Dikkat dağıtıcı bir akşam.  Gün batımında kararan zaman geçti, hiçbir zaman hilal ve batan güneşin ışınları gökyüzünde kendini göstermedi.

 İnsanların ayak sesleri soğuk rüzgar tarafından sanki kendi yollarına gidiyorlarmış gibi sarsıldı.

 Gece gökyüzü havasını işleyen her şey iç çekişler ve insanların sıcaklığıydı.

 Yoğun ve boğucu karanlık ve nemli hava.  Çok fazla insanın olmadığı bir yerde böyle bir hava, kimsenin derisini ürpertirdi.

 Dar bir Güney Kore kara kütlesinde, yıkılmış ve tahrip olmuş bir binanın yeniden inşa edilmesi yaygındı ve beklendiği gibi, iflasın da gerçekleşmesi yaygındı.

 Kimsenin gitmediği kapalı bir şantiyede, orada yalnızca "yakında yıkılacak" uyarısı kalmıştı ve onun dışında insanlar çok nadir görülüyordu.

 “Burası her yıl ziyaret ettiğim bir yer;  her geldiğimde, Jack Frost ürkütücü bir şekilde aşağı iniyormuş gibi hissediyorum. "

 Ara sıra böylesine alaycı bir ağlama sesine sahip olmak, sessiz ve karanlık binanın atmosferine tam olarak uymuyordu.

 Kollarını ovuştururken, homurdanan Yeonhee, hayranını genişçe açtı ve gizlice ağzını kapatırken gülümsedi.

 Sence de öyle değil mi canım Crone?

 Genç görünen yüzünün aksine boğazından çıkan ses ve ton oldukça tuhaftı.

 “Soğuk kış havası kıyafetlerimi delip geçtiği için cildimi soğuk yapıyor.  Acele edelim ve halledelim, sonra geri dönelim. "

 Uzun, siyah saçlarını arkaya atan ve hayranını sallayan Yeonhee, kıkırdayarak başını salladı.

 O sırada şiddetli bir rüzgar esti ve saçını sertçe salladı.  Yeonhee alçakça güldü.

 "Zaten şiddetle karşılandık, ha."

 Vantilatörü bir "pat" sesiyle birlikte atılgan bir şekilde katlayan Yeonhee, kollarından gizlice bir tılsımı çıkardı.  Soğuk bir kışta, kötü ruhları kovmak için bir tılsım, insanlar tarafından unutulmuş geçmişin bir ürünüydü.

 Ama Yeonhee için unutulmuş olmasına aldırmadı;  artık hiç önemli değildi.

 Yeonhee gözlerini keskin bir şekilde açarken boş gözlerle önüne baktı.  Sonra zayıf, orta yaşlı bir kadının sesi Yeonhee'nin kulaklarına sinsice girdi.

 [Korumanı tekrar aşağı indirip vücudumda bir delik açtıktan sonra hislerini kazanacak mısın?]

 "Kocakarı.  Hala 18 yaşımdaki hikayeden mi bahsediyorsun? "

 [Bunun gerçekleşmesinin üzerinden altı yıl geçti.  Senin gibi pervasız, parasız bir kadınla nasıl sonuçlandığımı bilmiyorum.  Bir gemi bulsam bile söylemezdim, seni kancık!]

 "Benden hoşlandığını ve ben hala 13 yaşında ilkokul öğrencisiken bana sahip olmaya çalıştığını söyleyen sen değil misin?"

 [Bu yüzden şu anda acı çekiyorum.  Mevsimler değişip geçtikten sonra bile, neden hala etrafta zıplıyorsunuz?  Şimdiye kadar ben…]

 "Kocakarı.  Sözlerin güzel, ama bunun üzerine kelime oyunu yapmanın zamanı değil. "

 Üzerinden ağlayan ağır ve alçak ses aniden kesilirken Yeonhee'nin gözleri tekrar keskinleşti.  Yeonhee elinde tuttuğu tılsımı kavrarken ağzını açtı.

 Yakında Noel gelecek, her yıl seni böyle aramamdan bıkmadın mı?

 Küçük mırıldanmasının ardından, çevresinde karanlık bir enerji döndü ve kısa süre sonra büyük bir gölge yavaşça hareket etti.

 Yeonhee’nin gözleri hareket etti ve onu da takip etti.  Kafasının içinde bir ses bir kez daha çaldı.

 [Korumanızı hayal kırıklığına uğratmayın.  Mevsimsel bir tanrıdır.  Düz ve kibirli bir kafa ile düşmana saldırırken hayatınızı kaybederseniz ve sonunda cennete giderseniz pişman olursunuz.]

 Ben de öyle olacağımı düşünüyor musun?

 Parlayan siyah gözlerle kendinden emin bir şekilde gülümseyen yüzü hala çok genç görünüyordu.

 […Göreceğiz bakalım.]

 Kocakarı hâlâ sesinin duyulmasını istiyordu ama kısa süre sonra gölge kendini gösterdi.

 "Aaaaaaaarggh !!"

 Sıradan insanları bayıltabilecek bir boyuttu ama bunun yerine Yeonhee, yılanı görünce gülümsedi.

 Geçen yıldan büyümüşsün, mevsim tanrısı.

 [Güçleniyor demek, değil mi?  Ne dedim, bir ata ayini için daha iyi…]

 Hasır kesicinin bıçağı üzerinde dans etmek istemiyorum.

 Yeonhee yine sözlerini kesti.

 [Kötü…]

 Crone’un kasvetli sesi öfkeyle karışmıştı ama Yeonhee’nin gözleri ışık saçınca yılana baktı.

 Her yıl gelen Jack Frost, her zaman insanların kalplerini ve bedenlerini zayıflatırdı, ama bu doğanın takdiriydi.

 Ancak yılanın mevsimlik tanrısı talihsizlik getirdi ve insanların hayatını kaçıran asıl suçluydu.  Geçmişte, atalara ait bir ayin düzenlediler ve istekleri için ve kışın güvenli bir şekilde başlaması için dua ettiler, ancak nesiller geçtikçe bu tür gelenekler ortadan kalktı ve mevsim tanrısı memnun değildi.

 "Bu kadar büyük olman için ... Altı yıl önce, sadece bir yılandın, ama şimdi bir canavar oldun, ha.  Ne yapmalıyım?"

 [Bir ata töreni düzenlersek…]

 "Artık saman kesici olmadığı için, öyle oldun ha?"

 Bu acıttı.  Mırıldanan Yeonhee, tılsımı sıkıca kavradı ve çok geçmeden yelpazesini genişçe açtı.  Yılan irkildi.  Yeonhee’nin ağzının köşeleri kıvrıldı.

 "Neden?  Korkuyor musun, çünkü her yıl bu hayrana vurulduğunda ortadan kayboluyorsun? "

 [Bunu yaparsanız, sinirlenir.]

 "Onu böyle yakalarsın."

 [Bunu mevsimlik bir tanrıya nasıl yapabilirsiniz ?!]

 Bunu göreceğiz, Crone Büyükanne.

 Yılan kıvrıldı ve hala Yeonhee'ye baktı.  Sonra hızla hareket etti ve Yeonhee'yi sarmaya başladı.

 Kalın gövdeli gövdesi sorunsuz bir şekilde hareket ediyordu ve Yeonhee'yi saran görünümü son derece tehdit ediciydi.

 Yeonhee, beklendiği gibi, yılan hareket etmeye başlar başlamaz rahatlamadı, yelpazesini katladı ve keskin gözlerindeki gerilimle bir şans bekledi.

 "Ölürsem, nazik ve kolay bir ölüm mü olur?"

 [Neden öleceksin?  Ölsen bile seni tekrar kurtaracağım.]

 Bu bir hoşgeldin cümlesi.

 Yeonhee sırıttı ve çok geçmeden ağzını açtı ve bir şeyler mırıldanmaya başladı.  O anda onu çevreleyen atmosfer büyük ölçüde değişmeye başladı.

 Yılan, beklendiği gibi, değişikliği fark etmiş olabilir.  Ve böylece altın gözleriyle yoluna çıkan her şeyi parçalara ayırırken ağzını genişçe açtı.  Sanki Yeonhee'nin vücudunu yutacak ve onu kısa sürede yemeğe dönüştürecek kadar büyük ve tehlikeliydi.

 Açılan ağız Yeonhee'ye hızla yaklaştı.  Şimdi tehlikeli bir durumdu ki, yılan ağzını kapatırsa, yılan yemeği olabilirdi.  Ama Yeonhee bir tılsım tutan ele uzandı.

 Sonra yılan durdu, gözlerini devirdi ve Yeonhee'yi gördü, kısa süre sonra vücudu kanlı bir çığlıkla titredi.

 Yeonhee yavaşça gözlerini açtı.  Siyah olması gereken gözleri beyaza döndü.  Gülümseyen yüz gitmişti ve yüzü sadece ciddiyetle kaplıydı.

 "Kocakarı.  Sanırım bu sefer yine hayatımı kurtaracağım. "

 [Dikkatsiz olacaksın.]

 "Göreceğiz bakalım."

 Yılan, sanki bir şey onu tıkamış gibi ağzını kapatamadı ve vücudu titriyordu.  Titreyen kuyruğu köpek yavrusu aegyo ya da kısa kuyruklu bir engerek tehdidi gibiydi.

 "Bu yıl tekrar gelmekle zorluklar yaşamış olmalısın, ama erken gitmen gerekiyor, mevsim tanrısı."

 [Kibar ol!]

 "Zaten bu kadarı yeterli."

 Yeonhee'nin tuttuğu tılsım aniden yanmaya başladı.  Yavaşça yukarıdan aşağıya doğru yandı ve sonunda Yeonhee'nin eline ulaştı;  Yeonhee kendini sıcak hissetmediği için olabilir, boş gözlerle bakarken sırıttı.

 "Beklendiği gibi, soğuk olduğunda, sıcak bir ateş en iyisidir."

 Yeonhee konuşmasını bitirdikten sonra derin bir nefes aldı.  Ağzından bir "haykırış !!" ile birlikte kuvvetli bir rüzgar esti ve yanmış tılsımın külleri uçup gitti.  Mücadele eden yılan, üzerine uçan küllere şiddetle baktı ve kısa süre sonra vücudunu deli gibi yerde döndürürken Yeonhee'den uzaklaştı.

 "Aman tanrım, düşecek."

 Yılanın yanından uzaklaşmak için hafifçe geri sıçrayan Yeonhee, kısa süre sonra ilginç bir şekilde yavaş yavaş sakinleşen yılana baktı.

 Her yıl böyle geliyorsun, seni tedavi edecek bir şeyim yok ama lütfen en azından vedalaşıp git.  Güle güle."

 Yeonhee zarif bir şekilde eğilirken at kuyruğuna bağlanmış poposuna kadar inen uzun saçları yere ulaştı.  Yeonhee kaşlarını çattı.

 "Kesmeliyim."

 Yeonhee nefes alırken yılanı gördü.  Artık mücadele yoktu.  İnce ve sevimli olan uzun dil hareket etmedi ve hafifçe yukarı aşağı hareket eden yılan sakinleşti.

 Yeonhee boş boş baktı ve ağzını açtı.

 "Bugün de çok çalıştın, Seo Yeonhee."

 Omzunu okşadı ve tozunu aldı, kısa süre sonra yılana yaklaştı ve kolundan başka bir tılsım çıkardı.  Kafasının içindeki ses konuştu.

 [Doğru şekilde gönderin.  Vedalaşın.]

 "Ne sıkıntı…"

 [Tsk !!  Aptal bir cüretkar gibi davranırsan ve cennet bunu anlarsa o zaman sinirlenirse ne yapacaksın ?!]

 "Crone zaten her şeyi biliyordu;  onları engelleyebilirsiniz.  Sorun ne?"

 [Hoho…]

 Kederli bir kahkaha duyuldu.  Sesi görmezden gelen Yeonhee, tılsımları çıkarıp yılanın vücudunun her yerine yapıştırdı ve ardından elini iki kez çırptı.

 Binada "alkışla alkış" sesi yüksek sesle duyuldu.  Yeonhee başını eğdi.

 Elveda mevsim tanrısı.  Gelecek yıl tekrar görüşelim. "

 [… Bu bir şaman, dedin.]

 "Şaman olmak önemli mi?  Ben sadece iyi para kazanabilirim. "

 Gülümseyen yüzü, sıradan bir dünyada lekelenmiş bir kadının yüzüne benziyordu.  Yeonhee homurdandı.

 "Bu Crone'un suçu çünkü çocukken beni çekici buluyordun - şu anda çok paraya ihtiyacım var.  Başkaları okula gidip ders çalışırken, o küçük odaya oturdum ve görmezden gelinince, bir şaman olduğumu duydum;  bu senin için yeterli, değil mi? "

 [Geri dönüş yapmazsan… bu benim hatam olur, ha?]

 "Bu gerçekten Crone’un hatası.  Benim hatam mı?  Ha? "

 [Aman.  Sağ.  O yılan seni yediyse, benim de hatam olmalı, değil mi?]

 "Hepsi Crone’un suçu.  Her neyse, buradaki işimi bitirdiğim için, gidip parayı alacağım, sen sadece yılanı sakinleştir.  Gidiyorum."

 Alaycı bir şekilde cevap verirken elini salladı ve kollarını sallayarak yürüme duruşu sıradan bir oyuncuya benziyordu.

 Crone adında bir tanrının vücuduna girip onunla yaşamasının üzerinden 11 yıl geçti.  Bu aynı zamanda genç Yeonhee'nin şaman yoluna başlamasının üzerinden bu kadar uzun zaman geçtiği anlamına geliyordu.

 Bu nedenle, hayatının diğer çocuklardan farklı olması şaşırtıcı değildi ve sonunda eğitim alamadı ve şaman olamadı.

 Neden bana parayı göstermiyorsun?  Şu anda para bu dünyadaki en iyisidir. "

 Hatta yavaşça geriye doğru yürürken ıslık bile çaldı.  Ama dünya hep böyleydi, yetişkinlerin sözlerini dinlerseniz hiçbir kaybınız olmazdı ve tanrıyı görmezden gelmenin hiçbir faydası olmazdı.

 Her yıl olan bir şey olduğu için gözlerini toptan uzaklaştırmak büyük bir hataydı.  İnsanların gergin olduklarında ve vücutlarında bir delik açmak için acı çektiklerinde unutmaları yaygındı.

 Farkında olmama durumu.  Tanrı'nın insanlara gönderdiği bir nimet ve lanetti.

 Yeonhee, sırtında kuvvetli bir rüzgar estiğini hissettiğinde vücudunu hafifçe çevirdi.  Sırtına baktığında hafifçe solan bir yılanın cesedi görüldü.  Yeonhee başını salladı.

 Ama artık hiç dikkat etmediğinde ve arkasını döndükten kısa bir süre sonra, sırtından şiddetli bir rüzgar esti.  Yeonhee kaşlarını çattı ve bu sefer ölmekte olan bir yılan yerine vücudunu çevirirken başka bir şey görüldü.

 "Bu nedir!!"

 Yeonhee burnunun önünde küçük bir yılan görür görmez, çığlık atarken fanını salladı.

 Yılan, bir 'gümbürtü' ile birlikte bir fan tarafından vurulduktan sonra uçup gitti, nefesi kesildi ve kısa süre sonra yılan ortadan kayboldu.  Yeonhee sakinleşti ve derin bir nefes verdi ama vücudunun herhangi bir yerinde kendisini rahatsız hissetti.

 "Ne ... bu nedir?"

 Yeonhee başının döndüğünü hissetti ve bacaklarındaki gücünü kaybetti ve düştü.  Soğuk çimento zemini hissedip hissetmediğini merak ettiğinde görüşü azaldı ve bilmeden yere baktı.

 "Cr ... crone."

 Bu ismi çağırmakta zorlandı, ama cevap gelmedi.  Zonklayan güçlü bir acı kalbine çarptı.  Titreyen elini kaldıran Yeonhee burnuna dokundu ve alçak bir kahkaha attı.

 "O kadar şanssızım ki burnumun ucunu ısırdı, ha."

 Tanrıyla alay etmenin bedeli yüksekti.  Hayır, ucuz muydu?  Sadece bir insan hayatına mal olduğu için.  Ama bu çok haksızlık.  Yeonhee ağzını açmaya çalıştı.

 "Kocakarı…"

 [Doğruyu biliyorum.]

 Duyulmayan ses yeniden konuştu.  Yeonhee gözlerini kapadı.  Karanlık geldi.  Ama ses konuşmaya devam etti.

 [Vücudunuzda mevsimlik tanrının gazabını aldıktan sonra hala yaşayabileceğinizi düşünüyor musunuz?  Sana doğru söyledim  Kibar ol.]

 "Bilmiyordum ... bu şekilde ısırılırdım."

 [Nasıldı?  Nasıldı?  Tanrı'nın ölümcül zehri, engereklerin ölmeden önce inmesine bile neden oldu?]

 "Bu ... heyecan verici."

 [Sonuna kadar dudakların.]

 Crone’un sesini duyduğunda bir şekilde hoş hissetti.  Uzun zamandan beri onunla birlikte olan ses, büyükannesine ait gibi görünmesi her zaman tanıdık ve keyif vericiydi.  Yeonhee’nin kapalı gözlerinden yaşlar aktı.

 "Ben ölüyüm?"

 [Ölü.]

 "Bu adil değil.  Ben hiç kimseyle çıkmadım bile.  Ya bakire bir hayalet olursam? "

 [Hala bunun için endişelenecek cesaretin var mı?]

 "… Flört bile edemedim."

 […]

 Crone boş bir kahkaha attı.  Yeonhee de güldü.  Soğuk bir rüzgar esti ve vücudunu serinletti.

 [Yaşamak İstermisin?]

 "Bu bir soru mu?  Var… hala… birçok şey… yapmak istiyorum… yapmak… ”

 [Cennete gidersen, tüm zorluklarını unutabilir ve mutlu yaşayabilirsin.  Sana yardım edebilirim.]

 "Bu ... ne ... yaşlılar ... gibi.  Hala… hala… yapmak istediğim… birçok şey var. ”

 Crone sessizdi.  Yeonhee, duyulmayan sese bir cevap vermesi için bastırdı.  Böylece ses yeniden duyuldu.

 [… Sana doğru söyledim.  Ölsen bile seni tekrar kurtaracağım.]

 Beni kurtarabilir misin?

 [Beni suçlama.  Cennete gitseniz, pirinç şarabı içseniz, etrafta oynasanız ve pişmanlık duymasanız iyi olur.]

 "Olmaz."

 Yeonhee gülümsemekte zorlanırken Crone'un nefesi duyuldu.  Yeonhee, yavaş yavaş kaybolan bilincini kapmaya çalışırken, Crone yavaşça ve nazikçe bilincini süpürdü.

 [Hadi gidelim.]

 "Nerede?"

 [Beni takip edin, bileceksiniz.]

 "Kocakarı?"

 Yeonhee, Crone'u aradı, ama cevap gelmedi.  Yeonhee dudaklarını birkaç kez daha hareket ettirmek için çabaladı ve ağzını kapatır kapatmaz vücudundaki güç kayboldu.  Bu, Yeonhee’nin bu dünyaya son vedasının bir göstergesiydi.

 Vücudunun etrafına sarılmış bir soğuma hissi.  Ta ki bir aşinalık hissedene kadar oldu ve Yeonhee, onun dokunaklı yalnızlığına yüzünü buruşturdu.  Sevgili hayata tutunma duygusu yavaş yavaş kayboldu.  Ve o zamana kadar.  O zamana kadar Yeonhee’nin hayatının son anısıydı.

 *

 Ve yine, şimdi.

 O zamana kadar onun geçmiş anılarıydı.  Crone'un son sözleri gibi, bu dünyaya son kez düşündüğü için transfer edilmiş olabilir.  Acı ve acı dolu geçmiş hayatını ödeyecekmiş gibi, başkaları tarafından kıskanılan asil bir ailenin en genç hanımı olarak doğdu.

 Bunun gerçekleşmesinin üzerinden 20 yıl geçmişti.

 Eski adını bir kenara atıp yenisini alabilirdi.

 Julia Robinheartz.

 Alçak sesle konuşurken zihnini donuk bir yüz temsil ediyor gibiydi.

 Her şeyi unutana kadar zaman geçti ama gözlerinde hala birçok şey oluştu.

 Yine boynuyla yapıyor.

 Bunun nedeni hala hayaletleri görebilmesiydi.

*****************

Yeni serimiz hepimize hayırlı olsun.Mümkün  olduğunca  türkçemize yakın  çevireceğim, umarım severek okursunuz.