En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Alice ona yaşayacağı yeri gösterdi. Alt düzey öğrencilerin yaşadığı bölgede küçük bir villaydı. Bu villada üç küçük, güzel döşenmiş ev, bir eğitim odası ve başka şeyler vardı. Bunlardan biri Matt’in yaşayacağı yer.

Ayrılmadan önce Alice ona Profesör Reagan’a dikkat etmesini de söyledi, ancak eğer yapabiliyorsa ona bir şans verin çünkü o iyi bir öğretmendir, sadece çok katıdır.

Matt bunu ikinci kez düşünmedi; diğer her şeyi görmezden geldi ve düzeltmek için odasına gitti.

Bir süre sonra odasında uzanmış, akademinin kurallarını falan okuyordu.

Bu akademi öğrencileri güçlerine göre bölüyordu.

Öğrencinin gücü 2.500’ün altındaysa düşük seviyeli öğrenci olarak kabul edilir. Yalnızca birkaç avantaj sağlanır ve dersler genellikle temel düzeydedir.

3.000 güce ulaştıklarında orta seviye öğrenci olarak kabul ediliyorlardı. Alice orta düzey bir öğrenciydi. Daha sonra 10.000’den fazla Güce ihtiyaç duyan Yüksek Seviye öğrenciler vardı.

Son olarak Supreme Level öğrencileri vardı. Bu kategoride sadece halen öğrenim gören Mirasçılar bulunmaktadır.

Onlar güçlüler ve 20.000’in üzerinde Güce sahipler; Matt’in hâlâ anlayamadığı bir rakam.

Sonuçta, gücünü yalnızca 2.000’e sahip olarak test etti ve ayrıca Alice’in, ancak 5.000’i varken, hatırı sayılır bir mesafeden bir yutucuyu öldürdüğünü gördü.

O halde 20.000’in gücü ne anlama geliyor?

’Görünüşe göre daha da çok çabalamam gerekiyor…’ diye düşündü.

Kanının yandığını hissetmeye başlamıştı. Bu ona zayıf bir avcı olduğu, Dünya’da kendine bir yer açmaya çalıştığı zamanları hatırlattı.

O dönemde yavaş yavaş yükseldi ve dünyanın en güçlü avcısı oldu.

’Bu sefer farklı olmayacak. Yanımda olan tek şey sensin, Charlotte ve seni temin ederim ki seni bulacağım.’ Matt düşündü.

Üstelik akademideki muamelesi sıradan düşük seviyeli bir öğrenci gibi değil, bir Varisin astı gibi olacaktı. Alice’in bugünden itibaren muamelesi Yüksek Seviye bir öğrencinin muamelesi olacağı gibi, Orta Seviye bir öğrencinin muamelesine benzer bir muamele görecekti.

Yani iyi bir başlangıç yaptı.

Bunu düşünürken düşünceleri bir o yana bir bu yana yuvarlandı ve daha fazla vakit kaybetmeden uykuya daldı.

Yarın ilk dersi olacaktı, bu yüzden dinlenmeye ihtiyacı vardı.

…

Sonraki sabah…

Matt, kapısı çalındığında ayrılmaya hazırlanıyordu.

*vurun*vurun*

Ses onu düşüncelerinden çıkardı ve kim olduğunu görmek için dışarı çıktı.

“Bayan Moore?” onu görür görmez sordu. Bu küçük köyde yaşayan kızlardan biriydi.

Onu görür görmez gülümsedi, “Sen Reagan Usta’nın sınıfında çalışmıyor musun? Ben de, birlikte gidelim mi?” diye sordu gülümseyerek ve Matt anlayışla başını salladı.

“Sorun değil Bayan Moore. Beni biraz bekleyin lütfen.” Dedi ve kapıyı kapattı.

Odayı toparlarken ve bazı önemli eşyaları alırken odada birkaç şey yaptı; ondan sonra dışarı çıktı.

“Gidelim mi?” diye sordu ve o da başını salladı.

Daha sonra ikisi de ayrıldı.

Vampir akademisi oldukça büyük. O kadar büyük ki, biri diğerinden daha iyi olan üç akademiye bölmeleri gerekiyor.

İlki buradan çok uzakta. En düşük seviyeli akademidir ve öğrencilerin büyük çoğunluğunun bulunduğu yerdir; bunların çoğu düşük seviyededir ve hala Matt’in eğitim göreceği ikinci akademiye ulaşmaya çalışmaktadır.

İkinci akademide kendi yaş aralıklarına göre kabul edilebilir seviyedeki öğrenciler veya mirasçıların astları bulunmaktadır. Burada eğitim alanları çok daha iyi ve öğrencilerine her ay iyi ödüller veriyorlar.

Bir de buraya çok yakın olan ve Alice’in eğitim gördüğü üçüncü akademi var. Bu hepsinden iyi.

Öğrencilerin çoğu çok odalı büyük dairelerde yaşıyor, ancak Alice’in astı olarak yeni statüsü göz önüne alındığında Matt’in durumu farklıydı.

Düşük seviyeli akademiyi atlayıp, statüsü sayesinde, daha iyi öğretmenler ve eğitim alanlarıyla en baştan burada eğitim görebilirdi. Bayan Moore’un burada olması onun aynı zamanda bir Varisin astı olduğu anlamına da geliyordu, bu yüzden Matt onun kim olabileceğini merak ediyordu.

Bir süre akademinin içinde dolaşıp sonunda ders çalışacakları sınıfa ulaştılar.

Geldiklerinde çok fazla öğrenci yoktu ama hepsi başlangıç saatinden hemen önce geldiler.

Ve başlamadan sadece birkaç dakika önce öğretmen ortaya çıktı.

Zayıf ama iri yapılı, sert görünüşlü bir adamdı.

İçeri girer girmez her öğrencinin yüzlerini kaydediyormuş gibi baktı.

Her birine baktıktan sonra oturdu ve birkaç dakika sonra başlayacak olan dersin başlamasını bekledi.

“Sana bir sorum var; biz neyiz?” Profesör ayağa kalkarken aniden sordu.

Öğrenciler ani sorusu karşısında şaşırdılar. Bu birinci sınıftı; nasıl oldu da kendini tanıtmadan sordu?

Biri cevap vermek için öne çıktı.

“Benim adım Clark…”

“Sessiz olun, adınızı sormadım. Cevap vermek isteyen var mı?”

Daha konuşmaya fırsat bulamadan profesör onu oturtmak için elinden geleni yaptı ve herkesi şaşkına çevirdi.

Bu durum öğrenciyi utandırsa da öfkeyle yalnızca başını eğebildi.

Yine de ilk örnekte başka bir kişi yanıt vermek için ayağa kalktı.

“Biz üstün bir ırkız. Biz vampiriz, ırkımızla gurur duyuyoruz ve doğuştan asiliz.” Bu öğrenci dedi.

Profesör tekrar eliyle onu oturmaya zorlamak için işaret etti ve arkasını döndü.

“Sadece bir kısmı iyi, ama bu üstün ırk olmakla ne alakası var? Tamamen saçmalık, sen konuşuyorsun.” Öğretmen alaycı bir şekilde söyledi. Alay edilen öğrenci bunu duyunca sinirlendi.

“Kusura bakmayın profesör ama kesinlikle biz bir ırkız…”

“Kapa çeneni, sen dünyayı görmemiş küçük bir öğrencisin. Bana karşı mı çıkıyorsun?” Öğretmen ona azarlayan bir bakış atıp tahtaya bir şeyler yazarken sordu.

Bu onun adıydı.

“Batının Cooper’larından Reagan Cooper. 25.000 kişilik bir güçle ve diğer düşman ırklarla savaşan ordudaki uzun bir repertuarla, yolculuğum için büyük onurlar aldım.” Kendini tanıtırken konuştu ve sonra onlara bakmak için döndü.

Herkes güç seviyelerini duyunca şok oldu. 20.000’in üzerinde Güce sahip biri onlara öğretiyordu… Bu bir lütuftu. Sonuçta bu kadar güce sahip bir öğretmen Birinci Akademi’de ders verebilir ve iyi muamele görebilirdi; o güçlü biridir.

Reagan Cooper onların tepkilerini umursamadı ve konuşmaya devam etti.

“Düşman ırklara karşı savaşırken, hayatları boyunca kendi ırkları için savaşmaya çıkmamış bazı aptalların söylediği gibi üstün bir ırk olmadığımızı görebildim. Biz sadece Vampiriz, farklı bir ırkız.” Dedi ve tekrar onlara baktı.

“Biz Vampirler atalarımızın kanının asil olmasından gurur duyuyoruz, ama bugün kaçınızın saf kanı var?” diye sordu ve onlara baktı.

Hiçbiri bu soruya cevap veremedi.

“Yıllar geçtikçe ailenizin arasında birçok yarı vampir ortaya çıktı ve bu da kanınızın sulanmasına neden oldu. Bununla hâlâ gurur duymamız gerektiğini mi düşünüyorsunuz?”

“Hayır, yapmamalıyız. Bizler, Güneş’i ve uzak yıldızları yok edebilecek ırkımızın ataları değiliz. Bu dünyada hâlâ hüküm sürsek bile artık altın çağımızda değiliz. Gurur duymamız gereken tek şey Bu bizim kendi çabamız ve kararlılığımızdır. Eğer üstün bir ırktan olduğunuz için zirveye çıkacağınızı düşünüyorsanız o zaman o kapıdan çıkıp gidebilirsiniz; hoş karşılanabileceğiniz başka sınıflar da var.” dedi ve bir anlığına durup hepsine baktı.

Öğretmen onlara ders vermeye çalışırken durmadan konuşuyordu. Onlara ulaşmak istediği biri.

Ama bazıları ona dikkat bile etmiyordu.

Yine de umursamadı.

Sınıfında olmayı planlamayan onlara baktı ve sırıttı.

“Eğer kalırsan endişelenme, seni okuldan atmayı halledeceğim.” Gülümseyerek dedi ve tahtaya başka şeyler yazmaya başladı.

“Biz asil bir ırkız ama üstün bir ırk değiliz. Gücümüzü artırabilen bir ırkız ama bunu yapmak için diğer ırklara bağımlıyız, dolayısıyla insanlar gibi bağımsız değiliz. Ama bu bizi diğerlerinden daha aşağı yapmaz. çünkü biz doğuştan daha güçlüyüz. Bunu çok iyi öğrenmenizi istiyorum.” O konuştu. Önemli noktaları yazmayı bitirdikten sonra öğrencilere tekrar baktı.

“Fakat asil bir ırk olarak bizim de sorumluluklarımız ve yükümlülüklerimiz var. Dolayısıyla bundan sonra kuralları ihlal eden kişi burada hoş karşılanmıyor.” Dedi ve dikkatini birbirleriyle sohbet eden, biraz gülen dört kişiye odakladı.

“Akademinin temel kuralı, öğretmen konuşurken dikkat etmektir. Madem bunu bozarsınız, isimlerinizi buradan sileceğim.” Kesin bir dille söyledi ve tereddüt etmeden dört ismin üzerini çizdi, bu da onları sınıftan atacağı anlamına geliyordu.

Bu durum, öfkeyle ayağa kalkamayan ama öğretmen onları girdikleri kapıdan dışarı çıkardığında bağıramayan 4 kişiyi şokta bıraktı.

Birkaç öğrenci hariç tüm öğrenciler bunu görünce şok oldular. Hatta bazıları tükürüğünü abartılı bir şekilde yuttu.

Ama öğretmen hiç de sakin değildi.

“Şimdi resmen derse başlayalım.” dedi gülümseyerek.

“Bu ders basit olacak; sadece bir duyurum var. 1 hafta içinde Kontrol Testi yapılacak. Hepiniz katılacaksınız ve eğer benim dersimde kalmak istiyorsanız en az A Rank’a ulaşmalısınız. ikinci şans.” Kesin bir dille söyledi.

“Kontrolde A Derecesi!? İmkansız, antrenman yapmak için ancak bir haftamız var!” Şok olan öğrencilerden biri bunu söyledi ve onun bağırışını, aynı düşünen diğerlerinin yaygaraları takip etti.

“Profesör, A Sıralaması için bir hafta çok az bir süre; bunu nasıl yapabiliriz? Üstler bile bunu başarabileceklerinden emin değil.” Bir başkası dedi ve omuz silkti.

“Benimle aynı seviyede başka sınıflar da var. İlk sınavı geçemeyeceğini düşünüyorsan oraya gidebilirsin.” O cevapladı.

Öğrenciler şaşkına dönmüştü, ancak öğretmenin test günlüğü kitapçığına ilk test hakkında yazmasını izlediklerinde başka seçeneğin olmadığını fark ettiler.

Zaten kaydedilmişti.

“Vay be… Bizim böyle bir şeyi başarmamız nasıl mümkün olabilir?” Birçoğu şokta olduğunu söyledi.

“Bu kurallara aykırı değil mi?” dedi bir başkası, duyulmak için biraz daha yüksek sesle konuşuyordu.

Öğretmen gülümsedi.

“Sınıfımda kuralları ben koyarım. Öğrencilerimin arasına hiç çöp sokmayacağım. Ya gerçek bir vampirsin ve en azından deneyecek cesaretin var, ya da diğer sınıfa gidebilirsin.” Dedi ve kendileriyle çelişecek kelime bile bulamayan herkesi susturdu.

Artık geri dönüş yoktu; Bu onların katılacakları ilk sınav olacaktı ve eğer bu sınıfta kalmak istiyorlarsa A Sırasını almaları gerekiyordu.

Öyle olsa bile, diğer sınıflar da aynı derecede iyi olduğundan ve bu gerekliliğe sahip olmadığından, bu durum öğrenciler için ters etki yaratmaz. Bu öğretmen açısından daha zararlıdır çünkü ne kadar az öğrencisi varsa o kadar az maaş alır.

Öğrenciler bunu düşündüklerinde gülümsemeden edemediler.

Eğer hepsi giderse… Bu öğretmen için ağır bir darbe olmaz mıydı? Bazıları düşündü.

Profesör de buna aldırış etmedi.

“Sana söylediğim gibi, antrenman yapmak için 1 haftan var. Elbette, seni önceden hazırlamadan imkansız bir görevi başarmanı sağlamayacağım, bu yüzden Proving Ground’un bu hafta bize birkaç salon vermesini zaten talep ettim. Paranın tamamını ödedim. cebimden, böylece senden hiçbir ücret talep etmeyeceğim; 2. Seviye Ölçeğindeki dövüşlere katılacaksın, bu yüzden kendini hazırlamalısın.” Dedi ve saate bakıp gülümsedi.

“İşte bu kadar. Yarından itibaren başlayacağız. Test alanında görüşürüz.” dedi profesör, gülümseyerek ve kısa bir süre sonra ortadan kaybolarak öğrencileri şokta bıraktı…