Bölüm 38 : Işıkta Yürüyen Şeytan

Gökyüzündeki kara bulutlardan  bahar yağmuru düştü.

Yağmur damlaları saç gibi inceydi. Düştükçe Qing Mao Dağı’nı ince bir sis tabakasıyla kapladılar.

Hanın birinci katındaki yemek salonu oldukça boştu. Sadece dört masada konuklar vardı.

Fang Yuan pencere kenarındaki bir koltuğa oturdu. Bir rüzgâr esti ve beraberinde şiirsel bir atmosfer ve çiçek kokuları getirdi.

"Gökyüzünden gelen hafif yağmur zarif ve berrak, çimenlerin rengi uzaktan görülüyor ama yaklaşınca kayboluyor." Fang Yuan pencereden dışarıya baktı ve gözlerini hana çevirmeden önce hafifçe bir şiirden alıntı yaptı.

Önünde iyi şarap ve yemeklerle dolu bir masa vardı. Renk, koku ve tat hepsi birinci sınıftı. Özellikle de yeşil bambu şarabından alkol kokusunun yanı sıra bir parça tazelik sızıyordu. Koyu yeşil renkli likör bambu bardağın içinde sessizce duruyordu. Onun açısından bakıldığında kehribar benzeri bir parlaklıkla parlıyordu.

Ona en yakın masada bir büyükbaba ve torunu oturuyordu. Ölümlü insanlar oldukları için mütevazı kıyafetler giymişlerdi.

Büyükbaba pirinç şarabını yudumlarken kıskançlıkla Fang Yuan’a bakıyordu. Belli ki yeşil bambu şarabı onu cezbetmişti ama parası yetmiyordu.

Torun kızarmış fasulyesini yerken, çiğnerken ağzından çıtırtı sesleri geliyordu. Bir yandan da büyükbabasının kolunu sallayarak onu rahatsız ediyordu. "Dede, dede, bana Ren Zu’nun hikayesini anlat. Eğer anlatmazsan, büyükanneme gizlice içmeye geldiğini söylerim!"

"Ah, huzur içinde içemiyorum bile." Büyükbaba içini çekti ama yüzünde çocuğa karşı sevecen bir ifade vardı. Dal gibi koluyla çocuğun başını okşadı, "O zaman sana kalbini Umut Gu’ya veren Ren Zu’nun hikayesini anlatayım, yakalanma çıkmazından kaçarak..."

Ren Zu’nun hikayesi bu dünyadaki en popüler ve yaygın masalın yanı sıra en eski efsaneydi.

Yaşlı adamın hikayesi şöyle bir şeydi.

Hikaye Ren Zu’nun içinde bulunduğu durumdan umut sayesinde kurtulabildiğinden bahsediyordu. Ancak sonunda yaşlandı ve Güç ve Bilgelik olmadan artık avlanmaya devam edemedi. Dişleri bile dökülmüş, birçok yabani meyve ve sebzeyi çiğneyemez hale gelmiş.

Ren Zu ölümün yavaş yavaş yaklaştığını hissetti.

Bu sırada Umut Gu ona şöyle dedi: "İnsan, ölmemelisin. Eğer ölürsen, kalbin kaybolacak ve ben de tek ikamet yerimi kaybedeceğim."

Ren Zu çaresizdi. "Kim ölmek ister ki? Ama eğer yer ve gökler ölmemi istiyorsa, başka seçeneğim yok."

Umut Gu dedi ki, "Her şeyde her zaman umut vardır. Bir Uzun Ömürlü Gu yakalayabildiğin sürece, ömrünü uzatabileceksin."

Ren Zu Uzun Ömürlü Gu’nun varlığını uzun zaman önce duymuştu ama çaresizce elini salladı. "Uzun Ömürlü Gu hareketsiz kaldığında kimse onu tespit edemez ve uçtuğunda ışıktan daha hızlıdır. Onu nasıl yakalayabilirim ki? Bu çok zor!"

Umut Gu daha sonra Ren Zu’ya bir sır verdi, "İnsan, ne olursa olsun umudunu kaybetme. Sana söyleyeyim, bu kıtanın kuzeybatı köşesinde büyük bir dağ var. Dağın üzerinde bir mağara var ve o mağarada bir çift yuvarlak ve kare Gu solucanı var. Onlara boyun eğdirebildiğiniz sürece, bu dünyada Uzun Ömürlü Gu da dahil olmak üzere yakalayamayacağınız hiçbir Gu yoktur!"

Ren Zu’nun başka seçeneği yoktu, bu onun kalan son umuduydu.

Tüm zorluklara göğüs gerdi ve sonunda dağı buldu. Ardından hayatını riske attı ve dağa çıkmak için sayısız tehlikeyi göze aldı. Dağın tepesinde, mağaranın girişine yakın bir yerde, kalan son gücünü kullanarak yavaşça içeri girdi.

Mağaranın içi tamamen karanlıktı ve insan kendi parmaklarını bile göremiyordu. Ren Zu karanlığın içinde yürüyordu. Bazen ne olduğunu bilmediği şeylere çarpıyordu. Bu da kendisinin yaralanmasına ve her tarafının yara almasına neden oluyordu. Bazen bu karanlık mağaranın kelimelerin ötesinde devasa olduğunu hissediyordu, sanki burası kendine ait bir dünyaydı. Sanki bölgedeki tek insan kendisiymiş gibi hissetti.

Çok zaman harcadı ama karanlıktan çıkamadı. İki Gu solucanını bastırmaktan bahsetmiyorum bile.

Tam ne yapacağını şaşırmışken, karanlığın içinden iki ses onunla konuştu.

Seslerden biri, "İnsan, bizi yakalamak için mi buradasın? Geri dön, çünkü Güç Gu’ya sahip olsan bile bu imkansız olurdu."

Diğeri ise, "İnsan, geri dön, canını almayacağız. Sana yardım edecek Bilgelik Gu’n olsa bile bizi bulamayabilirsin.

Ren Zu bitkin bir halde yere uzandı ve nefes nefese kaldı. "Güç ve Bilgelik Gu’su beni uzun zaman önce terk etti ve fazla ömrüm kalmadı, bu yüzden aklım başımda değil. Ama kalbimde umut olduğu sürece pes etmeyeceğim!"

Ren Zu’nun sözlerini duyan iki ses sessizliğe büründü.

Bir süre sonra Gu’lardan biri şöyle dedi: "Anlıyorum insan, sen zaten kalbini Umut Gu’ya vermişsin. Ne olursa olsun vazgeçmeyeceksin."



Diğeri devam etti, "Bu durumda size bir şans vereceğiz. Adımızı söyleyebildiğiniz sürece, bizi kullanmanıza izin vereceğiz."

Ren Zu şaşkına döndü. Dünyadaki onca kelime arasında onların isimlerini bulmak, samanlıkta iğne aramaya benziyordu.

Dahası, isimlerinde kaç kelime olduğunu bile bilmiyordu.

Ren Zu hemen Umut Gu’ya sordu ama o da bilmiyordu.

Ren Zu’nun başka alternatifi yoktu ve isimlerini rastgele tahmin etmekten başka çaresi yoktu. Pek çok isim söyledi ve çok zaman harcadı ama karanlık ona yanıt vermedi, yani belli ki yanılıyordu.

Sonunda Ren Zu’nun nefesi zayıfladı ve yaşlı bir adamdan ölmek üzere olan bir adama dönüştü. Akşam güneşinin batış sahnesi gibiydi. Yavaş yavaş alçalan güneş çoktan ufkun yarısına kadar alçalmış ve gün batımına dönüşmüştü.

Getirdiği yiyecekler giderek azalıyor, beyni yavaşlıyor ve artık konuşacak enerjisi kalmıyordu.

Karanlıktaki ses, "İnsan, neredeyse ölmek üzeresin, bu yüzden gitmene izin vereceğiz. Kalan zamanını kullanarak mağaradan çıkabilir ve dünyaya son bir kez bakabilirsin. Ama bizi gücendirdin ve ceza olarak Umut Gu burada yoldaşımız olarak kalacak."

Ren Zu kalbini sıktı ve reddetti, "Ölsem bile umudumu kaybetmeyeceğim!"

Umut Gu çok duygulandı ve Ren Zu’nun çağrısına coşkuyla cevap vererek parlak bir ışık yaydı. Ren Zu’nun göğüs bölgesinde bir ışık parlamaya başladı. Ancak bu ışık çok zayıftı, karanlığı aydınlatamıyordu. Aslında Ren Zu’nun tüm vücudunu bile kaplayamıyor, sadece göğüs bölgesini içine alıyordu.

Yine de Ren Zu, Umut Gu’dan vücuduna fışkıran yenilenmiş bir enerji dalgası hissedebiliyordu.

İsimlerini haykırarak konuşmaya devam etti. Ama çoktan kafası karışmıştı. Birçok isim zaten söylenmişti ama o bunları hatırlayamadı ve tekrarladı, bu süreçte çok fazla çaba harcadı.

Zaman akmaya devam ederken, Ren Zu’nun ömrü neredeyse bitmek üzereydi.

Sonunda, son gününe geldiğinde, ’Düzenleme’ kelimesini söyledi.

Karanlıktan bir ses konuşurken bir iç çekiş geldi, "İnsan, azmine hayranım. Benim adımı söyledin, bu yüzden bugünden itibaren emirlerine itaat edeceğim. Ancak yalnızca kardeşimle birlikte dünyadaki tüm Gu’ları yakalamanıza yardımcı olabilirim. Aksi takdirde, sadece benim yeteneğimle, bu imkansız. Bu yüzden, vazgeçmelisin. Neredeyse ölüyorsun, bu şansı dünyaya son bir kez bakmak için kullanabilirsin."

Ren Zu kararlıydı ve başını salladı, tüm zamanını diğer Gu solucanının adını tahmin etmeye çalışırken isimleri söylemeye devam etmek için kullandı.

Saniyeler ve dakikalar geçip gitti ve kısa süre sonra sadece bir saati kalmıştı.

Ancak bu sırada, farkında olmadan ’Kural’ kelimesini söyledi.

Karanlık hemen dağıldı.

İki Gus onun önünde belirdi. Hope Gu’nun söylediği gibi, biri kübikti ve ’Yönetmelikler’ olarak adlandırılıyordu. Diğeri ise küre şeklindeydi ve ’Kurallar’ adını taşıyordu. Birlikte ’Kurallar ve Yönetmelikler’i oluşturdular.

İki Gu birlikte şöyle dedi: "Kim olursa olsun, isimlerimizi bildikleri sürece onları dinleyeceğiz. İnsan, isimlerimizi zaten bildiğine göre, biz de senin hizmetinde olacağız. Ancak unutmamalısınız ki, isimlerimizi başkalarının bilmesine izin vermemek önemlidir. İsimlerimizi ne kadar çok kişi bilirse, onlara itaat etmemiz gereken o kadar çok kişi olur. Artık bize ilk boyun eğdiren siz olduğunuza göre, bize isteğinizi söyleyin."

Ren Zu çok sevindi. "O halde ikinize de emrediyorum, gidin ve bana bir Uzun Ömürlü Gu yakalayın."

Kurallar ve Yönetmelikler Gu’su birlikte çalıştı ve seksen yıllık bir Uzun Ömürlü Gu yakaladı.

Ren Zu zaten yüz yaşındaydı ama bu Gu’yu tükettikten sonra yüzündeki kırışıklıklar yok oldu ve zayıf uzuvları yeniden kaslandı. Ondan canlı bir gençlik aurası sızdı.

Göbek atarak ayağa fırladı.

Kendinden geçmiş bir şekilde vücuduna baktı ve yirmi yaşındaki bir insanın vücuduna yeniden kavuştuğunu fark etti!

--------------------

"Bugünlük bu kadar, hadi eve gidelim torunum." Yaşlı adam hikâyeyi tamamladıktan sonra şarabını da bitirdi.

"Dede, anlatmaya devam et, Ren Zu’ya sonra ne oldu?" Torun dedesinin kolunu sıkarken inatçıydı.

"Gidelim, başka bir fırsat olduğunda anlatırım." Yaşlı adam hasır şapkasını ve ceketini giydi, ardından torununa daha küçük boyutta başka bir takım verdi.

İkili handan dışarı çıktı, yağmura adım atarak yavaşça gözden kayboldu.

"Kurallar ve Yönetmelikler..." Fang Yuan şarap kadehini çevirip kadehindeki liköre bakarken bakışları karanlıktı. Kalbi etkilenmişti.

Ren Zu’nun efsanesi tüm dünyaya yayılmıştı ve onu tanımayan neredeyse hiç kimse yoktu. Fang Yuan da doğal olarak onun adını duymuştu.

Ancak bu bir efsane ya da hikâye de olsa, okuyanın bilgisine bağlıydı. Büyükbaba ve torun daha önce bunu sadece bir hikâye olarak ele almışlardı, ancak Fang Yuan daha derin anlamları anlayabiliyordu.

Tıpkı Ren Zu gibi.


Kuralları ve yönetmelikleri bilmediğinde karanlıkta keşfe çıkardı. Bazen bir şeylere çarpıyor, başkalarına çarpıyor, kendisinin yaralanmasına ve berbat görünmesine neden oluyordu. Bazen de daha geniş bir alanda, yön ve amaç duygusu olmadan hareket ederek kayboldu ve kafası karıştı.

Bu karanlık tamamen siyah ya da ışığın yokluğu değildi. Güç, bilgelik ve umut ona karşı koyamazdı.

Sadece Ren Zu kuralları ve düzenlemeleri bildiğinde ve isimlerini söylediğinde karanlık dağıldı ve Ren Zu’nun hayatına ışığı davet etti.

Karanlık, kuralların ve düzenlemelerin karanlığıydı ve ışık da kuralların ve düzenlemelerin ışığıydı.

Fang Yuan bakışlarını fincandan ayırdı ve pencereden dışarıya baktı.

Pencerenin dışında gökyüzünün hâlâ karanlık olduğunu, yeşilliğin bol olduğunu ve sağanak yağmurun sis gibi uçup gittiğini gördü. Yakınlarda, bambudan yapılmış yüksek evler sıra sıra dizilmiş, uzaklara doğru uzanıyordu. Yolda, ayakları yağmurun çamuruyla lekelenmiş birkaç kişi yürüyordu. Bazıları grimsi yeşil hasır paltolar giyerken, diğerleri sarı yağlı kumaş şemsiyeler taşıyordu.

Fang Yuan şu sonuca vardı: "Bu dünyanın cenneti ve dünyası büyük bir satranç tahtasına benziyor. Tüm yaşam formları satranç taşlarıdır ve kendi kural ve düzenlemelerine göre hareket ederler. Dört mevsimin kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır; ilkbahar, yaz, sonbahar ve kış arasında gidip gelirler. Suyun akışının kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır, yüksek yerden alçak yere doğru akar. Sıcak havanın kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır, yukarı doğru süzülür. İnsanların da doğal olarak kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır."

"Herkesin kendi bakış açısı, arzuları ve ilkeleri vardır. Örneğin, Gu Yu köyünde hizmetkârların hayatı ucuzken, efendilerinin hayatı asildir. Bu da kural ve düzenlemelerin bir parçasıdır. Bu nedenle, zengin ve varlıklı kişilere yakınlaşmak isteyen Shen Cui, hizmetçi statüsünden kaçmak için elinden geleni yapmaktadır. Gao Wan efendisini memnun etmek için her türlü yol ve yöntemi denedi, onların yetkilerini kendisi için kullandı."

"Amca ve teyzeye gelince, onlar açgözlülüğe teslim oldular ve ailemin mirasını istiflemek istediler. Akademi Yaşlısı, Akademi’deki konumunu korumak için Gu ustalarını yetiştirmek istiyor."

"Herkesin kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır, her mesleğin kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır ve her toplumun ve grubun da kendi kuralları ve düzenlemeleri vardır. Sadece kuralları ve düzenlemeleri anlayarak durumu net bir şekilde görebiliriz. Karanlıktan kurtulup aydınlığı kucaklayarak, kuralların etrafından dolaşarak çok şey kazanabiliriz."

Fang Yuan kendi durumunu düşündü, kalbi çoktan berraklaşmıştı. "Mo ailesinin başı Gu Yue Mo Chen için bu, aile kolunun refahını ve çıkarlarını korumak içindir. Mo Yan benimle sorun yaşadı ve bu kuralları bozmak anlamına gelir, bu yüzden aile onuru adına bana hiçbir şey yapmayacaktır. Hatta bana tazminat bile ödeyebilir."

"Aslında Mo ailesinin büyük bir nüfuzu var, bu yüzden itibarlarını riske atıp beni cezalandırmaya kararlılarsa, onlara direnmek için yapabileceğim hiçbir şey yok. Ancak, Gu Yue Mo Chen korkuyor. Kendisinin kuralları çiğnemesinden değil ama başkalarının onun izinden gitmesinden korkuyor. Küçüklerin kavgasına büyükler karışırsa durum daha da kötüleşir. İşin içine üst düzey yetkililer girerse, bu tüm dağ köyü için bir tehdit oluşturabilirdi. Gu Yue Mo Chen’in korkusu burada yatıyordu. Ya gelecekteki çatışmalarda başkaları torunu Gu Yue Mo Bei’ye el kaldırırsa? Tüm aile soyunda sadece bir erkek var, peki o ölürse ne olacaktı? Bu tür bir korkunun belki kendisi de farkında değil. Sadece bilinçaltında kuralları koruyor."

Fang Yuan’ın gözleri, meseleyi başından sonuna kadar mükemmel bir şekilde kavradığı ve anladığı için berraktı.

Gao Wan’ın soyadı Gu Yue değildi. Bunun yerine, o bir yabancı, bir hizmetkârdı.

Bir efendinin bir hizmetkarı infaz etmesi endişe edilecek bir şey değildi. Bu dünyada, bu normaldi.

Fang Yuan’ın Gao Wan’ı öldürmesi durumunda, Gao Wan’ın ölümü çok önemli değildi. Önemli olan efendisi ve onun arkasındaki Mo ailesiydi.

"Ancak Gu Yue Mo Chen, onlara bir kutu kıyılmış ceset gönderdiğim andan itibaren uzlaşma ve tehdit niyetimi anlamış olmalı. Ben de onun böyle düşünmesini istiyorum. Yanılmıyorsam Mo ailesi Gao Wan’ın ölümünün peşine düşmeyecektir. Elbette, daha iyi bir yeteneğim olsaydı ve en azından B sınıfı olsaydım, Mo ailesi kendini tehdit altında hissederdi. İtibarlarını kaybetseler bile, benim gibi gelecekteki bir tehdidi bastırmak isteyeceklerdir." Fang Yuan içinden kıs kıs güldü.

Güce güvenilebilirdi ama zayıflık da bir avantaj olarak kullanılabilirdi.

Fang Yuan satranç oyununda bir piyon olarak yer almasına rağmen, kurallar ve düzenlemelerden haberdardı, dolayısıyla zaten bir oyuncu zihniyetine sahipti.


Sıradan bir karakter olsa olsa Gu Yue Mo Chen veya Akademi Yaşlısı gibi kendi kural ve yönetmeliklerini bilen ancak uzman olmadıklarından emin olmayan biri olabilirdi. 
Fang Yuan gibi büyük resmi net bir şekilde görebilen ve kurallar ile yönetmelikler konusunda net olan biri olmak son derece zordu!

Kuralları ve düzenlemeleri anlamak için Ren Zu gibi olmak, karanlıkta tökezlemek ve amaçsızca dolaşmak gerekiyordu.

Bu noktada güç, bilgelik ve umut işe yaramazdı. Kişi kendi başına çok zaman harcamalı ve deneyim kazanmalıdır.

Ren Zu’nun Kurallar ve Düzenlemeler Gu’nun isimlerini söyleyebilmesi için zaman harcaması gerekiyordu. Ölüm tehdidi altında sayısız kez denemişti.

Fang Yuan geçmiş yaşamındaki beş yüz yıllık deneyimi sayesinde kurallar ve düzenlemeler konusunda uzmandı.

Yeniden doğduktan sonra parlak bir gelecek yaratabileceğine inanıyordu. İlkbahar ve Sonbahar Ağustos Böceği sayesinde değil, pek çok gizli hazine ve defineyi bildiği için değil, geleceğin ne getireceğini bildiği için değil.

Ama bir insan olarak edindiği beş yüz yıllık deneyim sayesinde.

Tıpkı Ren Zu’nun Kurallar ve Düzenlemeler Gu’sunu kontrol etmesi ve dünyadaki tüm Gu’ları kolayca ele geçirebilmesi gibi!

Fang Yuan da kurallara ve düzenlemelere o kadar aşinaydı ki dünyaya tepeden bakabiliyor, gerçekleri ve yalanları görebiliyordu. Titiz ve kesin olmak ya da meselenin özüne inmek. Dünyanın tepesinde dururken, dünyadaki piyon gibi davranan, kendi kurallarına ve düzenlemelerine itaat eden, hayatlarını dümdüz bir şekilde yaşayan insanlara soğuk bir şekilde bakarak gururla gülüyorum.

Karanlığın kural ve yönetmelikleri karanlıktır, ışığın kural ve yönetmelikleri ise aydınlıktır.

Ancak yeniden doğan iblis ışığın yoluna ayak basmıştı.