Bölüm 49 : Fang Yuan’ın Onlardan Kurtulmasından Korkmuyorum

Bir çift vakur göz uzaktaki eğitim alanına bakıyordu.

Akademi büyüğü üçüncü katın penceresinde durmuş, arenada olup bitenleri izliyordu.

Derin bir şekilde kaşlarını çattı.

Fang Yuan sahneyi terk ettiği anda, Fang Yuan’ın bunu yapmasını beklemediği için kalbinde bir tuhaflık hissetti.

“Bu delikanlıyı yakalamak oldukça zor. Akademi kurallarına hakimdir ve normalde herhangi bir yanlış yapmaz. Her ne kadar sınıfta uyusa da, kendisine bir soru sorulduğunda düzgün bir şekilde cevap verebilir ve diğerlerine üzerinde duracak hiçbir kusur bırakmaz. Hakimiyetini bastırmak için onun bir zayıflığını ele geçirmeye çalışmak zor olacaktır.”

Akademi büyüğü Fang Yuan’a karşı belli belirsiz bir nefret duygusu geliştirmekten kendini alamadı.

Bir öğretmen olarak, doğal olarak itaatkâr ve zeki öğrencileri sever ve kurallara uymayan yaramaz öğrencilerden nefret ederdi.

Ancak uzun yıllar boyunca akademi büyüğü olduğu için deneyimi son derece zengindi, pek çok farklı türde öğrenci görmüştü. Bunların arasında emirlere sorgusuz sualsiz uyan son derece itaatkâr olanları da görmüştü. Gece gündüz sorun çıkaran, kuralları sürekli çiğneyenler de vardı.

Kalbi çoktan su gibi durgunlaşmıştı, herkese karşı tarafsızdı. Aynı zamanda, masasının sağ köşesine “bir öğretmen olarak tüm öğrencilere adil davranmak gerekir” cümlesini kazıdı ve bunu sloganı olarak kabul etti.

Hiçbir öğrenciye karşı bu kadar tiksinti duymamıştı.

Kalbinde bu nefret duygusunu hisseden akademi büyüğü de hafifçe şok oldu.

Önceki yıllarda, en yaramaz öğrencilere karşı bile büyük bir yüreklilikle davranabiliyor, onların davranışlarını hoş görebiliyordu. Fakat Fang Yuan söz konusu olduğunda, bu tarafsızlık duygusunu neden kaybetmişti?

Bunu tekrar tekrar düşündü ve sonunda nedenini anladı.

Fang Yuan denen bu delikanlının kanında bir tür kibir vardı!

Fang Yuan’ın öğretmenlerine statüleri nedeniyle saygı duymadığı anlaşılıyordu. Daha önce dövüş sanatları eğitmenine karşı sadece itaatsizlik etmekle kalmamış, hatta onu herkesin içinde azarlamıştı.

Aslında, öğretmenlere karşı bu tür karşılık verme vakaları önceki yıllarda yaygın olarak görülüyordu. Ancak, bu çocuklar her zaman tedirgin bir ruh haline sahipti. Ya asi, ya öfkeli ya da inatçıydılar.

Akademi büyüğü, gençlerin ne kadar tedirgin olurlarsa, kalplerinde o kadar korktuklarını ima ettiğinin farkındaydı.

Fakat Fang Yuan öyle değildi.

Kalbinde hiç korku yoktu, sanki akademinin hilelerini görmüş gibiydi.

İfadesi soğuktu ve sahneden ayrıldıktan sonra bile, sanki önemsiz bir şey yapmış gibi ifadesinde hiçbir değişiklik belirtisi yoktu.

Evet, öğretmenlerine itaatsizlik etme meselesini önemsiz bir mesele olarak görüyordu!

Basit bir ifadeyle -------

O korkmuyordu.

İşte tam da bu nokta akademi büyüğünün kendisini mutsuz hissetmesine ve ona karşı bir tiksinti duygusu geliştirmesine neden oldu.

Akademi büyüğü Fang Yuan’dan daha asi bir öğrenciye ya da ondan on kat daha yaramaz bir gence tahammül edebilirdi. Çünkü bu öğrenciler korkuyu biliyor ve tedirgin duygularına göre hareket ediyorlardı.

Korktukları sürece, fevri oldukları sürece kolayca manipüle edilebilirler ve kontrolden çıkmazlardı.

Fakat Fang Yuan öyle değildi.

Sakin ve umursamazdı, öğretmenlerine saygılı davranmıyordu.

Saygılı değildi!

Klana saygısı olmayan biri, yetiştirilse bile, klan için nasıl faydalı olabilir?

“Bir kez ortaya çıktıklarında, bu tür insanlar, bastırılmalılar, bastırılmalılar! Aksi takdirde, onun varlığı öğrencilerde karşı konulmazlık hissi yaratacaktır. Uzun vadede bu durum diğerlerini de etkileyecek ve öğretmenlerine duydukları saygıyı yitirmelerine neden olacaktır. Akademi olarak öğrencileri başka nasıl yönetebiliriz ki?”

Akademi büyüğü gözlerini kısarak kararını zihninde oluşturdu.

Ama sonra, yüzünde çok hızlı bir şekilde sıkıntılı bir ifade belirdi.

Fang Yuan’ı nasıl bastıracaktı?

Fang Yuan yanlış bir şey yapmamıştı, istismar edebileceği bir zayıflığı yoktu.

Fang Yuan’ın kurnaz tavırları ona çaresizlik hissi veriyordu. Akademinin kural ve düzenlemelerine bu kadar aşina olan böyle bir öğrenciyle daha önce hiç karşılaşmamıştı.

Akademi büyüğü olarak, tüm öğrencilere karşı her zaman tarafsızdı. Bir gecekondu gangsteri gibi davranıp Fang Yuan gibi bir gençle kasıtlı olarak sorun çıkaramazdı.

Umutlarını dövüş sanatları eğitmenine bağlamıştı ama şimdi derin bir hayal kırıklığına uğramıştı.

“Görünüşe göre Fang Yuan’ın hakimiyetini bastırmak için diğer tüm öğrencilerin Rütbe bir orta aşamaya ilerlemesini bekleyebiliriz.”

Bir Gu Ustasının ilerlemesi çoğunlukla yeteneklerinden etkilenir.

Akademi büyüğü olarak sahip olduğu zengin deneyimle, daha önce kalbinde bir hesap yapmıştı: ilk önce ilerleme şansı en yüksek olanlar Gu Yue Fang Zheng, Chi Chen ve Mo Bei’ydi.


Sırasıyla bir A derecesi ve iki B derecesi vardı ve arkalarındaki büyüklerinin yardımıyla ilkel taş eksiklikleri yoktu. Üçünden hangisi olursa olsun, büyük olasılıkla birinci kademe orta aşama yetişim uygulamasına geçen ilk kişi olacaklardı.

“Gu Yue Fang Zheng, Chi Chen ve Mo Bei, bu üçü bu sezonki umutlu tohumlarımız.” Akademi büyüğü arenaya baktı ve iç çekti.

Tecrübeli bakışlarıyla şunu söyleyebilirdi: arenada öğrenciler gelişigüzel duruyor gibi görünseler de, çoktan üç gruba ayrılmışlardı.

Bir çemberde Gu Yue Chi Chen ve onun etrafında toplanan benzer yaşlardaki bir grup klan üyesi vardı.

İkinci çemberin çekirdeğini Gu Yue Fang Zheng oluşturuyordu ve klan liderinin hizbinin genç nesli bu A sınıfı yetenekli dâhiyi kurnazca destekliyordu.

Üçüncü çember Gu Yue Mo Bei tarafından yönetiliyordu. İç yaralanması çoktan tedavi edilmişti ve solgun bir yüzle arenada duruyordu. Yanındaki sınıf arkadaşları ona durumu hakkında sorular soruyordu.

“Birbirleriyle yarışmalarına izin vermenin anlamı bu.” Üç grubu gören akademi büyüğü çok sevindi ve güldü.

Öğrencilerin serbestçe yarışmasına izin vermek, sadece savaş hislerini beslemek için değil, aynı zamanda lider tipi karakterleri erkenden seçmek içindi.

Geçmiş sezonlarda, kendi çevrelerini geliştirme kapasitesine sahip olmak için yıl sonuna kadar beklemeleri gerekiyordu. Ancak bu yıl, Fang Yuan’ın ortaya çıkışı nedeniyle, onun zorbalığı farklılaşmayı çok daha hızlı bir şekilde ortaya çıkardı.

Fang Yuan’a karşı rekabet etmeye cesaret edebilenler sadece Fang Zheng, Mo Bei ve Chi Chen’di.

Belirsiz bir etki altında geçen uzun bir sürenin ardından, diğer gençler otomatik olarak bu üçünü lider olarak kabul edecekti.

Herhangi bir aksilik olmadığı sürece, bu üç sosyal çevre gelecekteki ailenin üst düzey yöneticilerinin düzeni olacaktı.

“Ancak bu gruplar hâlâ istikrarlı değil. İçlerinde hâlâ hareket halinde olan öğrenciler var. Üçü liderliği ele geçirip orta aşamaya geçtiğinde, onlara sınıf başkanı ve başkan yardımcısı pozisyonlarını vereceğim. Bu farklılaşma ile otorite kazanacaklar ve bu da sosyal çevrelerini güçlendirecek,” diye düşündü akademi büyüğü.

Tabii ki her iki gruptan da olmayan biri vardı.

Sadece bir kişi, o da Fang Yuan’dı.

Güçlü insanlara yakınlaşmak insanın doğasında vardır. Aslında, Fang Yuan öğrencilerden haraç almasına ve öğrencilere karşı hareket etmesine rağmen, ona bağlanmak isteyen çok sayıda genç vardı.

Ancak, Fang Yuan tarafından reddedildiler. Ona göre sadece işe yarayanlar piyondu ve bu gençlerin çok az değeri vardı.

Akademi büyüğünün Fang Yuan’dan nefret etmesinin bir diğer nedeni de buydu. Çok antisosyaldi ve takıma entegre olmak istemiyordu. Onun gibi insanlar için klanın onlar üzerindeki kontrolü diğer gençler kadar fazla değildi.

Akademi büyüğünün bakışları bir kez daha arenadaki Fang Yuan’a yöneldi.

Fang Yuan elleri arkasında, göz kapakları hafifçe kapalı bir şekilde bir köşede tek başına duruyor ve öğrencilerin ödülleri için dövüşmelerine izin veriyordu. Hararetli rekabete rağmen yüz ifadesinde en ufak bir değişiklik olmadı.

Etrafı boştu, hiçbir genç onun yanında durmak istemiyordu.

Çok açık bir şekilde, o da bu insanların kendisine yakın olmasını istemiyordu.

Fang Yuan orada tek başına, yalnızlık içinde duruyordu.

Grupların dışında süzülüyordu.

“Ama çok endişelenmeme gerek yok. Bu Fang Yuan hâlâ genç ve yavaş yavaş değişebilir.” Akademi büyüğünün bakışları parladı ve derin derin düşündü.

“Sırada sınıf başkanı ve başkan yardımcısının belirlenmesi var. Bir yıl sonra gruplara ayrılarak takım liderleri ve yardımcı liderler oluşturacağız. Her akademik yıl ayrıca Küçük Kırmızı Çiçek Ödülü, Mavi Boyun Bağı Ödülü ve Beş Üstün Öğrenci Ödülü gibi çeşitli onur ve ödüllere sahiptir. Yetiştirmek istediği için kaynaklara ihtiyacı vardır, dolayısıyla bu pozisyonlar ve ödüller için rekabet etmek zorundadır. Zaman geçtikçe, öğrenciler arasındaki etkileşimle birlikte, akrabalık, arkadaşlık ve sevgi onun kısıtlamaları olacaktır. Klanın kontrolü dışına çıkması konusunda endişelenmeme gerek yok.”

Bu yıllar içinde akademi büyüğü yavaş yavaş bir şeyi anlamıştı.

Yeni bir klan üyesi doğduğunda, klan tarafından beyni yıkanırdı.

İlk olarak, klanın en yüksek değer sistemi öğretilirdi. Daha sonra ahlaki eğitime girerler ve akrabalığın, dostluğun, sevginin güzelliğini ve önemini öğrenirlerdi.

Bundan sonra, onlara onur öğretilir ve büyüme sürecinde, ödüller gibi birçok kaynak onları çekmek için kullanılırdı. Aileler kendilerine verilen rolleri kullanarak en sadık klan üyelerini seçer ve kendi gruplarına katarlardı.

Başkan veya başkan yardımcısı gibi küçük rolleri küçümsemeyin, çünkü bu rollerden birine geldiklerinde klanın yönetiminin bir parçası olurlardı.

Sürekli etki altında kalınan böyle bir sistemde, bir yandan otorite sahibi olmanın faydaları ve gücün tatlılığı ortaya çıkarken, diğer yandan sistemden kopma sorunu ortaya çıkıyor. Bir elinde havuç, diğer elinde sopa olan bu sistemden kim kopabilir?

En vahşi ya da en yalnız insan bile yavaş yavaş sistemin bir parçası haline gelir. Sadakati olmayan biri de sadakati olan biri olarak yetiştirilir. Akrabalık, arkadaşlık ya da sevgi olmadan da geliştirilebilirler.

Bu sistemin gücüdür.

Bu kuralların gücüdür.

Bu, klanın hayatta kalma yoludur!