Üniversiteye girdikten kısa bir süre sonra insanları izlemekle gibi bir hobiye başladım. İnsanları izlemek benim için ilginç çünkü hayatınızdaki sonsuz ekstralardan birini alıp onları ana karaktere dönüştürmek gibi - tabii ki onlar bilmeden-. Her gün yanından geçtiğin yüzlerce yabancının her birinin seninki kadar derin ve karmaşık bir hayat hikayesi olduğunu unutmak o kadar kolay ki. İnsanları izlerken ve birini öldürmek istemekle ilgili fark ettiğim bir şey, bunun sürekli olarak farkında olmanızdır. Gözlemleyecek birini bulduğumda, hikayeleri zamanla benim için yavaş yavaş daha da netleşiyor, boşluklar dolduruluyor -.
Bu gerçekten harika.
Genelde hafta sonları marketlere gider ve insanların alışveriş sepetlerine bakardım. Beni ilgilendiren bir şey görürsem, kişiyi biraz gözlemlemeye karar verdim. Tabii amacım öldürecek birini bulmak olduğu için, çocuğu olan ya da partneri olan herkesi eledim. Alyanslar da başka bir işaretti.
Bu yüzden belki hafta sonu bir kez kriterlerime uyan birini bulurdum ve bu noktada onları eve kadar takip eder ve adreslerini not alırdım. Oradan biraz daha araştırmak inanılmaz derecede kolaylaştı; Çoğu insanın normal çalışma saatleri vardır, yani öğleden sonraları postalarını karıştırarak veya evlerinde etrafa bakarak geçirebilirim. Bunu birkaç kişiyle tekrarladım (ve bir yakın görüşme yaptım), ancak çeşitli nedenlerle onlardan hiçbirini öldürecek kadar tatmin olmadım.
Biraz sabırsızlanmaya başladım ve gerçekten zengin birini öldürmek istemesem de Devon adındaki bir adamı öldürmekle yetinebileceğimi düşündüm. Ama sonra yeni biriyle karşılaştım. Kendini mükemmel hisseden biriyle. Onu daha fazla araştırdıkça bu his daha da güçlendi ve öldüreceğim kişinin o olacağını farkettim.
Her zamanki gibi bakkalda tanıştığım genç görünümlü bir kadındı. Elinde bir sepetle alışveriş yapıyordu. Saçları dalgalı ve koyu kahverengiydi, çökmüş omuzlarının üzerinde zarif bir şekilde dalgalanıyordu ve yorgun görünen yüzünü çevreliyordu. Çıplak parmakları bana onun bekar olabileceğini söylüyordu ama bunun ötesinde, kalbim bundan neredeyse emindi. Bu kadın çok... sade görünüyordu, gerçekten. İnsanları izlemeye başladığımdan beri, sanırım yabancıların özel hayatları için daha fazla keskinlik hissettim. Ama kendini taşıma şekli, aniden ölürse etrafta onu özleyecek kimsenin olmayacağı hissine kapıldım. Tabii ki, yine de onu biraz araştırmak istedim.
Her zamanki rutinimi, mesai saatleri içinde onun yerini kontrol ettim. Adının Linda Watson olduğunu hemen postasından öğrendim. Linda sessiz bir apartman kompleksinde yaşıyordu, posta kutusuna kapısının hemen dışından kolayca erişilebiliyordu. Hızlıca karıştırmak yerine, postasını odama geri götürmeye ve işi bitmeden geri vermeye karar verdim (Benden sadece 15 dakika kadar sonra geldi). Biraz araştırma yaptım ve zarfları zarar vermeden nasıl açıp kapatacağımı öğrendim, bu da saç kurutma makinesi, ovalama alkolü ve ipuçları ile birlikte bazı teknikler aldı.
Bu onun hakkında biraz daha bilgi edinmemi kolaylaştırdı. Adı Linda imiş, küçük bir muhasebe firmasında çalışan 33 yaşında bir kadındı - tam olarak isim vermemeyi tercih ederim. Doğum günü olan 11 Aralık, tesadüfen birkaç hafta sonra yaklaşıyordu. Ayrıca geçen ayını nasıl geçirdiğine dair güzel bir bakış atmamı sağlayan bir banka dekontu bulmayı da başardım. Bu noktada, Linda Watson'ı son derece sade bir kadın olarak değerlendirmemin oldukça yerinde olduğunu fark ettim, çünkü listede kesinlikle ilginç hiçbir şey yoktu. Old Navy'ye bir gezi, bir grup Starbucks, Amazon'dan yaklaşık 40 dolarlık alışveriş. Restoran yok, film yok, sosyalleşmek için gerçekten zaman harcadığını gösterecek hiçbir şey yok. Bu bir yana, bir yemek dergisi de buldum, yani sanırım yemek yapmaya da meraklıydı.
Apartmanlara girmek banliyö evlerinden daha zordur çünkü daha az kapı ve pencere vardır. Linda'nın postasını ne zaman alsam ön kapıyı ve arkadaki pencereleri kontrol ederdim ama her zaman kilitliydiler. Bu biraz sinir bozucuydu çünkü gerçekten onun evine girmek istiyordum. Böylece, işe yaramasa bile eğlenceli olacağını düşündüğüm bir plan buldum.
Geçen Cumartesi, hafta içi gibi Linda Watson'ın apartman kompleksini ziyaret ettim. Fark şu ki, bu sefer onun evde olmasını istedim. Onunla konuşmanın ilginç olacağını düşündüm. Şanslıysam, içeriden bir pencereyi gizlice açmak için durumdan faydalanabilirdim. Bu yüzden üzerimde hafif bir sweatshirt'ten daha kalın bir şey giymeyerek kapısına gittim ve kapıyı çaldım. Adrenalin patlaması çılgıncaydı. Bir şeyleri mahvetmekten gerçekten korktum.
Kapı açıldı ve işte önümde Linda Watson duruyordu, tıpkı onu marketten hatırladığım gibi. O anda, ilk kez göz teması kurduğumda, bu kişiyi umursamaya başlama riskini taşıdığımı fark ettim. Ne kadar bencil olsa da, 33 yaşında, yüzünde biraz şaşkın bir ifadeyle bana ayrılmış bir "Merhaba" diyen 33 yaşında bir kadın olsa bile, değer verdiğim birini öldüremezdim.
Soğuktan kollarımı kavuşturdum, utanarak Linda'nın selamına karşılık verdim. Köpeğimi dairesinin arkasındaki ağaçlık alanın yakınında gezdirdiğimi ve onun kaçtığını açıkladım. Bir saattir köpeğimi arıyordum ve Linda'nın onu ortalıkta dolaşırken görmüş olup olmadığını merak ediyordum. Tabii ki, Linda durum için anlayışlı bir şekilde özür diledi ve bu benim işime yaramadı, fakat gözünü dışarıda tutacağını söyledi. Onu rahatsız ettiğim için özür dileyerek yanıt olarak yenilmiş bir ifade takındım.
Her nasılsa tam olarak umduğum gibi gitti - Linda beni biraz kahve ile ısınmam için içeri davet etti. Teklifini kabul etmeden önce tereddüt edermiş gibi yaptım, ardından içeriye yavaşça girip ve bu kadar yardımcı olduğu için ona sarılmak istedim. İşte Linda Watson, kanepede yanında 19 yaşında bir kızla böyle tanıştı. Kim bilir bu sadece hoş bir jest miydi yoksa Cumartesi günlerini yeni tanıştığı bir çocukla konuşmaktan daha iyi bir planı yok muydu? (Kim onu öldürmekle ilgilenirdi ki?)
Linda çok geçmeden adımın Maria olduğunu (aslında değil) ve yakındaki topluluk kolejine gittiğimi (aslında gitmiyorum) öğrendi. Bana çok fazla soru soracağı için biraz gergindim çünkü çok fazla cevabım yoktu. Sohbeti ona doğru yönlendirmeyi başardım ve konuşmaktan oldukça mutluydu. Ne yaptığını sordum ve bana zaten bildiğim muhasebe firmasında çalıştığını, dış müşterilerle iletişim kurduğunu ve kayıt tuttuğunu söyledi. Ona büyümek konusunda oldukça gergin olduğumu söyledim. Bana üniversiteden zevk almamı ve bir çok arkadaş edinmemi söyledi çünkü çalışmaya başlayınca daha az fırsat oluyormuş.
Evli olup olmadığını sorduğumda güldü. Elbette evli olmadığını biliyordum ama aşk hayatı hakkında daha çok şey duymak istiyordum. Şu anda bir erkek arkadaşı olmadığını söyledi (Sanırım en azından erkek arkadaşları oldu, ama kim bilir ne zaman önce). Ona çocukları sorduğumda, daha iyi bir iş bulana kadar onları istemediğini söyledi. Bunun da ötesinde, ailesinde çocuklarına vermekten korktuğu artrit ve depresyon gibi bazı genetik hastalıkların olduğunu söyledi.
Bunu söylemesi komik çünkü banyosunu kullanmak istediğimde lavabonun üzerinde bir tüp reçeteli ilaç fark ettim. Daha sonra baktığım ve aslında bunların bir antidepresan olduğunu keşfettim. İlaçlar, duloksetin olarak etiketlenmişti. Belki onu öldürerek ona bir iyilik yapmış olacağımı düşündüm, ama çabucak, bunu ortaya attığım için korkunç bir insan olduğuma karar verdim.
Ziyaretin geri kalanı oldukça sıkıcıydı. Sonunda ayrılmak için bir bahane bulmadan önce yemek ve diğer bazı sıradan şeyler hakkında konuştuk. Bir pencerenin kilidini açma şansım olmadı ya da bunun gibi bir şey, ama artık onun dairesinden gizlice girme ihtiyacı hissetmedim.
Yurduma dönerken Linda Watson'ı en iyi nasıl öldürmek istediğimi düşünmeye başlamıştım bile.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
