Bölüm 2
 
Çeviren TeddyBear
 
"Sen… çoktan uyandın."
 
Bakışları üzerimde kaldı.
 
Hiçbir şey söylemedim ama gerginlik vücudumu sarıyor gibiydi.
 
Yakında dudakları açıldı.
 
Velinimetime bir ödül vermek istiyorum.
 
(ted: Velinimet; Birine, etkisi yaşam boyu sürecek bir iyilikte bulunan kişiye denir.)
 
Aynı ürkütücü ifadeyle, seni hemen öldüreceğim’in saygılı hali...
 
Gergin olmasam da korktum.
 
Ama bunca zamandır bu anı bekliyordum!!
 
Kendinden emin dedim.
 
"Bir ödü-… ödül mü? B-bu g-... güzel! "
 
Kardeşimin intikamı için bir sorun olacak, bu yüzden olabildiğince çok yararlanmalıyım.
 
Başlangıçta, başkaları iyiliğe karşılık verse bile, onu rahatça alamamanız yine de can sıkıcıdır. Artı, Dük'ün özellikle korkutucu bir atmosferi var. Korkmuştum…!
 
 
 
 
“Öyleyse, sizin velinimetinizim. Küçük ve değerli bir ricam var. "
 
Dük başını bir sert bir açıyla eğdi.
 
"Dinleyeceğim."
 
"Sanırım uzun bir sohbet olacak. Başka bir yerde konuşabilir miyiz? Bu ev küçük ve biraz perişan... "
 
Altın Bölgesi'nin Demir-kanlı kalesi hakkında konuşmanın (yasaklı olan insanlar) yerine sahibi olan Dük ile olması daha iyidir.
 
Bunu söylemeye çalıştım.
 
Çünkü kendisinin Dük olduğunu açıklamadı.
 
Ayrıca, kalbini açması çok kolay görünmüyor?
 
Ancak, Tanrı benim tarafımda görünüyordu.
 
“Evim buraya yakın. Mümkünse oraya gidip konuşabiliriz."
 
Nedenini bilmiyorum ama işler benim için iyi gidiyordu.
 
 "O zaman, Dük’ü planlandığı gibi kurtaran bir hayırsever olarak Dük Kalesi'ne girecek miyim?"
 
Dük Kalesi'ne adım attığımda, "Lütfen tedavi merkezinin ofisinde çalışmama izin verin!" Demek daha kolay olacak.
 
 
 
 
Şekil Değiştirenler insanlardan nefret eder ve küçümser, ancak Dük'ün velinimetine vahşice davranamazlar.
 
Dük kalesindeki casusları dahili tedavi merkezinde çalışırken yakalarsam ve geçmişlerinin ayrıntılarını çalarsam görevim tamamlanmış demektir!
 
Tüm hesaplamalardan sonra kederli bir bakışla başımı salladım.
 
Bakışları benimle her buluştuğunda, nefesi tuhaftı ama önemi yoktu.
 
Şiddetle nefes aldım ve neşelenmiş gibi bağırdım.
 
"Evet! Konağa gidip konuşmak güzel. "
 
Bekle, çok çabuk olmadı mı?
 
Ama tuhaf bir şekilde...
 
"Evet."
 
Dük daha şüpheci görünüyordu… Şiddetli gözlerinde tereddüt etmeden cevap verdi.
 
Garip bir uyumsuzluk duygusuyla başımı eğdim ama aniden elimi tuttu.
 
Elimi sıkıca tuttu.
 
Ellerimizin dokunuşu ile nefes almadaki zorluğu ortadan kalktı.
 
(ted: onun yerine boğulmaya başladın falan fnjgk)
 
"Ne…?"
 
Bu ani şeyle ilgili bu durumu ayırt edemiyorum.
 
O anda boş yüzü yüzümün önüne eğildi ve burunlarımız dokunacak kadar yakındı.
 
Bunu söylemeni bekliyordum.
 
Ve bence beklediğimiz de bu.
 
Daha Fazlası.
 
"… Konuşmamı mı bekledin?"
 
İşler düşündüğümden daha kolay gitmiyor mu?
 
Bu bir tuzak kartı mı?
 
Her türlü şüpheyi aklımda topladım ve nefesimi verdim.
 
Sonra biraz sert bir sesle fısıldadı.
 
“Evet, bekledim.”
 
Daha da korkmuştum.
 
Kalede sadece on yıl önce insanları idam eden bir giyotin vardı.
 
(ted: Giyotin;  İsekailerde sürekli gördüğümüz idam mahkumlarının kafasını kesen alet.)
 
Buna kolayca başlayabilir misin?
 
Tamamen şüpheli…?
 
"Sakin ol, Astel"
 
Dük Anais tahmin ettiğimden daha tehlikeli görünse de ve bu durum sevimli bir tuzak gibi gelse bile, nedense utanç verici olmamalıydı.
 
Onunla tanışmaya hazırlanırken bir senaryo yazdım ve oyunculuk pratiği yaptım.
 
Yüz ifademi düzelttim ve güzelce gülümsedim.
 
Bakışları yüzüme baktı.
 
"Beni tanıyor musunuz?"
 
“Hayır, tanımıyorum.”
 
Kendinden emin bir ifade ila söyledim.
 
“Kim olduğumu biliyor gibiydin ama sanırım öyle değil.”
 
“Hayır, bilmiyorum! Asla!"
 
Ve bir şey daha vardı.
 
"Biraz bile olsa hiçbir şey bekleyemem."
 
Dük'ün gözleri kısılmıştı ama artık şüpheli sorular sormuyordu.
 
Bunun yerine benimle yavaşça konuştu.
 
"Dük Anais‘in kalesine gideceğiz."
 
"Evet…?"
 
“Çünkü o kale benim evim.”
 
Bildiğim kadarıyla soğuk, ayık ve daha aristokrattı.
 
O mükemmel uykulu gözler, kahkahayla eğilmenin yolu olmadan bana açıkça bakıyordu.
 
(ted: demek istediği ciddiyetini bozmadan kıza bakması.)
 
Hazırladığım gibi, tedavi müdürünün büyükelçisinin Dük Anais'i orijinal "Kan İntikamı" ndan kurtardığını biliyordum.
 
"Eğer kale senin evinse... sen Anais Dükü müsün?"
 
Başını kaldırdı ve konuştu.
 
"Bu doğru."
 
Çok kısa bir cevaptı.
 
(ted: ne kadar uzun bi cevap bekliyordun bu soruya?)
 
Elimi göğsümün önüne koydum ve iç geçirdim.
 
"Duke Anais'i kurtardım! Bu benim için bir onurudur. Bu arada, Kuzey Dükalığı'ndaki büyük bir krize çok yakındı. Tanrıya şükür, yeteneğimin en büyüğüyle hayatını kurtardım. "
 
Biraz şüpheli görünüyordu ama yapmamaktan kendimi alamadım.
 
"…"
 
Yakında öleceğini sanıyordum, bu yüzden yakışıklı görünüşünü fark etmedim, çünkü sadece tedaviye odaklanıyordum. Haha ”
 
Bu diyalog, büyükelçinin dükü orijinalinde kurtaran sözlerinden birçok bilgi içeriyordu.
 
Ben bencil değilim ve bu,
 
Onu kurtarmış olmam tamamen tesadüf.
 
Ayrıca mükemmel bir insanım ve akıllı bir altın tüccarıyım.
 
Bundan sonra görünmeyen bir video oldu.
 
(İ.Ç. yazar kesinlikle ‘video’ kelimesini kullanmış, orjinalin detayları anlamında olduğunu düşünüyorum.)
 
Orijinal içeriğe benzer şekilde, "Tamam. Ayrıntılı hikayeyi daha sonra Dük Kalesi'nde paylaşacağız. "
 
Parlak gözlerimle baktım, Dük yorgun bir şekilde başını salladı.
 
Ve önceki kelimelerde yer alan bilgileri çiğniyormuş gibi samimi bir bakışla yanıtladı.
 
"Ben yakışıklıyım."
 
(ted: dur…ne?)
 
“Evet, bilirsin sen bir düksün…?”
 
(ted: dükler yakışıklı olur.)
 
Tabii ki söylenecek en doğru şey bu.
 
Şimdi bunu söyleme zamanı değil…!
 
Ancak, odak dışı görünen tepkisini daha belirleyemeden önce Dük ağzını açtı.
 
"Öyleyse, lütfen bana adını söyle sevgili velinimetim."
 
Şimdi ona adımı söyleme fırsatım var.
 
Biraz şüpheli ve garip bir şey geldi ve gitti. Sonuç olarak ben yaptım.
 
Ağzımı açtım ve adımı söylemeye çalıştım.
 
“Astel, lütfen bana Astel deyin! Dük Kalesi'nin dışındaki bir tedavi merkezinde çalışan halktan biriyim. "
 
Basitçe cevapladım.
 
"Evet, tamam."
 
Düşük statülü bir sıradan olduğum için tavrının değişeceğinden endişeliydim, ama neyse ki böyle bir şey yoktu.
 
Sonunda, donuk gözleri benimkilerle buluştu.
 
"Astel."
 
Adımı kayıtsız bir ses tonuyla söylerken, kalbim çarptı ve yüzüm kızardı.
 
Neden birdenbire kalbim duracak gibi hissediyorum?
 
Nefesim hızlanmaya devam etti ve sanki bir şey göğsüme  baskı yapıyormuş gibi hissettim.
 
Bir şifacı olarak, bilmediğim bir göğüs ağrım vardı.
 
"İlk görüşte asla aşık olmadım ama kalbim çok rahatsız."
 
Şüpheliydim ama Dük bana ulaştı.
 
Elimi tesadüfen elinin üzerine koydum.
 
Dük Kalesi'ne gidip konuşacağım.
 
Biraz bencillik bile içermeyen kibar bir eskorttu.
 
(ted: Eskortçu; eşlikçi.)
 
Ancak ona dokunduğumda parmak uçlarımdan soğuk bir enerji geldi ve alnımı yakan hafif ateşi yatıştırdı.
 
Bu nedir...??

2. bölüm sonu

Discord; https://discord.gg/mHwwbBWCK4