Adaya inmeden önce sürat teknesinde titiz bir kimlik kontrolü yapıldı. 

Parmak izlerini ve retina taramasını almanın yanı sıra, herkesin kişisel eşyalarının kapsamlı bir incelemesi yapıldı. Patlayıcı maddelerden başlayarak tüm kimyasalları, ardından tüm ilaçları incelemeye devam ettiler. Denetim o kadar katıydı ki, askeri bir tesise giriyormuş gibi veya öyle değilse de, sanki savaş zamanı bir havaalanına giriyormuş gibi hissettiriyordu. Kunikida'ya göre, bu feribot adaya giden tek yoldu ve sınırda yapılan sıkı kimlik kontrolü, suç ve tehlikeli faaliyetlerin adaya ulaşmasını engelliyordu.

Her halükarda, Atsushi ve diğerleri bu arka plan kontrolünü olaysız geçtiler ve adanın girişi olarak hizmet veren iskelelerde sürat teknesini indirerek yere ayak bastılar. 

Adanın manzarasını gören Atsushi şaşkınlıkla nefesini tuttu. 

Önünde uzanan tamamen farklı bir ülkeydi. 

Kaldırımlar, her biri biraz farklı şekillerde lacivert parke taşlarıyla kaplıydı. Yolun kenarlarında sıralanan binaların tamamı şarap kırmızısı tuğladan yapılmıştı. Her ev beyaza boyanmış vitrinlerle süslenmiş ve süslü bir giriş sundurması ile döşenmişti. İçeride, gerçek suyla dönen su değirmenleri bile vardı. 

Atsushi ve diğerlerinin önünden, gerçek benekli gri atların çektiği, karakteristik çıngırdayan bir araba geçti. 

Şehir manzarasının ötesinde, kireçtaşı duvarlı bir saat kulesi vardı ve dev analog saati on bir saat on iki dakika gösteriyordu. 

Kunikida etrafına bakarak, "Burası İngiltere'nin toprağı," dedi. "Bu bölge, on dokuzuncu yüzyıl Londra'sının şehir manzarasından modellenmiştir. Aynı zamanda, altyapı ve iç mekanlar en son teknoloji ile paketlenmiştir. Suyu içmekten hastalanmayacaksınız, bu yüzden endişelenmeyin. " 

"Kendimi çok karışık hissediyorum ..." diye içini çekti Atsushi. 

"Önce, bunları herkese dağıtmama izin verin." 

Kunikida uzanarak cebinden birkaç gümüş para çıkardı. 

"Bu da ne? İpuçları için mi?" 

"Sanki olurmuş da.….Bunlar müşteri tarafından bize verilen kimlik belgeleri. Herkes için bir tane var. " Kunikida, Ajans üyelerinden her birine bir bozuk para dağıtarak etrafta dolaştı. "Sıradan turistler bakır madeni paralar alırlar, ancak bu gümüşlerin yayınladığı sinyal, onları kapılara kadar tutarsanız normal müşterilere yasak olan güvenli alanlara girmenize izin verecektir." 

Atsushi paraya baktı ve elinde çevirdi. Arkasında, elinde üç çatallı bir deniz tanrısı gibi görünen birinin görüntüsü vardı ve ön yüzünde, profilinde bir ülkenin kralının bir gravürü görülüyordu. 

“Eğer güvenlik tarafından durdurulursanız ve üzerinizde o bozuk para yoksa, şüpheli bir kişi gibi muamele görürsünüz ve adadan sınır dışı edilirsiniz. Bunları hiçbir koşulda kaybetmeyin.“ Kunikida, Ajans çalışanlarının her birine baktı. "Yanlışlıkla dükkanlarda kullanmasanız iyi olur!" 

Ve daha sonra-

Kapalı bir vagon bir takırtıyla durdu.

"(phew…) Bu Silahlı Dedektiflik Ajansı mı? "

Sesi derin bir iç çekiş eşliğinde duyan Atsushi ve diğerleri arkalarını döndüler.

 Vagondan inen mavi tulumlu genç bir adamdı. Otuz yaşlarında görünüyordu. Ancak, kendi yaşındaki biri için çok yaşlı olduğuna dair şaşırtıcı bir izlenim bırakıyordu. Her nasılsa yorgun görünüyordu, diye düşündü Atsushi. 

"Ben Standart Ada'nın kaptanıyım… (hırıltı…) Adım Walston. Buraya gelmenizi ayarlamaktan zevk aldım… (phew…) Ben sizin müşterinizim. Sizinle tanıştığıma memnun oldum."

"Kaptan siz misiniz?" Kunikida öne çıktı. "Bizimle buluşmaya geldiğiniz için teşekkürler. Bu arada… oldukça yorgun görünüyorsunuz. Her şey yolunda mı?"

"Ahh… Endişenizi takdir ediyorum. Ama… ah, bu işimde her zamanki tavrım… lütfen endişelenmeyin."

"Ha ... "

Atsushi bilinçsizce benzer bir nefes verdi.

Mavi tulum, yorgun yüz. Her nasılsa Kaptan olmaktansa geminin makine dairesinde çalışan bir tamirci izlenimi veriyor, diye düşündü Atsushi. Öyle bile olsa, eğer kaptan ise, gemideki en önemli kişi o olmalıydı.

"Öyleyse Kaptan Walston, davanın ayrıntılarını hemen dinlemek istiyoruz."

Aniden donuk, elektronik bir ses duyuldu. Ramen* sokak satıcılarının çaldığı flütlerin sesi gibiydi.

*Ramen: Erişte ve sebze içeren bir Japon et veya balık çorbası

"Ahh, özür dilerim, biri beni arıyor." Kaptan göğüs cebinden bir cep telefonu çıkardı. "Merhaba?"

Atsushi yorgun yüzlü kaptana baktı. Zil sesi seçimi çok garipti. Ramen mi seviyordu?

"Evet! Bu ... Özür dilerim! Onu bulduğumuzdan emin olacağım ... Evet, kesinlikle, herhangi bir sorun olmayacağına sizi temin ederim!"

Bir süre özür diledikten sonra telefonu kapattı.

Kunikida tuhaf bir şekilde sempatik bir tonda "İkimiz de böyle endişelere yatkın bir konumdayız gibi görünüyor" dedi.

"Az önce ... stresten ülser kapmış gibi hissettim," kaptan zayıf bir sesle mırıldandı.

"Tamam öyleyse, (phew) lütfen bunun için beni affedin. Herkes için kalacak yer ayarladım. Hemen yakında… (ahhh…) yol boyunca neden size etrafı gezdirip işi anlatmıyorum…"