Ben, kendim, Rubia değildim, ve bu işlevsiz aileye biraz şefkat için enerji harcamak yorucu olurdu.

"Özür dilerim."

"...Ne?"

"Özür dilerim. Bu yüzden, lütfen öfkeni dindir. Elmaları sevdiğin için, lütfen gidip bir sürü elma ye."
(ÇN; İngilizce çevirmen şunu yazmış, "Bu bir kelime oyunu, 'Özür dilerim' kelimesinin sesi 'Elma' kelimesiyle aynı çıkıyor. Üvey anne ve üvey abiniyle dalga geçmek için bu kelime oyununu kullanıyor.")

Soğuk bir sessizlik odayı doldurdu.

Bu bir süreliğine devam etti ama kısa bir zaman sonra, üvey anne sarsılmış gibi titredi.

"Sen, sen...! Az önceki...!"

"Elmalardan nefret mi ediyorsun? Sevdiğini düşünmüştüm. Eğer onlardan hoşlanmıyorsan, o zaman lütfen onlardan yeme."

Benim sözlerimle, üvey anne daha fazla bile öfkelendi. Fazla sinirden bir patlamanın eşiğindeymiş gibi gözüktü. Elbette, bu tam olarak benim dilediğim gelişmeydi.

O anda, Sabien öne doğru bir adım attı sanki bu üvey anneyi yatıştıracakmış gibi.

"Rubia, bu nasıl bir kaba kelime oyunu?"

Vahşice bana baktı.

Bakışlarına ilgisizce karşılık verdim ve cevapladım.

"Bunda bir sorun mu var? Elmalar sağlığın için iyidir. Her gün bir tane yersen, ciddi bir hastalığa yakalanma imkanın azalır. Hastalandıktan sonra anladım, sağlıklı olmak en iyisi."

"Sen...!"

Patlamak üzere gibi duran Sabien, bir şeyler düşündü ve aniden dudaklarını sertçe ısırdı.

Sabien'in beni azarlamasını bekleyen üvey anne, ona garip bir bakışla baktı.

"... Bence odana geri dönmen en iyisi, anne."

"Prens?"

Sabien, nazikçe kafasını salladı, biraz resmi bir şekilde.

Her neyse, üvey anne umutsuzca odadan çıktı. Nihayetinde, Grand düklüğün varisi Sabien, üvey annenin rekabet etmeye cesaret edebileceği biri değildi.

Bana uzun bir süre baktıktan sonra yok oldu.

En sonunda tamamen yalnız başıma kaldığımda, Sabien'in davranışının nasıl beklenmedik olduğunu düşündüm.

"Yani anlaşılan, o tamamen aptal değil."

Sabien kesinlikle benim özürlerimin basitçe bir kelime oyunu değil, onların kendi haraketlerine karşı ironik, iğneleyici bir ifade olduğunu anlamıştı.

Terbiye ve artık herneyse. Bu onların oldukça ciddi bir hastalığı yeni atlatmış birinin odasına girip, kaba ifadelerle odayı doldurmalarına karşı alaycı bir yaklaşımdı ve bir azarlamaydı.

Fark ettikten sonra tek bir söz söylemeden nasıl geri çekildiğini görünce, yeniden başlamak için bir şans göründü.

'Her neyse, bu sefer hadi cidden uyuyalım'

Yatağa uzandım ve uykulu hissettim

***

Mutlu bir rüya gördüm.

Anılar.

Bahsettiğim şey, 53. hayatımdandı. Kıymetli oğlumla zaman geçirdiğimi gördüm.

O anda, küçük bir oğlan olan o, bana parlakça gülümsedi. Onu sevdim, ve o da beni sevdi. Rüyamda mutlu gözüküyordum.

"..."

Uyandığımda, kafamın altındaki yastığın gözyaşlarım yüzünden ıslak olduğunu gördüm.

Bir iç çekiş bıraktım.

"Rue. Bana şunu ver."

Bilinçaltımdan çıkan sözlere şaşırdım. Burada bir 'Rue' yoktu artık. Eski bir alışkanlığa takılmıştım.

Acıyla gülümsedim.

Asla alışamadığım bir şey vardı; ölüm ve yeniden doğumla beraber hissedilen kayıp hissi.

Reenkarnasyon cezasına ilk çarptırıldığımda, aksini düşünmüştüm. Eğer doğum ve ölümü tekrarlarsam, buna alışacağımı sanmıştım.

Her şekilde, bu gerçeklik değildi. Bunu birinin asla alışamayacağı bir şeydi.

'Bir şeyler yemeliyim.'

Modumun düştüğünü hissettiğimde, bu aklıma gelen şeydi. Karamsar günlerde yemek yemek en iyisidir.

Bana yemek getirecek birine sahip olduğumu düşündüm, ama bana eşlik eden tek bir hizmetçi bile olmadığını fark ettim. Bu üvey annenin entrikaları yüzünden olmalıydı.

Ve bana eşlik eden tek hizmetçide benim yerime cezalandırılmış olmalıydı.

Sonuç olarak, üzerime herhangi bir şeyi geçirip aşağı inmekten başka şansım yoktu.

"Bugün, biliyorsun..."

"Bu doğru mu?"


_________________


Bu hikayede asla anlayamadığım bir şey varsa o da, bunların gerçekten Prens veya Prenses mi oldukları yoksa sadece veliaht veya ne bileyim öyle bir şey oldukları için mi böyle seslendildiği... kafam karıştı >.<