Günün o saatinde tembeller bile kalkıyordu. Sabah dersi olmayan pek çok öğrenci hâlâ çevrimiçiydi. Gönderiyi gördüklerinde tıklayıp gittiler.

Tıklama zahmetine katlanmayıp sohbete katılanlar da oldu.

Guitar’s Flight: Ne tür bir şarkı sizi soğukkanlılıkla uyandırabilir?

Handsome’un Havalı Şarkısı: "Hehe, My Dear."

Yüzen Balık: Ne?

Handsome’s Cool Song: Git kendin ara. Dışarıdayım, bir şeyler atıştırmalıyım. Bu öğleden sonra Rüyalar Tanrısı ile randevum var.

Mi Yu My Love: Bekle! Okulumuzdaki üç olağanüstü hipnozcudan biri olan "Rüyalar Tanrısı "ndan mı bahsediyorsun?

Yakışıklı’nın Havalı Şarkısı: Kesinlikle.

Şarkıyı kontrol edeceğim.

Yüzen Balık: Ben de!

Mi Yu My Love: Aynısından!

Sohbeti izleyen diğerleri de sonuç olarak şarkıya tıkladı. Ayrıca hangi şarkının Rüyalar Tanrısı’nın hipnoz tedavisine dayanabileceğini de bilmek istediler.

"Rüyaların Tanrısı" okulda hâlâ emekli olmamış eski bir profesörün lakabıydı. Eskiden felsefe dersleri veriyordu ama şimdi müzik düzenlemesine geçmişti. Yaşlı bunak son yıllarda enerji düşüklüğünden muzdaripti, bu yüzden seçmeli dersler vermeye başladı. Sadece bir avuç seçmeli ders vardı ve bunlar da öğretmenlerden zorunlu derslerden daha az şey talep ediyordu.

Sorun şu ki, bu özel profesör acı verici derecede yavaş bir konuşmacıydı. Öğrencilerin deyimiyle, Profesör Zhou bir tembel gibi konuşuyor ve herkesi uyutuyordu. Öğrenciler defalarca Profesör Zhou’dan derslerini web üzerinden yayınlamasını talep etmişler, ancak o bunu reddetmiştir.

Ders tamamen hipnoz olsa da katılım yine de zorunluydu. Öğrencilerin bu dersten uzak durması mantıklı olabilirdi, ancak ders kredi açısından zengindi, bu yüzden epeyce öğrenci kaydoldu. Dolayısıyla hipnotize edilen tonlarca insan vardı. Öğrenci dedikodularını duyan genç bir öğretim görevlisi ikna olmamış ve kendi gözleriyle görmeye karar vermiş. Bir daha hiç gelmedi. Profesör Zhou’nun dersine giren öğretim görevlisini bir daha kimse görmedi.

Profesör Zhou kıdemliydi ve okulun başarısına katkıda bulunmuştu, bu yüzden kimse onunla yüzleşmeye cesaret edemedi. Karşı çıkanlar da onunla uğraşmak istemedikleri için Profesör Zhou’nun dersi verilmeye devam etti. Yıllar geçtikçe Profesör Zhou derse bağımlı hale geldi. Sınıfta çok katıydı. Öğrenciler onun dersini görmezden gelebilirdi ama uyumak da dahil olmak üzere başka bir şey yapmaları kesinlikle yasaktı. Ciddi ihlaller kredinin kesilmesine yol açıyordu.

O gün Profesör Zhou sınıfa rahatça girdi ve dinleyicilerini taradı. Görüşü zayıftı - büyük bir kalabalık gibi görünüyordu, bu yüzden katılımın iyi olduğunu düşündü.

Rutine uygun olarak güvenlik kamerası görüntülerini kontrol etti ve yaklaşık 1.000 öğrencinin sığdığı devasa sınıfın her köşesini inceledi. Güzel, kimse bileklikleriyle oynamıyordu. Diğer açılardan da aynı durum söz konusuydu.

Bu durum Profesör Zhou’yu son derece memnun etti. Garip olan tek şey, sınıftaki öğrencilerin zombi gibi görünmeleri, ruhları bedenlerini terk etmiş gibi yukarıya bakmaları, yıldızlar ve gezegenlerle iletişim halinde olan bir grup düşünürdü. Başka bir deyişle, kolektif hayal kurma.

Profesör Zhou bir ya da iki münferit hayalperesti görmezden gelebilirdi ama ders anlattıkça ortam daha da tuhaflaştı. Sadece birkaç kişi değil, hatta azınlık bile değil, sınıfın çoğu hayal kuruyordu.

Ne kadar tuhaf!

Prof. Zhou yavaşladı ve sonunda durdu. Atmosferde bir terslik vardı. Devam edemedi.

Prof. Zhou bir düğmeye bastı. "XXX, lütfen az önce söylediklerimi tekrar et."

Çağrılan öğrenci, masasının üzerinde yanıp sönen ışıkla uyandı, bu da çağrıldığını gösteriyordu. Ayağa kalkıp profesörün az önce ne dediğini anlamadığını söylemek istedi ama bunun yerine gizemli bir şekilde "Hehe" diye mırıldandı.

Prof. Zhou: "......"

Diğer öğrenciler "Kahretsin, bu çok cesurcaydı!" diye bağırdılar.

Yaşlı Profesör Zhou yüzünde asık bir ifadeyle dersini bitirdi. Ayrıca geçmişteki tembel hareketlerinin aksine çok daha hızlı bir şekilde çıktı. Öğrenciler yaklaşan fırtınadan ürkmüşlerdi.


Öğrencilerin tepkisine aldırış etmeyen Yaşlı Profesör Zhou, ofisine döner dönmez internete girdi. Öğrencilerinden sorunun ne olduğunu öğrenmişti. Giriş yapar yapmaz numuneye yöneldi.

Kulaklığını takan Yaşlı Profesör Zhou, şarkıyı iyice dinlemek istedi. Ne tür bir şarkı sınıfında böyle bir tahribata yol açabilirdi?

Şarkının başındaki insan sesini duyduğunda, Yaşlı Profesör Zhou’nun çatık kaşları daha da derinleşti. "Bugünlerde çocuklar ne tür saçmalıklar söylüyorlar..."

Profesör Zhou eline bir kalem aldı ve bir eleştiri yazmak üzereydi, ancak hareketi ve düşünce akışı girişle aniden durduruldu.

Şarkı bittiğinde derin bir nefes aldı. Kalemin ucuyla boş kâğıda vurdu ve kalemi bıraktı, şarkının künyesine göz atmak yerine dikkatini ikinci bir sayfadaki bestecinin ismine yöneltti.

"Fang Zhao?"

Yaşlı Profesör Zhou, jeneriği taradıktan sonra şunları yazdı: "Bugün tavsiye etmek istediğim yeni bir şarkı keşfettim. Düzenleme oldukça ilginç ve geleneklere meydan okuyor. Qi’an Müzik Akademisi’nin bu yılki yeni mezunları oldukça iyi!"

"Haha, senden bu tür övgüler alan şarkılar yok denecek kadar az. Ve bunun yeni gelen birinin işi olduğunu düşünmek. Bir göz atmalıyım." Eski arkadaşlar meraklarını dile getirdi. Müzik aranjmanından zerre kadar anlamayan arkadaşlar bile kavgaya katıldı.

İki gün sonra.

Yine Prof. Zhou’nun seçmeli dersinin zamanı gelmişti.

Öğrenciler ekstra dikkatliydi. İnternete girmediler ya da kulaklık takmadılar. Taksalar bile müziği açmadılar. "Rüyalar Tanrısı "nın bugün nasıl davranacağını görmek istiyorlardı. Geçen sefer ders bittiğinde öyle kötü bir ruh hali içindeydi ki, iki gün boyunca merak içinde kaldılar. Rüyalar Tanrısı’nın bütün dersten kalacağından endişe ediyorlardı.

Yine de Yaşlı Profesör Zhou’nun sınıfa girdiğinde iyi bir ruh hali içinde olduğunu görünce şaşırdılar.

Yaşlı Profesör Zhou sınıfı taradı ve projektörü açtı. "Bugün yeni bir şarkıyı analiz edeceğiz. Bu önemli bir materyal. Finalde olacak."

Odanın arka tarafında, 10 metre yüksekliğindeki ekranda yanıp sönen üç kelime belirdi: "Hehe, Canım."

Ekranın önünde Profesör Zhou’nun gülümseyen yüzü duruyordu.

Seyirciler: "......"

__________

O akşam, bir grup yeni mezun, öğrencilik günlerinin sonunu kutlamak üzere bir toplantı düzenledi.

Karaoke bar, içini dökmek için harika bir yerdi. Bir garson elinde tepsiyle özel bir locadan çıkarken profesyonelce gülümsedi. Gülümsemesi kusursuzdu ama içi içini yiyordu.

Mezuniyet öncesi ayrılıklar çok yaygındı. Her yıl bu zamanlarda, özellikle duygusal olan birkaç mezun adayı görüyorlardı.

Soldaki özel locada, yaklaşık 1,9 metre boyunda genç bir adam gözyaşları içinde üniversite dönemindeki ilişkisinin yasını tutuyordu. Sağdaki locada ise minyon yapılı genç bir kadın gür sesiyle yürek parçalayan bir türkü söylüyordu.

Ah... bu çocuklar.

Garson uzun, hayali bir iç geçirdi ama bu konu üzerinde daha fazla düşünmedi. Tek yapmaları gereken gülümsemeye devam etmekti. İşlerin arttığını ve bu ay ikramiye alacaklarını hatırlayınca gülümsemesi genişledi.

Sol taraftaki özel locanın içinde garson az önce geçti.

Yedi öğrenci bir yemeği paylaşıyordu. Bir tur şarkı söyledikten sonra durmuşlar, projektörü ve müzik sistemini kapatmışlardı. Öğrencilerden altısı ortada oturan uzun boylu, iri yarı genç adamı teselli ediyordu. Müzik gitmişti ve ortam kasvetliydi.

"Söylesene, küçük sekreterimin tavsiyelerini bugün kontrol etmedim." Yan tarafta oturan uzun boylu ve ince yapılı genç adam, tesellinin bir yere varmadığını görünce konuyu değiştirmeye çalıştı.

Bahsettiği "küçük sekreter", popüler müzik uygulaması Intimately You Music’in özel bir işleviydi. Tıpkı benzer işlevler gibi, dinleme geçmişinize göre şarkılar öneriyor ve çalma listeleri oluşturuyordu, ancak ek bir ücret karşılığında bunun için bir avatar seçebiliyordunuz.

Uygulamasını başlattığında, uzun boylu, sıska genç adam kendinden geçmişti. "Benim küçük sekreterim Mi Yu, yo."

O konuşurken, Mi Yu’nun ince vücudu sanki uzaktan süzülerek gelmiş gibi bileziğinin üzerinde belirdi. Aynı anda tutkulu bir ses "Intimately You Music’e tekrar hoş geldiniz" diye anons etti.


"F*ck, Mi Yu’yu küçük sekreterin olarak ayarlamışsın! Bir servete mal olmuş olmalı!" Diğer öğrenciler kıskandı.

Bir pop idolünün görüntüleri telif hakkı yaratıyordu. Yıldız ne kadar seksi olursa, telif ücreti de o kadar yüksek olurdu. Mi Yu herkesin dilindeydi, bu yüzden yüksek telif ücretleri alıyordu. Çoğu hayran, özel dikim bir "küçük sekreter" için para harcamak istemiyordu.

Uzun boylu, sıska öğrenci gördüğü ilgiden çok memnundu ve gösteriş yapmak üzereydi ama kalbi kırık bir kardeşin varlığını düşünerek kendini tuttu ve "Bakalım küçük sekreterim bugün ne tavsiye etmiş?" dedi. Çok fazla neşeli müzik dinliyordu, bu yüzden bugünün önerileri moralini düzeltebilirdi.

"Mi Yu ne tavsiye ederse onu dinliyorum." Bahsettiği şey aslında sadece Mi Yu’nun benzerliğini kullanan bir müzik uygulaması olsa da, bu kişi sıkı bir Mi Yu hayranıydı.

"Evet, hadi kontrol edelim! Yeniden havaya girelim!"

Kabadayılık, olumsuz duygular için en iyi panzehirdi. Hassas, kalbi kırık yatak arkadaşlarını rahatlatmak için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Uygulama özel odadaki müzik sistemine bağlıydı.

"Hehe, hehehe..."

Kısmen kendine acıma, kısmen de hüzün yayılan bir kahkaha patlak verdi.

Hâlâ depresyonda olan kalbi kırık öğrenci de dahil olmak üzere tüm oda sessizliğe büründü ve bakışlarını uzun boylu, sıska öğrenciye çevirerek sanki "Tarzın bu mu? Havayı bu şekilde mi yaratıyorsun? Neşeli derken bunu mu kastediyorsun?"

Uzun boylu, sıska öğrenci de somurtmaya başladı. "Küçük sekreterine" saldırmak istedi ama Mi Yu’nun mükemmel yüzünü görünce bunu yapamadı. Bunun yerine mırıldandı: "Demek sen böyle bir küçük sekretersin."

"Sorun değil. Başka bir şarkı üretelim." Uzun boylu, sıska öğrenci elini kaldırmıştı ama kahkahalar bitip giriş başladığında donup kaldı.

Hafif retro bir nakarat, ürkütücü bir ritim ve enstrümanlardan oluşan bir karmakarışıklık, toparlanan bir kum fırtınası gibi ortaya çıktı.

"Uzun zaman oldu

Son konuştuğumuzdan beri.

...

Aynı şehirde

Çok fazla resim bizi durma noktasına getiriyor.

Zaman uçup gidiyor.

Biraz gerginim."

Baş vokaller, nakarat ve enstrümantal performans, kahramanın tek başına askerlik yapan terk edilmiş bir gezgin olduğu, geçmiş olayları ve karşılaşmaları hatırladıkça ilerlediği belirli bir ortamı resmetmek için mükemmel bir şekilde harmanlandı.

Elektronik müzik yaygındı, o günün dinleyicileri için tanıdıktı, ancak bu şarkıdaki elektronik müzik kategorilere meydan okuyordu. Rafine dinleyiciler bestecinin hangi ekolden geldiğini söyleyebilirdi, ancak bu şarkı söz konusu olduğunda hiçbir fikirleri yoktu.

Şarkının ön yarısı hüzünlü ve bastırılmıştı. Yüksek notalar göz yaşartıcıydı. Ama yavaş yavaş melodi değişti. Güzel, coşkulu bir temel performansın ardından şarkı başka bir seviyeye yükseldi ve daha epik bir hal aldı.

Azgın bir sel gibi fışkıran ateşli duygular aniden sağlam bir barajla tıkandı. Dinleyici, ufka doğru yükselmek üzere olan bir hız trenine taşındı.

Bazen bir şarkı binlerce kelimeye bedeldi.

Özel odada, ortada oturan öğrenci gözyaşlarını ve sümüğünü sildi. "Bu şarkının adı ne? Ben de söylemek istiyorum."

Uzun boylu, sıska öğrenci kendine geldi, soruyu duyunca kaşlarını çattı ama sonunda gülümsedi. "Bu yeni bir şarkı. Henüz sisteme girmedi."

"O zaman müziksiz şarkı söyleyeceğim."

"......"

Diğerleri ağızlarını açtılar ama konuşmaktan kaçındılar. "Elbette! "Sizi ne mutlu edecekse."

Perdesi kapalı bir şarkıcının tutkulu solosunu dinlemek ne korkunç bir duyguydu.

Uzun boylu adam ilk "he "yi söylediğinde diğer öğrenciler yüzlerini buruşturarak kulaklıklarını çıkardılar.

Unut gitsin, orijinalini dinleseler daha iyiydi.