Ben evin önüne bile geçemeden adam ayağa fırladı.
 
"Oh merhaba! Evin sahibi siz misiniz? "
 
Adam evimi işaret etti. Ah, bunu kabul etmek istemiyorum.
 
Bir an için çatıştım ama kanlı kıyafetlere bakarken içimi çektim.
 
“Ya öyleysem?”
 
"Ah, merhaba, benim adım Noname."
 
(ted: isimsiz diyor ama isim olduğu için çevirmedim…)
 
Adam bana baktı ve başını eğdi.
 
İsimsiz.
 
Kimliğinizi açıklamak istemediğinizde arka sokakta kullanılan bir başlıktı.
 
Düpedüz sahte bir isimle ne demek istiyorsun? Evet.
 
"Ve bu, değerli bir kişinin emanet ettiği kişi."
 
Bu kulağa nasıl geliyor, ‘Bu, şuradaki masadan bir hizmet’?
 
(ted: böyle yazıyordu.)
 
Üstelik o değerli bir insan.
 
'Kim o?'
 
Tedavi ettiğim ve kurtardığım tüm insanlar değerliyken, böyle konuşursan nasıl anlarım?
 
Kafamın içinde çok fazla soru birikti.
 
Hayır! Sorulardan çok şikayetlerle doluydum.
 
Ancak, ben bir şey söyleyemeden sözde isimden kaçtı.
 
"Pekala, nazik işbirliğinizi dört gözle bekliyorum!"
 
“Huh? Hey, hey? "
 
"Hahaha! Üzgünüm!"
 
"Hey, hey, hey sen! Hey! Hey! Nereye gidiyorsun?!"
 
Bunun sayesinde yaralı olmadığını biliyordum ama...
 
"Nazik yardımınızı dört gözle bekleyeceğim!"
 
Kahretsin, burası çocuk odası değil! Bir hastayı bebek gibi atabileceğini düşünüyor musun?
 
Ama pişman olmak için çok geç.
 
“ hah, Lanet olsun. Onu bir daha görürsem o adamı öldüreceğim. "
 
İz bırakmadan ortadan kaybolduğu için oldukça yetenekli biri olmalı.
 
Bu nasıl bir insan?
 
…Bana ilişki kurmak istemediğim isimleri hatırlattı.
 
Saçımı karıştırdım
 
Yakalanacağımı bilseydim, Andrew'i tutardım.
 
Farkına varmadan kapıya çömelip iç geçirdim.
 
"Ya onu kendim kımıldatacağım ya da yardım isteyeceğim ..."
 
Geceleri hiç kimsenin olmadığı ve her yerin karanlık olduğu bir ara sokaktı.
 
Bu, bu kişiyi hareket ettirmek zorunda kalacak tek kişinin ben olduğum anlamına geliyor...
 
Ve bu adam o kadar büyüktü ki, sadece uzanarak tüm kapıları kapattı.
 
Artı…
 
“…biri mi yoksa paçavra mı?”
 
O kadar kötü yaralanmış ki beyaz gömleği yırtımış, bu yüzden derisi bile görebildim.
 
Bir fenerle adamın yüzüne baktığımda şaşkınlıkla gözlerimi kocaman açtım. Onu tanıyordum.
 
"Ah, sanırım bu adamın rengine alıştım?"
 
"…Bu nedir..."
 
Hey, sen bu kitabın kötü adamı değil misin?
 
Anladığım anda, ara sokaktan hızlı bir şekilde çıkmak ve buradan uzaklaşmak istedim, şok oldum.
 
"Ah, orijinal karakter neden böyle görünüyor?"
 
Hikayem bu dünyada böyle başladı.
 
***
 
Reenkarne olduğum kitabın oldukça özgün bir ortamı var.
 
Bu roman, birinci ve ikinci bölümlerinde farklı karakterlerin yer aldığı toplam iki bölümden oluşmakta.
 
Ve birinci bölümün kahramanı, kötü bir olaya yakalandığı için erken ölüyor!
 
"Ne tür bir ana karakterin bu kadar erken öldüğünü düşünürsünüz?"
 
Bununla birlikte, final doruk noktası ve kalp durdurucu aksiyonla doluydu.
 
Ve sonra ikinci bölüm geliyor.
 
İlk bölüm nispeten sıradan bir ters harem romanıyken.
 
Bölüm 2'de kahramanı, aynı zamanda ilk bölümün de ana karakteri olan kişinin ‘kuzen’i kız kardeşini özlüyor ve kız kardeşine aşık olan erkekleri tek tek ele geçirerek fiziksel bir ilişki kuruyor…
 
Bu 18+ roman olarak derecelendirildi.
 
"Önceki hayatımda atık ürünleri sevmenin günah olacağını düşünüyorum."
 
Romanın birinci ve ikinci bölümlerindeki tüm erkek karakterler ya kötüler ya da şiddetli hükümdarlardır.
 
"Bunun, kadın kahramanı ölüme götürmenin arka planı olduğunu söylemek güvenli."
 
Basitçe söylemek gerekirse, yazar 18+ olarak derecelendirilmiş bir sahneye sahip bir roman yazmak istiyordu, ancak aynı zamanda geniş bir dünya görüşü, hükümdarlar, kötüler ve şok edici ve sıra dışı içerikler de dahil etme niyetinde.
 
"Bu gerçekten çılgınca."
 
Erkek karakterlerin hepsi kötü ve çılgın olsalar da, bu romanda bir de son bir patron vardı.
 
Heimdal Wesperego'ydu.
 
"Benzersiz olan, ikinci bölümde ana karakterle ilişkisi olmayan tek kişi bu adam."

bölüm 3 aonu.