En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin

Zeon’un dayanıklılığı sınırına ulaşmıştı.

Operasyon için saklamasına rağmen doğası gereği sınırlı miktarda manaya sahip olduğundan, artık manipüle edecek manası kalmamıştı.

Ayaklarının altındaki kum artık istediği gibi hareket etmiyordu.

Zeon daha önce hiç kendini bu kadar aşırı sınırlara zorlamamıştı.

Zeon arkadan çökmenin eşiğinde gibi görünse de Dyoden bir kez bile durmamış ya da arkasına bakmamıştı.

Dyoden’e herhangi bir zayıflık göstermek istemeyen Zeon dişlerini gıcırdattı ve ısrar etti ama artık gerçekten sınırlarını aşmıştı.

’O lanet yaşlı adam…’

Zeon’un bacakları dayanamadı ve onu kumun üzerinde uzanmış halde bıraktı.

Nefes nefese, kuma gömülmüşken, arkadan birinin yaklaştığını hissetti.

Dyoden’dı bu.

Sonunda başını kaldırdı ve Dyoden’in ona acınası bir ifadeyle baktığını gördü.

“İşe yaramaz piç!”

“Ah!”

“Senin gibi bir aptal yüzünden gereksiz yere zamanımı boşa harcadım.”

Zeon’un yanına oturarak iki parça kuru et aldı.

Birini ağzına koydu ve diğerini Zeon’a fırlatarak kalkıp kendisinin yemesi gerektiğini belirtti.

Ama şu anda Zeon’un ayağa kalkacak gücü bile yoktu.

Bütün gün bir yudum su içmemişti, ağzı kuru kalmıştı.

Bu durumda kuru et yemek başlı başına bir zorluktu.

Gücünü toparlayamadan çevrenin sertliğine yenik düşme riskini aldı.

Dyoden bu gerçeğin farkındaydı.

Yine de Zeon’u ihmal etti.

Kurutmayı çiğneyen Dyoden konuştu.

“Eski dünya bir zamanlar barışçıldı. Biri biraz zayıf olsa bile hayatta kalmak sorun değildi. Sağduyunun hakim olduğu bir dünyaydı ve başkalarına nezaket göstermenin garip olmadığı bir dünyaydı. Ama bildiğiniz gibi dünya değişti. Bu, en güçlünün hayatta kalmasına dönüştü. Eğer zayıfsan avlanırsın ve yalnızca hayatta kalanlar her şeyi tekeline alır. Acıtıyor? Zor mu? O zaman vazgeç. Öldüğünde her şey daha kolay.”

Zeon onun sert sözleri karşısında dişlerini gıcırdattı.

Çok uzun süre yaşamamasına rağmen birçok insanla tanıştı. Ama hiçbiri Deyden kadar sert konuşmuyordu.

Sanki kalbine bir bıçak saplanmış gibi hissetti.

“Eğer daha kolay olmasını istiyorsanız, uzanın. Ama dayanılmaz acılara rağmen yaşamak istiyorsanız, kendi başınıza kalkın. Seni aptal!”

Bunun üzerine Dyoden sustu.

Zeon’u görmezden gelerek kurutulmuş eti çiğnedi.

Dyoden de bütün gün su içmemişti, bu yüzden kuru etleri aceleyle tüketmedi, ağzının kurumasını engelledi.

Tükürükle yavaşça çiğneyerek susamamak için kendini tuttu.

Çok geçmeden güneş batıyordu.

Çölün sıcaklığı hava karardıktan sonra hızla düştü. Eğer kişi ısınmazsa hipotermi ölümle sonuçlanabilir.

Zeon bu gerçeğin farkındaydı.

’Ölmeyeceğim. Ben ölemem.’

Zeon yerde sürünerek bir solucan gibi ileri doğru kıvrıldı.

Birkaç denemeden sonra nihayet sarsıntıya ulaşabildi.

Zeon ağzını açtı ve kuru et parçasını ağzına tıktı.

Kuruyemişin üzerine kum yapışmış olsa da umurunda değildi.

Tükürüğün olmamasına rağmen yavaşça çiğniyordu. Yine de ısrar etti.

Uzun bir süre sonra yutkunmayı başardı.

Kurutulmuş et midesine girdiğinde vücuduna biraz canlılık geri geldi.

O uzaklaşırken Zeon doğruldu. Sonra Deyden bir parça kuru et daha attı.

Zeon teşekkür etmeden dana etini çiğnedi.

Yavaş yavaş bedenime canlılığın geri geldiğini hissetti. Aynı zamanda mana da doldu.

Deyden sanki Zeon’un fiziksel durumunu görebiliyormuş gibi konuştu.

“Beden ve mana ayrı değil. Yalnızca vücut güçlü olduğunda mana kolayca akabilir. Bu nedenle güçlü olmak istiyorsanız vücudunuzu çalıştırmayı bir an bile bırakmamalısınız.”

Zeon tek kelime etmeden başını salladı.

Çünkü bunu iliklerinde hissediyordu.

Yerdeyken mana toplamaya çalıştı. Ancak mana bitkin vücuda kolay kolay geri gelmiyordu.

Eğer kuru et yiyerek dayanıklılığını geri kazanmamış olsaydı, manası hâlâ yerde sürünürdü.

Manası belli bir seviyeye ulaştığında sonunda hayatta kalacak gibi görünüyordu

“Vay be!”

Ancak o zaman Zeon rahat bir nefes aldı.

Ölüm tehlikesini atlattıktan sonra dünya yeniden farklı görünüyordu.

Çölün kararan gökyüzünde sayısız yıldız, bir ışık battaniyesine benzeyen parlak bir şekilde parlıyordu.

Zeon gösteriye boş gözlerle baktı.

Neo Seul’de böyle bir manzaraya şahit olacak zamanı olmamıştı.

Yıldızların bu kadar güzel olduğunu düşünmemişti bile.

Ancak ölümün eşiğine gelmiş ve şimdi yaşayanların arasına geri dönmüş olduğundan, kendini derin düşüncelere dalmış hissediyordu.

Dyoden’in sesi Zeon’u dalgınlığından kurtardı.

“Arkadaş.”

’Arkadaş mı?’

Burada Dyoden ve kendisinden başka kimse yoktu. Doğal olarak dost diyebileceği kimse yoktu.

Zeon dikkatle Dyoden’a baktı.

Dyoden’in konuşmasının alıcısı kılıcı Kreion’dan başkası değildi.

’O deli mi? Yoksa o kılıç bir Ego Kılıcı mı?’

Ayaklarının önünde Kreion’la konuştuğunu görmek normal olmaktan çok uzaktı.

Dyoden, görünüşe göre Zeon’un bakışlarından habersiz veya kayıtsız kalarak kılıcıyla konuşmaya devam etti.

“Evet, burası iyi bir yer. Oradaki patronu henüz yakalamadık.”

“......”

“O kadar uzun zaman oldu ki hafızam bulanıklaştı. Teşekkür ederim!”

Konuşmayı bitirdikten sonra Dyoden, Zeon’a baktı.

Bir an için Zeon açıklanamaz bir ürperti hissetti.

***

Uyansa da uyanmasa da çölün soğuğuna dayanmak onun için hiç de kolay olmamıştı.

Bu nedenle Zeon geceyi soğuktan titreyerek, uykusuz geçirdi.

Bunun aksine, Dyoden rahat bir duruşta rahat bir uykunun tadını çıkardı.

O kadar rahat uyuyordu ki Zeon onun suratına yumruk atma isteği duydu.

Güneş doğarken Dyoden de uyandı.

Uyandıktan sonra yaptığı ilk şey elbiselerindeki çiyleri sıkıp içmek oldu.

İşte o zaman Zeon, Dyoden’in uyurken kıyafetlerini yaymayı seçmesinin ardındaki nedeni anladı.

Geç de olsa Zeon elbiselerindeki çiği de içti. Ancak Dyoden’in kıyafetlerindeki çiy ile karşılaştırıldığında çok daha azdı.

’Keşke bu bilgiyi paylaşsaydı.’

Zeon, Dyoden’e karşı yersiz bir kızgınlık hissetti.

Ve bir şeyin farkına vardı.

Dyoden’la ilgili her şey hayatta kalmaya yönelikti.

En küçük eylemler bile hayatta kalmak içindi.

Zeon bir karar aldı.

’Her şeyi ondan öğrenmem gerekiyor. Her küçük şey...’

Zeon, Dyoden’in her hareketini taklit ederek bir gün onun kadar, hatta ondan daha güçlü olabileceğine inanıyordu.

Damla!

Zeon elbiselerindeki çiy damlasını sıkıp hepsini içti. Ancak o zaman susuzluğu tamamen giderildi.

“Hadi gidelim!”

Dyoden ayağa kalktı ve şunları söyledi:

Zeon nereye gittiklerini sormanın bir anlamı olmadığını bilerek başını salladı.

Dyoden cevap verme zahmetine girmedi.

Zeon sadece bir gündür Dyoden’la birlikte olmasına rağmen artık onun nasıl bir insan olduğuna dair kabaca bir fikri vardı.

İnanılmaz derecede benmerkezci ve kaba.

Nazikçe yardım teklif etmez veya başkalarını düşünmezdi.

Zeon’un kendisine eşlik etmesini sağladı ama onun kendi başına hayatta kalmasını sağlayacak zihniyete sahipti.

Böyle bir kişinin yönetimi altında hayatta kalabilmek için Zeon’un akıllı olması gerekiyordu.

Dyoden farkına bile varmadan çok ilerideydi.

Neyse ki manası bir gecede tamamen iyileşmişti.

Zeon dün fark ettiği beceriyi serbest bıraktı.

Yeni edindiği beceriye ’Kumda Yürüyüş’ adını verdi.

Mana yönetimi onun en büyük endişesi olmaya devam etti.

Önceki gün mana tükenmesi nedeniyle neredeyse ölümle karşı karşıya kalan Zeon, mana yönetiminin önemini fark etti.

’Keşke benim harcadığım kadar manayı yenilemenin bir yolu olsaydı.’

Dyoden biliyor olabilirdi ama sorsa bile cevap vermeyeceği açıktı.

Nihayetinde Zeon, tıpkı şimdiye kadar yaptığı gibi bunu kendi başına çözmeli veya gerçekleştirmeliydi.

Zeon, Sand Stride’ı kullanarak kumda yürürken kendini geliştirmenin yollarını düşünmeye devam etti.

Güneş yeni doğmuş olmasına rağmen çöl kumları kavurucu sıcaktaydı, yerden ve yukarıdaki kavurucu güneşten yoğun bir ısı yayılıyordu.

Yine de Zeon dişlerini gıcırdattı ve buna katlandı.

Dayanıklılık sabır getirdi ve bununla birlikte Kumda Yürüyüş çok daha yumuşak ve doğal hale geldi.

Bütün gün yürüdüler, sonunda güneş battı.

Ancak o zaman Dyoden durdu ve Zeon nefes alabildi.

Neyse ki bu sefer manası tükenmedi. Ancak Zeon’un yüzünde yorgunluk açıkça görülüyordu.

Bütün gün Sand Stride’ı çalıştırırken manayı yönetmek, bedeninin ve zihninin sınırlarını zorladı.

Her an yorgunluktan yere yığılabilecekmiş gibi hissetti ama Zeon kendini dayanmaya zorladı. O anda Dyoden ona bir parça kuru et fırlattı.

Bu sefer ağzıyla alıp kendini utandırmasına gerek yoktu.

Zeon kurutulmuş eti elinde tuttu ve küçük parçalara ayırdı.

Yavaşça çiğneyerek, yutmadan önce kurutulmuş eti iyice ıslattı.

Doğal olarak yemek yemeye ayırdığı süreyi artırmaktan başka seçeneği yoktu.

Zeon kuruyemişin yarısına geldiğinde kısa bir süre Dyoden’a baktı. Yeterince yavaş yediğini düşünüyordu ama Dyoden sadece üçte birini tüketmişti. Zeon’dan çok daha fazlası kalmıştı.

Her nasılsa Zeon’un içini bir yenilgi duygusu kapladı ve dudağını ısırdı.

Kurutulmuş eti kasıtlı olarak Dyoden’den daha yavaş çiğnedi. O kadar yavaş ki tek bir parçayı yemek neredeyse otuz dakika sürdü.

’Yine de hâlâ açım.’

Henüz büyümeyi tamamlamamış olan Zeon, yalnızca bir parça kurutulmuş et tükettikten sonra kendini zar zor tatmin edebildi.

Yemekten sonra arkasını döndüğünde tekrar acıkıyordu.

Ancak Dyoden’den daha fazla sarsıntı isteyemezdi. Gururu buna izin vermiyordu.

Zeon aç karnına uyumaya karar verdi.

Ancak bundan önce yapması gereken bir şey vardı.

Zeon giydiği kıyafetleri çıkarıp yere serdi.

Yeterince sabah çiyini toplamaktı.

Bir sonraki görev dinlenme yeri yapmaktı.

Zeon’un hayal bile edemeyeceği yeteneklere sahip olan Dyden için çölün soğuğu o kadar da önemli değildi. Ancak Zeon için bu bir hayatta kalma meselesiydi.

Onun çözümü bir sığınak yaratmaktı.

Şans eseri hâlâ biraz manası kalmıştı.

Zeon kontrolü sağladıkça kum kendi kendine hareket etti. Bir kişinin sığabileceği büyüklükte bir çukur oluştu.

Zeon kendi yarattığı çukura girdi. Daha sonra tekrar kum kullanarak çukuru kapattı.

Çöl kumu, uyum eksikliği nedeniyle bir araya toplanmıyor.

Normalde bu şekilde örtmek anında çökmeye neden olur. Ancak kum, ahşaptan yapılmış bir çatı gibi sağlam duruyordu.

Bunun nedeni Zeon’un kumun yapışmasını arttırmış olmasıydı.

Sığınak oluşturulurken mana tüketiliyordu ancak tamamlandığında artık mana kullanmaya gerek kalmıyordu.

“Vay be!”

Sığınağı tamamladıktan sonra Zeon rahat bir nefes aldı.

Dün gece böyle uyumadığına pişman oldu. Ama bu gece rahatça dinlenebilmek biraz teselli oldu.

Aniden aklına Dyoden geldi.

Şimdi Dyoden’dan içeri girmesini istemeli miydi? Ama hemen başını salladı.

Sonuçta konuşsa bile duyacak kimse yoktu.

Eğer dayanamazsa Dyoden kesinlikle kendi başına içeri girerdi.

’Bırak olsun.’

Bu düşünceyle Zeon uykuya daldı.

Dışarıda sıcaklık hızla düşüyordu ama sığınağın içi oldukça sıcaktı.

Huzursuz uyuduğu önceki geceye göre çok daha rahat uyuyabiliyordu.

Zeon tuhaf bir hisle gözlerini açtı.

Kumda hafif bir titreşim hissetti.

“Bu ne?”

Zeon ayağa kalktı ve elini yere bastırdı. Titreşim güçlendi.

Zeon, Dyoden’i bulmak için sığınaktan çıktı.

Dyoden çoktan kalkmıştı.

Kreion yere sabitlenmiş halde dümdüz ileriye bakıyordu.

Zeon onun bakışlarını takip etti.

Görebildiği tek şey yoğun karanlıktı.

Güneş doğmadan hemen önceki en karanlık saatti.

Bir şeyi fark etmek imkansızdı. Ama bu sıradan insanlar için bir hikayeydi.

Dyoden’in vizyonu karanlığı aşarak onun ötesini görebiliyordu.

Güm! Güm! Güm! Güm!

Titreşimler güçlendi.

Zeon’un gözbebekleri titredi.

’Düzinelerce, hayır, en azından yüzlerce.’

Dyoden konuştu.

“Kendi başına hayatta kal, seni aptal! Hehe!”

Çılgın bir gülümsemeye sahip yüzü garip bir şekilde heyecanlı görünüyordu.

Havai fişekleri bekleyen yaramaz bir çocuk gibi.

Ama Zeon gülümseyemedi.

Dyoden’ın gerçekten yardım etmeyeceğini biliyordu. Bu onu daha da sinirlendirdi.

’Peki! Kesinlikle hayatta kalacağım.’

Titreşimler yoğunlaştı ve sonunda karanlığın içinden kendilerini ortaya çıkardılar.

Yüzlerce çift göz hızla Dyoden ve Zeon’a yaklaştı.

Dyoden dedi ki:

“Bu bir Dev Boynuzlu Sırtlan sürüsü. Arkalarında tek bir kemik bile bırakmayan gece canavarlarıdırlar. Bu yüzden dişlerine kapılmamaya dikkat etsen iyi olur. Aklınız başına geldiğinde, kendinizi onların karınlarının içinde paramparça olmuş halde bulacaksınız. Hehe!”

“Bu çılgın yaşlı adam!”