçamadı ve yakasından yakalandı. Daha iyi beslenip biraz daha büyüseydi belki her şey farklı olabilirdi.

Ancak Isaac’in elinde her ihtimale karşı getirdiği bir eşya vardı. Henüz kullanmayı planlamamıştı.

“Ne biliyorsun!”

Ancak Hans, Isaac’i alt ederken bile daha korkmuş görünüyordu. Kontrolü dışında bir şey yapan birinin bakışıydı bu.

“Birdenbire ortaya çıkmasaydın...”

“Lütfen büyüyün evlat.”

Sinirlenen Isaac karşılık olarak homurdandı.

O anda Isaac dışındaki herkes tüyler ürpertici ve sümüksü bir şeyler hissetti.

Hans aniden nefes almaya başladı ve Isaac’in yakasındaki tutuşunu bıraktı. Geriye doğru tökezledi, yere düştü. Isaac, Hans’ın korkmuş bir fareye benzediğini düşünüyordu.

(İsimsiz bir kaos sizi izliyor.)

Bu mesajı duyan Isaac gerçekliğe geri döndü. Dokunaçlar elinden fırladı ama hızla geri çekildi. Her ne kadar fark edilecek kadar olmasa da Isaac ne yapmak üzere olduğunu anladı ve kendi yanağına tokat attı.

’Ben deli miyim?’

Neredeyse Hans’ı av olarak düşünmüştü.

İsimsiz kaosun aradığı ’daha büyük av’.

Isaac çocuklar arasındaki ölüm sessizliğini fark etti.

’Elbette görmediler mi?’

Hayır, dokunaçlar tam olarak ortaya çıkmamıştı. Ama sanki avucu yalanmış gibi yapışkan ve nahoş bir his vardı.

Buna rağmen bütün çocuklar korkmuş görünüyordu. Hans sanki durdurulamaz bir cinayet niyetiyle karşı karşıyaymış gibi saf bir panik içinde pantolonunu bile ıslatmıştı.

Isaac daha sonra Hans’ın ondan neden korktuğunu anladı. İsimsiz kaosun varlığı onun yüksek karizmasından sızıyordu. Hans’ın saygıdan önce korku hissetmesi doğaldı.

İstemeden böyle bir aura sergilediği için kendini suçlu hisseden Isaac, onları ikna etmeye devam etmek için çocukların sakin halinden yararlandı.

“Seni durduruyorum çünkü bir sübyancıya, köle tüccarına ya da vahşi bir hayvana rastlayabilirsin.”

Çocuklar ya anladıkları için ya da herhangi bir şeyi işlememeyecek kadar korktukları için sessiz kaldılar. Isaac’in karizmasının yarattığı korku etkisi fazlasıyla güçlü görünüyordu.

Isaac içini çekti ve kaçmaya çalışan ancak bir ağaca çarpınca duran Hans’a yaklaştı. Isaac elini uzattı.

“Seni korkutmayacağım tamam mı? Bundan sonra daha iyisini yapmaya çalışalım. Beni hayal kırıklığına uğratma.”

Hans sonunda başını salladı ve uzlaşmayı kabul etse de reddetmekten korksa da Isaac’in elini sıktı.

’Zaten arkadaş olmayı planlamamıştım. Bu iyi.’

Eğer Isaac şimdi net bir hiyerarşi kurarsa çocukları kontrol edebilirdi. Biraz daha insanca davransalardı vicdanı rahatsız olmazdı. Onların yaşında hiyerarşi her şey gibi görünüyor.

“Keşişler aramaya başlamadan önce geri dönmeliyiz...”

Isaac cümlenin ortasında durdu.

Çocuklar onun bakışlarını takip etti ve nefeslerini tutarak dehşet içinde geri çekildiler.

Sarı gözleri karanlıkta parlıyordu. Heyecan ve korkudan dolayı daha önce fark edilmeyen çürük kokusu dayanılmaz hale geldi.

Neredeyse Isaac’in göğsü kadar uzun olan devasa bir domuz agresif bir şekilde yaklaştı. Çürüyen kokusu şüphe götürmezdi.

’Yaban domuzu mu? Ancak vahşi hayvanlar genellikle insan gruplarına yaklaşmaz...’

Isaac bunun normal olmadığını fark etti. Çürüme kokusu ve vızıldayan sinekler dayanılmazdı.

“Sakin olun, yavaşça geri çekilelim...”

“Ah!”

Paniğe kapılan çocuklar koşarak uzaklaştı. Yaban domuzu onların koştuğunu görür görmez saldırdı. Domuzun olduğu açıktı

Normal değildi, arkalarını görünce saldırıyorlardı.

“Ah, ah!”

Korkudan felç olan Hans, birkaç adım atmayı başaramadan düştü. Isaac içinden küfrederek Hans’ı geri çekti. Bilinçsizce uzatılan bir dokunaç Hans’ın giysisine sarıldı. Isaac inanılmaz bir güçle Hans’ı geriye doğru fırlattı.

Bang! Hans’ın yerine domuzun çarptığı Isaac geriye doğru uçtu.

Dokunacının yeni kullanımı karşısında şok olan Isaac’in, Hans’ı kontrol etmeye ya da kendine gelmeye zamanı yoktu.

“Hadi, seni domuz!”

Yaban domuzunu manastırdan uzaklaştırmak için kasıtlı olarak sırtını göstererek koştu. İshak’ı yalnız bir av olarak gören yaban domuzu, onu vahşice kovaladı.

Isaac riske rağmen harekete geçmesi gerektiğini biliyordu.

“Buraya seni domuz yavrusu!”

Isaac aceleyle ayağa kalktı ve başıboşmuş gibi davranarak domuzdan kaçtı. Manastırın ters yönüne doğru koştu. Yaban domuzu, kaçan diğer çocukların “gerisinde kalıyor” gibi görünen İshak’ı av olarak gördü.