-Onuncu Bölüm-

Kuru rüzgar esti. Yürüyen imparatorun arkasını izlerken şaşkına döndüm. Böyle kalpsiz bir pislik nasıl var olabilir? O çok kötü bir adam. Harriet dikkatli gözlerle bana bakıyor. Eğer imparator ziyafete gitmeme izin verseydi, kimse beni engelleyemezdi çünkü İmparatorun sözü mutlaktı. Yine de… tepkisi mantıklı mıydı?

"Hadi gidelim."

Onun peşinden koşmaya başladım.

"Yürü,yürü,yürü!"

Kısa bacaklarımla koştum. İlk kez bu bedenle koşuyordum, ama ben en büyük cadıydım, böylece hızlı koşabilirim. Güven bana, ben en iyisiyim. Onu yakalayacağım…

“Ah!”

"Prenses"

Kendimden çok emindim ancak yerde kaydım. Düzgün düşmedim bu yüzden kayalık zeminde ki çakıl taşları ellerimi ve dizlerimi çizdi.

“Ah, Prenses! Kanıyorsunuz! ”

Harriet titredi ve bana doğru koştu. Dizlerim yaralanmıştı ve kanıyordu. Çok kirli hissediyorum.

“Şimdi bir doktor çağıracağım. Hadi kalkın!"

Eteğimdeki kiri fırçaladım ve imparatorun sırtına baktım ve tekrar ona doğru koştum.

“Beraber gidelim. Gitme. ”

İmparator bana yavaşça baktı.

"Acıyor mu?"

Bir anlığına şaşırdım. Yaralarımı fark edeceğini düşünmemiştim.

“Acıyoor.”

Kaydığımdan dizlerim çok acıyordu ama ben buna katlandım. Kıtanın imparatoru zayıftan nefret ederdi, ama biraz ağlamaktan başka bir şey yapamadım.

"Ağlama."

3 yaşındaki bir telaffuzla, kendimi tam olarak ifade etmek zordu.

“Lweona gözyaşlarından kurtulamıyor. Bu ağlayan şey... ”

Uf. Bence iyi cevap verdim. İmparator bana yakından baktı. Sonra kafama uzanmak için büyük elini uzattı.

“... mya?”

Aniden imparator beni göz seviyesine getirirken uçtuğumu hissettim.

“Daha önceki bariyerden nasıl kurtuldun?”

Ah. Bir an için nefesimi tuttum. 'Neden bahsediyorsun?' diyen masum bir yüz takınmaya çalıştım.

''Mozaiğe nasıl ulaştın?''

''Mozaik mi? Ah! Beyaz kuşun taş resmi mi? ”

“Nasıl ulaştığını bilmiyor musun?”

Şimdi ağlayacakmışım gibi hissettim. Ya imparator yalanlarımı tespit ederse.

“Woo?”

Ama hala masum suratımı yapmaya devam ettim. İmparator aramızdaki boşluğu daralttı. Sadece poker yüz yapalım.

ÇN: Poker yüzün anlamı yüzünden ne düşündüğü anlaşılamayan insanlara takılan isim

“Sadece ziyafete gitmek istedim. Acıyorr. ”

Havada sallanan bacaklarımı hareket ettirdim. İmparator bana baktı ve bir an gülümsüyormuş gibi göründü. Beni yere indirdi.

"Beni takip et."

Heyecanla güldüm. Sonuçta, beni terk edemez.

"Babacığım!"

Adımlarını takip ederken şiddetle bağırıyordum. Ama sonuçta,

“Bacaklarım ağrıyor.”

Pelerinini çektim.

"Babacığım, taşı beni."

İmparatorun soğuk ifadesi parçalandı...

***

Harriet, Leona'nın İmparator'un pelerinini çektiğini izlerken endişeyle yutkundu.

"Babacığım, tut beni."

Harriet endişeliydi. Bırakmazsa, deli imparatorun ne yapacağını kim bilebilirdi ki? Harriet araya girdi.

“Prenses, seni taşımama ne dersin?”

Kişisel çıkarlar içinde değildi. Elbette bunu Prenses için söylemişti.

"Git buradan…"

Bununla birlikte, genç hanım Harriet'i itti ve İmparatorun bacağına sıkı sıkıya sarıldı.

“Beni tutmazsan, bırakmayacağım,” dedi imparatora sert bir şekilde tutunurken.

Şimdi, Harriet ağlacakmış gibi hissetti. Her ne kadar garip olsa da, normalde insanlar imparatordan kaçınmaya çalışırlardı. Prensler bile dikkatliydi. Ama belki de Leona üzgün olduğu içindi. Harriet, Nikil'in dün ona söylediklerini hatırladı.

'Beni sevdiğini söyleme,yalancı.' -Leona

Annesinin ölümü nedeniyle, muhtemelen babasını daha da çok istiyordu. Bu yüzden muhtemelen babasının kollarına ihtiyacı var. İçgüdüsel olarak ebeveynlerini arıyordu. Harriet’in gözleri nemliydi.O zaman, Leona kalbinden şikayet ediyordu.

‘Kolum ağrıyor. Acele et ve beni al. ”

Tepkisiz olan imparatordan dolayı hırıltılı hissetti. Leona, imparatorun onu reddetmediği için onu sevmesi gerektiğini hissetti, bu yüzden daha da ilerlemesi gerektiğini düşündü. Sihir kullanamazdı çünkü kimliğini saklıyordu, bu yüzden sadece babasına güvenebiliyordu.

“Baba, neden beni tutmuyorsun? Yürümek bacaklarımı acıtıyor. ”

Parlak, ışıltılı gözlerimi ona doğru çevirdim.

‘Hugg! Beni al!'

Leona’nın savaşçı ruhu güçlüydü ama bedeni yoruluyordu. Üzgün hissettiğinde, kolların kalktığını hissetti. Leona’nın gözleri büyüdü. İmparatorun göğsü sıcak hissettirdi ve destekleyici elleri nazikti.

Bu sayede, Leona 'Ben kazandım' diye düşünebildi.

Zaferinden dolayı sarhoştu. Sonuçta, hiçbir insan onu reddedemezdi. Şimdi imparator da onun takipçisi olmuştu!

ÇN: İşte bu!!

"Babacığım!"

Leona ona gülümsüyor ve imparator da ona bakıyordu. Harriet İmparatorun bir çocuğunu tuttuğuna suskunlukla bakabiliyordu. Harriet bunalmıştı. Leona'yı götürme dürtüsüne zorlukla direnmişti. Aceleyle imparatorun yüzüne baktı ama imparator…

"Gülümsüyor?"

ÇN: Neden biz de göremiyoruz!? Burada çok güzel bir bölüm resmi olması lazımdı halbuki ühüh

İmparator Leona'ya bakarken hafifçe gülümsüyordu. Harriet'in başı ağrıyordu. İmparator gülümsüyor muydu?

‘Belki ...’

Harriet İmparatorun değişip değişmediğini merak ediyordu ve göğsünün umutla şiştiğini fark etti.

“Eğer şimdi gelmezsen, sensiz gideceğiz.”

Harriet’in balonu patladı ve imparatorun peşinden koştu.

-On Birinci Bölüm-

İkinci prensin hizmetkarları renkli çiçekleri düzenlerken yoğun bir şekilde çalışıyorlardı. Nadir meyveler ve pahalı tatlılar dev bir yemek masasına yerleştirilmişti. Masanın etrafına daha fazla çiçek yerleştirildi. Her ne kadar sadece kraliyet ailesinin akrabaları davet edilmiş olsa da, yüzlerce konuk İmparatorluk ailesine sadakatten geliyordu. Ayrıca imparator ve ikinci prens Ibec'e saygı duydukları içindi.

"Bu tamam mı?"

Bir hizmetçi endişeyle baş hizmetçiye sordu.

“Her şeyin mükemmel olduğundan emin olmak için tekrar kontrol edelim. Bir taşı dengesiz bırakamayız. ”

Baş hizmetçi hala endişeliydi, ancak her şey iyi görünüyordu. Bugün 2. prens için yapılan bir ziyafetti. Ibec düzen takıntılı biri olarak biliniyordu. Her şey mükemmel bir şekilde yerinde olmalıydı, bu yüzden 2. prensin sarayındaki insanlar özellikle gergindiler.

"Biraz daha çiçek koyalım."

"Tamam"

“Bu yeterli olmalı…”

Phew, şef hizmetçi içini çekti. Çiçekleri yerleştirmeyi bitirirken her şey yıldırım hızında ayarlandı. Hafif bir rüzgar esti ve hoş bir koku getirdi. Hizmetçiler içgüdüsel olarak bu serin enerjinin sahibini tanıdıklarında kendilerini düzelttiler.

"Ne dağınıklık ama."

Hizmetçiler sesle beraber sertleşti. Gümüş saçlı genç bir prens girişte duruyordu. Bu ikinci prens Ibec'di. Hizmetçiler aceleyle eğildi. Ibec sadece 12 yaşında bir çocuktu ama imparatorluğun ikinci prensi olarak müthiş bir gücü vardı. Buna ek olarak, 6 yaşındayken üç prensesi vahşice öldürmüştü. Hizmetçiler zorlukla nefes alabiliyordu. Adım, adım, adım. Ibec masaya yaklaştı ve bir cetvel çıkardı.

Kaşlarını çattı.

“Çatal bıçak takımını düzgün bir şekilde sıralamanızı söylediğimi sanıyordum.”

Şak! Elinde ki kalın cetveli şiddetle vurdu. Mavi güç onun elinde dönüyordu.

"Üzgünüz!"

Hizmetçiler eğilmeye devam etti. Yemek masasındaki takımların üstüne sert bir rüzgar düştü.

“Bilmiyorduk. Tekrar hazırlayacağız. ”

Ibec’in elinin etrafındaki cetvel güçle parladı. Hizmetkârları vurmaya hazırlanırken beyaz ışık büyüdü.

"Kes şunu kardeşim."

Onu durduran ve omuzlarını çeken Nikil'di.

“Bugün senin doğum günün değil mi? Böyle mutlu bir günde gerçekten kan görmemiz gerekiyor mu? ”

Ibec, Nikil’in omzundaki eline baktı. Nikil’in yaklaşırken ayak seslerini bile duymamıştı. Birden adımlarını sessizleştirmeyi mi öğrendi? Yoksa çevresini gözlemlerken onu ihmal mi etmişti? Ibec, Nikil’in elini kenara itti ve bakışlarını hizmetçilere geri çevirdi. Ibec, hizmetçilerine saldırmaya devam edecek gibi görünüyordu, ancak Nikil onlara hitap ederken geri çekilmedi.

“Lütfen çalışmanızı burada bitirin. Ibec, insanlar yakında gelecek, bu yüzden burası çok kanlı görünmemeli. ”

Ibec iç çekti ve hizmetçilere baktı.

"İşinize geri dönün."

“Teşekkür ederiz, majesteleri!”

Hizmetçiler acele etti ama Ibec yüzlerini beynine kazıdı. Nikil bu ifadeyi tanıdı ve dilini tıklattı.

"Onları sert bir şekilde cezalandırmazsam, sırtımda bir hedefim olacak," diye iç çekti Ibec.

“Sonuçta seni hedefliyorum. Aynı değil misin? ”

Nikil iğneleyici bir şekilde gülümsedi ve Ibec’in mavi gözleri karardı. Nikil'i incelemek için gözlerini kaldırdı.

“Sarayını sık sık terk ettiğini duydum.”

"Gerçekten mi?"

"Kara Gül Sarayına gidiyordun."

Ibec, Nikil’in endişeli ifadesini fark etti ve gülümsedi, “O çocuğu davet etmeyi düşünüyordum. Yapmalı mıyım?"

Nikil gülümsemesine karşılık verdi.

"Seni şimdi öldürmeli miyim?"

“Sadece dene bakalım yapabilecek misin?”

Güneş tanrısının güçlerinin ışığı Nikil’in ellerinden aktı. Ibec, mavi renkle parlayan enerjiyi çağırırken de geri çekilmedi. Zemin titreşmeye başladı ve hala odayı düzenleyen hizmetçiler kaçmak için koştu. Tam o sırada baskıcı bir varlık odaya girdi. Ibec’in gözleri genişledi.

"Majesteleri!"

Nikil ve Ibec, imparatorun baskısı altında güçlerini geri çekmek için mücadele ettiler. İmparator normal olarak kendini kavgalara dahil etmese de, bu vesileyle onları durdurdu. En azından imparatoru selamlamadan kavga etmeye devam edemezlerdi ama ...

“...”

Odanın girişinde inanılmaz bir manzara vardı. İmparator yürüyordu ve kollarında,

“...?”

O prensesi taşıyordu.

***

“Yaaah.”

İkinci prensin sarayına giderken yardım edemedim ama yüzümü imparatorun sağlam göğsüne gömerken esnedim. Eğer düşünürsem, böyle taşınmak çok da kötü değildi. Geçmişte her şeyi yalnız yapmıştım. O zamanlar, bana her zaman ihanet eden insanlara sırtımı döndüm. Aynı zamanda yalnız kalmaktan korkuyordum, bu yüzden bir insan tarafından öldürülmeme izin verdim. Bir daha asla. Potansiyelim güçlü ama bedenim zayıftı, bu yüzden şimdilik insanlara güvenmem gerekecek. Ruhumun üzerine basılmış olan mana hala bu beden için çok fazla güç veriyordu. Ama güçlendikten sonra kimseye yaslanmak zorunda kalmayacağım ve gücümü o zayıf insanlara göstereceğim. İmparator olursam, gücüm intikam alacak kadar büyük olmaz mıydı? Sonuçta ben bir cadıyım, bunları kötü bir gülümsemeyle düşündüm.

“Sanırım ziyafete tam da istediğin gibi katılıyorsun, Prenses.” Dedi Harriet.

Bana kaşlarını kaldırarak baktı.

“Şu gülümsemeye bak. Gerçekten mutlu olmalısın. Ah, çok tatlısın. ”

Gülümsemesi hiç çekici değil. İmparatorun yardımcısını gerçekten anlayamıyorum.

Ziyafet salonunun girişine gittiğimizde hizmetçiler tarafından karşılandık. O anda, havada akan manadan dolayı tüylerim diken diken oldu.

'İçeride bir kavga mı var?'

Bir tarafa baktığımda Nikil'i gördüm, diğer tarafta ...

‘Bir buz sihirbazı mı?’

Çocuk, imparatorun da sahip olduğu nadir buz gücüne sahipti. Ben de kullanabilseydim. Her neyse, bu zayıf adamlar birbirlerine vurmakla meşguller. Ama merak ettim ve gülmeden duramadım. Sonra Harriet açıklama yaparken görüş alanımı kapattı.

“Manaları zaten oldukça güçlü. Onların savaşı sana zarar verebilir. ”

Sonra bana daha yakından baktı. Neden sadece bana bakıyor. Bilirsin bir kavga var şuan.

Aniden imparator aşağı baktı ve çenemi kendisine yaklaştırdı.

“Majesteleri, prensesin manaya maruz kalmasından dolayı endişe mi duyuyorsunuz?” Harriet kıkırdadı.

İmparator Harriet'e gözlerini daralttı. Fakat imparator hala beni manadan gizlemek için yüzümü örttü.

“Eğer böyle kavga ederlerse kızımı incitmeyecekler mi?”

Hayır, gerçekten endişelenmene gerek yok. Oradaki çocuklardan daha güçlüyüm.

“Hala zayıf olduğun için tehlikeli şeylerden kaçınmak daha iyidir.”

Hayır! Daha fazlasını görmek istiyorum! Mücadele ettim ama imparatorun kolları beni sıkıca tuttu, böylece hareket edemedim.

“Durmalarını söyle.”

Harriet sırıttı ve odaya gitti ve kısa bir süre sonra odadaki hizmetçiler eğildi ve bağırdı.

"Majesteleri!"

Aynı zamanda prenslerin manasının akışı kesildi ve meraklandım. İmparator, prenslerin serbest bıraktığı manayı yenebildi. Herkes, çocukların kavgalarını durdurmak için kullanılan güç karşısında hayrete düştü. Haah, hadi unutalım. İmparatorun göğsüne yaslandım ve arkamı sıvazlamaya başladı. Pat, pat, pat. Yoksa sen masör müsün? Kaslarım gevşedi ve tatmin edici derecede hafif hissettim. Mutlu bir şekilde güldüm.

“Bunu sevmiş olmalısın.”

İmparator bana gülümsedi. Nedense, gülümsemesi gülünç olmaktan ziyade dostça gözüküyordu. Daha geniş gülümsedim ve imparatorun gülümsemesi de büyüdü.

ÇN: Ölmeden önce bu sahneleri görmek dileğiyle

“Baba.”

O zaman Nikil’in sesini duydum ve ona bakmak için başımı çevirdim. Ama garip bir şekilde yüzü korkmuş gibiydi.

“Neden buraya tavşanla geldin, hayır, yani Leona ile?” Titrek bir sesle dedi.

ÇN: Owow

“Elbette ...”

Yumruklarını sıktı.

“Onu öldürmeyi planlamıyorsun, değil mi?”

Ah, cidden. Nikil'in nasıl bir yanılgısı var. Yüzümü avucumla kapattım.

-Bölüm Sonu-

İki bölüm bir arada attım karıştırmayın plis

Bir kaç resim paylaşacağım yorumlarda bakmayı unutmayın...