Böylece, Nocton Edgar, Valrose ile yaklaşık aynı yaştaki Sheryl Bornaine'i hipnotize etti ve sonuçta kız alay etmeye çalıştığı çocuğa âşık oldu.
Nocton, Bornaine ile birkaç gün geçirdi. Ama sonuçta hiç mutlu değildi.
Kendisini pişmanlık duymasına neden olan bir oyuncak bebeğe bakıyormuş gibi hissetti.
'Şu an ne yapıyorum?'
Sheryl Bornaine'i geri gönderdi ve göle baktı.
Başlangıçta anlamı olmayan bir yerdi ama Roa Valrose orayı terk ettiğinden beri Nocton kendini defalarca göle bakarken buldu.
O kadar yalnız hissetti ki kafası daha da karıştı.
Suyun akışını izlerken, birdenbire yumuşak mor bir ışık görmüş gibi hissetti ve elini uzattı.
Ama elinin kavrayışında sudan çıkan hiçbir şey yoktu.
Nocton Edgar arkasını döndü, duygularına kaşlarını çattı. Tekrar dudaklarını ısırdı ve düşünmeden göle atladı.
Sadece süvarilerin sesi çıkınca ayakkabılarını çıkarmadığını fark etti, ama bu yine de iyi bir şeydi.
Hiç düzgün yüzememişti ama zor da değildi.
Su tuhaftı. Gözleri düzgün açılmadı ve kulakları su tarafından yendi.
Pek hoş değildi ama aklına bir şey geldi.
Valrose da o sırada aynı şeyleri yaşadı.
Mana'sını aktive eder etmez duyuları çok daha netti, ama suyun dışında bir fark vardı.
Suda dolaşırken, Nocton aniden durdu.
Göl çok büyük ve çok derin değildi. Ama bir su havuzundan daha büyük, küçük bir boyuttu. Deniz olmadığı için su oldukça yavaş akıyor, bu yüzden hala orada kalıyordu.
Garip bir şekilde, gözlerine bir kol düğmesi takıldı.
Yerde yatan nilüfer moru bir kol düğmesi.
Karanlık, yalnız, terk edilmiş kol düğmesi ona benziyordu.
Komik.
Onu dışarı atan oydu ve şimdi kendine acıyordu.
Diğerlerinden daha iyi fiziksel yeteneklere sahip olduğu için su altında kalamadı ve nefesi kesilmeye başladı.
Nocton bir an tereddüt etti ama kısa süre sonra uzanıp düğmeyi tuttu.
"Bunu neden aldın?"
Sudan çıktı ve kendi kendine güldü, ama yine de kol düğmesindeki suyu dikkatlice silip daha önce aldığı kutuya koydu.
Ona bir daha asla yaklaşamayacağını düşündüğü için o zaman daha anlamlı görünüyordu.
Birkaç gün sonra bir partide Roa Valrose ile karşılaştı.
Ondan sonraki gün, Roa Valrose Dük'ü tekrar ziyaret etti.
"Umh ... Merhaba, Nocton."
Belki hipnoz henüz gitmemiştir, eğer değilse….
Ancak oldukça tuhaftı.
O olaydan sonra bile, Valrose yine de geri geldi ve Valrose'u uzaklaştırma girişimi başarısız olmasına rağmen kızmamıştı.
Valrose zorlukla bulduğu eski kitabını göle atmasına rağmen, pek umursamadı.
Sadece bir kitaptan çok Valrose'un boğulması konusunda endişeliydi.
Ve Valrose suya battığını gördükten sonra güldüğünde, ağzı sıkılmış olmasına rağmen kızgın değildi ve Valrose ile olan her şeye dahil olduğunun farkında değildi.
Sanki kendisi hipnoz altındaymış gibi garip hislerle doluydu.
✴️✴️✴️
Nocton'un Sheryl Bornaine hakkında olumlu bir görüşü olmadığı ortaya çıktı.
O resmi gülüşü bir şey sanmam salaklıktı.
Ama bu olay bizi daha dürüst yaptı.
Daha yakın arkadaşlar olduğumuza inandım. Nocton ona bir amaç için yaklaştığımı bilip de bilmediğini bilmesem de, öyle düşündüm.
Ama Nocton'a karşı hislerim hiç bu kadar sorunsuz ilerlememişti, bu sert çocukla tekrar tanıştım.
Talihsiz süreç de aynı zamanda yönlendirildi.
Nocton'un kendi yaptığım çayı içmek istediğini söylediği bir gün vardı ve gülümsemesinden büyülenmiştim, sonra da buna razı olduğumu söyledim.
Nocton beni yaklaşık bir ay boyunca çay töreniyle meşgul etti.
Birkaç ölüm kalım sıkıntısından sonra mükemmel bir çay yapmayı başardım.
“Çok yetenekli oldun.”
"Doğru!"
"Çayın tadı çok lezzetli olacak, ama Valrose, sakıncası yoksa ... Sanırım bu güzel çayın tadını çıkarmaya değecek kadar değerli değilim."
Gülümseyerek böyle bir şey söyledi.
"Onu hizmetçime vermek istiyorum."
Bana hep keyifsiz gibi baktı ve birkaç kez reddetti.
En sonunda aceleyle çayı içti ve dilini tıklattı.
Karakterinde bir kusuru olmasına rağmen bana yüreğinde bir arkadaş gibi davrandığı düşüncesiyle kalbim sevinçle doluydu.
Belki de çok önemli değildi, ama duygusal olarak ... büyük bir çatlak vardı.
Çünkü kol düğmesi olayından sonra, onunla gerçekten yakınlaştığımız yanılsaması paramparça oldu.
O zamandan beri, Nocton'ı hiçbir zaman tam olarak sevemedim.
Karşılıksız nezaketten kimse mutlu olmazdı.
Belki de bilinçaltım ilişkimizin ne olacağını anladı ve ondan uzaklaşmaya hazırlandı.
✴️✴️✴️
Nocton Edgar'ın yeteneği genç yaşta olağanüstüydü, ancak büyüdükçe daha da incelikli bir hale geldi.
Ondan büyük iki ağabeyi vardı ama kardeşler arasındaki uçurum her geçen gün genişledi.
Konumuyla dalga geçen, halef olduğu için ona gülenler bile söylediklerine veya yaptıklarına karşı ihtiyatlıydı ve konumu daha da güçlendi.
Aceleci miydi yoksa biraz büyüdüğünde daha az mı suçlu hissediyordu?
Nocton’un düşüşünü herkesten daha fazla ümit eden annesi Patricia Edgar, kendi yetkinliklerini kullanmaya başladı.
Aniden telaşlı bir at, arabayı devirdi veya pencerenin yanında dururken biri devrilerek sırtını itti.
Fildişi düştü ve yurt dışından getirilen vahşi hayvanlar kafeslerinden serbest bırakıldı.
Başkalarının düşmanlığını hissedebilmesine ve fiziksel yeteneğinin olağanüstü olmasına rağmen sihrinin olmadığı zor bir zamandı.
Kara büyüye karşı giderek daha duyarlı hale geldiği sırada, Roa Valrose her zamanki gibi konağı ziyaret etti.
Küçük bir kediye benzeyen yüzü görünce rahatladı.
Annesinin saldırısı, bir misafir geldiğinde itibarını zedelemekten kaçındığı için tamamen ortadan kalkıyordu.
Nasıl öldürülürse öldürülsün, Nocton’un ölümü en azından bir kaza süsüyle olmalıydı.
Nocton'daki gerilimin azaldığını bilse de bilmese de Valrose çalışma odasına girdi ve her zamanki gibi konuşmaya başladı.
“Bu yüzden Terrops için bir çay yapmam gerekti ve o bundan hoşlanmadı. Nedenini bilmiyorum ama 12 yaşındaki birinin yaptığı çaya kaşlarını çattı. Alroy kör olmalı. Bir yetişkin olduğumda…. "
Roa Valrose ona, kız kardeşinin müstakbel nişanlısı için hayatında ilk kez nasıl çay yaptığını anlatıyordu. (ablasının nişanlısı) Hediye olarak güzel bir çay yaprağı getirmişti ama kız kardeşinin eli yaralandı ve o yüzden çayı o yapmak zorunda kaldı.
Hikâyeyi dinlerken sessizce kitabını kapattı.
“Ben de çayınızı denemek isterim.”
Gülümsemesiyle bu istekten hoşlandığını belli ederken, dudağını ısıran kız bir an duraksadı ve sonra başını salladı.
O gün Roa Valrose çay yapraklarını getirdi. Duke Edgar'a ait olan çaydanlık ve çay bardağını kullandılar.
Fakat….
Nocton neredeyse renksiz olan çaya baktı.
“… .Çay yapraklarını nasıl böyle içebiliriz?”
"Ne— Sıcaklık konusunda bu kadar seçici olmayın! Bu, insanların çaylarını tattıkları doğru sıcaklıktır. Yoksa bir kedi diliniz mi var? "
"Bu insan dili. Bu sıcaklık konusu bile değil. Sen ne yapıyorsun…. "
Hayır, bu onun hatasıydı. Ona çayı getirmesini istedi.
Geçen gün çay içmesi iyi oldu. Nocton iç geçirdi ve iyi olduğunu söylemeye çalıştı.
Ama vahşi iç çekişi yanlış anlaşılmaya yol açtı, Valrose getirdiği çay yapraklarını aldı ve sıçradı.
“Pekâlâ, tekrar deneyeceğim! Tekrar deneyebiliriz! Çok fazla isteğin vardı ve bunu yapmamı benden isteyen sendin. "
Reddederse, şikayet ederdi. Nocton isteksizce başını salladı ve birkaç gün sonra Valrose çay yapraklarıyla geri döndü.
Nocton önündeki kırmızı çaya baktı.
“Çay yaprakları… Sanırım çürümüşler.”
"Ne? Saçmalama! "
“Ama tuhaf kokuyor. Kokuyu almıyor musun? "
"Burnun çürük değil mi? Onu alacağım. Onu bana ver… peki, umh… o kadar da güzel kokmuyor! Çayın kokusu böyle! "
“Bu harika, Valrose. Çay kültürüne mükemmel bir hakaretti. Marquis Valrose'un çay içmekten hoşlandığını biliyorum, ama mecbur kalırsam fikrini ona ileteceğim. "
“Babam sorun değil. Annem olmadığı sürece- hayır, ama bu gerçekten acımasızca! Ben böyle yapamaz mıydım? Tamam, tekrar yapacağım! Tekrar!"
"Şimdi değil-"
Çayı almana gerek yok.
Uyarıcı olsun ya da olmasın, Nocton bunu söylemek istedi ama Valrose çoktan çalışma odasından ayrılmıştı.
Bu arada çay yaprakları da alınmıştı.
Sadece kendim mi çürüyorum?
Burnunun ucunda kalan koku hoş olmasa da komik görünüm Nocton'un birkaç kez gülümsemesine neden oldu.
O zamandan beri pek çok kez bu oldu.
Valrose ilk başta her türlü tuhaf şeyi yapıyordu ve daha sonra düzgün bir çay yapmayı öğrendi. Ama o noktada, Nocton bunu reddetmeye karar verdi.
Kızgın yüzüne bakmak biraz eğlenceliydi ve çayı artık o kadar tehlikeli değilmiş gibi görünüyordu.
Ve sonunda.
"Bugün her şey mükemmel."
Nasıl hata bulursa bulsun üstesinden gelebilecek kararlı bir yüzle Valrose, Nocton'un yanına geldi.
O kadar gergindi ki doğru içecekleri getirmiş olmasına rağmen, onları ararken bardakları kırdı. (bunları yapan nocton)
Neyse ki çaydanlık güvendeydi ve Valrose çay içebilmek için yeni bir bardak getirmişti.
Yaprakları içine koydu, kaynar suyu biraz soğutup yapraklara döktü.
Birkaç dakika ve birkaç saniye sonra Valrose çaydanlığı yana yatırdı.
“Şaşırtıcı, Romeran Dağı'nın bulunan en güzel yaprağı. Az önce gördüğün gibi, tam olarak 85 derece su ve belirlenenden biraz daha az çay yaprağı, istediğiniz gibi. "
Kupanın rengi bile parlak görünüyordu.
Temiz, kırmızımsı siyah çay her zaman içenlerinki kadar iyi olmayabilirdi ama Nocton atmosferden biraz etkilenmişti.
Kupasını yüksek bir zafer havasıyla kaldıran Valrose'a baktığında bilinçsizce gülümsedi.
Nocton’ın eli çay fincanına yöneldi.
Ancak bardağın sapını çekemeden hemen önce yoğun bir gerilim hissetti.
Bu gerilim Valrose'dan gelmiyordu
Ağzındaki gülümseme söndü ve nilüfer mavisi gözler yavaşça hizmetçiye doğru yuvarlandı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
