Ne kadar zaman geçti dakikalar, saatler ya da günler gibi gelen bir süre sonra sonunda adem gözlerini tekrar açtı. Renkli taşları yedikten sonra çektiği acı sanki hiç yaşanmamış gibiydi hiçbir acı veya yanma hissi hissetmiyordu aksine vücudu enerjiyle dolup taşıyordu hayatı boyunca hiç bu kadar iyi hissetmemişti. Her şeyi yapabilecekmiş gibi hissediyordu acı yorgunluk susuzluk hissi açlık hiçbir şey kalmamıştı ama şu ana hala üzerinde kocaman bir beton parçası vardı vücudunun yarısı altında sıkışmış şekildeydi ama şanslıydı ki betonun bir kısmını masa destekliyordu yapabileceği tek şey betonu kaldırmaya çalışmaktı.

Normalde bu kadar büyük bir betonu üç ya da dört kişi zar zor hareket ettirebilirdi belki de beyhude bir çabaydı ama artık ölmek istemiyordu vücudu dinçti açlık çekmiyordu neden ölecekti ki. Adem son bir çabayla vücudundaki tüm kaslarını gerdi bacaklarından destek aldı tüm gücünü kollarına ve bacaklarına yönlendirdi ve betonu parçasını itmeye başladı ama beklenmedik bir şey odu beton barçası sanki üç dört kiloluk hafif bir şeymiş gibi aniden üzerinden fırladı ve karşıdaki yarım çökmüş duvara sertçe çarptı ve tüm duvar aniden param parça oldu.

Adem şaşkına dönmüştü neler oluyordu beton blok nasıl bu kadar kolayca uçup gitmişti anlam veremiyordu vücudunda bir şeyler değişmiş gibi hissediyordu ama neyin değiştiğini anlayamıyordu. O kocaman beton bloğu bir hiçmişçesine fırlatıp atmıştı ama hala enerji doluydu ne bir yorgunluk nede bir ağrı vardı. İlk başta buranın kuru havasını solumak boğazını tahriş etmişti ama artık nefes almak eskisine göre aşırı kolaydı sanki ciğerleri bu hava için yaratılmıştı, sadece buda değil artık çok daha iyi duyuyor ve çok ama çok uzaktaki şeyleri ne bir şekilde görebiliyordu sanki örümcek adamın bir örümcek tarafından ısırıldıktan sonra gelişen süper güçleri gibi ademde bir çeşit gelişme almıştı  ama bu nasıl olmuştu. Bunu düşündüğünde aklına gelen iki şey vardı ilki onu kulundan ısıran ve daha sonra eriyen yaratık, şimdi bir düşününce ilk başta o odaya varması sanki bir asır sürmüştü ama bina sarsılmaya başladığında bulunduğu laboratuvardan onu tesise götüren asan söre varması sanki bir an sürmüştü o sırada fark etmemişti ama sanırım vücudu o sırada zaten bir değişim geçirmişti bile. 

Sonra yediği taşımsı renkli meyveler geldi aklına onları yemeden önce vücudu hala beton bloğunun altında zar zor hareket edebiliyordu ama o meyveleri yedikten sonra vücudunu yakan acı sanırım ona ikinci bir değişim getirmişti artık şuana bulunduğu ortama daha uyumlu hissediyordu sanki yerçekimi onun üzerindeki etkisini kaybetmişti sokağın başına doğru aniden koşmak istedi ve birden fırladı ama sokağın sonuna varması bir an sürdü hızını alamadı ve sokağın sonundaki duvara çarptı ama beklediği acı gelmedi aksine duvar paramparça oldu ve duvarın içinden geçti ve yere düştü. Zihni bütün bu olup bitenleri alamıyordu tam olarak algılayamıyordu neler oluyordu tanrı aşkına. Biraz düştüğü yerde sırt üstü uzanıp puslu gök yüzünü izledi biraz kendine geldi şimdilik bu olan bitenleri aklının bir köşesine attı odaklanması gereken başka problemleri vardı şimdi bunları düşünmenin sırası değildi.

 Artık bunları düşünmeyi bıraktı ve ayağa kalktı ve yıkıntılardan dışarı çıktı. Ölümden kurtulmuştu içi sevinç doluydu ve bir rahatlama yaşamıştı. İçinde bulunduğu yıkıntıların dışında sokakta biraz oturdu ve olan biteni düşünmeye başladı şu ana kadar yaşadığı her şey sanki bir kıyamet senaryosunun yaşandığı bir filmde yaşıyormuş gibi hissettiriyordu ama ne yazık ki bu bir film değil gerçekti. Buraya nasıl gelmişti neler oluyordu hiçbir fikri yoktu şu anda tek önemli şey hayatta kalmaktı ve adem kararlıydı hayatta kalacak ve tüm olan biteni çözecekti. Şimdi ilk yapması gereken şey barınma ve yiyecek sorununu çözmekti.