Yokohama o gün yok edildi.

İdari bölgenin mavi binaları, alevler altında eriyen şeker gibi çözüldü.

Bir göz açıp kapayıncaya kadar, kimyasal endüstri kompleksi güneşin kavurucu sıcaklığında buharlaştı.

Sanki kaprisli bir tanrı aniden var olma haklarını iptal etmiş gibi, kaldırım boyunca kibarca dizilmiş bir sürü araba, içerideki insanlarla birlikte gözden kaybolan külden bir ısıya dönüştü.

Penceresinden mavi gökyüzüne bakan çocuk da öyle.

Aynı şekilde, el ele tutuşan ve sahil boyunca parkta gezintiye çıkan sevgili çifti de.

Bodrumda suçlarını planlayan suçlular da öyle.

Hey şey ve her şey, aniden, herhangi bir ön ihbar ya da uyarı olmaksızın, yaklaşan yok oluşlarının dehşetiyle vurulma şansı olmadan 
- o anda, hepsi anında yok oldu. 

Sihir numarası yapan bir sihirbaz gibi.

Bir sihirbazlık numarasının aksine, o karadaki yaklaşık dört milyon insanı içeren otuz beş kilometrelik yarıçaplı arazi, bir an sonra, sihirbaz göz kırparak sinyal verdiğine tekrar ortaya çıkmadı - aslında, bundan sonra, hiçbir şey önceki haline geri dönmeyecekti.

Yokohama'nın açıklarında bulunan patlamanın merkezi ile aşırı sıcağı şehri uzaklaştırdı ve rahatsız edici hiçbir şey bırakmadı. Uzakta, çok uzakta, asla geri dönemeyeceği bir yere, sonsuzluğa.

Sonunda, geriye sadece kaynayan, sıvılaşan kırmızı toprak, ölenlerin ruhları gibi titreyen bir ısı pusu ve uzayı delip geçiyormuş gibi berrak, yaz gökyüzünün derin maviliğinden başka bir şey kalmamıştı. 

Tuhaf bir sükunetti.

Havada sadece ıssızlık asılıydı.

Ondan sonra, sadece parlak beyaz yaz kümülüs bulutları, sönmüş megalopolis gibi herhangi bir şeye ilgisizmiş gibi kaygısız bir şekilde gökyüzünde yüzüyordu. 

- Yaz vaktiydi.

İmha olaylarının başladığı nokta sadece-

-55 dakika önceydi…