Dazai ile ayrıldıktan sonra Atsushi, adada Motor Bölgesi denen bir bölgeye yöneldi.

Ada kabaca Yerleşim Bölgesi, Deney Bölgesi, Gezi Bölgesi ve Motor Bölgesi olarak ayrılıyordu.

Yerleşim Bölgesi, adanın yönetim kadrosunun yaşadığı bölümdü. Deney Bölgesi, her türlü güç üretimi ve seyrüsefer deneylerini yaptıkları laboratuar tesislerini kapsıyordu. Gezi Bölgesi konser salonları, konaklama tesisleri, yüzme plajları, alışveriş caddeleri ve benzerleriyle kaplıydı. Son olarak, Motor Bölgesi, adanın bir gemi gibi hareket edebilmesi için gerekli tüm tesislere sahipti.

Atsushi ve diğerlerinin korumak için kiralandıkları Mücevher Yer Mantarı, makine dairesinin derinliklerinde bulunan bir kasanın içinde tutuluyordu.

Koruması gereken bölgeye giderken Atsushi, modern Berlin'in binalarının sıralandığı bir şehir manzarasında yürüyordu.

Şehir manzarasının ötesinde görülebilen saat kulesi, İngiliz alanından görünen taraftan farklı bir saat tasarımı sergiliyordu. Zaman uzaktan bile açıkça görülüyordu— 11:27.

Atsushi gözlerini saat kulesinden aşağı indirerek şehir manzarasına baktı.

"Hmm, bu bölgedeki binalar öncekilerden çok farklı bir atmosfere sahip ..." diye mırıldandı Atsushi, etrafına bakmak için gözlerini hızla gezdirirken.

Atsushi durdu. Bir binanın gölgesinde, çömelmiş ve bir tür sohbetle derinden meşgul olan üç turist figürü vardı.

Garip bir üçlüydü. Manzaranın tadını çıkarıyormuş veya haritada bir şey arıyormuş gibi görünmüyorlardı. Aksine, üçü başlarını eğip binanın duvarının yanında bir şey hakkında konuşuyorlardı. Atsushi söylediklerini anlayamayacak kadar uzaktaydı, ancak 'unuttum', 'Neden başka bir zaman varken şimdi' 'Ne yapacağız' gibi bir şeyleri hafifçe duyabiliyordu ...

Atsushi başını yana eğdi. Bir şeyi unutan turistler olabilir miydiler? En azından ada personeli gibi görünmüyordular.

Biri iri, kel bir adamdı, diğeri yıpranmış takım elbiseli bir iş adamıydı ve üçüncüsü Atsushi'den biraz daha genç görünen bir çocuktu. Ses tonlarına bakılırsa, çözüm yolu bulamıyorlardı.

Haritalarını kaybetmiş olabilirler miydi? Eğer yollarını kaybetmişlerse, belki de onlara yardım etmek en iyisi olurdu.

Ancak Atsushi üçüne doğru yürümeye başladığında, endişelenmelerinin nedeninin tahmin ettiğinden biraz farklı olduğunu fark etti. Yaklaştıkça, konuşmalarını daha net bir şekilde anlayabildi.

"O kadar zor değil, kendin söylemedin mi patron? 'Hatırlanması gereken on iki basamaklı bir sayı, çocuk oyuncağı. Yattığım tüm kadınların isimlerini hatırlıyorum.' "

Endişeli gelen ses, yıpranmış takım elbiseli orta yaşlı adamdan geliyordu. Seyrek saçları ve pek egzersiz yapmamış gibi görünen bir figürü vardı. Yirmi yıllık maaşlı deneyime sahip bir orta yönetici görünümündeydi. İfadesi, acıma hissi veren, sıkıntılı bir ifadeydi.

"Söyledim, değil mi? Ben söyledim. Ee, n'olmuş?"

Eleştiriye kayıtsız bir şekilde göğsünü şişiren, kaslı kel adamdı. Atsushi'den yaklaşık üç kafa daha uzundu. Ajanstaki herkes arasında en uzun olan Kunikida'dan bile daha uzun olabilirdi.

"Bu hırsızlar grubunun patronu benim. Patronun söylediği şeyi desteklemek için elinizden gelen her şeyi yapmanız gerekiyor! Patron on iki basamaklı yayın kodunu unuttuğunu söylüyorsa, bunun için biraz çaba harcamanızı ve benim yerime bakmanızı istiyorum! "

Şaşıran Atsushi durdu. Kodu unutan kel adamın dönüp kendini savunduğu cesur yol yüzünden değildi. Tabii ki, onun bir "hırsızlar çetesi" nden bahsettiğini duyduğu için öyleydi.

— Scotland Yard'dan üç hırsızdan oluşan bir grubun hareket eden adadaki eşyayı hedef aldığına dair bilgi aldık…–

Kaptanın Mücevher Trüf açıklaması sırasında söylediklerini hatırladı.

"Vay canına, patron! Çok havalısın! Ne olursa olsun ben seninleyim!"

Saçma derecede neşeli ses üçüncüden, çocuktan geldi. Yüzündeki parlak ifade, 'patron' dedikleri adama tamamen güvenen, ışıltılı gözlerle bakarken, eski püskü kıyafetiyle bir tezat oluşturuyordu. Atsushi'den yaklaşık iki ya da üç yaş küçük olduğu görülüyordu.

"Hahhahaha! Dinle evlat, beni biraz daha övmene izin vereceğim! Bu hırsızlar grubunun patronuyken, efsanevi hayalet hırsız Arsène Lupin'in reenkarnasyonuyum! "

Patron, göğüslerini neredeyse patlayacak kadar şişirerek yüksek sesle güldü.

"Elbette patron, sen çok güçlüsün, buna körü körüne inanırım, oh evet!" İşadamı gibi olan orta yaşlı adam, yorgun bir ifadeyle eğilerek gevezelik etti. "Ama patron, sana ne kadar boyun eğsem de, o on iki basamaklı yayın kodunu alana kadar, güvenlik kameralarını devre dışı bırakamayacağız! "

"Güvenlik kameraları? İçine biraz ruh kat ve bir şeyler bul!"

"Bu imkansız! Bu yüzden şu anda ağlamak üzereyim!" orta yaşlı adam üzüntüyle haykırdı.

"Ya o şeyi kullanırsan. Her zaman sahip olduğun şu yuvarlak şey… böyle şekli vardı, neydi o? "

"Bir fare?"

"Doğru, fare. Yaptığın gibi ona böyle it ..."

"Tıklamak?"

"Doğru, evet tıkla! Ne demek istediğimi anladın, o yüzden sadece yap!"

"Vay canına, patron! Hadi yapalım!" dedi çocuk parıldayan gözlerle.

"Hadi ama, bu yıl kırk üç yaşındayım, sence bu yaşımda iyi bir sebep olmadan halkın önünde ağlar mıyım?" Orta yaşlı adam başını eğdi.

Artık buna hiç şüphe kalmamıştı. Atsushi hızla kaldırımın kenarındaki bir ağacın arkasına geçti ve cebinden bir cep telefonu çıkardı.

"Kunikida-san," Atsushi bir cevap beklemeden mikrofona fısıldadı. "Ben Atsushi. Hırsız gibi görünen üç kişilik bir gruba rastladım."

"N-" Kunikida'nın diğer tarafta nefesinin kesildiğini duyabiliyordu. "Şu anda neredesin?"
"Umm," Atsushi'nin gözleri etrafındaki manzaraya baktı. "Motor Bölgesi'ne yakın, beyaz bir müzenin yanındayım."

"Durum nedir?"

"İnanılmaz derecede kendini beğenmiş bir patron, ona övgüler yağdıran bir çocuk ve bir şekilde bağlantılı görünen acınası orta yaşlı bir bay var."

"Acınası ... kim?" Kunikida'nın şaşkın sesi geldi.

"Demek istediğim, erm ... bir nedenle, güvenlik kameralarını devre dışı bırakmanın yollarını tartışıyorlar gibi görünüyor."

"Güvenlik kameralarını devre dışı bırakmak, diyorsun?" Telefonun diğer tarafında, Kunikida'nın defterindeki sayfaları çevirme sesini duyabiliyordu. "Elbette, o müzeyi adadaki diğer tesislere bağlayan gizli bir geçit var. Ve durum buysa ..."

Kunikida'nın telefon görüşmesiyle birlikte, üçlüden gelen bir ses duydu.

"Hey, bu berbat!" patron, iki astına bağırdı. "Bir güvenlik kamerasına takılsam bile, bu sadece benim inanılmaz gücümü göstermeye yarayacak! Kimin umrunda, isterlerse izleyebilirler!"

"Ee, bekle bir dakika patron !?"

"Hadi gidelim. Soygun zamanı!"

Üçü ayağa kalktı ve hızla binanın karanlık gölgelerine doğru ilerledi.

"Kunikida-san, harekete geçiyorlar gibi görünüyor!"

"Onları kaybetme," diye emretti Kunikida hemen. "Onlara uzaktan göz kulak ol. Korumaları toplayacağım ve onları doğru zamanda köşeye sıkıştıracağız. Yoldayım!"

Atsushi üçlünün peşinden koşmak için döndü ve ayak seslerini sessiz tuttuğundan emin oldu.

Çok geçmeden üçü müzenin arka bahçesinde ortaya çıktı. Yer fıskiyeleri, alanı kaplayan çimlerin üzerine tembel tembel su saçıyordu.

Üçlü aniden yoldan çıktı ve binanın servis girişi gibi görünen yere döndü, gözden kayboldu. Bir kez olsun Atsushi'nin yönüne dönmüşlerdi ve ne zaman bir köşeyi dönseler arkalarındaki Atsushi'yi fark etmediler. Şans olmalıydı. Atsushi, soyguncuların döndüğü yola aceleyle geldi.

… ve sonra şansı kaçtı.

"-!?"

Çıkmaz bir yoldu.

Üstelik orada kimse yoktu.

Binanın dış duvarının girinti oluşturduğu bir yerdi. Sola ve sağa - beyaz duvarlar. Dümdüz ileride- başka bir duvar. Duvarlar tamamen düzdü, bir pencere veya bir su borusu bile yoktu.

Atsushi titreyen elleriyle cep telefonunu kavradı ve mikrofona doğru konuştu.

"Kunikida-san."

"Ne oldu?"

"…Onları kaybettim."

"N-ne !?"

Garip. Soyguncuları gözden kaybetmesi sadece iki veya üç saniye almış olmalıydı. Duvar da dört katlıydı. Birinin fiziksel yeteneği ne kadar etkileyici olursa olsun, bu duvarı herhangi bir tutamaç olmadan bir saniyede aşmak gibi bir şey yapmalarının hiçbir yolu yoktu. Kesinlikle özel bir yeteneğe güvenmeden olamazdı…

"... olamaz."

Atsushi iki elini de yere koydu ve incelemek için yanına eğildi. Ayak izlerinin yumuşak çim kaplı zeminde gösterilmesi nispeten kolaydı ve Atsushi'nin daha önceki ayak izleri bile açıkça göze çarpıyordu.

—Orada.

Üç çift ayak izi. İkisi yetişkin ayak izi ve biri de bir çocuğunki gibi görünüyordu. Üç hırsıza aittiler. Ayak izleri duvara doğru gitti, hız kesmeden ilerlemeye devam etti ve sonra—

Duvarda kayboldular.

"Kunikida-san," dedi Atsushi telefona. "Müzeye çoktan girmiş gibi görünüyorlar."

"Ne? Onları tekrar bulabildin mi?"

"Hayır, ama ayak izleri çıkmaz bir duvarda kayboluyor. Tam olarak nasıl olduğu belli değil, ama ..." Burada Atsushi sustu ve devam etmeden önce tek bir nefes aldı. "Acaba bir tür özel yetenek kullanmış olabilirler mi diye merak ediyorum."

"Özel bir yetenek mi diyorsun…?" Aramanın diğer tarafında Kunikida yutkundu. "Ne tür bir yetenek olduğu hakkında bir fikrin var mı?"

"Belki," dedi Atsushi biraz düşündükten sonra. "Ayak izlerinin izleniminden yola çıkarak, düşündüm ki— bu onların duvarlardan geçmelerine izin veren bir yetenek olabilir."

"Duvarlardan geçebilen hırsızlar mı…?" Kunikida dilini şıklattı. "Kahretsin, eğer bu gerçekten doğruysa, korumalarla birlikte planı tamamen yeniden incelememiz gerekecek! Oraya geliyoruz ama varmamız yine de en az beş dakikamızı alacak. Sen en yakınsın. Binaya girmek için bir şeyler yap ve onları takip et! "

"…anlaşıldı!"

Atsushi duvara baktı.

Binanın girişi ana caddeydi. Ancak, oraya geri dönecek zaman yoktu.

Duvar yaklaşık dört kat yüksekti ve tutunacak herhangi bir yer yoktu. Birkaç dakika içinde en tepeye çıkmak imkansız olurdu. — Kesinlikle özel bir yeteneğe güvenmeden imkansız olurdu.

Atsushi gözlerini kapadı ve hazırlık için derin bir nefes aldı.

Kaplanı gözünde canlandırdı.

Beyaz bir kaplan. Bir insanı bir bütün olarak yutabilecekmiş gibi görünen devasa bir ağız. Çeliği bükebilecek kadar sağlam kollar ve bacaklar. Ön ayakları büyük bir ağacı parçalayabilir ve bir uçurumun üstünden sıçrayabilir. Zayıf benliğinin tam tersini somutlaştıran vahşi bir beyaz kaplan. İçinde gizlenen birikmiş zayıflıktan kaynaklanan bu kötü gaddarlık.

Bu dünyanın hiçbir yerinde böyle bir kaplan yoktu. Sadece onun içinde vardı. Kibir, korkaklık. Benlik saygısı, utanç. Kendi zayıflığını ne kadar çok gizlemeye çalıştıysa, bunun tersi de yüzeye çıktı. Aynı madalyonun iki yüzü gibi.

Atsushi'nin saçı diken diken oldu. Derisi çarpıyordu ve kemikleri tuhaf bir genişleyen ses çıkardı. Bacaklarındaki tendonlar büyüdükçe dalgalandı, daha da genişledikçe çizmelerini ve giysilerini yakaladı. Beyaz kürk canlıymış gibi filizlendi ve bacaklarını kapladı.

Atsushi'nin boğazından canavarca bir ses çıktı.

Hakkında hiç şüphe yoktu; bunlar bir kaplanın bacaklarıydı. Bir şeye özgü bir duruş özelliğiyle, dizleri yumuşak bir şekilde bükülmüştü. Uzun bacak kemikleri, bir yay gibi bağlanmıştı. Çömelen ayaklarının ucundaki pençeleri sıkıca yere saplandı.

Atsushi sıçradı.

Atsushi bir atlamada binanın yan tarafının yarısına kadar sıçradı ve beyaz duvara yanlamasına indi. Pençeleri duvara o kadar sert daldı ki, başka bir sıçrayışla kaplaması çatlamaya başladı. Karşı duvara indi ve daha da yükseğe çıktı. Kaplanın bacakları zikzak bir şekilde duvarlardan fırlayarak dikey duvarlardan yukarı çıktı.

Duvarı sıradan bir insanın gözünün yetişemeyeceği bir hızla aşan Atsushi, havada dönerek son bir yüksek sıçrama yaptı ve binanın çatısına indi. Döşemede darbeden bir krater kaldı.

"...... Phew ......!"

Atsushi tutmakta olduğu nefesi bıraktı.

Kaplanın güçlü bacaklarını kullanarak çatıya bir anda ulaşan Atsushi, hızla etrafına baktı. Güç üreten rüzgar türbinlerinin dışında, düz çatıda özellikle ilgi çekici hiçbir şey yoktu. Daha sonra alt katlara inmenin bir yolunu bulması gerekiyordu.

O yolu buldu. Birinci kata kadar bir atriyum gibi açılan dev bir sergi salonuydu. Tavanda atriyuma inen bir açıklık vardı. Çatının kenarından zemine kadar sarkan müzenin sergilerini ve programlarını duyuran pankartlar vardı.

Atsushi tırabzanı kaldırıp atladı.

Aniden, yerçekimi vücudunu ele geçirdi. Atsushi havada düştü. Atsushi'nin inişini fark eden zemin kattaki turistler, bir kargaşa ve çığlık arasında seslerini yükselttiler.

Atsushi vücudunu havada büktü ve sarkan pankartlardan birini kaptı. Tam o sırada kolunu bileğine kadar kaplanın güçlü koluna dönüştürdü.

Kaplan pençeleri pankartı yukarıdan aşağıya doğru yırtarken ızgaralar, yırtılma sesi çıkardı.

Atsushi fren yapmak için kumaşı yırtma kuvvetini kullanarak zemin kata indi. Düşüşün şokunu dizlerini ve omuzlarını öne doğru yuvarlayarak kırdı.

Şok ifadesiyle donmuş turistlerin yüzlerini bulmak için başını kaldırdı.

"Ahaha ...... Rahatsız ettiğim için özür dilerim."

Zorla gülümsedi, beceriksizlik hissini bastırdı. Sonra ayağa kalktı ve soyguncuların gittiği yöne doğru koşmaya başladı.

O anda cep telefonu çaldı. Arayan Kunikida'ydı.

"Londra ile temasa geçtik." Ses tonunda biraz sabırsızlık vardı. "Özel yeteneğin ne olduğunu biliyoruz."

"Gerçekten mi!?"

"Scotland Yard'ın Özel Yetenek Suçları bölümünden bu konuda bilgi aldık. Hırsız 'Nemo' olarak biliniyor. Büyük kel adam, tüm dünyada hırsızlık suçundan polis tarafından aranıyor."

Atsushi, hırsızların fiziksel görünüşünü çabucak hatırladı. Muhtemelen, bu onların 'patron' dedikleri, pervasızca iyimser iri adamdı.

"Yeteneği tam da tahmin ettiğin gibi. Duvarlardan geçmesine izin veriyor. Dahası, geçerken, dokunduğu her şey - herhangi bir ekipman ya da arkadaş - da onunla duvardan geçebilir. Ancak kalınlığı beş santimetreden fazla olan duvarlardan geçemez. Bundan yola çıkarak potansiyel olarak rotalarını daraltabiliriz."

Atsushi bir onay sesi çıkardı, sonra dikkatini tekrar öne çevirdi.

Atsushi koşarken dişlerini gıcırdatıyordu. Tam düşündüğü gibi, bir yetenek kullanıcısıyla karşı karşıyaydılar.

Hırsız Nemo'nun korkunç derecede dikkatsiz tavrını hatırladı, ama hafife alınacak bir rakip değildi.

Merdivenden aşağı inerken ya da bilardo topu gibi duvarlarından sekerek, Atsushi'nin ikinci bodrum kata ulaşması yaklaşık on saniye sürdü. Diğer tesise giden geçidin bu katta olduğunu zaten doğrulamıştı. Şimdi, sadece hırsızların yerini tespit etmesi gerekiyordu.

Herhangi bir yer tespiti yapmaya gerek yoktu.

Bunun nedeni, birdenbire, üçlü hırsızların tam önünde koşarak ortaya çıkmasıydı.

Atsushi şaşırmıştı ama soyguncular daha da şaşırmış gibi görünüyordu. Üçü de aniden önlerine çok yüksek bir hızla çıkan gence şaşkınlık içinde bakakaldılar.

Atsushi durmaya çalıştı, ancak beceremedi, bunun yerine yere yuvarlanıp karşı duvara çarptı.

Atsushi görüş alanını dolduran kıvılcımlar gördü.

"Whoa!" dedi hırsızların lideri gürleyen bir sesle. "Gerçekten, ne kadar ilginç bir ada. Bak, Gab, görünüşte hiçbir yerden buraya doğru uçan bir çocuk."

"Vay canına, patron!" Gab adlı çocuk hareketli bir sesle konuştu. "Etrafta olduğunuz zaman hiçbir zaman önemsiz bir şey olmaz patron!"

O anda Atsushi hareket edemedi. Tabii duvara çarpmanın acısı vardı, ama aniden onlarla yüz yüze geldiği için hemen tepki veremedi.

"Hey, evlat. Oldukça ilginçsin. Turist falan mısın? Az önceki hareketi nasıl yaptın? Tekrar yapsana."

"Hayır, hayır, patron, nasıl bakarsan bak burada şüpheli bir şey var," dedi orta yaşlı takım elbiseli adam. "Bir insan o kadar yüksek bir hıza ulaşamaz. Güvenlikten biri olabilir mi?"

Atsushi sertleşti. Bu kötüydü.

"Sen aptal mısın !? Sanki herhangi bir organizasyon bu sıska çocuğu onlar için güvenlikte çalışması için tutarmış da. Ömrümde böyle bir şey görmedim ben. Muhtemelen, müze sergilerinden birinde yanlışlıkla bir karambolün içine tırmandı ve sonra buraya kadar uçtu! "

Orta yaşlı adam kırılgan bir sesle "Bunun olması daha da imkansız ......" dedi.

Şaşırtıcı bacaklarını kollarıyla destekleyen Atsushi ayağa kalktı.

Kunikida ve diğerlerinin yardımına gelmesi için biraz zaman kazanmak zorundaydı.

Onları savaşta yenemezse, uzaklaşmalarını önlemek için bir şekilde konuşarak oyalaması gerekirdi.

"Uhm ... pardon."

"Hm?"

Patron, Atsushi'nin zar zor söyleyebildiği sözlere cevap verdi.

"Bu ..." Atsushi beynini elinden geldiğince çabuk çalıştırdı. Bir şekilde onların dikkatini çekmesi gerekiyordu. Herhangi bir şey olurdu. Düşün düşün.

"Siz ... bir şey düşürdünüz!"

Atsushi bağırdı.

"Ha?"

"Ben-ben tamamen sıradan, basit bir turistim ve sizin bir şey düşürdüğünüzü gördüm, bu yüzden yetişmek için peşinizden koştum." Atsushi ter içinde kalmıştı. Söylediklerinin başını ya da sonunu ayıramadı.

Orta yaşlı adam şüpheyle Atsushi'ye baktı. "Patron .... bak. Bunda açıkça şüpheli bir şeyler var.

"Hm. Yine de, benim gibi büyük usta bir hırsız birini bu kadar şüpheli olduğu için yargılamamalı." Patron, yüzü kaya gibi Atsushi'ye döndü. "Peki evlat, düşürdüğümüz şey nedir?"

"Ha?" Atsushi bu kadar ilerisini düşünmemiş olduğundan bilinçsizce şaşkınlıkla geriye baktı.

"Ah, düşürdüğümüz şey."

"Hı-hı?" Atsushi, yerinde doğaçlama yapmakta iyi değildi. Ne zaman aynı anda repliklerini düşünmeye ve konuşmaya çalışsa, beynini aşırı yüklüyordu. Sonuç olarak, tek savunması gevezelik etmekti.

"Bu ... bu en iyi bileceğin bir şey, değil mi!?"

"Ha?"

"Ha?"

"Ha?"

Üçü aynı anda başlarını eğmişti. Atsushi bir süreliğine ölmek istedi.

Yine de burada durmak istese bile artık yapamazdı.

En azından bu ona biraz zaman kazandırıyordu. Ne olursa olsun, olurdu.

"Farkına bile varmadan kaybettiğiniz bir şey ... Bu hemen fark edeceğiniz bir şey değil, ama kesinlikle ona sahip olduğunuz bir zaman vardı." Atsushi, utançtan ölmek istiyormuş gibi bir suratla konuşmaya devam etti. Bunun cehenneme giden bir yol olduğunu biliyordu, ancak bir kez karar verdikten sonra sonuna kadar devam etmekten başka seçeneği yoktu. "Ve yine de ne oldu? Farkında olmadan, değer verdiğin bir şeyi kaybettin!"

Atsushi konuşmaya devam ederken zayıf hissediyordu. Konuşmanın başını ya da sonunu ayıramıyordu. Lütfen biri beni durdursun, diye düşündü. Utançtan ölmek üzereyim. Daha da iyisi, lütfen biri beni öldürsün.

Ancak patronun tepkisi, Atsushi'nin utancından daha da beklenmedik bir yöndeydi.

"Ohhh!" Atsushi'nin kafa karışıklığı, patronun ani feryatıyla bastırıldı. "Kesinlikle haklısın oğlum! Eski nefsim, büyük, usta bir hırsız olmak için hayattaki her şeyi ama her şeyi feda etti! Ve yine de, şu anda ..."

Abartılı bir şekilde haykıran patrona baktığında, Atsushi sakinliğini biraz geri kazandı.

"Patron! Lütfen sakin ol patron!" Panikleyen orta yaşlı adam patronu salladı. "Şimdi bile patron, hırsızlıktan başka bir şey düşünmüyorsun, neredeyse çaresizlik noktasına kadar. Şu anda sadece konuşmaya kapılıyorsun, lütfen dur!"

"O-… oh?" Patronun ağıtları aniden durdu. "Öyle söylersen… evet, sanırım."

"Oi, oi, seni küçük cüce!" Patrona tutunan çocuk gururla bir adım attı. "Büyük patronumuzu kandırmaya çalışmaktan sıyrılabileceğini düşünüyor musun? Patron, onu bağlayıp okyanusun ortasına atayım mı, bu gri saçlı p*çi!?"

Atsushi'nin teri bir anda kurudu.

Bu noktaya nasıl geldiklerini hiç hatırlamıyordu, ancak rakiplerini alarma geçirmiş gibi görünüyordu.

"Büyük usta hırsızın bir numaralı çırağıyım! Fırtına rüzgarı Gab, bu benim! Tehlikenin dışında olmak istiyorsan, bu hançerden kaçın!"

Çocuk cebinden parıldayan, mavi, çelik bir bıçak çıkardı. Cebinde saklanmak üzere tasarlanmış kısa bir kılıçtı.

Hançeri gören Atsushi, kafasında alarm zillerinin çaldığını hissetti.

"B-bekle!" Atsushi refleks olarak bir adım geri attı. "Bunu konuşabiliriz!"

"Konuşmanın faydası yok!"

Hançeri önünde tutan çocuk hücum etti.

Savaşmaktan başka yapacak bir şey yoktu.

Atsushi, kaplanın gücünün her iki koluna da akmasına izin verdi. Bir anda ön kollarındaki kaslar, aniden kaplanın kaslarına dönüştü. Giysileri ve eldivenleri, kaplanın vücudunu örtmek için filizlenen kürkü tarafından yutuldu ve büyük ağaç gövdeleri gibi çatırdayan bir sesle beş parmağı dev kaplan pençelerine dönüştü.

Kaplanın kürküne kurşun ya da bıçak giremezdi. Bu kollarıyla hançere karşı savunma yapabilseydi, belki bir şansı olabilir…

Atsushi bu düşünceyi bitiremeden delici bir çığlık duyuldu.

"Aaaaaaaaaaaaaahhhh! Bu da ne! Korkuyorum! Korkuyorum!"

Oğlan yere düştü ve uzaklaştı.

"..... um?"

"O kolların nesi var !? Dur, onları benden uzak tut! Ne ... Ne !? Çok kıllısın! Aaaaaahhh, korkutucu! Beni çok korkutuyor! Üzgünüm patron, eve gidebilir miyim? "

Atsushi bile orada oturup çığlık atan, şoktan ayağa kalkamayan çocuğa bakarak şaşkınlıkla donmuştu.

"Ahhh, sana söylememiş miydim patron?" orta yaşlı adam sefil bir ifadeyle dedi. "Gab'i getirmemeliydik… gördüğün gibi, Gab mükemmel, ama cesareti yok! O sadece senin bir numaralı çırağın oluyor çünkü diğerleri istifa etti, hepsi bu! "

"Eh?"

Gerçekten mi?

Atsushi şaşkına döndü. Sadece otomatik bir terfi mi?

"Hm, pekala, sanırım başka seçeneğimiz yok. Senin sıran Virgo."

"Eh, b-ben? B-ben y-yapamam! Ben sadece basit bir mühendisim! Güvenlik kameralarını devre dışı bırakmak, PIN numaralarını çalmak ve benzeri ... işim sadece teknik destek! Savaşa girmeyi asla kabul etmedim!" Virgo adlı orta yaşlı adam, bir tür küçük hayvan gibi başını öne eğip geri çekildi.

"…bu…"

Atsushi iki elini kaldırdı ve bağırdı.

"Beklediğim bu değildi !!"

Ruhunun derinliklerinden bir çığlıktı.

Tam o sırada — koridordan bir ses geldi.

Koridorda alçak, yankılanan bir ses "Bu, beklediğinden ne kadar farklı olsa da, işi bitirirsek sorun yoktur," diye yankılandı. "İyi iş, Atsushi."

"Kunikida-san!" diye bağırdı Atsushi.

Kunikida, arkasından silahlı ada korumaları eşliğinde geldi.

Kunikida defterinden okuyarak, "Nemo, seri soygunlardan aranıyor," dedi. "Duvarlardan geçmene izin veren güçlü bir özel yeteneğin var, ancak aşırı umursamazlığın nedeniyle hırsızlıkların neredeyse her seferinde başarısız oluyor. Tüm astlarının sana karşı tamamen sabrı tükendi, bu yüzden geriye kalanlar sadece amatörlerden daha fazlası değil. Bir dizi hırsızlık ve tutuklama girişiminin ardından, doğuştan gelen duvarlardan geçme yeteneğinle hapishaneden kaçtıktan sonra, bir suç isnadına dönüştü. Toplam seksen dokuz kez hapisten kaçtın. Kesinlikle usta bir hırsız değilsin, ama kendine hapisten kaçma kralı demekte özgürsün."

"Nng ..... hnnng," patronun ifadesi sertleşti. "Öyle durmasanıza ahmaklar! Bir şeyler yapın!"

"Ü-üzgünüm patron, hala ayağa kalkamıyorum ..."

"Ben sadece değersiz bir mühendisim. Teslim oluyorum, bu yüzden lütfen, koşullar göz önüne alındığında ..."

Yerde zayıf bir şekilde emekleyen bir çocuk ve gecikmeden Kunikida'ya ellerini uzatan orta yaşlı bir adam.

Atsushi nihayet durumu kavradı.

Görünüşe göre, bu hırsızlar çetesi Atsushi'nin ilk düşündüğünden yüz kat daha işe yaramazdı.

"Atsushi. Müvekkilimizle - geminin kaptanıyla iletişim kur. Ona işimizin bittiğini söyle." Kunikida gözlerini kıstı. "Ve bu eğlenceli küçük hırsız kovalamacası burada bitiyor."

Kunikida öne çıktı. Çevrelerindeki güvenlik personeli çemberi sıkıştı.

"Patron ... patron! Üzgünüm ....... Onları burada tutabilirim, o yüzden sadece ... devam et! Lütfen kaç, patron, yalnız sen!"

Patron, çocuğun küçük sesine cevap vermedi.

Sadece kalın bacakları üzerinde ayağa kalktı ve etrafına baktı.

"Yalnız ben mi dedin?"

Sesinin tonu köşeye sıkışmaktan hiç endişe duymuyordu.

"Rol modelim, hayalet hırsız Lupin'in ne özel yetenekleri ne de astları vardı.Ve buna rağmen, çok daha zor hırsızlıkları idare edebildi ve insanların kalplerinde kalıcı bir anı bırakabildi. Bunu asla başaramayacağımı uzun zamandır biliyordum."

Patronun gözleri uzaktaki bir noktaya sessizce sabitlenmişti. Bakışları uzaktaki bir şeye odaklanmıştı, burada olmayan bir şeye.

"Hayalet hırsız Lupin'den farklıyım. Ve onun sahip olmadığı şeylere yapışmamın, onlara sadık kalmamın bu farkı yüzünden… usta bir hırsızın zirvelerine tırmanmamın temeli bu olmalı."

Aniden, Atsushi bir şey fark etti. Öncekiyle karşılaştırıldığında, patron şimdi biraz öne eğiliyordu. Taş yüzü şimdi floresan tavan lambasının gölgelerinde gizlenmişti.

"Benim yeteneğim, kalınlığı beş santimetre veya daha az olan herhangi bir nesneden geçme yeteneğidir. - Başka bir deyişle, beş santimetreden daha ince nesneler söz konusu olduğunda, etim karışmadan onlarla örtüşen bir durumda kalabilirim. "

Atsushi izledi.

Patronun kalın göğsünden bir şey çıktı - sanki bedeni yokmuş gibi ve ses çıkarmadan. Bir kitabın genişliğindeydi, kare bir metal tahta.

Patronun vücudundan geçen bir şey, düştü. Buna şaşıran Atsushi ve diğerleri bir süreliğine tepki veremedi.

"Astlarımı asla terk etmeyeceğim!"

"Bu-" diye bağırdı Kunikida. "Bu bir bomba! Siper alın!"

Koridoru bir ışık parlaması doldurdu.

Atsushi, kaplanın reflekslerini kullanarak hemen yoldan çekildi. Kunikida onları örtmek için güvenlik görevlilerini aşağı itti ve hepsi düz bir şekilde yere yattı. Bölgeden şiddetli bir rüzgar ve duman esti.

"Öğhö... öğhö!" Onu saran dumanın ortasında, Atsushi şiddetle öksürdü. Kulaklarında şiddetli bir çınlama vardı. Sanki patlamanın kükremesi kulaklarına işlemiş ve beyninin tam ortasına girmişti. Beyaz duman yüzünden koridorda neler olduğunu göremiyordu.

Bu patron yeteneğini kullanmıştı. Duvarlardan geçme yeteneği - onu tam tersi bir şekilde kullandı, vücudunun içine bir bomba yerleştirdi ve böylece orada sakladı. Bedeninde böyle gizli bomba varken, ne kadar yakından gözlemlenip aranırsa aransın, bulunmasının bir yolu olamazdı. Muhtemelen, iş için gerekli diğer araçları adaya getirmek için de aynı yolu kullanmıştı.

Yine de vücudunda ne büyük yara ne de sıyrıklar vardı.

Atsushi hızla kendi vücudunu inceledi. Hiçbir yerde kanama yoktu. Zarar vermesi gereken bir bomba olsaydı, bu kadar yakın mesafeden patlamayla böylesine küçük bir hasarla kurtulamazdı.

"Kahretsin ... göremiyorum!" Kunikida dumanın ötesinde bağırdı. "Kaçtılar! Duvardan geçmiş olmalılar!"

Kunikida'nın dediği gibiydi. Hırsızların durduğu yere baktı ama orada kimse yoktu. Sadece soğuk zemin vardı.

Onlar kaçmışlardı.

"Onların peşinden gidiyorum!" Atsushi Kunikida'ya bağırdı.

Görüş alanı duman tarafından engellendiği için, Atsushi elleriyle duvarın etrafını yoklayarak dolaştı. Bodrum duvarları kalındı. Her iki astıyla birlikte kaçtıysa, gözünü kalınlığı beş santimetreden daha az olan bir duvara kestirmiş olmalıydı.

Atsushi etrafı hissetti ve hemen buldu. Yan tarafa açılan bir dizi otomatik kapı idi. Sağlam kapılardı, duvarla aynı renge boyanmıştı, ancak üzerlerine vurduğu hissine göre kalınlıkları beş santimetreden az görünüyordu. Bu kapılardan kaçmış olma ihtimalleri çok yüksekti.

Ancak kapıları ittiğinde veya çektiğinde açılmadıkları için kilitli gibilerdi.

"Kunikida-san! Bu kapının diğer tarafında olabilirler!" Atsushi biraz incelmiş olan dumana doğru dönerek bağırdı. "Lütfen kapıyı nasıl açabileceğimi söyle!"

Kunikida, "Muhtemelen bir kimlik doğrulama jetonuyla güvence altına alınmıştır," diye Atsushi'ye doğru koştu. "Gümüş parayı kapıdaki kimlik doğrulama plakasına doğru tutmayı dene."

Atsushi, adaya girerken aldığı gümüş parayı hatırladı. Elbette, turistlerin bakır paralarının girmelerine izin vermediği bölgelere girmelerine izin veren yerleşik bir kimlik vericisi vardı.

Atsushi parayı cebinden hızla çıkarıp plakaya doğrulttu.

Ancak, sadece donuk, elektronik bir ses çıktı ve kapılar hiç açılmadı.

"Bir bakayım." Kunikida neredeyse temizlenmiş dumanın içinde kapıya doğru geliyordu. "....... Garip. Benimki de açmıyor."

"Lütfen uzaklaşın," dedi bir güvenlik görevlisi, aniden ikisine yaklaşırken. "O kapıdan girmeye yetkili değilsiniz."

"...... Ne?" Kunikida kaşlarını çatarak arkasını döndü. "Neden bahsediyorsun?"

"Bu kapıların ardı çok gizli, sınıflandırılmış bir alandır. Sadece yetkili kişilerin girmesine izin verilir. Lütfen anlayın."

"Neyi anlayalım!?" Kunikida'nın gözleri öfkeyle kısıldı. "Hey… biz az önce oradan geçen hırsızları yakalamak için tutulduk. Çok gizli mi? Yetkili mi? Onları alır almaz hemen geri geleceğiz, o yüzden açın! "

"Biz, güvenlik personelleri bile, o kapıdan geçme yetkisine sahip değiliz."

Durum bir şekilde şüpheli hale geldi.

İlk konuşmalarında, onlara yasak olan alanlardan bahsedilmemişti. Hırsızların o kapıdan kaçmakta olduğu düşünüldüğünde, bu tür gizli alanların olduğunu farz etsek bile, bu durumda böyle bir şey için endişelenmenin bir anlamı olmaz.

"Sizinizle hiçbir yere varamayacağız! Atsushi, kaptanla iletişime geç! Bu kapıdan hemen geçmemiz gerekiyor!"

İfadesiz bir yüzle güvenlik görevlisi, "Kaptan da yetkili değil" dedi. "Ama kendisiyle teyit etmek istiyorsanız, lütfen aramaktan çekinmeyin."

Atsushi cep telefonunu çıkardı. Bodrumda olmalarına rağmen resepsiyon alıyor gibiydi. Dava olayları başlamadan önce telefonuna kaydettiği kaptanın telefon numarasını tuşladı.

- Ancak.

"Kunikida-san," dedi Atsushi, telefonu kulağına tutarak. "Açmıyor."

"Ne?"

Bekledi ve bekledi, ancak kaptan telefonu açmayacak gibiydi. Aslında,

"Hey. Şunu duyuyor musun?" dedi Kunikida, etrafa bakarak.

Atsushi'nin kulakları sesi hızla algıladı.

…Ramen sokak satıcılarının çaldığı flütlerin sesine benzeyen donuk, elektronik bir ses.

"Bu ... kaptanın zil sesi, değil mi?"

"Kapının diğer tarafından mı geliyor ......?" dedi Kunikida, duvara elini koyarak.

Kapı, aniden ve uyarı yapılmadan, otomatik olarak kendiliğinden açıldı.

"N-ne !?" Kunikida şaşkınlıkla geri çekildi.

Kapının diğer tarafında askerler duruyordu.

Sıradan askerler değildiler. Tam teçhizatlı piyadelerdi, otomatik tüfekleri vardı ve kurşun geçirmez teçhizatla donatılmışlardı. En az on tane vardı. Kurşun geçirmez başlık taktıkları için yüzleri görünmüyordu.

"Öndeki bölüm yasak. Derhal ayrılmalısınız."

Askerler, tüfekleri yukarıda ve her an ateş etmeye hazır halde, sanki sınıflandırılmış alana girişi engelliyormuş gibi yolu kapatarak durdular.

"Ne dedin?"

"Geri çekilin. Sadece bir kez uyarılırsınız. Eğer uymazsanız, bunu bir düşmanlık eylemi olarak değerlendireceğiz ve sizi yok etmek için ateş gücünü kullanmaktan çekinmeyeceğiz."

Elinde tuttuğu tüfek ve siyah namlusu donuk bir parlaklık veriyordu.

En az on tam silahlı asker, tereddüt etmeden Kunikida'yı vurmaya hazır olarak tüfeklerini kaldırdı. Onların yansıttığı göz korkutma hissi, başınızı bir aslanın dişlerinin arasına sokmakla aynıydı.

Ancak Kunikida, sesinin tonunu biraz bile değiştirmeden, çekinmedi ve devam etti.

"Ayrıca size bir uyarı da vereceğim, izinsiz girenler. Bu bölgeyi terk edin. Bize, müvekkilimiz tarafından hırsızların peşine düşmemizi emredildi. Burası sınır dışında bir ada ise, görebildiğim kadarıyla sıradan vatandaşları silahla tehdit etmeye hiçbir yerde izin verilmiyor. "

Kana susamışlık Kunikida'nın tüm vücudundan yayıldı. Bu kadar mantıksız bir şey yüzünden suçluları yakalamanın bir şekilde engellenmesi ihtimaline oldukça öfkeli görünüyordu.

Kısa bir süre silahlı askerler ve Kunikida kapının iki yanında birbirlerine dik dik baktılar.

"Hoho, işte oldukça iddialı bir misafir," askerlerin arkasından aniden bir ses geldi. "Herkes geri çekilsin. Silahlarınızı indirin. Bu beyefendiyi hiçbir silah tehdit edemez."

Boğuk sesin duyulması üzerine askerler hemen silahlarını indirdiler. Hareketleri neredeyse bir makine gibi mükemmel bir şekilde koordineydi.

Askerler yolu açmak için kenara çekilirken, baştan aşağı askeri üniforma giymiş yaşlı bir adam belirdi.

Boyu küçüktü. Kaslı askerlerle çevriliyken, küçük yapısı daha da göze çarpıyordu. İfadesi nazikti ve buruşuk yüzünün üzerinde yumuşak, beyaz saçları vardı. Askeri üniforma giymiyor olsaydı, kırsalda bir yerlerden gelen bir öğretmen gibi görünürdü.

"Yani bu silahlı askerlerden siz mi sorumlusunuz?" dedi Kunikida kızgın bir sesle. "Bir suçlunun peşindeyiz. Sınır dışı alana girmek için izninizi rica ediyorum."

"Hm. Oldukça cesur bir genç adam, anlıyorum. Benim birimimde olsaydın, hiç şüphesiz harika bir asker olurdun." Yaşlı adam bir öğretmenin bakışıyla hafifçe gülümsedi. "Öyleyse, geçmenize izin veremem. Ne yazık ki, bir altın paranız yoksa, sizi içeri almak imkansızdır."

"Altın para mı?"

"Sizin elinizdekiler ada personeli için normal gümüş paralardır. Bu adada, gümüş olanların üzerinde bile altın paraları olmadan girilemeyen alanlar var. Altın parası olmayan biri buraya girerse veya içeriden elde ettiği bilgileri dışarıya sızdırırsa, hemen vurularak öldürülür. Bu adada bu mutlak bir kuraldır. Ülkenizin lideri bile bu anlaşmayı imzaladı. "

Atsushi gümüş parayı tutarak ellerine baktı. Nitekim, sıradan turistlerin hepsi bakır para alırdı. Bu, onlara bakır, gümüş ve altın sırasına göre artan erişim seviyeleri verildiği anlamına geliyordu.

"Ancak, adalet duygunuz göz önüne alındığında, bir istisna yapacağım ve size söyleyeceğim. Hırsızları çoktan yakaladık."

"Öyle mi?" dedi Kunikida, şaşkınlıkla.

"Bu gizli alan, gözetleme kameralarıyla sıkı bir şekilde korunmaktadır. Üstelik, bu alanı koruyan askerlerin becerisi kıyaslanamaz. Rahat olun."

Birkaç dakika yaşlı adama baktıktan sonra Kunikida yavaşça şöyle dedi:

"Pekala. Durumun böyle olduğunu iddia ediyorsanız, durumu daha sonra müşterimiz aracılığıyla teyit edeceğim. Adınızı alabilir miyim?"

"Adım önemli değil. Burada herkes bana Albay diyor."

"Albay… öyleyse, askeriyede çalışan bir sivil misiniz?"

Atsushi yaşlı adamın yüzüne baktı. Bir öğretmenin ifadesine ve tavrına sahipti, ama yakından bakınca yüzü kesinlikle soluk, beyaz yara izleriyle kaplıydı. Küçük, yaşlı vücuduna rağmen omuzlarının genişliği sağlamdı ve bir kez kendisi de hatırı sayılır bir eğitim almış olabileceği tahmin edilebilirdi.

Birdenbire, rüzgarın taşıdığı hafif bir koku geldi.

Kaplana dönüşme yeteneğini kullandıktan sonra, Atsushi'nin beş duyusu özellikle keskinleşirdi. Normalde fark etmeyeceği sesleri ve kokuları algılayabiliyordu. Kaplanın bir kısmı hala vücudundaydı.

O kaplan burnu geçmişte kokladığı bir koku almıştı. Ajansa katıldığından beri bu kokuyu defalarca hissetmişti. Yine de asla alışamayacağı bir kokuydu. Burun deliklerine hoş olmayan bir saldırıydı, bu koku -

"Olamaz."

Atsushi ne yaptığını bile anlamadan önce ileri atladı. Askerlerin engellediği gizli alanın girişinden zorla başını itti.

"Hey, sen! Ne yapıyorsun !?"

Askerlerin bağırışlarını görmezden gelen Atsushi, gizli alana baktı. Girişin hemen ötesinde farklı bir koridor devam etti. İç mekan şu anda bulundukları yerden çok farklı değildi.

"Kapıdan uzaklaş! Öldürülmek mi istiyorsun !?"

Atsushi, askerlerin uyarılarını da fark etmedi.

Gözleri o renge sabitlenmişti.

Bu kırmızı renk, sınıflandırılmış alanın derinliklerinde.

O kırmızı, koridorun her tarafına yayılmıştı. O kırmızı, tüm duvarlara ve hatta tavana sıçramıştı. Bu, şüphe götürmez bir şekilde, bu hoş olmayan kokunun kaynağıydı.

"Bu-!"

Atsushi'nin gözleri fal taşı gibi açıldı. Yanılmış olamazdı. Beyaz duvarlarda canlı kırmızı ve onun tam ortasında uzanan - bir vücut.

Kan ve bir ceset.

"Geri çekil!"

Bir asker Atsushi'yi tüm gücüyle geri itti. Atsushi sendeledi ve geriye düştü, silah dipçiğiyle zorla geri savruldu.

Kunikida yanına koştu.

"Hey Atsushi, iyi misin?"

"...... Kunikida-san," dedi Atsushi şaşkınlıkla.

Bir anlığına, sadece bir anlığına görmüştü, ama yanılmasının hiçbir yolu yoktu.

"Bir… ceset vardı."

"Ne dedin?" Kunikida gözlerini fal taşı gibi açtı. "O-olamaz ... hırsızlar mıydı?"

Kanı ilk kokladığında Atsushi'nin de düşündüğü buydu. Ancak—

"... onlar değildi."

Atsushi sendeleyerek başını kaldırdı. O sahneyi sadece bir an görmüştü, ama gözleri kavrulmuştu.

"Hmm ... yani görmeyi başardın, genç adam." Kendisine albay diyen yaşlı adam kasvetli bir ifadeye büründü. "Bunu daha önce söylemiştim, ancak bu gizli alandaki hiçbir şeyin açığa çıkarılamayacağına dair katı bir kuralımız var. Üzgünüm, ama artık bu kadar kolayca dışarı çıkmanıza izin veremem."

"Ne? Hey Atsushi, ne gördün?"

Bir tamirciyi andıran mavi tulum. Yorgun yüz. Ramen sokak satıcılarının çaldığı flütler gibi bir zil sesi.

Atsushi boğuk bir sesle cevap verdi.

"Müşterimizdi ..... kaptan, öldü."