Kağıtlarım tükendi. Gittikçe kafayı da yedim tabii. Oturdum evimin en karanlık odasında. Aylarca sesimi çıkartmadan durdum öyle. Açlık hissetmedim, susamadım. Sanki gerçekten aylarca orada durmamışım gibiydim hatta. En sonunda evden çıktım. Çeşitli etkinliklere, tanışma toplantılarına katıldım. Salaktım, salağım da. Birçok kere âşık oldum ve şu anda da âşığım efendim. Pişman değilim, sevdiğim kadını sevmeye devam edeceğim ben. Sizlere kendim hakkında bir bilgi vermeyeceğim. Sizler ile hikayemin, yazdığım bu birçok günlerin en sonunda tanışacağım. Çünkü eğer şimdi tanışırsam sizlerle efendim, belki sevmezsiniz beni. Yıllardır aynalardan da kaçtım ben. Tipimi, halimi, durumumu görmek istemiyordum. Evde bulundurduğum üç aynayı da bir şekilde kırdım. Geçirdiğim bu süre boyunca insanlardan kaçmamaya, onlar ile iletişim kurmaya başlamıştım. Her ne ise, şu zamanlar ki aşkımdan birkaç hafta öncesiydi. Tanışma toplantılarından bahsettim ya efendim. İşte o toplantılardan birisinde sıradan bir kadın ile tanıştım. Hayır, onunla arkadaşlıktan ötesine gitmeyi planlamıyordum bile. Düz kumral saçları, estetikmiş gibi gözüken bir burnu ve pürüzsüz yüzü vardı. Dişleri de bembeyazdı yahu! Bakımlı bir hanımdı fakat sadece arkadaş olarak kabul edebileceğim bir insandı da. Birlikte, o zamanlara göre gayet kaliteli bir restoranda girdik. Saygı içinde konuşuyorduk. Onunla arkadaşlık kurmak için heyecanlanıyordum. Genelde, böyle restoranlarda bir televizyon olur ve o televizyonda pop müzikler çalıyordur. Evet, bu restoranda da bir televizyon vardı fakat diğer restoranların aksine bir haber kanalı açıktı. Tanışma toplantılarındaki insanlar genelde ciddi olurlar ve haberleri, gündemi ve modayı kesinlikle takip ediyorlardır. Bu yüzden o kadının dikkat ile televizyonu izlemesine şaşırmamıştım. Ancak bir süre sonra kadının yavaşça ağzı açılmaya başladı. Teninin rengi giderek beyaza yaklaşıyordu. Ben habere bakmıyordum fakat duyduklarımla anladığım kadarıyla gizemli bir cinayetin haberiydi bu. Kadın beni daha dikkatle inceliyor ve sürekli gözünü bir televizyona bir bana çeviriyordu. Bir süre sonra merakıma yenildim ve kafamı sol arka çaprazıma çevirdim. Haberlerde, hatırlar mısınız bilmiyorum, sizlere özenle betimlediğim adamın fotoğrafı vardı efendim. O sırada kafamı karşımda oturan masum kadına kafamı çevirdim. ''Bu adamı tanıyor musun?'' demek için. Kafamı çevirdiğimde gördüğüm manzara, kadının küçük el çantasını masadan hızlıca kapıp ayağa kalkışıydı. Sustum, izledim. Aklımdan nereye gittiğini sormak bile geçmedi işte. Size salak olduğumu anlattım. Kadın bir topuklu ayakkabı giymesine rağmen aceleci, hızlı adımlar ile uzaklaştı masamdan. Ayağa kalktım, seslenecektim. İyice cesaretimi topladım ve ağzımdan adını çıkartmaya çalıştım. Eksik olan şeyi, adını bilmediğimi hatırladım. Güldüm halime ve ben de onu koşar adımlarla takip ettim. Gözden kaybolmamıştı henüz, yakalayabilirdim. Ondan biraz daha hızlı yürüyerek kolunu tutmak ve niye gittiğini sormak yerine, bir sapık gibi sessiz adımlarla takip ediyordum. Bazen vakitlerim oluyor, ne yapacağımı ve ne yaptığımı bilmez oluyorum. Evin kapısını kilitlemiş olsam bile korkuyorum ve kendi kendimi sorgulamaya başlıyorum. İşte, tam öyle bir duruma düşmüştüm. Sokaklar boyunca takip ettim onu. Arada arkasına baktı. Hatta gördü beni belki de, saklanmamıştım zaten ondan. Birkaç kere farklı duvar aralarına girdi. Dar, karanlık sokaklardan geçti. Ardından ben de girdim farklı duvar aralarına, ben de geçtim dar ve karanlık sokaklardan. Sessiz bir kumar oynuyordum. Kumarı sevmezdim ama bir kadın uğruna oynayabileceğim bir şeydi kendisi. Sevmezdim kumarı. Kadın kaçamadı benden, asla kaçamadı. Kaçamazdı zaten. Nereye gidecekti? Gidecek neresi vardı? Bilmiyordum. Evini biliyordum bir tek. Evinin tersine kaçıyordu kadıncağız. Yine nerelere girdiğimi, nerelerde dolaştığımı bilmez oldum. Kayboldum ve kaybolduk. Sevmiştim kadını, o da kaçmayı sevmişti benden. Dedim ya efendim, kaçamadı benden. Başaramadı bu isteğini. Tekrar dar bir sokağa girdi. Peşinden koştum hemen, düşünmedim bir saniye bile. Etraf çöp kokuyordu. Sağıma ve soluma baka baka ilerliyordum ben de tabii. Yeşil, büyük çöp konteynerlerinin çaprazına saklanmış. Ben oraya bakmam, baksam da belki onu görmem düşüncesiyle sesini çıkartmadan duruyordu. İstemsizce güldüm. Sinsi ve düşmanca bir gülüştü bu. Bana ait olmayan bir gülüş. Sonunda, sordum ona! ''Neden gittin, ne yaptım ben sana?'' dedim masuma. Baktı öylece, ağlamaktan rimeli akmıştı. Uzun süre sadece durduk. Sonra çantasını kafama fırlattı ve ''Katil! Sapık!'' gibi kelimeler ile bana hakaretler etti. Hak etmediğim hakaretlerdi bunlar! Ne yapmıştım sanki ona? Hakkımı savunmaya gelmiştim yanına. Çok mu benziyordum televizyondaki katile? Kırıldım ben efendim. Arkadaş olmak istediğim birisi kırdı beni. O anlarımda, durumu sonradan anlamış ve düzeltmiştim. Onu güzelce sakinleştirip televizyondakinin ben olmadığıyla ilgili ikna edici cümleler kurdum. Kollarının başladığı yerden, yanlarından tutarak sıkıyordum. Uzun süre uğraştım efendim. Hayat meselesiydi benim için. Gitseydi de polise haber verseydi halim ne olurdu? Kurtardım en sonunda korkunç durumu. El ele tutuşup, güle güle yürümeye başladık sonrasında. Sonra... Niye hatırlamıyorum ki sonrasını? İnanın bana, çok denedim. Düşündüm, düşündüm. Fakat yok! Gerçekten, o günün sonrasını asla hatırlamıyorum. Peki kıza ne oldu? Harbiden, işin ben orasını da bilmiyorum. Sonraki günlerde ona asla rastlamadım zaten. Evlerine gittiğimde, kapısının önünde çok sayıda ayakkabı olduğunu görünce korktum, zile basamadım. Telaşlandım, kaçtım oradan.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
