~"Etiam mors in manu medici possit ad vitam venire."

~"Ölüm bile bir şifacının ellerinde hayat bulabilir."



•••



Bu kelimenin tam anlamıyla çılgınlıktı. Lacivert saçlarını süsleyen mor menevişler bir süre usulca dans edip yavaşça tenine değdiğinde genç adam bunun bir çılgınlık olduğuna çoktan karar vermişti.

O asla bir kral olamazdı.

Zarif elleri bir kaleydeskopun etrafa saçtığı renk cümbüşü gibi parlayan saçlarına dolandı. Düşünceleri günden güne onu sarıp sarmalamış ve gelmesini engellemek için çabaladığı bu güne getirmişti.

Taç giyme töreninin yapılacağı güne...

Derin bir iç çekti. Sanki aldığı nefes ona yetmiyormuş gibi göğsü hızla inip kalkıyordu. Bu günün bir şekilde geleceğini biliyor olsa da içinde kök salan korkunun bir türlü onu ele geçirmesine engel olamamıştı.

Korkuyordu. Ellerini saçlarından çekip kollarını tahtını saran işlemeli kollara teslim etti ve alaycı bir ifadeyle kendi kendine güldü. O günden sonra bir daha bu duyguyu hissedemeyeceğini düşünmüştü ama orada, içinde, kalbinin derinliklerindeydi işte. Hem de yine o günkü gibi yakalamıştı onu, hiç kimsesi kalmamışken...

O günün hatıraları zihnini sardı, nefesi kesildi. Tırnaklarını tahtının incelikli işlemelerine geçirdi. Ölüm ensesine yapışmış ve o günden sonra onu bir an olsun yalnız bırakmamıştı.

Bir elini yavaşça ensesinin üzerinde gezdirdi, sanki dokunabileceği kadar yakınındaydı...

Katil Prens.

Boğazında bir yumru hissetti, zorla yutkunarak o güne dair hatıralarını zihninin en ücra köşelerine saklamaya çalıştı.

Katil Prens.

Kendini sakinleştirmeye çalışarak ellerini kucağında birleştirdi. Bu sözleri duymayalı oldukça uzun zaman olmuştu, insanlar zamanı geldiğinde her şeyi unutabilirlerdi. Kendilerini bile... Yine de gerçeğin böyle olmadığını biliyordu, bazı şeyler unutulmazdı. Hem halkını selamlarken ona nasıl bakacaklardı?

Katil Prens.

Yüzü heyecan, korku ve tarif edemediği bir duyguyla boncuk boncuk terlemişti. Şimdi saçlarında parlayan mor menevişler yerini gri yansımalara bırakmış ve etrafta uçuşan minik toz zerrecikleriyle genç adamın dikkatini kısa bir süre etrafındaki koşuşturmacaya çekmişti.

Devasa büyüklükteki salonun en uç noktasında bütün bu olup biteni seyrederken buldu kendini.

Saray bugün hiç olmadığı kadar hareketliydi, tören için hazırlıklar yapılıyor, krallığının özel büyü varisleri olan şifacı davetlilerinin listesi çıkartılıyor ve diğer krallıklarla olan görüşmeler hâlâ sürüyordu. Oturduğu yüksek platformda bütün bunları titizlikle sürdüren amcası çarptı gözüne. Babasını kaybettiğinde kendisi büyüyüp başa geçene kadar krallığı o yönetmişti. Şimdi ise tacını yeğenine devretmek için kendini tamamen hazırlıklara vermiş gibi görünüyordu.

Bakışlarını salondaki hareketten çekip önünde birleştirdiği ellerine kilitledi. Düşünceleri ifadesini durgunlaştırıyor, onu sığ bir suda boğuluyormuş gibi hissettiriyordu...

Bugün taç giyecekti. Bu düşünceyle hafifçe ürperdi. Amcasını ikna etmek için çok uğraşmıştı, bu hâliyle kral olamazdı... O katil prensti. Üstelik sadece bu da değildi... Elleri istemsizce titrerken yanında biten amcasının sesiyle irkilerek nefes nefese adama baktı.

"Sevgili yeğenim," Siyah saçları özenle taranmış parlak; mavi gözlü adamın bakışları kısa bir an yeğeninin titreyen ellerine kaydı, şefkatle gülümsedi. " Heyecanlısın demek?" Genç adam gerginliğini belli etmek istemeyerek yumruklarını sıkıp ayağa kalktı. Ellerinin titremesini ancak böyle bastırabiliyordu.

Adam bir kolunu yeğeninin omzuna atıp yumuşak bir sesle konuştu.

"Benimle gel, Alex. Törenin başlamasına az kaldı. Hazırlanmalısın."

Alex adımlarını amcasının adımlarına uydurarak onu takip ederken başını hafifçe öne eğdi, düşünceleri ağır basıyordu.

Yutkundu.

Şimdi nasıl halkının karşısına çıkacaktı?

Ölüm cezasına çarptırılmasını isteyen halkının karşısına...