8.bölüm

 
Alice’in gözlerinin titrediğini gördüğümde kelimeler boğazıma takıldı.
 
En iyi arkadaşım olduğunu söylemesi ve bana nişanından bahsetmemiş olması utanç vericiydi.
 
Üstelik onu iyi tanıyordum. Şok edici haberlerin beni şaşırtıp şaşırmayacağını hep merak etmişimdir.
 
Gizlemesinin nedeni tahmin edilebilirdi.
 
Alice de ben ve Nocton arasında bir şeyler olduğuna inanıyordu.
 
Dahası, ilgili taraflardan duymak istedim.
 
Nocton'u sevmek gibi bir hata yapsaydım, Alice ile olan ilişkisinin bana zarar vereceğini düşünürdüm.
 
Beni yaralamaktan korkmak yerine, duyguları aşka dönüşmeden önce bana söyleyeceklerini umuyordum.
 
Nocton olmasa bile Alice'in bana doğrudan söylemesini istedim.
 
Nişanımı Nocton yerine ilk Alice söylemem gibi.
 
Aklım fazlasıyla dağılmıştı ve burada daha fazlasını söylersem duygusallaşacağımı hissettim.
 
Bu haldeyken konuşursam birini incitebilirdim.
 
“Her neyse, Alice, şimdi yalnız kalmak istiyorum. Sadece insanların gözlerinden kaçmayı başardım ama seni gördüğümde kalbim kırılıyor. "
 
"….Üzgünüm. Çok aceleciydim. "
 
“Bir dahaki sefere bunun hakkında konuşabilir miyiz? Limorand'a bir mektup göndereceğim. Biraz sessizlik istiyorum."
 
Alice kalın dudaklarına güç verip ilkinden daha kısık sesle cevapladı.
 
"Bekleyeceğim."
 
Gideceğini düşündüm ama perdenin önünde durup bana tekrar baktı.
 
Küçük ağız, kararlı bir yüzle açıldı.
 
“Biliyorsun, Roa. Nişanımı gizlemek istemedim. İlk başta-"
 
Terastaki perdeler gürledi.
 
Ani olay beni şaşırttı ve başım hızla döndü.
 
Gözlerim benden daha yüksek birine ait olan açık mor gözlerle temas etti.
 
“Gizli toplantınızı mı böldüm?”
 
Nocton Edgar.
 
Genç adamın ağzı kıvrıldı.
 
Keyifli görünmeyen bir gülümseme.
 
Bu sırada, Nocton gerçekten terasa girdi.
 
Perdeyi hemen çekmek yerine başını eğip yüzü yorgun Alice'e baktı.
 
“Dük Limorand’ın kızı, bize bir dakika izin verir misin? Valrose ile konuşacak çok şeyim var. "
 
Korkmuş bir nişanlıyla konuşmanın yolu bu değildi.
 
Asi tavrı beni şaşırttı ve Alice'in durumuna baktım.
 
Ama Alice, üçüncü bir şahıs olarak benim kadar şaşırmış görünmüyordu.
 
Alt dudağını ısırarak gözüyle Nocton ile yüzleşmek için mücadele etti ve kısa süre sonra terastan cevap vermeden çıktı.
 
Hoş bir atmosfer değildi.
 
İkisinin de benimle uzun bir bağları vardı ama onları hiç birlikte görmedim.
 
Ancak romanın ilişkisi ve nişanın eşiğinde olan durum göz önüne alındığında, birbirlerine aşık olacaklarını düşündüm.
 
Ama sevgiden çok….
 
“Bu harika, Valrose. Önümde başka düşüncelerde kayboldun."
 
"Nocton!"
 
Burnumun önündeki yüz beni şaşırttı. Geriye doğru yürürken eteğimin üzerine takıldım ve neredeyse düşüyordum.
 
Nocton’un sıkı kolları sırtımı tuttu, bu yüzden düşmekten kurtuldum.
 
Bu bir aşk meselesi değildi.
 
Gözleri sanki nefesiyle bana gülüyormuş gibi bükülmüştü.
 
"Dikkatli olmalısın."
 
"….beni korkuttun. Pekala, bırak beni."
 
“Dert değil.”
 
Genç adam kenara çekildi ve omzunun üzerinden eğildi.
 
Bu kadar yakın olmak göz seviyemizdeki farkı daha da belirgin hale getirdi.
 
İlk tanıştığımızda, kesinlikle ondan uzaklaştım.
 
Ne ara bu kadar değişti?
 
Fiziği benzerdi. Spor yapmaktan pek hoşlanmasa da iki Alice'i tutacak kadar geniş kollarının olması tuhaftı.
 
“Limorand ile ne hakkında konuştunuz?”
 
"Arkadaşlar arasındaki eski konular. Senin hakkında dedikodu yaparım diye mi endişelendin?"
 
“Sen her zaman dedikodu yaparsın.”
 
“İnkâr edemem ama Alice'e yapmam. O senin nişanlın. Hayatımızın geri kalanında birlikte olacağız, bu yüzden kötü konuşmanın iyi bir yanı yok. "
 
Alice benim için de çok değerli bir arkadaş.
 
Bir bahane için çok uzun süre konuştum bu yüzden söylemek üzere olduğum son sözü yuttum.
 
Yine de Nocton’ın gözlerinde berbat görünebileceğimi düşündüm.
 
Ona ondan hoşlandığımı asla söylemedim, ama ondan hoşlanmadığımı da asla söylemedim.
 
Onu sevdiğime inanıyor gibi görünüyordu, bu yüzden ne söylersem söyleyeyim, kulağa bir bahane gibi geliyordur.
 
Sanırım Nocton bana gülüyor.
 
Böyle bir yüz görmek istemiyordum, ama bundan kaçınamadım, bu yüzden yukarı baktım ve gözlerim onunla buluştu.
 
Beklenmedik bir şekilde yüzünde bir gülümseme bile yoktu.
 
Birlikte geçirdiğimiz uzun zamana rağmen, yarı açık bir gözle soğuk bakışlar atıyordu.
 
Davranışları nerdeyse aynıydı ama atmosfer tuhaftı.
 
"Önümüzdeki ay nişanlanıyorum. Gelecek misin?"
 
“…. Sana hediye göndereceğim. Katılmamın imkânsız olduğunu biliyorsun. Nişanınıza katılırsam, insanlar saçma sapan konuşacak."
 
"Bu üzücü, Valrose. En değerli arkadaşım nişan partime gelmeyecek. İnsanların sözlerinin bir anlamı olmadığını bilmiyor musun?”
 
Değerli bir arkadaş mı? Neredeyse yüksek sesle gülüyordum.
 
“Sarhoş musun yoksa deli misin?”
 
"Bunu duymak güzel."
 
"Sadece bunun doğruluğunu bilenler için güzel. Her neyse, oraya gitmiyorum çünkü sadece sen değil, Aaron da bundan etkilecek. "
 
“Benimle dostça konuş, seninle tanışalı uzun zaman oldu.”
 
Terastan çıkma konusunda fikrimi değiştirdim. Korkarım bir yerlerde olanlardan dolayı üzgündü ve yapılacak daha iyi bir şey yok gibiydi.
 
Nocton'un yanından geçer geçmez vücudum geri çekildi.
 
Tüm vücudumu saran sıcaklık beni sertleştirdi.
 
Bunun gibi pek çok şey yaşamıştık ama ona ilk sarılışımdı.
 
Hayır, bu ilk değildi, ikincisi de değildi.
 
Kalbim utançtan çarptı.
 
Neler olduğunu anlayamıyordum ve aklım karardı.
 
Sonra alçak bir kahkaha sesi geldi.
 
Utancımla dalga geçmenin çatırtıları.
 
Soğuk enerji sırtımdan akıyordu ve sonra duygularım yatıştı.
 
“Aaron Claymore senin için önemli mi?”
 
Evet, Nocton aslında bu tür bir adamdı.
 
Uzun bir aradan sonra fısıldayan ses beni yine test ediyordu.
 
Ona biraz daha yaklaştığımdan beri yapılan sade bir test.
 
"On yıldır seninle olan benden daha mı değerli?"
 
Yine de bana ilk kez bir şeyi bu kadar doğrudan soruyordu.
 
Nocton'un yöntemi daha dolaylıydı. Ayrıca sözle değil eylem yoluyla cevap vermekten başka seçeneğim olmayan durumlar yaratırdı.
 
Uzun parmaklar başımın ucunu gıdıkladı. Başın ucunda başlayan gıdıklama dokunuşu boynumun arkasına yayıldı.
 
Bende böyle düşünmüştüm.
 
Nocton'ı gerçekten sevseydim, çok daha zor olurdu.
 
“Aaron bana Roa diyor.”
 
Saçıma dokunan parmak uçları durdu.
 
Kollarını ittim ve Nocton’un kollarından çıktım.
 
“Bu, bir arkadaşla nişanlı arasındaki farktır. Sen sakinleşince konuşuruz."
 
Nocton’ın yüzünü görmek istemediğimden perdeleri açıp terastan çıktım.
 
Artık onunla takılmaktan midem bulandı, bu yüzden insanlar tarafından ısırılmayı tercih ederdim.
 
✴️✴️✴️
 
Kollarını fırlatan Valrose, terastan çıktı.
 
Nocton refleks olarak uzandı, ama geç kaldığından bırakın kolunu bir tutam saç bile tutamadı.
 
Elleri havada bomboş indi.
 
Bir an kollarında tuttuğu sıcaklık gitmişti.
 
Nocton terasın perdesine çökük bir yüzle baktı.
 
Bunu söylemek istememişti.
 
Hayır, hiçbir şeyi söylemek istememişti.
 
Alice Limorand ve Roa Valrose'un birlikte görülmesi uğursuz bir duygu uyandırdı.
 
Bu arada, Valrose'un yalnızca bildiği hikâyeyi anlatmaya çalıştığını biliyordu.
 
Eski alışkanlığını bir kez daha yinelemek zorunda kaldı.
 
Ama bu sefer istediği yanıtı alamadı.
 
"Valrose."
 
Ağzından küçük bir ses çıktıktan sonra, Nocton gergin bir şekilde saçlarını süpürdü.
 
İçten içe kaynayan duyguyu yatıştırmak için terasın korkuluğunu tuttu ama korkuluk kırıldı ve yere çöktü.
 
Ürperdi, elleriyle yüzünü kapattı.
 
Bir süre kuru bir iç çekti, sonra Nocton Edgar'ın ifadesi orijinal haline döndü.
 
Ancak gözleri her zamankinden daha soğuk görünüyordu ve sanki bir şeyler yapacakmış gibi hissetti.
 
Genç adam hiç heyecanlı olmayan büyük bir adımla terastan çıktı.
 
✴️✴️✴️
 
Karanlık terastan çıkar çıkmaz ışık huzmesi gözlerimi deldi.
 
Kaşlarımın çatılmasına engel olamadım.
 
Peri masalı gibi parlak bir şekilde dekore edilmiş, her yerde yanan sihirli ışıklar, modaya uygun şık elbiseler ve cüppelerle parlak bir şekilde aydınlatılmış balo salonu.
 
Hizmetçinin tepsisine yaklaştım ve bir bardak şampanya aldım, sonra köpüren sarı sıvıyı ağzıma döktüm.
 
Stres yüzünden hiçbir şey yemedim ve şampanyanın boş midemde aktığını hissettim.
 
Böyle sıkışmış ve bu kadar boş olmak çok ironik bir şeydi.
 
Boş bardağı tepsiye koyduğumdan bu yana bir dakika geçti.
 
Kalabalıktaki sırtlanlar gözlerini parlatmaya başladı.
 
Roa Valrose'un Nocton Edgar'ı hararetle sevdiği yalan söylentilerinin ortasında, Nocton'un başka biriyle nişanlandığını duyduklarında ilk önce yüzümü düşünmüş olmalılar.
 
Toplum dedikoduyu her zaman sevmiştir ve dedikodunun nesnesi ne kadar yüksekse, dedikoducu o kadar mutlu olmuştur.
 
Evet, sizi özlemiş olmalıyım. Bakalım ne kadara mal olacak.
 
İçimde homurdanırken gözlerimi sıktım.
 
Sonunda birkaçı yanıma geldi.
 
“Ah, Leydi Roa Valrose, neden hala ayaktasınız? Görünüşe göre balodan hoşlanmıyorsun. "
 
“Neden yalnızsınız? Partneriniz, Dük… bugün partneriz değil. "
 
Marki Bornaine’nin kızıyla başlayarak dört erkek ve kadın etrafımı sardı.
 
İstemeyerek aşina olduğum bir gruptu.
 
Sadece Sheryl Bornaine ve Roziks Elford'u iyi tanıyordum.
 
“Onun nişanlanmak üzere olduğunu unutmuşum. Kaba olduysa özür dilerim. "
 
“Ama o değilse, partneriniz kim, Leydi Roa?”
 
Cevap vermesem bile, bu alaycılığın sonu yoktu.
 
Ne söylememi istedikleri belliydi.
 
‘Bugün buraya yalnız geldim çünkü partnerim yok.’
 
Aynı türden acıklı bir cevabı bekliyor olacaklar.
 
Ancak bunun gerçekleşmeyecek bir beklenti olduğunu duyduğuma üzüldüm.
 
Onlarla elimden geldiğince konuşmak istedim, ama şu anda biraz kaba cevap vermeye ihtiyacım vardı.
 
Elimden geldiğince şanssızlıkmış gibi görünen bir sırıtış verdim.
 
“Bugün ortağım nişanlım.”