En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Dük Willius vert.

İmparatorluğun batı bölgesini yöneten Büyük Dük velias.

O, bir dükten çok daha fazlası olarak dünyaca tanınmaktadır.

’Kıtanın Koruyucusu’

Olağanüstü büyülü yeteneklerine ve diplomatik becerilerine dayanarak iblislerin istilasını uzun süre engellemiş olan olağanüstü bir kahraman.

İnsanlar, eğer o olmasaydı kıtanın uzun zaman önce şeytanların eline geçeceğini söylüyor.

Ama bir şey biliyor musun?

Dünyadaki en zor hayat bir kahramanın hayatıdır.

Sonuçta bir kahraman, dünyadaki herkesi koruma gibi korkutucu bir kaderin yükünü taşır.

Kendini zar zor koruyabilen ölümlü bir bedenle tüm dünyayı korumak mı?

Sonuçta kendine hiçbir faydası olmayan bir yaşamdır bu.

ve böyle bir hayatı seçen kişi de babamdı.

“İç çekmek....”

Eulken’in refakatinde ofise geldiğim anda kendimi farkında olmadan iç çekerken buldum.

İblis ordusunun istilası sırasında onun savaşta düştüğünü son gördüğümden bu yana neredeyse 15 yıl geçmişti.

– Tak tak

Kapıyı sakin bir şekilde çalarken içeriden vakur bir ses duyuldu.

“Girin.”

Eulken dışarıda bekliyor gibi görünüyordu.

Hiç tereddüt etmeden kapıyı açtım.

– gıcırtı

Dük girişimi sakin bir bakışla izliyordu.

Fazla umursamadan saygıyla eğildim.

“vert’lerin en küçüğü Cyan babasını selamlıyor.”

“Formalitelere gerek yok. Otur.”

Dük hazırlanan koltuğu işaret etti.

“.......”

İnatçı görünebilir ama onu ’duygusal bir insan’ olarak ifade etmek istedim.

Kimsenin kendisine dayatmadığı kahramanlık görevini üstlenen ve çocuklarının da bu görevi yerine getireceğini ümit eden bir adam.

Her ne kadar imparatorun bile dokunamayacağı devasa bir nüfuza sahip olsa da, iktidar hırsı taşımayan bir adamdı.

Tek istediği tek bir şeydi: Kıtada barış.

Güzelce söylemek gerekirse, barışçıl bir şey ama gerçekte sadece başkalarına iyilik yapan gönüllü bir hizmet.

Güçlü ve yetenekli çocuklara olan arzusu bile mevcut barışı devam ettirebilecek bir halefi yetiştirmekti.

Her ne kadar geçmiş hayatımda böyle bir halef olmaktan uzak olsam da....

“Kılıç ustalığında ustalaştın mı?”

İlk sorusu şüphesiz düelloyla ilgiliydi.

“Ustalaştım diyemem ama her gece tek başıma pratik yapıyorum.”

“Biri sana mı öğretti?”

“Hayır, hiç kimse.”

“Her şeyi tek başına mı yaptın?”

“Evet......”

Elbette yalandı.

Geçmiş hayatımda kılıç ustalığında ustalaşmamın nedeni birinin yardımını almış olmamdı.

“Kılıç ustalığına karşı herhangi bir yeteneğiniz ya da ilginiz olmadığını ama yine de böyle bir beceri kazandığınızı hatırlıyorum. Neden herkesten sakladın?”

Yeteneğiniz ve ilginiz olsaydı bunu özgürce sergileyebilirdiniz.

Üstelik Dük’ten bolca destek alabilirdin.

Bunca zamandır neden vasat bir insan olarak yaşamayı seçtiğini merak ediyorum. Merak ettiğim şey bu.

Aslında sakladığım şey çok daha büyük bir şey ama bahsetmeye gerek yok.

Doğal bir ifadeyle cevap verdim.

“Ben, ben sadece göze çarpmak istemedim. Ailedeki konumum göz önüne alındığında çok fazla dikkat çekmenin akıllıca olmayacağını düşündüm...”

“Bunu başkalarının fikirlerini önemsediğin için mi yaptın?”

“Evet......”

Ben tereddüt ederken şefkatli gözlerle bana baktı.

Çocukça bir rol oynuyormuş gibi görünüyordu.

“Evet, eğer durum buysa, o zaman bu benim hatam. Gelecekte böyle bir şey olmayacak. Kılıcını keskinleştirmek istiyorsan özgürce pratik yap. İsterseniz bir eğitim merkezine katılmanızı bile ayarlayabilirim. Kimse sana bir şey söyleyemeyecek.”

“Teşekkürler baba!”

Beklenmedik bir nezaketti.

Gerçekten gerekli olmasa da reddetmek için hiçbir neden yoktu.

“Bugün düelloya başlamadan önce senden bazı beklentilerim vardı.”

“Beklentiler?”

“Başlamadan önce benimle göz teması kurdun, değil mi?”

Bir an yutkundum. Bu sadece geçici bir bakış değildi; Bunun açıkça farkındaydım.

“O an gözlerinde ne gördüm biliyor musun?”

“N-ne gördün?”

“Kendinden emin.”

Dük gülümseyerek konuştu.

“Cranz’a karşı kesinlikle kazanacağınıza dair güveni gördüm. ve sen bu güveni mükemmel bir şekilde kanıtladın.”

O anı yakalamak sadece bir babanın yapabileceği bir şey miydi? Ama önemli değil. Eğer kendime dair yeni bir algı oluşturmama yardımcı oluyorsa, o zaman bu aslında iyi bir şey.

“Ancak...,”

Atmosfer bir anda değişti. Dükün ses tonu aniden ağırlaştı.

“Sonraki eylemlerin gereksizdi, değil mi?”

Sonraki eylemler.

Cranz’a yapılan acımasız saldırıya değindi.

“Zaferinizin zaten garanti olduğu bir durumda bir silahı bastırıp Cranz’ı gereksiz yere kışkırtmak. Nasıl böyle bir davranış gösterebilirsin?”

Dükün sorgulayıcı yüzünde bir ciddiyet vardı.

Nasıl bir ’ben’ olduğumu doğrulamaya çalışıyor.

Cevabıma bağlı olarak bu benim bir varlık olarak dük tarafından nasıl algılanacağımı belirleyecek.

Zor olmamalı. Bu durumda verebileceğim en iyi cevabı vermem gerekiyor.

“Eksik olduğunu düşündüm.”

“Eksik mi?”

“Kılıcımı o anda diz çökmüş olan Cranz’a doğrultsaydım yenilgiyi asla kabul etmezdi.”

Dükün kaşları hafifçe çatıldı.

Hiç tereddüt etmeden devam ettim.

“Kılıç düellosunun öneminin rakibin becerisiyle rekabet etmek ve üstünlüğü belirlemek olduğunu öğrendim. Ancak bir taraf bunu kabul etmezse bunun bir anlamı kalmaz. Bu yüzden böyle davrandım. Cranz’ın diz çökmesinin yeterli olmadığını düşündüm...”

Bir anlık sessizlik oldu. Sakalını okşama şeklinden ne kadar derin düşüncelere daldığını anlayabiliyordum.

Doğuştan beklentilerin ağırlığı altında büyüyen Cranz’ın gökleri delen bir gururu vardı.

Bu tür insanlar genellikle kırıldıklarında yenilgiyi kolayca kabul etmezler.

Eğer diz çöktüğüm anda buna son vermiş olsaydım, Cranz muhtemelen direnmeye devam edecekti.

Bu yüzden bu gururu kırmak istedim ve onu bastırma arzusu, kafasının kesilmesiyle ortaya çıktı.

Cranz şimdi uyanırsa muhtemelen travma nedeniyle benimle göz göze bile gelmeyecek.

“Cranz’ın teslim olmasını mı istedin?”

Dük niyetimi doğru bir şekilde anladı.

Kısık bir sesle cevap verdim.

“Evet. Kan kardeşim olsa bile onu teslim etmek istedim.”

Biliyorum. Şu an söylediklerim ve yaptıklarım on yaşındaki bir çocuğun masum çocukluğuna yakışmıyor.

Sıradan bir insan bile benim normal bir çocuk olmaktan çok uzak olduğumu düşünebilir.

Ama karşımdaki kişi kim?

Dük vert.

Kişilik gibi önemsiz şeyleri önemseyen biri değil.

Gizli ellerinin arasında belli belirsiz görünen gülümsemesine bakın…

“Tebrikler! Doğru, düellonun amacı rakibine üstünlük göstermektir. Aile sevgisi gibi duygusal duygulara kapılmanıza gerek yok!”

Dük gerçekten memnun oldu.

Ailenin ideolojisini miras alabilecek bir çocuğun ortaya çıkmasından dolayı çok mutlu olmalı.

Başından beri çocukları hiçbir zaman bu kadar düşünmemişti.

“Karakteristik olmayan acımasızlığın göze çarpıyor! Gelecekte Aschel’e yardım edecek güçlü bir müttefik olacaksın.”

“....!”

Bir an kafama çekiçle vurulmuş gibi oldum.

Ne?

Buradaki müttefik kim?

Ölen ben miyim ve o bunu mu söylüyor?

Güç yumruğumu doldururken, kalbimin bir köşesinde hoş olmayan bir duygu kabardı.

Dük’e duygusal biri dememin bir başka nedeni de bu.

Çünkü en büyük oğlu Aschel’e karşı inanılmaz derecede güçlü bir takıntısı vardı.

Aschel, şu anki Dük’ün meşru eşi Margaret’in çocuğu değil. O, ben doğmadan önce vefat ettiği uzun zamandır bilinen ilk eşten doğan oğul. Dük ilk karısını ne kadar sevse de Aschel’e olan sevgisi gerçekten aşırıydı. Sanki büyülenmiş gibiydi…

Ama konuşmak benim haddime değil.

Aslında o alçağı en çok ben gördüm... Ama artık bitti. Aschel’in kılıcı kalbimi deldiği anda varlığıma bir şeyler kazındı. Sadece kendime ait bir hayat. Şu anda gerçekleşen tüm eylemler geleceğin temelini oluşturacaktır.

“Bu bir formalite olmasına rağmen yine de sana düello için bir ödül teklif etmek istiyorum. Eğer bir dileğiniz varsa söyleyin.”

Dilekler... Beklediğimden daha büyük bir fırsat geldi. Sahip olduğum kısa sürede hangi seçeneğin bana en büyük faydayı sağlayacağını düşünmem gerekiyordu. Şu anda sahip olduğum tek şey geçmiş hayatımdan anılar ve hisler. Orijinal gücümü yeniden kazanabilmem için hâlâ gelişmek için zamana ihtiyacım var. Ancak geçmişteki ben bile daha güçlü bir güce olan ihtiyacı göz ardı edemezdi.

Evet, fazla düşünmeye gerek yok. Bir şey yapmak istiyorsanız güce ihtiyacınız var. Tehlike önemli değil. Artık önemli olan en kesin ve etkili yöntemi izlemektir.

“Ön saflara gitmek istiyorum baba!”

***

Hiçbir ışığın sızmadığı yer altı alanı.

Hafif sis benzeri bir madde çevreyi dolduruyor, neredeyse elle tutulur ama tam olarak değil. Herhangi bir ışık olmamasına rağmen etraftaki arazi net bir şekilde görülebiliyor ve gerçeküstü bir atmosfer yaratılıyor.

-Tuk tuk

Sisin içinden yüzü siyah bir başlıkla gizlenmiş bir kadın çıkıyor. Sanki bir şey arıyormuş gibi koridorda yürüyor. Sonunda koridorun sonunda hafifçe parlayan bir kaide görüş alanına giriyor. Üstünde gizemli bir kara kutu duruyor.

Kadın aşinalıkla kutuyu açar. İçerisi boş, en ufak bir toz zerresinden bile yoksun. Orada olması gereken bir şey sanki sihirle yok olmuş gibi.

Kutuyu inceleyen kadın çok geçmeden memnuniyet dolu bir gülümsemeye başlıyor.

“Zaman geldi!”

Aceleyle kutuyu aldı ve adımlarını takip etti.

Koridorun sonunda, ’ustalar’ olarak bilinen kukuletalı figürlerin onun varlığından habersiz çeşitli zevklerle meşgul olduğu geniş bir yeraltı alanıyla karşılaştı.

Tek kelime etmeden onlara yaklaştı ve kutuyu önlerine fırlattı. Bir çınlamayla tüm dikkatler kutuya çevrildi.

“Sis Taşı ortadan kayboldu.”

Her usta bunun ne anlama geldiğini anlar.

Sessizlik aniden çöküyor.

O sessizlik anında aralarından bir ses yükseldi.

“Halefi geri döndü mü?”

Kadın güldü.

“Şimdi görmeliyiz.”

Fırlattığı kutuya doğru uzandı. Bir güç dalgasıyla birlikte parmak uçlarından siyah bir sis yayıldı ve düşen kutuyu sardı.

Kutunun içinden gizemli beyaz bir duman çıkıyor ve yavaş yavaş tanımlanamayan bir forma dönüşüyor. Duman bir çıtırtıyla siyaha döner ve sonunda bir çocuğun şeklini alır ve hiçbir iz bırakmadan kaybolur.

Kadın zafer kazanmışçasına ellerini kaldırdı.

“Hesap günü geldi! Sis şu andan itibaren faaliyetlerine devam ediyor!”

Onun emriyle tüm ustalar iz bırakmadan ortadan kaybolur ve geride yalnızca kendisi ve kutu kalır.

“........”

Anlamlı bir gülümsemeyle kutuya bakıyor.