Gabrielle, elbisesiyle arasına işe yaramaz bir duvar oluşturan Diego'ya karşı yoğun bir kızgınlığını dile getirdi.

Bir süre önce elbisesini satın alan kişinin şu anda önündeki kişi olduğunu tamamen unutmuş gibiydi.

Daha önce Gabrielle'e öfkelendikten sonra pişmanlıklarını unutan Diego, böylesine ciddi bir durumda yalnızca böyle saçmalıklardan bahseden üvey kızına tekrar kızmaya başladı.

Ancak sinirleri çoktan duvarının üzerinde olan Gabrielle, Diego’nun öfkesini fark etmedi.

"Hilise kardeşini cezalandıracaksan, onu hapse atmaktan başka bir yolu yok mu? Bu çok vahşi! Onu hapse atmanın çok eski moda bir yolu! "

Gözyaşlarıyla itiraz eden Gabrielle, bir süre önce bahçelerde Hilise'nin zulmünün barbarca ve şiddetli olduğunu söyledi, bu sefer Diego'yu daha şiddetli suçluyordu.

Elbette bu Diego için değil, Hilise ile izole edilmiş elbisesinin güvenliği içindi. Diego, öfkesini yutmaya ve dişlerinin altından bastırılmış bir ses çıkarmaya çalıştı.

"Sadece bir oda mı? Gabrielle, hatta Hilise yüzünden Ricardo'yu yaraladın, ama şu anda o elbise yüzünden ... "

"Hangi elbise! Eşyalarımı bu şekilde kötülemeyin! Ve baba da bazen kardeşlerle tartışabilirsin. Neden bu kadar hassassın? "

Gabrielle’in çelişkili sözleri Diego’yu suskun bıraktı.

Böyle bir düşünceyle, Hilise ile Gabrielle arasında bahçede yaşananların kız kardeşler arasında önemsiz bir tartışma olduğunu düşünmek doğruydu.

"Onun da kötü şekilde yaralanmadığını duydum. Yüzünde sadece hafif bir sıyrıktı! "

Ancak, böyle bir farkındalığa sahip görünmüyordu.

"Onu bu şekilde kilitlemek için, baba çok fazla!"

Gabrielle tarafından ağır bir şekilde eleştirilirken, giderek daha sabırsız ve rahatsız hale geldi.

İlk kez, Gabrielle’in sesini duymaktan nefret ediyordu ve bu, kulakları için her zaman bir şaka şarkısı gibi hoş geliyordu.

"Öyleyse baba, hemen şimdi bu saçma duvarlardan kurtul ..."

"Hayır! Kararımı değiştirmeyeceğim. "

(Ç.N: Çok da şey etmeyin zaten kırılacak o duvarlar.)

Diego, sözlerini daha önce Gabrielle'e karşı hiç kullanmadığı soğuk bir ses tonuyla kesti.

"Gabrielle, ne kadar söylersen söyle, hiçbir şey değişmeyecek. Bununla ilgili bir kelime daha söylersen, yerinde duramayacağım. Bilesin diye! "

Bu konuda daha fazla Gabrielle ile konuşmayacağı için kararlı bir tavırdı.

Diego'nun bağırışını duymak yeterli değildi ve şimdi gerçek soğukluğuyla ilk kez karşılaşan Gabrielle şaşkına döndü.

Diego’nun sözleri Gabrielle’in gözlerini şaşkına çevirdi.

"Ve zaten Kalykia’nın balosuna katılmana izin vermeyecektim."

"Ne?!"

"Dışarıya erişimi bir süre yasaklamanı söylemedim mi? Bu yüzden, elbise olarak bir paçavra giyip giymemen önemli değil, zira onu giyecek bir yer olmayacak. "

Diego daha sonra Gabrielle'in yanından geçerek merdivenlerden aşağı indi.

Büyük bir şoktu ve söyleyecek bir şey bulamadığı için dudaklarını sertleştirdi.

Şaşkın gözleri yine Diego'yu takip etti.

Aman Tanrım, babam şimdi bana kızgın mı?

Gabrielle, daha önce ikisi arasındaki sohbeti dinleyen çalışanlara baktı.

Ne cevap vereceklerini bilemediler, bu yüzden hiçbir şey söylemeden terlediler.

Gabrielle aslında bir cevap istemese de Diego'nun ona neden kızdığını bilmiyordu. Mevcut durumu anlayamadığı için utandı ve aniden yüzünde kızgınlık yükselmeye başladı.

"Neyi bu kadar yanlış yaptım, sadece kendime ...!"

Duyguları değişti ve burnunun ucu kırmızıya döndü. Yeşil gözlerinde, eskisi gibi büyük bir damla gözyaşı sallanıyordu.

"Gerçekten çok fazla…! Babamdan gerçekten nefret ediyorum!"

Gabrielle içtenlikle haksızlık hissetti ve ağlayarak odasına koştu.

"Bayan!"

Seçkin hizmetçisi Donna, yorgun çehresini gizleyemedi ve yavaşça peşine düştü.

Orada bırakılan şövalyeler ve çalışanlar bitkin düştü ve birer birer görevlerine dönmeye başladılar. Tüm bunların ne olduğu konusunda kafaları karıştığı için.

Yolunda sakin olan Inoaden bir süredir sakinliğini koruyor.

Elbette, duvarın arkasında sıkışıp kalan Hilise yüzündendi.

Çalışanların karmaşık bakışları güllerin dolaştığı duvara uçtu.

Buradaki telaşlı durumun aksine, bunun ötesinde sessiz ve sessizdi.

*****

"Birdenbire, bu nedir?!"

Hilise ile duvarın arkasına zorla hapsedilen May'di.

May, Hilise’nin yatak odasının yanındaki odada yeni pijamalarını organize etmenin yanı sıra, yarın sabah Hilise’nin kıyafetlerini değiştirmesi için hazırlıyordu.

Kugung!

Dışarı çıktığında, dışarıdan duyduğu tuhaf sesleri hissettiğinde, koridorda bir süre önce orada olmayan bir duvarın aniden yükseldiğini fark etti.

Tabii ki şaşırdı ve duvara koştu.

Diego'nun sesi duvarın öbür ucundan May'in kulaklarına kadar duyulabiliyordu.

Hilise ve kendisinin yalnız kaldığını fark ettiğinde hayal kırıklığına uğradı.

Hemen Hilise'ye gitmek, durumu bildirmek ve durumla başa çıkmanın bir yolunu bulmak istiyordu, ancak onu uyandıracak cesareti yoktu.

May, Hilise'nin odasının kapısının önünde ayaklarını devirirken, Hilise dışarıdaki yaygarayı duymak için çoktan uyanmıştı.

Diego'nun ne yaptığını tahmin etmek o kadar da zor değildi.

Hala yatakta rahat bir şekilde uzanarak bakışlarını değiştirdi. Pencere kapatılmıştı, bu yüzden görüşüne güneş ışığı girmedi.

Ay ışığının gözlerini kapattığında hafifçe nüfuz ettiği oda artık gözle görülür şekilde kararmıştı. Uyurken, pencerenin dışında bir duvar oluşturduğu açıktı.

'Hâlâ faydasız şeyler yapıyor.'

Hilise, vücudunu hareket ettirmeden tekrar gözlerini kapadı ve yatağın derinliklerine daldı.

Zaten üç gün boyunca yapacak başka bir şeyi kalmamıştı, bu yüzden şu anda dışarı çıkıp o duvardan kurtulmak zorunda kalmamıştı.

Öyle olsa bile, bu sefer diğer zamanlardan biraz daha önceydi. Bu, Diego'nun, Hilise’nin sözlerindeki ve hareketlerindeki değişimden etkilendiği anlamına gelebilir.

Dışarıdaki rahatsızlık da azalmıştı ve oda öncekinden daha karanlıktı, bu yüzden ben de daha iyi uyuyabileceğimi hissettim.

Beklendiği gibi, kısa bir süre sonra Hilise gözlerini kapadı ve hemen tekrar uykuya daldı.

May ayının tam tersi, dışarıda tek başına hayal kırıklığına uğramış ve sonunda bütün gece ayakta kalmıştır.

O gece sadece Inoaden'deki Hilise için huzurlu bir geceydi.

*****

Herkesin beklentilerinin aksine Hilise, son üç gün boyunca rahat bir yaşam sürdü.

Bu mümkündü çünkü başta geniş bir arzu yelpazesi yoktu, bu yüzden genellikle açgözlülüğün olmadığı bir hayat yaşadı. Sevmediği tek şey, penceresinin dışında görünen duvar nedeniyle güneş ışığını özgürce alamamasıydı.

Gerçekte, Diego'nun inancının aksine, Hilise, sadece kalbini böyle yapmaya koyarsa duvarı hemen kaldırabilirdi.

Ancak Hilise şu anda duvarı yıkarsa, Diego şüphesiz daha güçlü bir yöntem kullanacak ve şu anda Diego'nun güçleriyle yüzleşmek zor olacaktır.

"…Üç gün."

Yine de, üç gün daha beklerse, çiçek açmak için ikinci bir şansı olacak. Bu nedenle, o zamana kadar sessiz kalmaya karar verdi.

Üstelik, kapana kısıldığında, o anın durgunluğu düşündüğünden daha kötü değildi.

May de başlangıçta endişelendiğinden daha rahat bir zaman geçiriyordu.

Elbette başlangıçta Hilise ve onun dördüncü katta kilitli olması düşüncesi onu kaygı ve endişelerle baş başa bırakıyordu.

May ayının katıldığı Genç Leydi, bir sabah aniden bambaşka bir hal aldı ve onu tedirgin etti. Yani, duvarın karşısına hapsolduğu ilk gün. Huzursuzdu ve bütün gece uyumadı. Hava karardığından Diego'nun Hilise'i ne zaman serbest bırakacağını bile bilmiyordu.

Ancak, May'in endişelerinin utanç verici olmasına rağmen rahatlatıcı bir zaman geçiriyordu.

Aslında, başlangıçta, Inoarden'deki en tehlikeli varlık olan Hilise'ye zorla hapsedilen içinde bulunduğu durumdan yakındı.

Vahşi bir hayvanın kafesine atılan kırılgan bir av haline geldiğini hissetti.

Hilise'nin Diego'nun muamelesine kızacağından ve başka bir şiddet eylemi yapma yeteneğini kullanacağından korkuyordu.

Ancak Hilise, şaşırtıcı olduğu ölçüde herhangi bir tepki göstermedi.

Bunun nedeni, Hilise'ye dokunan dış uyaranların kaybolmasıydı, bu yüzden artık onlara tepki vermek zorunda kalmamıştı.

Bir süre konakta insanları şaşırtacak bir şey yaparken, tecrit edildikten sonra Hilise, May'ın biraz sıkılacağı noktaya kadar hiçbir şey yapmadan günlerine devam ediyordu.
————