En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Yaşlı bir adam merdivenlerden indi.

Kısa boyluydu, Dyoden’in ancak yarısı büyüklüğündeydi.

Yaşlı adam özlem dolu gözlerle Dyoden’a baktı.

“Demek hâlâ hayattasın. Dyoden!”

“Görünüşe göre daha çok dişini kaybetmişsin, Pavilsa.”

“Sen anormalsin. Hâlâ yüzün üzerinde yaşamanın telaşını yaşıyorum.”

Pavilsa adındaki yaşlı adam homurdandı.

Dişlerinin neredeyse tamamını kaybetmişti ve yalnızca birkaç tanesi kalmıştı. Buna karşılık Dyoden hâlâ hayatta ve iyiydi.

Birçok bakımdan kıyaslanamazlardı.

Dyoden, Pavilsa’ya sordu.

“Seni buraya ne getirdi? Burası senin bölgen değil.”

“Çöpçüler burada başıboş dolaşıyor.”

“Geçen sefer onları süpürmemiş miydin?”

“Onları bir kez süpürmeniz o zararlıların yok olacağı anlamına gelmez. Bu sefer yenileri ortaya çıktı, her zamankinden daha vahşi. Bu işe karışmanın bir anlamı yok; bu sadece başımızın ağrımasına neden olur.”

“Hımm! Görünüşe göre birileri çöpçülerden korkuyor, kaçma hikayeleri uyduruyor.”

“Ben sen değilim. Sorunlu konulara isteyerek bulaşmanıza gerek yok. Biz buna akıllıca bir seçim diyoruz.”

“Sadece konuşmak için yaşıyorum...”

Dyoden kıkırdadı.

Alayına rağmen Pavilsa onun kahkahasından utanmış gibi görünmüyordu.

Dyoden kadar güçlü olmasa da o da yıkım çağından uzun süre sağ kurtulmuştu, dayanıklılığa ve deneyime sahipti.

Dünyanın büyük bir kısmı çöle dönüşmüş olsa da hâlâ insanlar için yaşanabilir topraklar vardı. Yeşim taş ocaklarına benzeyen kayalık madenler ve küçük vahalar vardı.

Zorlu çevreye rağmen insanlar buraya uyum sağladı ve yaşamlarını sürdürdüler.

Neo Seul kadar güvenli değil ve birçokları için bir buluşma yeri değil ama yine de direndiler.

Çöpçülerin hayatta kalanları hedef alması Pavilsa’nın buraya taşınmasına neden oldu.

Bakışları Dyoden’in yanında duran Zeon’a döndü.

“Bunu daha önce görmemiştim. Astınız mı?”

“Sadece bir arkadaş.”

“Bir arkadaş mı? Senin gibi birinin yanında birisi mi var? Cennet ve Dünya yer değiştirecek.”

“Bu kadar saçmalık yeter, hadi içeri girelim. Takas edilecek eşyalar var.”

“Kimsenin içeri girmesine izin vermezdim ama bunu yapıyorum çünkü o sensin.”

“Gösterileri bırakın ve bize rehberlik edin.”

“Hmph!”

Pavilsa homurdandı ve merdivenlerden yukarı çıktı.

Dyoden onu takip etti ve son olarak Zeon da tırmandı.

Zeon tırmanmadan önce Archelon’un yüzüne baktı. Tesadüfen Archelon da ona bakıyordu.

Yüzü büyük bir ev kadar büyüktü. Gözbebeklerinin boyutu Zeon’unkinden daha büyüktü.

Gerçekten korkutucu bir boyuttu.

Zeon’un görüntüsü devasa gözbebeklerine yansıyordu. Ancak Archelon ilgisiz görünüyordu ve hızla başını öne doğru çevirdi.

’Böyle bir canavarı evcilleştirmek ve onu gelişigüzel sürmek mi? Deli!’

Uyanmışlar arasında terbiyecilerin olduğunu biliyordu ama böyle devasa bir canavarı evcilleştiren birinin hikayesi duyulmamıştı. Yine de şaşırmak için henüz çok erkendi.

Archelon’un kabuğunun içinde hayal edilemeyecek bir manzara ortaya çıktı.

İçi boş ve genişti; içine bütün bir köy yerleşmişti.

Çok olmasa da sokaklarda dolaşan insanlar vardı.

“Ne oldu?”

“Onlar bir kabile.”

“Bir kabile? Bir soydan mı bahsediyorsun?”

“Evet! Hepsi Pavilsa’nın torunları.”

Zeon, Dyoden’in sözlerine daha da şaşırmıştı.

Hayatta kalmanın zor olduğu ve çocukları güvenli bir şekilde yetiştirmenin belirsiz olduğu bir dünyada.

Bu kadar büyük bir aileye liderlik etmek neredeyse imkansızdı.

Dyoden konuştu.

“Bu mümkün çünkü Archelon onları dış tehditlerden koruyor.”

“Sanırım öyle.”

Zeon başını salladı.

Çöl, bazıları Kum Solucanları kadar büyük olan çok sayıda canavarı barındırıyordu. Ancak hiçbiri Archelon’la kıyaslanamaz.

Üstelik Archelon en güçlü savunmaya sahipti.

Sırtındaki devasa kabuk o kadar dayanıklıydı ki hiçbir canavarın dişi onu delemezdi.

Bu nedenle çoğu canavar Archelon’u kışkırtmaya cesaret edemiyordu.

Archelon’un kabuğunun içinde Pavilsa’nın torunları gelişti.

“Kendilerine Pavilsa’nın soyadından dolayı Mot kabilesi diyorlar.”

“Mot kabilesi mi?”

“Evet! Onlar seçilmiş olduklarını sanan akılsız aptallar ama gerçekte Archelon olmadan bir hiçler.”

Dyoden’e göre demir kalede yaşayan Mot kabilesi, her an çökebilecek bir kumdan kaleden başka bir şey değildi.

Archelon’un onları korumasının nedeni Pavilsa adındaki güçlü terbiyeciydi.

Pavilsa’nın ölümünden sonra Archelon’un Mot kabilesini hâlâ koruyup koruyamayacağı belirsizdi.

Bunun nedeni, evcilleştirilmiş bir canavarın yalnızca efendisine sadakat sözü vermesidir.

Pavilsa ikisini evine götürdü.

Sandalyeye otururken konuştu.

“Nereden başlamalıyız?”

“Herhangi bir yer.”

Dyoden soğuk bir tavırla karşılık verdi ve zamanla altuzay deposunda topladığı çeşitli eşyaları ortaya çıkardı.

Dev Boynuzlu Sırtlan liderinin boynuzu, Kraliçe Kurt Karıncanın leşi ve Zeon’la tanışmadan önce bile avladığı canavarların cesetleri tek tek dizilmişti.

Dyoden’in sunduğu tüm eşyalar patronlardan gelen nadir eşyalardı.

Bunların hepsi kolayca elde edilemeyecek eşyalardı.

Nasıl işlendiklerine bağlı olarak güçleri önemli ölçüde değişiyordu.

Yetenekli bir zanaatkarın elinde hazineye dönüşürken, vasıfsız bir kişinin elinde değeri düşüyordu.

Pavilsa, Dyoden’in sunduğu nesneleri gözlüğün arkasından keskin bakışlarıyla inceledi.

Her bir parça üstün kalitede, kusursuz ve kusursuzdu.

“Beklendiği gibi hepsi etkileyici.”

“Resmi işlere gerek yok, bana ne kadar ödeyeceğini söyle.”

“Ödemeyi Sihirli Taş ile mi alacaksın?”

“Yaşlandığına göre aklını kaçırmış olmalısın. Neden Sihirli Taşlara ihtiyacım olsun ki?”

“Doğru, Neo Seul’e bile giremezsin, o yüzden sanırım Sihirli Taşlara ihtiyacın yok.”

Sihirli Taşlar bu çağın en önemli para birimiydi. Sonuç olarak Neo Seul’deki tüm işlemler Sihirli Taşlara dayanıyordu. Ancak bazı nedenlerden dolayı Dyoden Neo Seul’e giremedi, bu nedenle Sihirli Taşlar yerine maddi malları tercih etti.

Pavilsa sordu.

“Yani ne istiyorsun?”

“Kraliçe Kurt Karıncanın leşinden yapılmış bir göğüs zırhı ve bir alt uzay eseri.”

“Göğüs zırhına ihtiyacın var mı? Zaten bir altuzay eseriniz yok mu?”

“Onları kullanan ben olmayacağım.”

“Peki bu genç delikanlı için mi?”

Pavilsa sonunda ilgi çekici bir ifadeyle Zeon’a baktı.

Dyoden’i uzun zamandır tanıyordu ama ilk kez başka biri için bir şey yapıyordu.

Eğer Dyoden birine bu kadar ilgi gösteriyorsa o kişi sıradan olamazdı.

“Oldukça yararlı bir çocuğa benziyor.”

“Saçma sapan konuşma; sadece bana yapabilirsen söyle.”

“Hmm.”

Pavilsa bir süre düşündükten sonra birini aradı.

“Kailey.”

Kısa bir süre sonra eve yirmi yaşlarında görünen bir kadın girdi.

Güneşte öpülmüş kahverengi bir cildi, mavi gözleri vardı ve çölde tek başına çiçek açan bir kaktüsünkine benzer dirençli bir canlılık yayıyordu.

“Sen mi aradın, büyükbaba?”

“Daha önce yaptığım altuzay bileziğini hatırlıyor musun?”

“Bileziğim yok ama başka bir eldiven daha var. Büyü son derece iyi çalıştığı için bu harika bir eser.”

“O eldiveni buradaki delikanlıya ver.”

“O değerli eser mi?”

Kailey şaşırmış görünüyordu.

Nadir ve oldukça yetenekli bir Büyücüydü.

Eşyalara özellikler veya özel yetenekler verebilirdi. Ancak tüm büyüler başarılı olmadı; başarı oranı ancak %30’u aştı ve bunların yalnızca küçük bir kısmı uygun eserlere dönüştü.

Neo Seul’de Büyücüler olmasına rağmen en çok kullanılan yöntemler bilimle birleştirildi.

Saf Büyücüler o kadar yaygın değildi ve aralarında Kailey en iyisi sayılabilirdi.

Pavilsa’nın bahsettiği eser onun başyapıtıydı; uzunluğu, genişliği ve yüksekliği on metreyi aşan, üst düzey altuzay özelliklerine sahip bir eldiven. Ortalama bir depodan daha büyüktü ve önemli bir değer taşıyordu.

Bu kadar değerli bir eşyayı yeni tanıştığı bir çocuğa teslim etmek şaşırtıcıydı.

Pavilsa sözleri henüz bitmedi.

“Ve Noelle’e söyle, bu delikanlı için Kraliçe Kurt Karıncanın kabuğunu kullanarak bir göğüs zırhı yapmasını söyle.”

“Ha? Onun da göğüs zırhı yapmasını ister misin?”

“Evet.”

Noelle, Pavilsa’nın en küçük oğluydu ve olağanüstü bir demirciydi.

Kailey tarafından büyülenen el yapımı eşyalar yüksek fiyatlara satılıyordu ve Mot kabilesi bu şekilde hayatta kaldı; çölden potansiyel olarak parçalanmış mallar satın alarak, bunları işleyerek kâr amacıyla Neo Seul’de veya karavanlara satarak.

Bu, Archelon’un iç kısmının değerli eşyalar ve erzaklarla dolu olmasına neden oldu.

Kailey anlamlı bir bakışla Zeon’a baktı.

’Herhangi bir özel yeteneği var mı?’

Büyükbabası Pavilsa’nın çok huysuz bir kişiliği vardı. Eğer birinin yetenekleri yoksa, onları hiç eğlendirmiyordu.

O anda Dyoden konuştu.

“Bu velet Büyücü mü oldu?”

“Oh merhaba. Uzun zamandır görüşemedik.”

Kailey ancak o zaman Dyoden’in orada olduğunu fark etti ve onu aceleyle selamladı.

“Demek bir Büyücü olarak uyandın; oldukça faydalı bir beceri kazandın.”

“Teşekkür ederim. Hala her zamanki gibi kritiksin.”

Dyoden’a bakarken Kailey’nin gözlerinde hafif bir korku vardı.

Karşısındaki yaşlı adamın ne kadar güçlü olduğunu çok iyi biliyordu.

Dyoden’in çok daha küçükken önünde devasa bir canavarı parçaladığının anısı hâlâ bir travma olarak aklından çıkmıyordu.

Kailey artık Dyoden’la aynı yerde olmaktan rahatsızlık duyuyordu.

Aceleyle Zeon’la konuştu.

“Benimle gel. Sana eldiveni vereceğim.”

“Evet!”

Zeon neşeli ifadesini gizleyemeden Kailey’yi takip etti.

Dyoden altuzayı her kullandığında ne kadar kıskandığını bilmiyordu.

Gizlice kendisinin de böyle bir şeye sahip olmasını diledi. Bedava alabileceği gerçeği onu düşündüğünden daha mutlu etti.

Kailey, Zeon’a sordu.

“O yaşlı canavarla ilişkiniz nedir?”

“Bağışlayın?”

“Dyoden.”

“Ah! Yeni tanıştık ve birlikte seyahat ediyoruz.

“Onunla yeni mi karşılaştın?”

Kailey hafifçe kaşlarını çattı.

Zeon’un sözlerine pek inanmamıştı ama daha fazla araştırmak anlamsız görünüyordu.

Kailey, Zeon’u atölyesine götürdü.

Yaptığı çeşitli eşyalar çalışma alanının duvarlarına asıldı.

Zeon hayret etmeden duramadı; eşyaların yaydığı varlık onu şaşkına çevirdi.

“Vay!”

Yanlışlıkla bir nefes verdi.

Kailey onun tepkisinden memnun görünüyordu.

“Bunların hepsinin üzerinde çalıştım. Nasıllar?”

“İnanılmaz. Bunların hepsi eser mi?”

“Bu doğru! Zindanlardan çıkarılanlar dışında en iyisi diyebiliriz.”

Bazen zindanlardan çıkarılan eşyalar, aşırı güçlü güçleri nedeniyle fenomeni tetikliyordu.

Zindanlardan çıkarılan eserlerin olağanüstü özel yeteneklere sahip olduğu biliniyordu.

Kailey’nin hedefi zindanlardan çıkarılanlar kadar önemli eserler yaratmaktı.

Duvarda asılı olan eldiveni aldı.

Eldiven elin arkasını ve önkolunu kaplıyordu.

“Bunu, adamantium ile karıştırılmış bir Demir Kaplama Denizyıldızının dış iskeletini kullanarak yaptım. Dayanıklılık, koruma ve saldırı gücü açısından mükemmel olan ikili kompozit bir yapıdır. Daha önce bahsettiğim altuzay fonksiyonunun yanı sıra, kendini kurtarma fonksiyonu da var.”


Kompozit: malzeme, önemli ölçüde farklı fiziksel veya kimyasal özelliklere sahip iki veya daha fazla bileşen malzemeden yapılan ve birleştirildiğinde öncekinden farklı özelliklere sahip olan bir malzeme üreten bir malzeme

“Kendini kurtarmak mı? Yani otomatik olarak iyileşiyor mu?

“Evet! Eser tamamen yok edilmediği sürece yetenek yeniden dolar.”

“Vay canına!”

“Etkileyici değil mi? Hepsi bu değil. Muhtemelen Demir Kaplamalı Denizyıldızı nedeniyle eldivenin ateş özelliği var. Şu anda yalnızca hafif bir alev yayıyor ama gücü, ona bağladığınız şeye göre değişecek.”

Eldivenin arkasında takmak için tasarlanmış yuvarlak bir parçayı işaret etti.

“Ateş özelliğine sahip bir eser mi?”

“Evet! Güçlü bir şey eklemek en iyisidir. Bir kez takıldığında değiştirilemez. Açıkçası bu eldiven adeta bir tesadüf eseri; Onu yeniden yaratabileceğimi garanti edemem.”

“Aklımda tutacağım. Ama bana böyle bir şey vermende sakınca var mı?”

“Büyükbabam bunu sana vermemi söyledi.”

“Teşekkür ederim.”

Kailey eldiveni Zeon’a verdi.

Hemen eldiveni sağ eline taktı.

Başlangıçta biraz boldu ama tamamen giyildiğinde otomatik olarak küçülerek mükemmel bir uyum sağladı.

Zeon sanki hiçbir şey giymiyormuş gibi hissederek elini hareket ettirdi; bilek ve parmak hareketleri serbestti.

Eldivenden hafif bir sıcaklık yayılıyordu.

Kailey sordu.

“Nasıl oluyor?”

“Bu harika.”

“Hı!”

Kailey gururlu bir ifadeyle kollarını kavuşturdu.

Tam o sırada.

Boom!

Aniden Archelon’un alarma benzeyen feryadı yankılandı.

Kailey, kapsamlı deneyiminden dolayı bunun bir uyarı olduğunu biliyordu.

Evden hızla çıkıp dışarıya baktı. Uzakta devasa bir toz bulutu yükseliyordu.

Cildi soluklaştı.

“Bu… Çöpçüler.”