-Otuz Yedinci Bölüm-

Yataktan çıktığımda zaten geceydi.

Etwal'ın Dük'ün ofisinde tutulduğunu hatırladım ve hızla oraya gittim.

Karanlık koridordan ofise doğru yürürken, ofis kapısındaki bir aralıktan ışık sızdığını gördüm.

Sonra bir ses geldi.

"Cattlea'ya bakın! Hepsi o kaderin çocuğu yüzünden! "

Baronun karısı titreyen sesiyle bağırdığında, Baron da şikayetlerini dile getirdi.

"Kızıma neden saldırdı? Yanlış bir şey yapmadı! "

''Kaderin çocuğunu sorumlu tutmalısınız. Bu kadar güce sahip biri çocuk kategorisine girmez!"

"Gürültülü."

Bunu söyleyen Isaac'tı.

Çocuk oturdu ve yumruğuyla başını hafifçe destekledi, diğer kolu koltuğun kol dayama yerindeydi.

Baron ve karısı "Pardon?" Isaac hafif bir sesle mırıldandı.

"Seni öldürmek istiyorum."

"Nasıl bu kadar zalim olabiliyorsunuz? Cattlea sizin kuzeniniz ... "

Sonra Henry çay fincanını bıraktı ve gülümsedi.

"Baron."

Tatlı tatlı gülümsemesini görünce çiftin yüzüne umut geldi. Baron parlak bir ifadeyle cevap verdi.

"Beklendiği gibi, Efendi Henry Cattlea'yı destekliyor..."

''Sana sadece şimdilik katlanıyorum.''

"Ne….?"

''İlk başta dalga geçmeseydin bu olmazdı.''

"Ef-efendim."

'Çok kalabalık. Geri dönüp yarın mı gelsem?'

Ama o ses beni çok yormadan önce Etwal'ı bulmam gerekiyordu.

Bunları düşündüğüm anda,

"Çocuk!"

ÇN: Isaac'ın Blaine ile ilgili hisleri çok yüksek

"Leblaine."

Beni bulmayı başaran kardeşler ayağa kalktı.

"İyi misin?"

''Neden uyumadın?''

''Buyadayım çunyü iyiyim.''(Buradayım çünkü iyiyim.)

Konuşma şeklim beni şaşırttı. Şimdiye kadar gelişen telaffuzum bozulmuştu.

'Beklendiği gibi, bugün Etwal'ı bulmam ve sese normal durumuma nasıl dönebileceğimi sormam gerekiyor.'

"Dyuk'u özledim ..."

Sonra Henry ve Isaac kapıyı ardına kadar açıp beni içeri aldılar.

Odaya girdiğimde dışarıdan göremediğim her şeyi görebiliyordum.

Orada bulunanlar bana değerlenen bir şey gibi bakıyorlardı.

Dük'e yaklaştım ve ona ağlamaklı gözlerle baktım.

-Burnunu çeker-

Dük, ben gözlerimi ovuştururken bana çabucak sarıldı.

"Ne oldu?"

Kardeşler hemen yanıma geldi.

"Sorun nedir? Huh? Bir yerin mi yaralandı? "

Başımı Dük'ün göğsüne gömdüm ve işaret parmağımla baronu gösterdim.

''O yaşyı adamdan nefyet ediyoyum, koykunç gözüküyoy.'' (O yaşlı adamdan nefret ediyorum, korkunç görünüyor.)

Sözlerimi duyunca Isaac, Baron'a baktı.

''Gözlerini çıkaracağım.''

Soğuk gözlerle Baron'a bakan Henry, Isaac'a cevap verdi.

''Ona Leblaine'in önünde güzel sözler söylemesini söyledim. Ben de, gözlerini oyacağım. "

Her durumda, gerçekten gözlerini çıkarmak istiyordu.

Baron garip bir şekilde gülümsedi ve karşılık olarak gergin bir şekilde güldü.

Yakında, aceleyle Dük'ü selamladı ve kapıya yöneldi. Diğerleri onu takip etti.

Cattlea dışarı çıkmadan önce sadece bana baktı.

Nos ve Dubos'un kendisi de dahil olmak üzere bazı çalışanlar dışında hepsi dışarı çıktı.

Dük saçımı okşadı ve sordu.

''Daha fazla dinlenmeye ihtiyacın yok mu?''

"İyiyim."

"İnatçı. Yemek istediğin bir şey var mı? Neye ihtiyacın var?"

Bunu duyar duymaz, gerçekler bana çarptığında gözlerim genişledi.

'Evet, Etwal'ı doğrudan ofisten çalamam.'

O zaman sesin yardımıyla gizlice girmekten başka seçeneğim kalmayacaktı. Ama ilahi gücümü kontrol edemiyorum, Dubbled ailesinin büyücüsü tekrar ortaya çıkarsa, gerçekten zor olacak.

'Yani, bana bir şey vereceğini söylediğinde, sadece istediğimi söylemem gerektiği anlamına geliyor.'

Ona dikkatle baktım ve dedim,

"Etwal lütfey."

Vasallar ve Nos'un gözleri dışarı fırlamış gibiydi. Isaac ve Henry bile büyük bir şok geçirmiş gibi görünüyorlardı.

''Huh? Çocuk, bu… .. ”

"Leblaine, Etwal ..."

Herkesin söylediği gibi Etwal gibi değerli bir şey isteyemezdim.

'Hadi bir şeyler deneyelim.'

Ellerimi bir arada tuttum ve parlak gözlerle Dük'e baktım.

ÇN: Geliyor gelmekte olann hazırlanın

"Babacığım, ... ..Bwaine, bana Etwal'ı vey."

Vücudumun her yerinde tüylerim diken diken oldu, ama olabildiğince tatlı bir şekilde konuşmaya çalıştım.

Yatağıma işemektense saygınlığımdan vazgeçmeyi tercih ederim.

'Neden bu kadar sessiz? İşe yaramadı mı? '

Tam o sırada,

Boom!

Biraz gürültü duyuldu.

Gözlerimi nazikçe açtığımda, masanın üstüne yerleştirilmiş bir tahta kutu vardı.

ÇN: Hahahaha çok tatlısın Dyuk

Dük kutuyu açarken bir bombanın patladığını duydum.

Dubbled’in 100 büyücüsünün bir hafta boyunca gece gündüz aralıksız yaptığı 12 katlı bariyerin sesiydi.

Boom!

Kutunun son zinciri takırdadı ve dükün elinden çeşme gibi kan aktı.

Bana yaklaşırken Etwal'ı tutan Dük, konuştu.

''Kilisenin içindekini de almamı ister misin?''

"……Hayır bu iyi."

ÇN: Olacaksınız Dyuk gibi olun ey roman karakterleri. Bir çiçek almak kimseyi mutlu etmez

***

"Babacığım."

"Evet."

"Baba."

"Evet."

"Baba~…."

"Evet."

'Bunu ne zamana kadar yapmak zorundayım?'

Bütün gece bu sesi duymak üzere olan Dük, yine de bundan bıkmamış gibi davrandı.

Sonunda, bir tiyatro oyuncusu gibi tutkulu bir performansla Dük’ün kucağından inebildim, "Ah, başım...!"

Henry ve Isaac kapı kolunu tutarken yüzlerinde çok soluk bir ifadeyle bana baktılar.

ÇN: Blaine şunlara da abi de ya

'… Bir şekilde uğursuz.'

Sonra odadan Etwal ile ayrıldım.

'Bunu Lea'nın önünde yapamam.'

Etrafıma baktım ve sesle konuşmak için uygun bir yer aradım.

Sonunda bahçeye gittim.

'Artık yeterli biri miyim?'

Düşündüm, ama ses bana cevap vermedi.

'Neden aniden sessizleşti?'

İçime doğru homurdandım ve Etwal'ı salladım.

'Öncekiyle aynı miktarda ilahi güce mi ihtiyacım var?'

Tuttuğu Etwal'a ilahi gücü çok, çok nazik bir şekilde aşıladığı anda, bir rüzgar esmeye başladı. Yapraklar rüzgarda karıştı ve dağıldı, bu yüzden Leblaine kollarıyla gözlerini kapattı.

"Nihayet böyle merhaba deme zamanı."

“...!”

Ses, eskisi gibi doğrudan kafamın içinde yankılanmıyordu; kulaklarıma yakınmış gibi geldi.

Gözlerimi kapatan kolu indirdim.

Dolunayın altında bir zambak çiçeğini andıran uzun, gümüş saçlı güzel bir adam duruyordu.

"Ben yirmi ikinci sütun, Boone."

İnce gümüş saçları rüzgarda dalgalanıyordu. Arkasında yanan ateşten bir sütun vardı.

''Seninle tanışmayı dört gözle bekliyordum.''

"..."

Hiçbir şey söylemediğim de bana baktı ve başını kaşıdı.

''Hmm? Şaşırdın mı? Neden konuşmuyorsun? "

"Ateş."

"Ne?"

"Aceye et ve ateyi söndüy!" (Acele et ve ateşi söndür!)

'Ya insanlar burada olduğumu öğrenirse ?!'

Ses, hayır, Boone yangını sildi. Sadece sildi.

Elini havada her salladığında sütun, kağıt üzerinde silgi kullanmış gibi kayboldu.

''Seni şaşırtmak istemedim çocuğum. Benim "sütunum" zaten yalnızca senin görebileceğin bir şey. "

"Neden ben görebilirim?"

''Çünkü beni çağırdın.''

"O zaman, seni bir başkayı çağıyabiliy mi?'' (O zaman seni bir başkası çağırabilir mi?)

"Güçlü bir azime sahiplerse ve bir fiyat karşılığında son derece nadir bir şansa sahiplerse, elbette yapabilirler."

"Fiyatı nedir?"

"Ruhları."

Şok olmuştum.

"Sana da ruhumu vermek zorunda mıyım?''

"Asla. Birisi bu kadar güçlü olmak için büyürse, yeterli olur, bir bedel ödemek zorunda kalmaz. Bizi sadece ilahi gücünle hayatta tutabilirsin. "

Bunu duyduğuma sevindim.

'Boone. Bu adı daha önce duymuştum.'

Ve sütun ve ruh gibi hikayeleri.

Bunun hakkında düşünürken o kadar gerildim ki aniden ayakta dikildim.

"Bayım, imkansız ..."

"'Bayım' kelimesi beni biraz üzüyor. "

"Olamaz."

"Evet."

"Sen bir şeytan mısın?''

Parlak bir şekilde gülümsedi.

"Doğru cevap bu."

Babam kurnaz. Kardeşlerimden biri savaş tutkunu, diğeri zehirli yılan.

Hizmetçiler seri katiller, dolandırıcılar ve tefeciler.

Ve birdenbire böyle bir yerde bir şeytan çağırdım.

'Ne şans ama.'

Beni kaderin çocuğu olarak kiliseyi temsil etmek için seçtiler, ancak bir şeytan çağırdım.

Sırtımı tuttum ve iç çektim.

Ama bana ışıltılı gözlerle bakan orospu çocuğu, gelip bana sarıldı. Yanaklarımı ovuşturdu. Onun sayesinde yanaklarım kıpkırmızı oldu.

''Ah hayır, ne yapacağım? Düşündüğümden çok daha tatlısın. "

''Yanakların dolgun ve ellerin yumuşacık.''

ÇN: Sen nasıl şeytansın kendine gel!

Kendinden geçmiş bir sesle mırıldandı.

"Bırak beni."

''Gözlerin yuvarlak ve saçların kabarık.''

"Şimdi!"

Bağırırken, Boone somurtkanlaştı.

''Bunu yapmak istememiştim. Ben sadece bebekleri seviyorum. Bir tanesiyle tanışmak için uzun zamandır bekliyordum. Bizi çağıracak özel bir varlığı. "

"Nasıl olur?"

"Her zaman birinin dileğini yerine getirdik. Ama kimse dileğimizi yerine getirmedi. Bu yalnızca Gaman'ın yapabileceği bir şey. "

Sırıttı ve dedi,

''Öyleyse tatlım her şeyi dileyebilirsin. Güç kullanabilmemiz için, senden çok sayıda ilahi güce ihtiyacımız olacak. "

''Ama neden ilahi güç? Eğer bir şeytansan, ilahi güçten hoşlanmamalısınız. "

"Sormayı tercih ederim."

"Ne?"

"Neden ilahi güçten nefret ettiğimizi düşünüyorsun?"

''Nefret etmiyor musun?"

"Evet, ama istekleri muazzam miktarda ilahi güç kullanan kişiler var."

Mırıldanırken başımı salladım.

''İyi, senin için ne yapabilirim?

''Sonunda bana bunu sordun!''

Benimle büyük bir sevinçle göz teması kurdu.

"Yani ne istiyorsun?"

-Bölüm Sonu-

Babacığım dedi diye Etwal'ı vermek mi? Ayrıca kilisedeki platin olan Etwal'ı da vermeye çalışmak mı? 

Sen inanılmaz bir babasın Dyuk

Yani aslında şeytanlar ilahi güçten nefret etmiyorlar. İlahi gücü hem kendi hem de başkalarının dileğini yerine geçirmek için kullanıyorlar. Anladığım kadarıyla

Romanın başlığına hiç dikkat etmiş miydiniz? Bebek bir şeytan yetiştiriyor

Sonunda başlığın anlamını da çözdük. Ben şeytan derken abileri ve babasını düşünmüştüm ama gerçek bir şeytanmış. Romana katılmayan bir şey kalmadı