"Kraliyet sarayı…..?"

 Eskiden saray için çalışan biri böyle bir yere nasıl gelirdi… ..

 "Birkaç güçlü insanla aynı fikirde değildim ve itirazlarımı dile getirdiğimde tek yaptığım öfke kazanmaktı. Beni kör ettiler ve sonra buraya attılar. "

 "Ne tür…. itirazlarınız var mı? " Diye sordum, konuşurken sesimin biraz titrediğini fark ettim.

 "Adınız ne?"

 "Alicia."

 "Anlıyorum. Alicia… .. Ne güzel bir isim. Ben Will… Sadece Will, ”dedi saçlarını hafifçe karıştırarak.

 Şu anda ne tür bir yüz yaptığımı söyleyebilir mi merak ediyorum; çok derli toplu, ciddi bir ifade.

 "Alicia, bunu henüz anlamamış olabilirsin, ama sırf bir şeyi her zaman belirli bir şekilde yapmış olmamız ve şimdiye kadar işe yaramış olması, kendimizi sadece bu yöntemle sınırlamamız gerektiği anlamına gelmez. Geçmişi düşünmenin ne demek olduğunu biliyor musun? "

 Cevabımı beklediğini söyleyebilsem bile, kelimeler boğazıma takıldı.

"Geçmiş üzerine düşünmek, atalarımızın yaptığı iyi şeyleri doğrulamak ve onları kullanmaya devam etmek anlamına gelmez. Uzun zaman önce işe yarayan eski stratejileri benimsemek yerine, onlardan öğrenmeli ve geliştirmeliyiz. Tarih boyunca yapılan hatalardan ders çıkardıktan sonra insan ve ülke olarak gelişmek ve büyümek demektir. "

 Farkında olmadan açıklamasını dinlerken gözlerimden yaşlar dökülmeye başlamıştı.

 Büyükbaba Will onları benim için yanaklarımdan nazikçe siliyor.

 Sen zeki bir çocuksun. Akıllıca seçimler yapmak için, çok çeşitli konularda bilgi toplamak gerçekten çok önemlidir, ancak bilgelik olmadan bilginin hiçbir anlamı olmadığını asla unutmayın. "

 "Büyükbaba Will, saray yüzünden ... Şimdi soylulardan nefret mi ediyorsun?"

 Sorum üzerine yüzü sertleşiyor.

Ben söylemediğimi söylersem yalan söylemiş olurum. Şimdi bile, eski benliğimin izlerinin rüyalarımda beni çağırdığını, hatıralarımdaki renkli dünyayla beni kışkırtan hissettiğimi hissediyorum. Ama nihayet o dünyayı kavradığım an, karanlık tekrar içeri girdi ve bir kez daha tamamen karanlıkta kaldım. O anlar hala zaman zaman bana eziyet ediyor. Ama pişman değilim ve bu duyguların arkasına bakabilirim. Hâlâ yaptığım şeyin yanlış olduğunu düşünmüyorum. Ve inanıyorum ki, başkalarının da bunu anlayacağı bir zaman gelecek. Bu sayede gururla yaşamaya devam edebiliyorum. "

 Kendimden utanmaya başladım. Çünkü 8 yıllık hayatımda ilk defa ne kadar kutsanmış olduğumu sonunda anladım.

 Gözyaşlarım daha hızlı düşmeye başlıyor. Şimdi tam güçle ağlıyorum, hıçkırarak. Böyle ağlamanın utanç verici olduğunu biliyorum ama duramıyor gibiyim.

 Bu adam, benimkine benzer asil statüsüne sahip birini kızdırdığı için gözleri mahvoldu ve tam tersine, hayatımı bihaber yaşıyorum ve ne için? Kötü biri olmaya mı çalışıyorsun? Hikayesini dinledikten sonra, kendimi küçük ve cahil hissetmeden edemedim. İçimde çaresizce dönen o kadar çok duygu var ki onları zapt edemiyorum ve bu yüzden gözyaşları dökülmeye devam ediyor.

 Büyükbaba Will hiçbir şey söylemeden kollarını etrafıma dolayıp rahatça sırtımı okşadı. Yemin ederim, hayatımın geri kalanında bana gösterdiği bu sıcaklığı asla unutmayacağım.

Kötü adam olma özlemlerimi gizlemek istemediğim için ona her şeyi anlattım.

 Bu süreçte, bugün buraya gelmemin nedenini de açıklıyorum… ..

 Büyükbaba Will, ben konuşurken sessizce beni dinliyor.

 Ve sonunda her şeyi açıklamayı bitirdiğimde, bana nazikçe gülümsedi ve başımı okşadı.

 "Ne kadar zeki bir çocuksun," dedi bana, birkaç gözyaşı tekrar yanaklarımdan aşağı inmeye başlarken.

 Şu anda tam bir karmaşa gibi göründüğüme eminim. Yaptığım tüm bu ağlamalardan sonra yarın sabah gözlerimi açabilecek miyim merak ediyorum.

 "Demek bir kötü adam olmak için kılıç kullanmayı öğreniyor ve her gün sayısız kitap okuyorsunuz… .."

 Ona kocaman bir baş salladım.

 Büyükbaba Will buna genişçe gülümsüyor, gözlerinin etrafındaki çizgiler kırışıyor.

 "Hırsını asla kaybetme."

 Şaşırtıcı bir şekilde, aslında kötü biri olmak istememde sorun yok…. onaylama noktasına mı? Nedenini merak ediyorum…..

 Kötülük kötü bir insandır, bilirsiniz. Kendisi iyi olduğu sürece başkalarına ne olacağını umursamayacak biri… ..

 Şimdi eve gitmelisin.

 Tekrar geleceğim.

 Hızlı cevabım üzerine, Büyükbaba Will’in ifadesi tedirgin oldu.

 Geri dönmesen daha iyi olur.

 "Hayır. Hala seninle daha çok konuşmak istiyorum, Büyükbaba Will. "

 Hala biraz endişeli görünmesine rağmen, yardım edemedi ama sözlerime biraz gülümsedi. Bu yüzden bana bir daha gelmememi söylemek yerine tek söylediği, "Teşekkür ederim" oldu.

 Ne kadar inatçı olduğumu fark edip etmediğini merak ediyorum ve bir şeyi yapmaya karar verdikten sonra kesinlikle sonuna kadar bakacağımdan emin olacağım.

Bu not üzerine, Büyükbaba Will'in evinden ayrılıp sislere doğru geri döndüm.

 Dışarı çıkar çıkmaz, bir kez daha berbat kokuyla karşılandım. Yürürken olabildiğince kötü kokudan kaçınmak için burnumu elimle kapatıyorum.

 Birkaç dakika sonra siste yürüdüm ve ormana geri döndüm. Sönmüş fenerimi taşıyorum ve eve doğru koşmaya başlıyorum.

 Bu noktada gözlerim karanlığa çoktan alışmıştı ve geri dönerken buraya gelirken hissettiğim dehşetin artık tamamen gittiğini fark ettim. Ve eve koşarken, az önce gördüklerimi daha çok düşünüyorum.

 Birkaç kelimeyle, bu yoksul köy sadece bir çürüme ve çaresizlik yeridir.

 Gelecekte oraya tekrar gitmemeyi tercih ederim, ama Büyükbaba Will ile daha fazla konuşmak istiyorum. Tüm tanıdıklarım arasında kesinlikle onun şimdiye kadar tanıştığım en bilge kişi olduğunu düşünüyorum.