Bölüm 30: Değişen Konu


Lucius’un varlığı büyük bir değişkendi. Kasaba halkının tedirgin olmasının sebebi onun varlığıydı.

Hiç kimse aranan bir katili kasabalarına kabul etmeye yanaşmazdı. Ailelerinin güvenliği için, ne kadar çekingen olurlarsa olsunlar, ortaya çıkarlardı.

"Onu yakalayın!" diye bağırdı Lucius kalabalığa. "Belediye başkanı adına, bu katili tutuklamanızı emrediyorum! Ödülünün bu kasabayı yeniden inşa etmek ve dul ve yetimlere yardım etmek için kullanılacağına söz veriyorum!"

Bu vaadin etkisi müthişti! Bunu duyan birkaç adam hemen Van Helsing’e saldırdı ve onu yakalamaya çalıştı.

Van Helsing nasıl savaşmadan pes edebilirdi? En başından beri kibirli bir insandı. Cahil insanlar tarafından cinayetle suçlandığında bile hiçbir şeyi açıklama zahmetine girmedi. Ayrıca kendini böyle bir çıkmazda bulduğu ilk sefer de değildi. Hemen arkasında sakladığı tabancayı çekti ve göğe doğru iki el ateş etti!

Silah sesleri kasaba halkını caydırdı. Ellerinde sadece baltalar, oraklar ve gübre çatalları vardı ve silahların gücünü anlıyorlardı, bu yüzden elbette ileri atılmaya cesaret edemediler.

Geçmişte, Van Helsing bu yöntemi çevrelenmeyi çözmek için kullanmıştı ve bu sefer de farklı olmayacağını düşünmüştü. Ancak, bu sefer bir aksilik olacağını beklemiyordu. Belediye başkanı Lucius da bir silah çekip Van Helsing’e doğrulttu!

"Karşı koymaya cesaret edersen ateş ederim!" dedi Lucius ürkütücü bir şekilde.

Van Helsing şimdi zor bir durumdaydı. Kurtulmak için bu insanlarla gerçekten silahlı çatışmaya mı girmesi gerekecekti? Eğer öyleyse, o zaman gerçekten bir katil olurdu!

Kilise’nin Kutsal Tarikatı Şövalyeleri tarafından vampir Drakula’yı yok etmek için görevlendirilerek buraya geldi. Tüm kasaba tarafından avlanırsa işini nasıl bitirecekti?

Van Helsing, rahip Carl’a güvenemezdi. Bu sahneyle karşı karşıya kaldığında, çoktan korkudan kıvrılmıştı. Van Helsing, uymadan önce bir an tereddüt etti. Silahını bıraktı ve teslim olurcasına iki elini kaldırdı, kendini iri adamların ellerini arkasına kıvırıp onu yere bastırmalarına bıraktı.

"Bağlayın onu!" Lucius bugün büyük bir sevinçle emir verirken kendini çok gururlu hissediyordu.

Ancak tam bu sırada sessiz Anna aniden, "Durun, onu tutuklayamazsınız!" dedi.

Van Helsing başını çevirip bu kadına baktığında hafifçe şaşırdı, kadının neden kendisine yardım etmek için konuştuğunu bilmiyordu.

Lucius’un yüzü karardı. "Neden?"

Anna cevap verdi, "Eğer gerçekten senin dediğin gibiyse ve adı Van Helsing ise, o zaman sadece aranan bir suçlu değil, aynı zamanda çok ünlü bir canavar avcısı olmalı! İsmini biliyorum. Yüz yıl önce bir vampiri öldürdüğü söyleniyor!"

Kasaba halkı arasında bir kargaşa çıktı, canavar avcısı mı? Vampir avcısı mı?

Lucius umursamadı ama Roy’un ona söylediklerini hatırladı. "Bayan Anna, ona nasıl garanti vereceksin?"

Onun cevabını beklemeden devam etti, "Bayan Anna, bundan bahsetmekten nefret ediyorum ama yine de size hatırlatmak istiyorum. Ailenizin Tanrı’ya ettiği yemini ve yüzyıllar boyunca Drakula’yı öldürme çabalarınızı takdir ediyorum. Ancak, Drakula’nın bugün hala hayatta olmasının ve Transilvanya’nın yüzlerce yıldır vampirlerden muzdarip olmasının sebebinin ailenizin yetersizliği olduğunu hiç düşündünüz mü? Bu kasabadaki her hane, vampirler yüzünden yakınlarını kaybetti. Ve bunların hepsi ailenizin küçülmez sorumluluğudur."

Dil bir sanattı ve Lucius’un mevcut durum hakkında söyledikleri gerçekten de öyleydi. Villelis ailesinin torunları olarak Anna ve kardeşi Viken, kasabada her zaman özel muamele görmüşlerdi. Bu, insanların ailelerinin vampirleri ortadan kaldırma çabalarına hayranlık duymasının sonucuydu, ancak bu felaketin kökü de ailelerinden kaynaklanıyordu.

Lucius, Roy’un talimatları doğrultusunda bu gerçekleri dile getirince, orada bulunanlar Anna’ya baktılar ve gözleri parladı.

Lucius’un sözleri sevdiklerini kaybetmenin acısını hatırlatıyordu ama birçok insan hayal kırıklıklarını dile getirmenin bir yolunu bulamıyordu...

"Bah!" Kalabalıktaki kadınlardan biri aniden yere tükürdü.

Bu tükürük, bir dalga etkisi yaratarak başkalarının Anna’yı işaret etmesine neden oldu.

"Baron Lucius haklı. Vampirlerin kabusu tamamen ailelerinden kaynaklanıyor!"

"Anlamıyorum. Ailelerinin ruhları vampirleri öldürdükten sonra neden Cennete girebiliyor?!" 

"Doğru. Peki ya vampirler tarafından zarar görenlerimiz? Vampirler tarafından öldürülenlerin ruhları cehenneme gidecek..."

"Bu haksızlık! İnanç konusunda onlardan daha kötü değiliz!"

“Tanrı neden onların ailesine ayrıcalık tanıyor?”

Fısıltılar yavaş yavaş parmak sallamaya dönüştü. Anna o gözlerdeki nefreti görünce basit bir cümlenin durumu nasıl bu hale getirdiğini anlayamadı???

Van Helsing de dinledi ve bunun giderek sorunlu bir hal aldığını hissetti.

Aslında nedenini anlamıştı. Kilise onu göndermeden önce, Villelis ailesinin Doğu Avrupa’daki sol kanadını savunmaya yardım ettiğini ve kilisenin inanç savaşında zafer elde etmesini sağladığını, bu yüzden Villelis ailesinin düşmemesini sağlaması gerektiğini söylemişti.

Yani Villelis ailesi değerliydi...

Bu, hiçbir liyakat sahibi olmayan sıradan insanların bütün bunları hak ettiği anlamına mı geliyordu?

Van Helsing bu sorunun cevabını bilmiyordu. Bazı söylenmeyen kurallar bir sebepten ötürü söylenmemişti...

"Bu yüzden, Bayan Anna!" Lucius silahı tutarken alaycı bir şekilde sırıttı. "Ben olsam, Drakula’yı nasıl ortadan kaldıracağımı daha fazla düşünürdüm ve kasabanın yasalarına karışmazdım!"

"Onu bağlayıp götürün!" Lucius, kasaba halkına elini sallayarak hareket etmelerini söyledi.

Van Helsing dayanamadı ve kalabalığın onu itmesine izin vermekten başka bir şey yapamadı. Yüzlerce Transilvanya kasabası sakini Van Helsing ve Carl’ı kasabanın dışındaki vahşi doğaya doğru götürdü. Kasabada hapishane yoktu, bu yüzden genellikle mahkumları bağlayıp vahşi doğada bırakıyorlardı.

Götürülürken, Van Helsing Anna’ya bakmak için defalarca arkasını döndü. Artık onun kimliğini bildiğine göre, nasıl kaçacağını ve sonra Villelis ailesinin soyundan gelen Anna’yı nasıl arayacağını düşünüyordu.

Anna, Van Helsing’in gidişine baktığında ailesinin bundan böyle bu kasabadaki temellerini yitirdiğini biliyordu...

Anna tam kendini kaybetmişken, aniden arkasından bir ses duydu.

"Hehehe. Sevgili Anna, artık acınası küçük bir şeye dönüştün!"

Anna’nın kalbi bir an durakladı ve dönerken belinden hançerini çekti. Ancak elleri hemen tutuldu. Drakula’nın insan formundaki gelinlerinden biri arkasında duruyordu.

Anna’nın bıçağı tutan elini sıkan bu vampir gelin, kendini beğenmiş görünüyordu. Kalabalığın arasında saklanıyordu ve tüm süreci görmüştü, bu yüzden kendinden geçmiş hissediyordu.

"Peki, tüm desteği kaybetmek nasıl bir duygu?" Gelin konuşurken gülümsedi. "Geçtiğimiz yüzyıllar boyunca, aileniz bu kasabada kahraman olarak yaşadı. Ama şimdi, suçluya dönüştünüz. Bu dram çok eğlenceli!"

"Ne istiyorsun?" diye sordu Anna öfkeyle, kurtulmaya çalışırken.

"Size önemli bir haber vermek için buraya geldim!" dedi gelin. "Kardeşiniz henüz ölmedi!"

"N-ne?" Anna gözlerini kocaman açmaktan kendini alamadı.

"Yanlış duymadın. O ölmedi!" Gelin elini bıraktı ve etrafından dolandı. Yürürken Anna’nın kanını açgözlülükle kokladı. "Ama durumu pek iyi değil. Bir kurt adam tarafından ısırıldı!"

Anna bunu duyduğunda neredeyse çıldıracaktı ama hareket edemeden gelin onu arkadan kucakladı ve kulağının dibinde güldü. "Ama endişelenme. Kurt adam zehri ilk dolunaydan önce etkisiz hale getirildiği sürece kalpsiz bir canavara dönüşmeyecek. Ve bu panzehir, Usta Drakula’nın tam olarak bir tane var. Eğer istiyorsan, şatoya gel ve Usta ile bir anlaşma yap!"

Anna’nın cevabını beklemeden gelin onu bıraktı, bir vampire dönüştü ve gökyüzüne uçtu. Buna tanık olan insanlar panik içinde 
çırpınırken dehşete kapıldılar.

"Anlaştık mı?" Anna dudaklarını ısırdı, yüreğinde mücadele ediyordu...