Konakta çalışan çalışanlar, Hilise'nin binaya girdiğini görünce titredi.

Hilse'ye bir hafta önce Görünmezmiş gibi davrananlar şimdi onu gözlemlemekle meşguldü.

Gücünü asla kasıtlı olarak göstermemişti, ama ihtiyaç duyulduğunda bunu yapmakta tereddüt etmedi. Şimdi, Inoaden'deki herkes gücünün uyandığını biliyor.

Ek olarak, Hilise'yi çevreleyen ruh hali, o zamandan beri dramatik bir şekilde değişti; eylemleri, konuşma tonu ve gözleri sanki kendisi değilmiş gibi.

Şimdi, Hilise eskisi gibi görmezden gelebilecekleri biri değildi.

Ve onlar umursasalar da önemsemeseler de, Hilise hiç endişelenmeden odasına döndü.

Koridordaki pencerelerden beyaz güneş ışığı içeri girdi.

["Görünüşe göre Inoaden'de senin gibi güllere yakışan biri kesinlikle yok." ]

Aniden, bir süre önce bahçede gördüğü adamın yüzü bir sonradan oluşan görüntü gibi geçti. O tatlı ses kulaklarında oyalanıyor gibiydi.

["Yeni gülün sahibi Bayan Hilise ile tanışmak bir onurdur." ]

Tekrarlayan yaşamında Christian Parvenon, Hilise'nin uyanışını her zaman ilk öğrenen kişi olmuştur.

Son yedi hayatında bunun tek bir istisnası yoktu.

Çünkü Gabrielle’in nişanlısı olarak çok avantajlı bir konumdaydı.

Hiçbir şey yapmasa bile, eşsiz çekiciliğiyle her zaman kolayca insanların beğenisini kazandı.

Christian tatlı bal ya da güzel kokulu çiçek çekiciliğine sahip gibi görünen bir adamdı.

Heykelsi görünümü olağanüstü ve güzeldi ve eylemleri her zaman bir zarafet ve incelik duygusu yayıyordu.

Ancak, nasıl görünürse görünsün, zararsız görünümüne aldanmamalısınız.

İlk olarak, Christian’ın Gabrielle’le ilişkisi tamamen mantıklı bir karardı.

Aşk diye bir şey yoktu.

Parvenon'un halefi olarak son derece rasyonel bir seçim yaptı.

Aslında, Inoaden'deki bir sonraki gülün halefi olduğu doğrulanan en büyük oğul, Ricardo'ydu.

Hilise'nin yumuşak kızıl saçları vardı ve Inoaden'ın kanını herkesten daha fazla miras alması inanılmazdı. Ayrıca, Inoaden'deki fiili güç olan Diego ve Ricardo'nun nefretini de gündeme getirdi.

Bu yüzden Christian, içinde hiç Inoaden kanı olmasa bile çok değer verdiği Gabrielle'i seçti.

Ricardo bir sonraki gülün halefi olacaktı, bu yüzden Hilise yerine Gabrielle ile bir ilişki kurmanın iki ailenin yakın bağları için daha yararlı olacağı hesaplandı. Başlangıçta, kadim kanı miras alan dört kuşak, birbirleriyle organik dayanışma içindeydi. Inoaden, Calicia, Verjet ve Parbenon. Bu aileler arasında "Parbenon", "Kış Klanı" veya "Buz Klanı" olarak adlandırılıyordu.

Tıpkı Inoaden halkı yeteneklerini her kullanışlarında çiçek açması gibi, Parvenon'un kanı olan insanlar da etrafı beyaza boyar.

Bununla birlikte, Parvenonların yetenekleri zayıfladı ve şimdi sadece doğrudan nesile aktarılıyor.

Christian, ancak güçleri çiçek açtıktan sonra aniden önceki yaşamlarıyla ilgilenmeye başladı.

Bu yüzden Hilise'den ne istediğini anladığı belliydi.

Hilise kuru gözlerini pencereye çevirdi.

Sarı güneş ışığı ile lekelenen yapraklar, dallardan sarkan mücevherlere benziyordu. Serin esinti her estiğinde, önündeki manzara parlak bir şekilde parlıyordu.

Uzun zaman önce, gülümsemesini her gördüğünde kalbi güm güm atıyordu...

Artık hiçbir şey hissetmiyor.

Hilise bir süre pencere önünde durduktan sonra yürümeye devam etti.

Korkunç bir ruh hali içinde odasına doğru yürüdü.

Hilise hala arkasına bakmadı.

*****

Gün içinde Inoaden'de olanları duyan Diego şaşkına döndü ve Gabrielle'ye üzüldü.

Bundan sonra, Christian'ı konağa kimin getirdiğini anladı.

Hilise’nin uyanışının haberinin çok gizli olması gerekiyordu.

Bilgi etrafa yayılırsa, diğer aileler, özellikle de eski kan nasıl tepki verirdi.

Hilise'yi Diego yerine halef olarak görürlerse, bu bir baş ağrısı olur.

Gabrielle her zamanki gibi Diego'yu kandırmaya çalıştı, ancak beklentilerine ihanet ettikten sonra odasında kalmaya zorlandıktan sonra ağladı.

Christian'ın eylemleri onu çoktan şok etmişti.

Bu yüzden, babasına söylerse, onun tarafını tutacağını ve onu rahatlatacağını düşündü.

Gabrielle o kadar kötü ağladı ki Diego kısa süre sonra onu teselli etti.

Ama Diego şüphesiz odasında ne yapacağını bilemiyordu.

Bu günlerde literatürü araştırırken geceleri iyi uyuyamıyordu.

Halefin gücü çoktan çiçek açmaya başladıysa, yetenekleri başkalarına aktarmanın yollarını bulmaya çalışıyordu.

Gabrielle'i yatıştırdıktan sonra Diego ofisine girdi ve sert alnına dokundu.

Hilise’nin uyanışını öğrendiğinde, nasıl bir tavır alacağına dair hiçbir fikri yoktu.

Christain'in bugün yaptığı değişiklik keskindi, ancak bu tek başına Parvenon'ların içini tam olarak kavramak için yeterli değildi.

Şimdilik Diego, iktidarı Ricardo'ya nasıl aktaracağını bulana kadar kayıtsız şartsız Hilise'nin uyanışını sürdürmeyi düşünüyordu.

Baş ağrısı zonklarken, birkaç gün önce gördüğü manzara birden aklına yeniden geldi.

["Dün bana olan şey bir uyanış olsaydı, iyi olurdum. Aksi takdirde ölürüm ya da incinirim."]

Beyaz etek, pencereden sessizce salladı.

Rüzgarda dalgalanan uzun saçların arasına uzak bir gülümseme yayıldı.

["Hangi yönde olmasını istersiniz?"]

Kısa bir süre sonra, ince figür sanki ışığa dalmış gibi bir anda gözden kayboldu.

Boş pencerenin etrafında dalgalanan ince perdeler, o anda önünde bir fırtına varmış gibi hissettiriyordu.

"Ha…"

Diego gözlerini kapattı. Baş ağrısı öncekinden daha şiddetli hale geldi.

O gün Diego'nun vücudu bir taş gibi sertleşti, bir süre orada durdu. Ancak ağır bacağı sanki bir şey tarafından itilmiş gibi hareket etti.

Ayak bileğine ağırlık veriyor gibi göründüğü için pencereye doğru yürüyüş korkunç derecede ağırdı.

Diego o zamanlar ne düşündüğünü bile bilmiyordu.

Hilise'yi her yerde açan bir gül yatağında yatarken gördüğünde ne tür bir duygu hissetti.

Diego o zamandan beri Hilise'yi hiç ziyaret etmedi.

Birden ona bakan gözlerinin görüntüsü aklına geldi.

Issızlık içinde kuruyan o masum altın gözler.

Ve onun gözlerinin içine bakarak söylediği sözler.

["Babam hayatım boyunca bana hiç baba rolü oynamadı. Muhtemelen sen de biliyorsun."]

Diego başını salladı, kafasındaki görüntüden kurtulmak için çabaladı.

Şimdilik…

Her ne pahasına olursa olsun gücü Ricardo'ya devretmenin bir yolunu bulması gerekiyordu.

Şu anda önemsemesi gereken tek şey buydu.

*****

"Gabrielle'e saldırdığını duydum."

Ricardo o akşam Hilise'yi ziyaret etti.

O sırada Hilise penceresinden yayılan alacakaranlığa bakıyordu.

Ricardo penceresinin yanında oturan ona baktı ve dişlerini sıktı.

Ama kısa süre sonra soğuk gözleri Hilise'ye donmuştu.

"Bunu hatırlamıyorum."

Hilise kısaca monoton bir tonda cevap verdi.

"İkiden fazla tanık olmasına rağmen inkar mı ediyorsun?"

Ricardo eve döner dönmez, Gabrielle tekrar ağladı ve ona kızgınlığını ve pişmanlığını dile getirdi.

Neyse ki, onun Hilise'nin uyanışı haberini sızdırması yerine, Gabrielle'in gündüz olaylarından aldığı şok oldu.

Nişanlısının ani tutum değişikliğinden ve babasının onu azarlamasından sonra şok olduktan sonra Ricardo, Hilise'nin saldırısına uğrayıp yüksekten düşmesine daha da şaşırdı.

Dahası, sonradan ortaya çıkan etkiler nedeniyle Gabrielle’in titreyen bedeni Ricardo’yu Hilise’nin odasına yönlendirmişti.

Hilise’nin sarsılmaz gözleri sessizce Ricardo’nun soğuk yüzüne baktı.

Yine de Gabrielle’in gözlerinde yaşlanmaya neden olan tüm faktörlere tahammül edemiyordu.

"Standartlarımızın çok farklı olduğunu tahmin ediyorum."

Çok geçmeden, Hilise’nin küçük dudaklarından duygusuz bir ses çıktı.

"Saldırının bu olduğunu düşünüyorum."

Tam o anda, keskin bir enerji onu yutmaya çalışıyormuş gibi Ricardo'ya doğru koştu.
–––––▪︎–––––
Evet Hilise babana saldırının ne demek olduğunu öğretmeye ne dersin?

Sonraki bölümde ne demek olduğunu çok iyi öğrenmiş olacak.

Görüşürüz~