-61-

Sonra yanımdaki çalışana söyledi.

"Bu elbisenin kırmızısını sipariş edeceğim."

"İlk ben gördüm..."

Buradaki tüm elbiseler az miktarda üretilmişti.

Müşteriler tasarımı, rengi, kumaş malzemesini ve dekorasyonu seçmeleri gerektiğinden hemen satın alamazlardı.

Ancak, elbiseleri önce birisi tutuyorsa, başka bir şey seçmek genellikle kibarlık olur.

Kız kaşlarını çatarak söyledi.

"Önce sipariş verdiğimi söyledim. O yüzden başka bir tane seç."

Sonra orta yaşlı bir bayan geldi.

"Eugene?"

"Anne!"

"Neler oluyor?"

"Önce ben sipariş verdim, ama o ilk ben gördüm diye şikayet ediyor." 

Orta yaşlı bayan yüzüme ve elbiseme yakından baktı.

"Lütfen vazgeç. Eugene ve ben bu yılki çiçek festivaline davet edildik. Elbisenin daha gösterişli bir yerde sergilenmesi daha iyi olmaz mıydı?”

Giydiğim elbise o kadar sadeydi ki çiçek festivaline katılabilecek biri olmadığımı düşündüler.

"Ben de çiçek festivaline gideceğim."

"Evet, bunu söylemek istemeni anlıyorum. Ama yalan söylememelisin."

"Hayır, ben gerçekten-"

“Hey, bir yetişkin konuşurken nasıl karşılık verirsin? Hiç eğitimin yok. Ailen sana nasıl öğretti?”

Eugene'nin annesi sert bir ifadeyle konuştuğunda, Eugene güldü.

"Leblaine."

"Çocuk."

Tam zamanında Henry ve Isaac onlara yaklaştı. Arkalarında Melvin vardı.

Melvin ikisine de baktı.

"Bayan Lyon, elbise almaya mı geldin?"

"Evet, çünkü Eugene'nim bu sefer festivalde borulu org çalıyor."

ÇN: Borulu org kiliselerde olan büyük piyano.

Yüzü gurur doluydu. Kızının omzunu sararak güldü ve Melvin'e dedi.

"Lütfen bana tekrar iyi bak. Faturayı yaza kadar ödeyeceğim—“

"Ne, ifadende yanlış olan ne?"

Kadının sözlerini kesen Isaac yüzüme baktı.

Az önce kadın eğitimimi ve ailemi işin içine kattığı için yüzüm asıktı.

Henry yüzümü gördü.

"Kötü bir ruh halinde olmalısın. Ne oldu?"

İkisi kaşlarını çattı ve hem Bayan Lyon'a hem de Eugene'e baktı.

Melvin, tüm bu süre boyunca yanımda olan çalışana sordu:

"Neler oluyor?"

"Şey, bu... seçtikleri elbiseler çakıştı."

Eugene ve beni iki eliyle işaret eden çalışan devam etti:

"Buradaki leydi sarı elbiseli prototipi elinde tutuyordu ve siparişi önce Leydi Lyon verdi. Bayan Lyon ona, Leydi Lyon'a teslim etmesini söyledi..."

Melvin şaşırdı ve kardeşlerin yanına koştu. Sonra çalışana abartılı bir şekilde baskı yapmaya başladı.

"Önce durumu halletmeliydin!"

"Öyle değil, hızlı düşünemedim çünkü Bayan Lyon'a şaşırdım, Genç Leydi'yi bir anda aile eğitimi ve hatta ebeveynler hakkında azarladı..."

Hikayeyi duyar duymaz Isaac'ın yüzü çabucak korkutucu oldu. Çabucak beline asıldım çünkü öfkeye kapılacağını düşündüm.

"Hayır hayır hayır! Bu bir Leydi!"

Daha önce olanlar için üzülmüştüm ama Isaac'ın kadınları tehdit eden bir pislik haline gelmesine izin veremezdim.

Henry'nin dediği gibi umutsuzca ona tutundum,

"Isaac."

Henry'nin alçak sesini ve ona tutunduğumu gören Isaac dişlerini gıcırdattı ve sakinleşti.

"Isaac mı? Adını bir yerde duymuştum… Aman tanrım!”

Mırıldanan kadın panik içinde ayağa kalktı ve iki eliyle ağzını kapattı.

“Dubbled kardeşler! Ve o uh…aah, o…”

Tepkileri Melvin ile aynıydı.

Birkaç gerilemeden sonra bile kendimi tanıttığımda insanların tepkisi aynıydı.

'Sahte.'

İlahi gücüm artmış olsa da, zaten sahte olduğum ön yargısı zihinlerine yerleşmişti.

Bayan garip bir şekilde gülümsedi ve dedi,

"Ben saygısız bir davranışta bulundum. Bilmediğim için bir hata yaptım, bu yüzden lütfen beni cömertçe bağışlayın. Çocuğum farklı bir kıyafet seçecek.”

"Anne!"

Eugene bağırdı ama Bayan Lyon, "Kapa çeneni!" dedi kızının kolunu çekerken ağzıyla

"Elbette."

Henry hafifçe başını salladı.

'İyi ki Henry mantıklı bir insan.'

Dürüst olmak gerekirse, Isaac gibi bir öfkeye kapılabileceğinden biraz endişelendim.

Ama o öylece duruyor ve kol kola yeni bir elbise seçen anne ve kızına bakıyordu.

"Bu da uygun değil mi? Kızımın teni beyaz, bu yüzden koyu kahverengi kumaşta harika görünecek."

"……Evet."

Anne ve kızı bir tasarım seçip bir çalışan çağırmak üzereydiler.

"Bunu satın alacağız."

dedi Henry.

Bayan tekrar Henry'e baktı ve kızının elini çekti.

"O zaman başka bir şeyle gideriz... Ah, iki yanında bu kurdele olan elbise de çok güzel."

"Bunu da satın alacağız."

“…..!”

Şaşkınlıkla ona baktım ama Henry sadece gülümsedi.

"Yanındaki elbiseyi seçelim."

"Bunu da satın alacağım."

"O zaman, arkadaki elbise..."

"Onu da."

Kadın dönüp Henry'e baktı.

"Şey efendim..."

"Seç, bir daha asla bir şey alamayacaksın ama."

"Ne-, ne demek istiyorsunuz?"

“Elbette mesele sadece o elbiseler değil. Yaşanacak bir ev, yiyecek, giysi ve günlük ihtiyaçlardan ilaçlara.”

Bayan sertleşirken Henry gözlerini kapadı ve dedi,

"İnsanlar daha ne kadar açlıktan ölmek zorunda?"

'Bu doğru. Henry sinirlendiğinde Isaac'dan çok daha korkutucuydu.'

Sonra Bayan Lyon, Henry'nin önünde diz çöktü.

"Ben-, üzgünüm. Bu çocuğun Dubbled'in genç hanımı olduğunu gerçekten bilmiyorduk bile...!”

Biz sadece velisi olmayan çocuklardık, bu yüzden bir özürle unutmaya çalıştım ama Henry böyle olunca korktum.

Ellerim titriyordu.

Henry, sıkılmış bir bakışla Bayan Lyon'a baktı.

"Özür dilemekte haksızsın."

Benden düzgün bir şekilde özür dilemelerine rağmen anlamsızdı.

Lyon'un anne ve kızı, Eugene'nin büyükbabası, büyükannesi, anne tarafından dedesi, anneannesi, teyzesi, amcası vb. dahil olmak üzere Lyon'un ailesindeki bir düzineden fazla insandan özür alarak Melvin'in gardırobundaki kanepeye oturduk.

Melvin ve çalışanlar bizi titreyerek izlediler.

***

Melvin'in elbisesi birkaç gün sonra geldi.

Seçtiğimden çok daha renkli, birkaç giysi lüks diye bağırıyordu.

Geçen sefer olanlardan dolayı Melvin korktu, bu yüzden umutsuzca çalışıyor olmalı.

Melvin'in büyük bir coşkuyla yaptığı giysiler harikaydı.

Ben elbisemle dolaşırken kardeşler bana gülümsediler.

"Bir dönüş daha Leblaine."

Ben tekrar sola dönerken Henry sevgiyle konuştu. Çalışanlar benim bir videomu çekti.

''Tek bir anı bile kaçırmayın."

Isaac, çalışanlarını şiddetle uyardığında, videoyu düzeltirken herkes yutkundu.

'Aman….'

Artık ziyafet için endişelenmeye başlamıştım.

Ziyafette hata yapmaktan korktum. Hayır, ziyafet salonunda birinin öleceğinden endişelendim.

Bunu hatırlayınca, kardeşlerimin kollarına uzandım.

Ve onlara ciddi bir yüzle baktım.

"Ne oldu?"

Sert bir sesle söylediğim gibi Henry ve Isaac durdu.

"Partilerde insanlara vurmamalısın."

“……”

“……”

İki adam sessiz kaldı.

Tekrar sert bir şekilde "Hayır" dedim.

"Ama acil bir durumda..."

"Soyluların toplandığı bir yerde ne olacağını tahmin etmek imkansız, bu yüzden kesin bir cevap."

Yine, bu cümleler işe yaramadı. Ancak, bu olduğunda ne diyeceğimi biliyordum.

"Ben battaniyemde uyuyacağım."

"Bu..."

"Çocuk!"

Isaac ve Henry sırayla bağırarak ayağa kalktılar.

Birkaç yıl önce battaniyede uyurken grip oldum. Gençtim ve yaşamla ölüm arasında gidip geldim. Ailem döndüğünde neredeyse ölüyordum.

"Kardeşlerim, sizi seviyorum!" diye doktorları kurtarmak için haysiyetimden vazgeçtim.

Ne yaptığımı düşündüğümde gözlerimden yaşlar süzülüyordu.

Her neyse, bundan sonra çok faydalı bir tehdit haline geldi.

"Tamam! Kimseye vurmayacağım."

"……Peki."

Sonunda ikisi cevap verdi ve ben de memnuniyetle başımı salladım.

***

Leblaine, Henry ve Isaac'a kimseye vurmamaları gerektiğini vurgulayıp duruyordu.

Daha sonra ziyafete hazırlanmak için odasına çıktı.

dedi Isaac somurtkan bir yüzle.

"Birisi ona vurursa onu nasıl koruyabilirim?"

Leblaine'nin şantajına yenik düşmelerine rağmen, Isaac ve Henry küçük kız kardeşlerine verdikleri sözleri tutan iyi kardeşlerdi.

Henry melankolik bir sesle şöyle dedi:

"Onlara vurmamamızı söyledi, bu onları öldürebileceğimiz anlamına geliyor."

"Aha!"

Ancak o zaman Isaac'ın ifadesi aydınlandı.

"Onları bir vuruşta öldürürsek, vurmamız gerekmez."

'Evet.'' dedi Henry, Isaac'a bakarken şeytani bir kahkaha atarak.

Olayı izleyen çalışanlar yutkundu.

-Bölüm Sonu-