En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin

’Bu iyi!’

Zeon kurutulmuş etleri çiğnerken düşündü.

Dev Boynuzlu Sırtlandan gelen sarsıntılı bir yemekti.

Çöl neredeyse hiç nemden yoksundu.

Beze sarılmış et, tüm nemini kaybetmiş, küçülmüş, yenilebilir kuru bir hal almıştı.

Hafif koku bir kusurdu ama yemek için yeterince dayanılabilirdi.

Önemli olan artık aç karnına endişelenmek zorunda kalmamaktı.

Bol miktarda kuru et vardı ve Zeon ne zaman acıktığını hissetse onu kemiriyordu. Çok cömert bir yemek değildi ama büyümesi için yeterli besin sağlıyordu.

Eksik olan tek şey içme suyuydu.

Her sabah susuzluğunu çiy ile giderdiğinden, günün geri kalanını susuzluk çekmekten başka seçeneğim yoktu.

İlk başta bütün gün su içememek acı vericiydi ama zamanla nemin her damlasını korumayı öğrendi.

Zeon, ter yoluyla dışarı atılan nemi korumak için konuşmaktan kaçındı, hatta kumda yürürken üst vücut hareketlerini kısıtladı.

Sonunda bacak hareketleri bile en aza indirildi.

Bu nedenle uzaktan bakıldığında sanki hareketsiz kalmasına rağmen kumun kendisi onu taşıyormuş gibi görünüyordu.

Daha sonra Dyoden homurdandı.

“Aptal bazı yararlı beceriler kazanmayı başardı. Bazıları mücadele ederken o çölde rahatça geziniyor.”

Çölde Zeon’un yetenekleri mutlaktı.

Uyandığından beri düşük rütbesine rağmen, yavaş yavaş potansiyelinin farkına varırsa, bu ona çölde mutlak güç kazandıracaktır.

Dyoden dünyanın son derece adaletsiz olduğunu düşündüğü için güçlükle yürüdü.

Bilmediği şey ise Zeon’un da onu gördüğünde aynı şeyi düşündüğüydü.

Zeon gökyüzüne baktı.

’Nem? Yakınlarda bir su kaynağı var mı?’

Havada hafif bir nem hissetti.

Geçmişte bunu fark etmezdi ama uyanıp Dyoden’i bir süre takip ettikten sonra duyuları büyük ölçüde artmıştı.

Keskinleşmiş duyuları çöl havasındaki ince nemi gözden kaçırmıyordu.

Zeon Dyoden’a baktı.

Şans eseri olsun ya da olmasın, Dyoden kuvvetli nem bulunan bir yere doğru gidiyormuş gibi görünüyordu.

Zeon acı bir şekilde gülümsedi.

’Bu bir tesadüf olamaz. O canavarın neyi fark ettiğimi bilmemesine imkan yok…’

“Canavar” tabiri Dyoden’i tanımlamaya yeterli değildi.

Dyoden’in gücü hayal gücünün ötesindeydi, öyle ki onun bir insan olup olmadığı bile şüpheliydi.

Zeon, Dyoden’in daha ne kadar çok şey yapabileceğini merak ediyordu; belki de şu ana kadar sergilediği becerilerin bile buzdağının sadece görünen kısmı olabileceğinden şüpheleniyordu.

’Bu canavarın sınırlarının ne olduğunu gerçekten bilmek istiyorum.’

Çok geçmeden devasa bir kumul ortaya çıktı. Kumlar rüzgardaki dalgalar gibi savruluyordu.

’Bu yeni oluşmuş bir kumul.’

Çöl her zaman değişmemiş gibi görünüyordu ama gerçekte sürekli değişiyor ve değişiyor.

Bir Kum Büyücüsü olarak uyanışı sayesinde Zeon, yalnızca kumun yüzeyini gözlemleyerek çeşitli bilgiler toplayabildi.

Devasa kumulun üzerinden tırmanmaya çalıştıktan sonra nefes kesici bir manzara ortaya çıktı.

Suyla dolu geniş bir gölet.

Şüphesiz bir vahaydı.

“Ah!”

diye bağırdı.

Dilediği kadar su içebileceğini düşünerek hiç tereddüt etmeden vahaya koştu.

Şu ana kadar susuzluğunu iyi bir şekilde bastırmıştı ama manzaranın suyla dolu olduğunu görünce tüm kontrolünü kaybetti.

“Tsk!”

Dyoden, Zeon’un pervasızca vahaya doğru koşmasını izlerken dilini şaklattı.

Zeon kısa sürede vahaya ulaştı.

Başını suya soktu ve deli gibi içti.

Su ağzına hücum ettiğinde, ona büyük bir mutluluk yaşattı.

Dikkatsizce suyu içerken, su altında Zeon’un gözüne hafif bir parıltı çarptı.

Küresel bir şekil, derinlerden bir lamba gibi yumuşak bir şekilde ışık saçıyordu.

Başını suya soktuğunu unutan Zeon, küresel ışık kaynağına baktı.

Küresel ışık kaynağı yaklaşırken Zeon boş boş baktı.

Sanki ele geçirilmiş gibi gözleri odak dışıydı.

Işık yüzüne yaklaşırken Dyoden sertçe konuştu:

“Çekil şunu, seni aptal!”

Dyoden bir lanetle Zeon’un sırtından yakaladı ve onu uzaklaştırdı.

Dyoden’in gücüne karşı koyamayan Zeon geriye doğru düştü.

Ve sonra oldu.

Swoosh!

Aniden devasa bir şey suyun içinden geçti.

Tek ısırıkta Dev Boynuzlu Sırtlanı bile yutabilecek bir vücuda sahip, çerçevesinin yarısından fazlasını kaplayan aşırı büyük bir ağza ve alnında yuvarlak, oldukça büyük bir et bulunan anten benzeri bir dikene sahip devasa bir canavar.

Zeon’un daha önce ışık kaynağı olarak algıladığı şey, hafif bir ışık yayan yuvarlak etti.

Dyoden açıkladı.

“Bu bir Kum Avcısı. Alnındaki ışıkla avını cezbeder ve yutar.”

“Ah!”

Canını kıl payı kurtaran Zeon, gölete batan Kum Feneri’ne baktı, ifadesi sersemlemişti.

Eğer Dyoden onu kurtarmasaydı bütünüyle yutulacaktı.

Dyoden Kreion’u çıkardı ve şunları söyledi.

“Senin gibi aptallar biraz uyum sağlamaya başladıklarında pervasızlaşıyorlar. Anlıyor musunuz? Seni aptal!”

“...”

“Cevap!”

“Evet!”

Dyoden, Zeon’un cevabını beklemedi;

Vücudu çoktan suyun yüzeyine fırlamıştı.

Kreion’u yüzeyin altına dalmaya çalışan Kum Avcısına doğru savurdu.

Boom!

Kreion aşağıya doğru sallandığında sanki bir bomba patlamış gibi bir su sütunu yükseldi.

Korkan Kum Avcısı suyun daha derinlerine kaçmaya çalıştı. Ama Dyoden buna izin vermedi.

“Vay be!”

Dyoden, Kreion’la birlikte suya daldı.

Swoosh!

Dyoden bir torpido gibi korkunç bir hızla ileri fırladı.

Kaçmaktan vazgeçen Kum Balıkçısı vücudunu çevirerek Dyoden’i yutmaya çalıştı. Ama bu Kum Avcısının çöküşüydü.

Sıçrama!

Kreion ve Dyoden doğrudan Kum Avcısını deldiler.

Muazzam canavar suyun üzerinde cansız bir şekilde yüzerek hareket etmeyi bıraktı.

Dyoden kuyruğunu yakaladı ve vahadan dışarı çıktı.

Güm!

Dyoden, Kum Avcısı’nın devasa bedenini Zeon’un ayaklarının altına attı.

“Vay be!”

Zeon şaşkınlıkla bir adım geri attı.

Sanki Kum Avcısı her an saldırabilecekmiş gibi geldi.

Ölümünde bile Kum Balıkçısının şaşkınlığı devam etti.

Bu kadar devasa bir canavarın bir vahada yaşaması inanılmazdı.

Dyoden, Kreion’u canavarın vücuduna yerleştirirken şunları söyledi.

“Bu canavarı ara sıra çöllerde bulunan vahaların sakini olarak düşün. Alnındaki ışıkla senin gibi aptalları cezbeder ve onları bir dikişte yutar. O yüzden çölde gördüğün bir vahaya bu kadar dikkatsizce başını sokma. Seni boş kafalı piç!”

“Evet!”

Suçluluk duyan Zeon zayıf bir şekilde karşılık verdi.

“Derisini yüz.”

“Ne?”

“Sağır mısın? Derisini yüz dedim. Kum Avcısı C-sınıfı bir canavardır. Derisi yumuşak ve esnektir, bornoz yapmak için mükemmeldir. O halde onu kes ve bir bornoz yap.”

“Cüppeye ihtiyacın var mı?”

“Benim için değil aptal! Senin için! Zekan nasıl giderek kötüleşiyor? Kafanda taşlaştırma büyüsüyle lanetlenmiş değilsin.”

“Ah!”

Sonunda Dyoden’in niyetini anlayan Zeon, hızla Kum Avcısını ters çevirdi.

Sırtında çok sayıda kahverengimsi, düzensiz çıkıntı vardı, karnı ise siyah ve pürüzsüzdü. Ancak inanılmaz derecede zordu; bir hançer bile kolayca delip geçmiyordu.

Sonunda Zeon hançere mana aşıladı ve deriyi kesmeyi başardı.

“Öf! Hah!”

Zeon’un tüm vücudu terden sırılsıklam olmuştu. Ama iş henüz tamamlanmamıştı.

Hâlâ bornozu yapması gerekiyordu.

İğne yoktu. Olsaydı bile Kum Balıkçısının devasa derisine uymazdı.

Bir süre düşündükten sonra Zeon, Kum Avcısı’nın kemiklerinden birinden iğneye benzer bir alet yaptı. İplik için Kum Avcısının arka kabuğunu ince bir şekilde dilimledi.

Neyse ki Zeon çok becerikliydi.

Bu onun ilk bornoz yapma girişimiydi ama yarım gün uğraştıktan sonra oldukça benzer bir şey yaratmayı başardı.

Zeon cübbeyi hazırlarken Dyoden de Kum Avcısı’nın leşini parçalara ayırdı.

Kum Avcısının etinin her parçası faydalıydı.

Canavar etinde neredeyse hiç zehir yoktu ve tadı oldukça güzeldi.

Bunların arasında en güzeli olan safra kesesi şu anda Dyoden’in elindeydi. Avuç içi büyüklüğündeki safra kesesini Zeon’a attı.

“Ye bunu!”

“Ha? Bana onu çiğ yememi mi söylüyorsun?

Zeon şaşkın görünüyordu.

“Evet! Senin gibi zayıflar için en iyisi bu. O yüzden her parçasını ye.”

“......”

“Eğer yemezsen, kendim yerim.”

“Yiyeceğim. Onu yiyeceğim.”

Zeon, Dyoden’in söylediklerinin her zaman ciddi olduğunu biliyordu.

Derin çatık bir kaşla Kum Avcısının safra kesesini ısırdı,

Birisinin onu iyice yememekle suçlayabileceğinden korkarak her türlü çabayı gösterir.

’Kahretsin!’

Zeon tüm gururunu tüketmiş olduğundan bıkmıştı.

Şanslı olan şey safra kesesini çiğnemeye gerek kalmamasıydı. Zeon bir ısırık alıp ağzına koyduğunda eridi ve boğazından aşağı indi. Ancak yine de doyduğunu hissetmiyordu.

Devasa bir Kum Avcısının safra kesesinin tamamını tükettikten sonra bile Zeon’un midesi değişmeden kaldı.

“Büyüleyici! Hah!”

Kendi kendine mırıldanan Zeon aniden farklı bir ifadeye büründü.

Midesinde aniden işlenen yoğun bir ısı dalgası hissetti.

“Aaaa!”

Zeon, hayal bile edemeyeceği kadar dayanılmaz bir ıstırap içinde yere yığıldı ve yerde yuvarlandı.

“Hmph!”

Dyoden, Zeon’un durumunu görmezden geldi ve Kum Avcısı’nın etini ustalıkla kesti.

Cızırtı!

Ellerinden alevler çıktı ve eti bir anda mükemmel bir şekilde pişirdi..

İyi pişmiş Kum Feneri’ni çiğneyen Dyoden vahaya baktı.

“Bu da yakında ortadan kaybolacak.”

Çöl vahaları illüzyon gibidir.

Bir gün ortaya çıkıp ertesi gün ortadan kayboluyorlar ve çöl serapları aracılığıyla rastgele yerlere yerleşiyorlar.

İnsanlar bu değişiklikleri tahmin edemez.

Vahanın hükümdarı Kum Avcısı ölmüş olsa da, mutlaka bir başkası ortaya çıkacaktı.

Kum Balıkçıları her zaman yaşadıkları vahalara yumurta bırakırlar.

Bir vahanın hükümdarı öldüğünde otomatik olarak yeni Kum Avcısı yavruları doğar.

Böylece yaşam döngüsü hiçbir zaman durmaz.

Ancak Dyoden’in yakaladığı Kum Avcısı kadar büyümek en az yüz yıl alacaktı.

“Aaaa!”

Bu sırada Zeon hâlâ acı içinde çığlık atarak yerde yuvarlanıyordu.

Dyoden onun acınası durumuna dudak bükerek mırıldandı.

“Seni aptal!”

***

Zeon’un bilinci yerine geldiğinde zaten ertesi sabah olmuştu.

“Ha?”

Gözlerini açan Zeon şaşırdı.

Daha önce hiç hissetmediği bir canlılık tüm vücuduna yayıldı.

Ama hepsi bu değildi.

Vücudu kaslarla doluydu.

Kaslar balonlar kadar iri değildi.

Zeon’un orijinal fiziği oldukça zayıftı.

Ancak şimdi önceden zayıf olan vücudu tamamen kaslara bürünmüştü.

Her bir kas, iç içe geçmiş teller gibi belirgin ve sağlamdı.

Zeon kendisindeki değişim karşısında suskun kaldı.

Yanına baktığında Dyoden’in oturup Kum Avcısı’nın etini yediğini gördü.

O sordu

“Bana ne oldu?”

“Vücudun ilacı iyi almış gibi görünüyor.”

“O halde Kum Avcısının safra kesesi bir ilaç mıdır?”

“Nadir ve değerli bir ilaç. Kasları ve kemikleri güçlendirmek için bundan daha iyi bir şey olamaz.”

“Teşekkür ederim... bana bu kadar değerli bir şeyi verdiğin için.”

“Hımm! Senin gibi zayıf birini yanımda taşıyarak başka ne yapabilirdim ki? Bunu ye ve gitmeye hazırlan.”

Dyoden Zeon’a bir parça et attı.

İlk olarak Zeon dün yaptığı elbiseyi giydi.

Taktığı an, bir ürperti hissetti.

Kum Balıkçısının derisi çöl sıcağına ve yayılan soğuğa karşı mükemmel bir şekilde yalıtılmıştı.

“Vay be!”

Zeon bu beklenmedik etki karşısında şaşkınlıkla haykırdı.

“Bir süre burada kalacağız ve Kum Feneri etini yiyeceğiz.” dedi Dyoden.

“Hepsini yememiz gerektiğini mi söylüyorsun?”

“Çölde bu kadar besleyici bir et bulmak zor. Bu yüzden her şeyi yemek zorundayız.”

“Peki..”

Zeon başını salladı.

Şimdi, Dyoden çölde büyüyen fasulye sapı hakkında yalan söylese bile Zeon buna inanabilirdi.

Not: İngilizcede de böyle yada ben bulamadım 

Zeon, Dyoden ile birlikte Kum Avcısını yedi.

Devasa Kum Avcısının geride sadece kemikler bırakarak ortadan kaybolması sadece dört gün sürdü.

Kemikleri dışında her parçasını tükettiler.

O anda vaha sanki her şey bir yalanmış gibi ortadan kayboldu.

İkisi hiçbir pişmanlık belirtisi göstermeden vahayı arkalarında bıraktılar.