Herkesin "Güllerin Prensi" dediği sevgili ağabeyim Ricardo, parmaklıklar ardında kilitli olan bana dedi.
"Gabrielle'in yerine öl."
Hayatım boyunca defalarca bıçaklanmış olan kalbim o anda tamamen kırıldı.
Ne diyeceğimi bilemedim. Sadece nefesimi tutabildim ve önümdeki adama bakabildim.
İlk olarak Gabrielle’in adına hapse atıldım.
Ricardo'nun işleri düzeltip beni buradan çıkarmasını beklemiyordum.
Ama benim için endişelendiğini söylemesini bekliyordum.
Apaçık bir yalan olsa bile umursamadım.
Kardeşimin beni her gördüğünde soğuk olan yüzü karanlıktı.
Bakışlarımdan kaçarken gözlerinde hafif bir suçluluk duygusu görünüyordu, artık bana bakamıyordu.
"Bunu daha önce yaptın. Zaten yedi hayatı tekrarladın. "
Ricardo bunu ağır bir sesle söylediği an, sanki bir zıpkınla dikiş atılıyormuş gibi titredim.
"Öl -Öl…sonra geçmişe dön."
Bunu söyleme.
"Yani Hilise,"
"Yapma."
"Lütfen Gabrielle’in yerine öl."
Bu kadar zalim sözlerin o güzel dudaklardan geçebileceğini bilmiyordum.
Ancak, yeni bir şey değildi. Bana hep acımasız davrandı.
Ama yine de… Nasıl yapabilirdi?
"Zaten sadece bir an için. Ondan sonra yine geri döneceksin. "
Ricardo beni ikna etmeye çalışıyormuş gibi çaresiz bir sesle tekrar konuştu.
"Bu yüzden……"
"Bana inanmadın."
Ricardo söylediklerimi duyunca sustu.
"Başkalarının dikkatini çekmek için saçma sapan konuştuğum için beni küçümsüyorsun."
Bundan hiç bahsetmedi.
"Ama şimdi bana artık ihtiyacın olmadığı için bunu gündeme getiriyorsun?"
Kişiliğini bilerek, şu anda farklı bir durumdaysak, söylediğim tek kelimeye bile inanmazdı.
Ricardo’nun yüzü tedirgin görünüyordu.
"Üzgünüm."
Hareketleri, vücudumun sıcaklığı parmak uçlarımdan çekiliyormuş gibi hissettirdi.
"Ama lütfen, Hilise. İlk ve son kez sizden bunu rica ediyorum."
İlk kez bir asil önümde diz çöktü ve başını öne eğdi.
Kanını paylaşmadığı, ancak açıkça onun olarak gördüğü tek kız kardeşi olan Gabrielle için.
Onun için ölmemi istiyor.
"Haha…"
Dayanamadım ve kahkahayı patlattım. Bu komik manzaraya nasıl gülmem?
"Bu komik."
Ricardo’nun omuzları sanki dizlerinin üzerinde olduğu için onunla alay ettiğimi düşünüyormuş gibi biraz sertleşti.
Yine de sessizce bana seslendi.
Doğru, Gabrielle'e bu kadar değer veriyor.
Onun için hiçbir şey olmadığım ölçüde.
Yedi hayatımın hepsinde hep perişan oldum ve bu sefer bir istisna yoktu.
Yine de, bir avuç toz kadar kalın kalan kısa süreli beklenti sonunda küle dönüştü ve havaya savruldu.
"Ricardo."
Ben hiç gözyaşı dökmedim.
Sadece boş hissettim.
Evet.
Sonunda, yedi başarısızlıktan sonra.
"Artık sana kardeş demeyeceğim. Aslında, doğduğum günden beri hiç kardeşim olmadın."
Ricardo’nun eli sözlerime ürktü. Başını kaldırdı ve bana baktı.
"Teşekkür ederim, Ricardo."
Belki de yüzüm şu anda sesim kadar kuru.
Gözleri benimkilerle buluştuğu anda ifadesi çatladı.
"Sonuna kadar pislik olmana sevindim."
Titreyen gözlerine baktığımda, kum taneleri gibi yavaş yavaş yok olan boş boş duygularımın tamamen yok olduğunu hissettim.
Artık ona baktığımda kendimi kötü hissetmiyorum, kalp kırıcı bile değildi.
Daha önce hayatım boyunca hiç bu kadar olumlu hissettim mi?
Eh, sonunda artık özgürüm.
Bu yüzden önce onları terk etme sırası bende.
◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇
Ow güzel başladık. Badass bir kız. ヽ(⌐■_■)ノ
Sonraki bölümde görüşürüz~
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
