Yıl 2120Cester02 Saat : 01.16Jewel Yan yana uzanmış birbirimize birşeyler anlatıyorduk. Daha doğrusu o anlatıyordu. "Kestirme yol için yok edilen gezegen" fikri sadece hikaye bile olsa korkutucuydu. " Cidden Mich. Bu delilik." Yüzüme düşen saçlarımı geriye atarken konuştu. "Sen buna delilik mi diyorsun? O zaman bir de 'Abell 1835' galaksisinde bulunan bir cüce gezegenin bar bilardosunda top olarak kullanıldığı hikayeyi anlatayım. Karadeliğe düşen gezegende 10 milyar kişi ölmüş." Yüzümü buruştururken cevap verdim. "Tamam bu çılgınca! "Dedim laflarımı toparlamaya çalışırken. Benim aksime Michael rahat bir tavırla sözüne devam etti. " Ama adam 30 puan toplamış. "Ağzımdan kaçan ufak bir kahkahayla ellerini tuttum. Fakat yaptığım şeyi fark ettiğim anda kendimi geri çektim. Michael bana şaşkın bir ifadeyle bakarken ben durumu nasıl toparlayacağımı düşünüyordum. " Neyse, yatsak mı artık?.." Hemen dibimde bana karşı şefkatle gülümserken bu sefer o ellerimden tuttu. Şuan sanki tüm endişelerim ve korkularım gitmiş yerini huzur almıştı. Gözlerimin içine bakarken o güven veren sesiyle konuştu. " Merak etme, yalnız kalmayacaksın. Çünkü ben her saniye yanında olacağım." Bir refleksle ona sıkıca sarıldım. Karşılığında o da beni kollarının arasında tutarken güvende hissettmenin verdiği rahatlıkla şu vakte kadar gerilen kaslarım gevşemiş hemen ardından gözlerim kapanmaya başlamıştı..._______________________________Saat 07.30Yarım saat önce birbirimize sarılı halde uyanmış ve biran önce hazırlanmıştık. Ardından, ana odaya ilerledik. Kumandan ve diğerleri de toplanıyordu. Hepimiz masaya oturup paket halindeki yemekleri yemeye koyulmuşken nedendir bilmiyorum ama Michael 'ın yüzüne bakmaya çekiniyordum. O ise tam tersi gözünü kesmeden bana bakıyordu. Neden utandığımı bile bilmiyordum.Adını koyamadığım bu duyguları yaşatıyor bana, sevişmenin bile çok ötesinde utanç verici...Ben bunları düşünürken kumandan Paul elindekini yemeyi bırakıp bizlere döndü. " Yaklaşık 2 saat önce yörüngeden tamamen çıkmış bulunmaktayız. NASA'ya son kez hepiniz uyurken durum kontrol raporu verdim. Anlayacağınız artık biz bizeyiz. Hepimize iyi yolculuklar." Elindeki paketi tıpkı bir kadeh gibi kaldırırken biz de ona neşeli kahkahalarımızla eşlik ettik. Gerçekten de artık tek başımızaydık. Yani en azından ben öyle düşünüyordum. Ama öyle değil. Aile diyebileceğim insanlar var yanımda... Michael var... ____________________________________Saat 10.25Kontrol odasına gidip vakit geçirmeye ve herşeyin yolunda gidip gitmediğini kontrol ediyorduk. Aleksey'in gözleri, boş boş göstergelerle önündeki pencere arasında gidip geliyordu. O kadar sıkılmıştıki bu onu yoruyordu. Ben de saatteki hızımızı kontrol ederken mümkün mertebe uyanık kalmaya çalışıyordum. Şuan saatte 28 bin km... Bu hız Cester02 'in tepesini, teneke çatıya düşen dolu taneleri gibi arada tıngırdatıp duruyordu. 27 bin km... Herkesin tek tek içi geçerken Aleksey' in hepimizi toplanması için uyarmasıyla kendimize anca gelebilmiştik. "Herkes uyansın." Michael hala kendine gelemediğinden uyanması için hafiften onu sarstım ve konuşmayı ben devraldım. "Hadi ama, daha yeni herkes ile iletişimimiz kopmuşken bana sorun çıktığını söyleme." Michael uyku mahmurluğunu üzerinden atabilmek için gözlerini ovuşturdu. " Bu şaşılacak bir şey değil ki. Her uyduruk filmde olduğu gibi bizde de hiç olmayacak zamanda sorunlar ortaya çıkıyor. "Svetlana ve Kumandan Paul "Neler oluyor?" gibisinden bakınca Aleksey daha fazla bekletmeden cevap verdi. " Ben de 'herşey yolunda' demeyi isterdim. Ama malesef... Ana gemiye bağlı olan küçük 'flying ceres' i gözlem için salıyorum." İlk başta mekiği bulunduğumuz konuma sabitledi. Daha sonra neredeyse bir go-kart arabası kadar büyük olan ve dikdörtgen şeklindeki bebek mavisi aracı, Ceres02'ye bir kabloyla bağlıyken serbest bıraktı. Hemen ardından sözüne devam etti. " Göstergelerde aniden birşey belirdi. Bizim ışıklarımızdan tamamen farklı birşey..." Aleksey, kumanda kolunu kullanarak flying ceres'i uzayın boşluğunda ilerletiyor, kendi monitöründen görebildiği kadarıyla, açtığı ışıklarla etrafa bakınıyordu. Michael " Dinazorlar neden yok oldu biliyor musunuz? Durup dururken nerden aklıma geldi bilmiyorum ama sormak istedim. "Hepimiz ilk başta birbirimize sonra Michael 'a döndük. Svetlana " Meteor yüzünden demek istiyorum ama bu soruyu soran kişi sen olduğundan bu cevabı kabul etmeyeceğini biliyorum. O yüzden sen söyle nedenmiş? "Michael gururla mekiğimizin içini gösterdi. " yok oldular çünkü onların bizim gibi bir uzay programı yoktu." Bu kendinden emin ve beklenmedik cevabıyla hepimiz gülümsemiştik.Flying Ceres'in, uzayda toz bulutunun içine girmeyi başardığını gören Kumandan ve Aleksey sevinçle bağırmaya başladılar. " Girdi ! Toz bulutunun içinde! ". Biz de hemen monitöre odaklandık. Birkaç dakika boyunca, araç bulunduğu toz bulutu içinden çıkana dek, görünen tek şey parazit olmuştu. Sonunda ise araç net görüş alanına ulaşmıştı. Aleksey, " İçinden geçtik. Gece görüşünü açıyorum. "Monitördeki görüntü siyahtan yeşilin açık bir tonuna döndü. Çevreyi daha iyi görmeyi sağlamak için flying'i kumanda yardımıyla biraz daha aşağı indirdi. Fakat Kumandan Paul araya girdi. "Aleksey aracı yukarı çıkar!" Aleksey ise güven dolu bir hareketle flying'i kullanmaya devam etti. "Sorun yok kumandanım. Kontrol bende." " Dediğimi yap Aleksey. Göstergelerde bize yaklaşan büyük birşey gözüküyor." Benim kalp atışlarım hızlanmaya başlamışken Aleksey aracı yukarı doğru çekmeye başladı. Yaklaşık 20 saniye sonra sanki çıplak ayakla ıslak zemine basıyormuşcasına duyulan yankı ve frekansın şiddeti göstergelerde artmaya başladı. Yoğun karanlık bir anda göz kamaştırıcı beyaz ve yeşil fosforlu ışıklarla aydınlandı. Mekiğin şiddetli bir şekilde sallanmasıyla ortamda 40 saniyelik bir sessizlik oluşmuştu. Ortama tekrardan karanlığın hakim olmasıysa neredeyse 10 saniyeyi bulmuştu. Svetlana , alnında biriken terleri sildi. "İnanılmaz bir şeydi. Tıpkı uzaylılara ait bir ufonun ışığı gibiydi." Michael, " Sanırım, uzaylı dışkısı gördüm..." Benim kalbimse öyle hızlı atıyordu ki nefesimin düzeni bir kaç saniyeliğine bile olsa bozulmuştu. Kendimi toparlamaya çalışırken bulduğum ilk yere oturdum fakat ellerimin titremesini durduramıyordum. Kumandan Paul yanıma gelip " Sakin ol birşey olmadı tamam mı? Aleksey havalandırmayı biraz arttırır mısın?" Aleksey başıyla onayladı. "Tamamdır" Hemen ardından Kumandan Michael 'a döndü. "Michael bize bir fıkra anlatsana. Komik olanlardan olsun" "Hişş." Aleksey, Flying' in göstergelerine baktı. "Sorun nedir?" diyerek hepimiz ayaklandık. Aleksey gözlerini monitörden ayırmadan sözlerine devam etti. "Göstergelerde, garip bir frekans var. Tıpkı o radyo sinyali gibi...Ama daha farklı... "Biz ne olduğunu anlamaya çalışırken ikinci bir ışık patlaması oldu. Zifiri karanlık yerini tekrardan gözleri kamaştıran ışığın yerine bırakmıştı. İkinci salllantıyla beraber artık tek ben değil Svetlana ve Aleksey 'de endişelenmeye başlamıştı. Aleksey, " Kumandanım bu şey bizi rotamızdan uzaklaştırıyor. Şuanda olmamız gereken rotadan bir nokta altı kilometre uzağız!" Michael endişeli gözlerle kumandana baktı. " Kumandan Paul ?" Hiç beklenmedik bir şekilde Kumandan sesini yükseltirken cevap verdi. "Düşünüyorum! ""Düşünecek birşey yok Kumandanım. Rotamızı değiştirmemiz gerekiyor." Aleksey kendinden emin bir şekilde konuşuyordu. Paul bir sinirle avuç içlerine tırnaklarını geçirirken konuştu. " Değiştir. Ve bu şeyin ne olduğunu bul." Aleksey başıyla onayladı. " Evet efendim. Tamamdır Svetlana rotamızı değiştiriyoruz. İki yedi sıfır doğrultusunda batıya dönün. "Verilen koordinatlar doğrultusunda mekiği ayarlayıp Paul 'a döndü. Svetlana, " Sanırım işe yaradı kumandanım. Mekiğimiz, frekansın alanından çıktı." (Merhabalar, umarım güzel gidiyordur 😂o frekans ve ışıklar ne olabilir tahmini olan var mı?? " sakın ufo demeyin şuracıkta can veririm sjjsjd ")