Duyulamayacak kadar kısık bir sesti.

Ama Ixion duydu.

Sertleştim. Benden yapmamı bile istemedi ama ayağım durdu.

"T, t, teşekkür ederim..."

Bir ayağı ağırlaştı.

Hayır, ağır olamaz.

Sadece taşıdığınız zaman ağırlığını hissedemeyeceğiniz bir demet pamuktu.

Yine de Ixion arkasını döndü. Kıyafetinin ucudan tutan çocuk titriyordu.

Onu tutan el o kadar titriyordu ki acınasıydı.

"Böyle korkarken."

Çocuğun iri gözleri bu sözler üzerine hafifçe titredi.

Sanırım çiviyi çiviyi söküyordu.

Ne demek teşekkür ederim?

Bu durumda bile, sadece yalan söyleyen bir yalancı.

"Ne kadar uzağa gidebilirsin?"

Ixion'un ağzı keskin bir şekilde açıldı.

"Zayıf şey. Bu kadar korkmuşken neden bana tutunuyorsun?"

Gerçekten öldürmeli miyim?

Ixion'un kırmızı gözlerinde bir canlılık belirtisi olduğu andı.

"Korkmuştum!" diye bağırdı Luatisha.

Anne babasına, erkek kardeşine ve kız kardeşine üzücü anılar döken bir çocuk gibiydi.

"Gerçekten korktum! Korkmuştum!"

"Ühü, ühü, ühü!"

Luatisha yüksek sesle ağlamaya başladı ve Ixion'a sıkıca sarıldı.

Tıpkı güvendiğiniz kişiye yaptığınız gibi.

Ixion hareket edemiyordu.

Bu komik bir şey.

Bu pamuk topu ona asıldığında, Ixion'un vücudu hareket etmeyi bıraktı.

Ama Ixion hâlâ tek elini kaldıramadı.

"Neden? Neden bu kadar geç geldin? Çok korkmuştum! Seni kötü adam! Kötü adam!"

Bir avuç pamuktan yumruk şimdi ona sertçe vuruyordu.

Ancak o zaman Ixion büyü yok olmuş gibi hareket edebildi.

Yavaşça çocuğa elini uzattı.

Çocuk doğal bir şeymiş gibi kendini onun ellerine bıraktı. Boynumu iki eliyle sıkıca sarmıştı.

Sanki bir süre önce bu elle bir katliam yapmış olmamın bir önemi yokmuş gibi.

"Ühü, Ühüüü, Ahhhh!"

Çocuk her zamankinden daha ateşliydi.

Ixion'un omuzları bir anda ıslandı.

Çocuk sanki eriyip su oluyordu.

Bu kadar küçükken ağlamaya devam ederse eriyip gidecekti.

Bunun saçma bir fikir olduğunu bilen Ixion, yavaşça çocuğun sırtını sıvazladı.

Pat, Pat.

Luatisha'nın ağlaması bu garip ve sert harekete rağmen zayıflamaya başladı.

Yavaş, çok yavaş.



* * *



Paeraton'un evi alt üst oldu.

Bunu yapmaktan başka çareleri yoktu.

Paeraton Dükü'nün en küçük kızı Luatisha, neredeyse kaçırılıyordu.

Kalenin içinde.

"Bu eşi görülmemiş bir durum!"

"Katılan herkes bulunmalı ve kökleri kazınmalı!"

"Paeraton'un gözleri önünde bunu yapmaya nasıl cüret edersin!"

Vasallar öfkeliydi.

Ancak, ne kadar öfkeli olurlarsa olsunlar, Paeraton Dükü'nün gazabıyla boy ölçüşemezdi.

Muhafızlardan başlayarak, şövalyeler, vasallar ve çalışanlar dahil herkes efendilerinin gazabıyla uğraşmak zorunda kaldı.

Yüzlerce hayatın aynı anda sonlanabileceği umutsuz bir durum!

"Majesteleri, elbette, kaçırma olayına karışanlar cezalandırılmalı. Ama yüzlerce insanı cezalandırmak......."

"Masum insanlar cezalandırılamaz, değil mi? İşlerini ihmal etmediler."

"Dükalık'ın savunması, içeride bir adam kaçırma olayı olacak kadar zayıf değil."

Paeraton'un yakın ailelerinin tümü, büyük bir büyü gücüyle doğdu.

Doğal olarak, kaçırılmaktan korunuyorlardı.

Ares iki yaşındayken Canavarı tek başına katletti.

Onlar kaçırılamaz, kaçırmaya çalışsanız da asla gizli kalamazdınız.

"Kim kaçırma olayının Dükalık'ta gerçekleşmesini beklerdi?"

Paeraton'un doğrudan soyundan gelenler, herhangi bir özel koruma olmaksızın dükalık içinde serbestçe dolaşıyordu.

Aynı şey Luatisha için de geçerliydi.

Büyü gücü olmamasına rağmen, kaleye giren herkesin kimliği belliydi ve her yerde şövalyeler ve askerler vardı, bu yüzden güvenli olacağını düşündüler.

"İncelemeden sonra herkes pozisyonunu korudu ve belirli bir zamanda devriye gezmeye gitti."

Vasalları sessizce dinleyen Paeraton Dükü ağzını yavaşça açtı.

"Demek istediğin benim evimde kızımı kaçırmaya çalıştılar  ama kimsenin bunda bir suçu yok."

Sesi, alçak ve kısıktı.

Ancak, içine musallat olan öfke dayanılmazdı.

Vasallar daha fazlasını söyleyemediler ve ağızlarını kapattılar.

"Majesteleri onlara kız kardeşimi korumalarını emretti. Fakat onlar emirlere uymadılar."

Her zaman hafifçe gülümseyen Ares, soğuk, katı bir yüzle odanın etrafına baktı.

"Kız kardeşimi tehlikeye atma suçuyla nasıl başa çıkabiliriz?"

Kırmızı gözleri, gölgelenmiş yüzünde garip bir şekilde parladı.

Vasallar iki Paeraton'la yüzleşmeye cesaret edemediler ve başlarını eğdiler.

Boğucu sessizlikte vasallardan en yaşlı olanı dikkatle ağzını açtı.

"Majesteleri ve genç efendi haklı. Suçluyu yakaladıktan sonra sorumlu olanları cezanlandırmak için çok geç olmayacaktır.

"Cezadan kaçınmak için sığ yöntemler kullanıyorsunuz."

Dük mırıldandı, ama çok geçmeden başını salladı. Ne kadar kızgın olursa olsun, önceliklerini karıştıracak kadar aptal değildi.

"Tamam. Önce öldürülmesi gerekeni bulalım."

"Evet efendim. Kaçıranların kimliğini kontrol ettim ve onlar çalışmakla görevlendirilen Karanlık Loncanın üyeleriydi."

"Birisi onlardan onu kaçırmalarını istemiş gibi görünüyor, ama sorun şu ki, hepsi öldü..."

Ixion yüzünden, kaçıranların tümü olay yerinde katledilmişti.

Ne yazık ki, asıl suçlunun kim olduğunu söyleyecek en önemli tanıkların tümü öldü.

"İlk olarak, dükün masraflarını üstlenen kişinin sorumlu olması kuvvetle muhtemeldir."

Vasallar, güvenlik kaptanı ve şövalye komutanı arasında bir fark vardı.

Tak, tak.

Kapının vurululuşu duyuldu ve küçük bir bayan başını içeriye uzattı.

Tüm bu tartışmaların baş kahramanı, Paeraton'un en genç prensesi.

Luatisha Paeraton'du.

* * *

"Lulu."

Babamın beni çağırırkenki ifadesi iyi değildi.

Yakışıklı yüzü endişe ve yorgunluktan kaskatıydı.

Babam dün bütün gece yanımdaydı ve bir süre önce sadece araştırma için konferans odasında yemek yedi.

"Neden buradasın? Sana odanda dinlenmeni söylemiştim."

"Dinlenmem bitti. Şimdi iyiyim."

Yaklaştığımda babam bana sarıldı.

"Buraya gelmene gerek yoktu."

Onu uzaklaştırmak istiyordu, ama sırtımdaki dokunuş sıcaktı.

Garip hissettim.

"....Baba, neden beni suçlamıyorsun?"

"Senin ne suçun var?"

"Evde sakince oynuyordum."

Kıpırdandım.

"O zaman neden bana ne olduğunu sormuyorsun?"

Artık kimliği belirsiz tüm adamlar öldüğüne göre, kaçıran kişiyi bulmak için benim tanıklığım en önemlisiydi.

"Gereksi şeyler düşünüyorsun."

Babam alnıma dokundu.

"Luatisha."

"Evet."

"Bu senin hatan değil."

"..."

"Ve baban sana kötü anıları hatırlatacak ve bunu bir ipucu olarak kullanabilecek kadar aciz değil."

Sanki çok açık bir gerçeği anlatıyormuş gibi konuşmuştu babam.

Boş boş baktım ve başımı salladım.

"Evet!"

Babam en iyisi!

"O zaman odana dön."

"Hayır! Ben iyiyim! Ben de bir Paeraton'um!"

"Lulu."

"Ve beni bu kadar çok umursayan bir babam var!"

"..."

Kaçırılma anılarını hatırlamakta zorlanırım diye, o sıradaki olaylar hakkında bana hiçbir şey sormayan harika bir babam varken neden korkayım!

Ayrıca... Görev penceresine baktım.





<İntikamcı Saksağan(1)>

(Ç/N: Saksağan ayırt edici görünümlü bir kuştur. Sesi neredeyse aynı derecede çarpıcı, ünlü olarak gürültülü ve neredeyse sarsıcıdır. Bu, saksağan kelimesinin başka bir anlamının ortaya çıkmasına neden olmuştur, "iğrenç bir şekilde konuşan biri".)



Okuyucu!

Kaçırma aslında romantik fantezide favori bir konudur.

Kadın kahramanlar, erkek kahramanlar veya çevrelerindeki insanlar...

Çeşitli insanlar kaçırılır.

Şu anda okuyucunun istediği çeşitli şeyler var ama sonuçta tek bir şey var.

Kaçıran kişiyi mükemmel bir şekilde yenin.

Özellikle bu durumda, daha da acımasızca.

Kaçırmak da ne demek oluyor?

Kaçırmak da ne demek oluyor?

(Ç/N: Sistem bile kızın kaçırılmasına sinirlenmiş :D)

Çocuk suçu!

Seni asla affedemem!

Ceza! Ceza!

Şiddetli ceza istiyoruz!

– Durum: Kaçıranın bulunması.

– Ödül: 5.000 nakit çekiliş bileti,

Paeraton Dük'ünün etkisi arttı, bağlantılı görev Devam et

– Görev Kabul Avantajları: Görev sırasında ceza kaldırılacaktır.





"Sanırım kaçıranın kim olduğunu biliyorum."

Kaçırıldığımda bilincim dört yaşında bir bebeğinki gibiydi ama şimdi mükemmel bir reenkarnasyon tutkunu ruhuna sahibim.

"Baba, benden Ixion'un eğitim merkezine gitmemi isteyen biri vardı."

"Kim bu?"

"Dier Amca."

Uzanıp Vikont Dier'i işaret ettim.

Benimle Tarenka Markisine giden yaşlı adamdı.

"Vikont Dier?"

"Vikont Dier özellikle en genç Leydiyi tercih etmişti."

"Ona değer vermediği için mi? "Lu.Sa.Mo"nun bir yöneticisidir.... O değil mi?"

(Ç/N: Lu.Sa.Mo'yu bilmiyorum ama ya bir grup yaşlı vasal ya da Luatisha'nın hayran kulübünün adıydı.)

İnsanlar fısıldadı.

Vikont Dier'in eli, beyaz bir yüzle titriyordu.

"Aman tanrım, Leydim! Size zarar vermek için plan yapmaya nasıl cüret edebilirim? Ben bir-"

Dier'in sözleri daha fazla devam etmedi.

Bir kara büyü onu engelledi.

"Kız kardeşime bundan daha fazla yaklaşırsan seni öldürürüm." dedi Ares kısık gözlerle.

Her zaman arkadaş canlısı ve tatlı görünen Ares'in yeni görünümü beni biraz şaşırtmıştı.

Ares şimdi gülümsüyordu ama onunla dikkatsizce konuşmak bile zordu.

Vikont Dier geri çekildi ve iki elini de gösterdi.

"Hiçbir zaman hanımefendiyi korkutmak istemedim. Ama üzüldüm... Sizi ne kadar sevdiğimi biliyorsunuz, değil mi?"

"Duygu sömürüsü yapma amca."

Babasının kucağında oturan bir patron gibi görünüyordum, bu yüzden o kadar havalı görünmüyorum ama mümkün olduğunca sert bir şekilde söyledim.

"Böyle zamanlarda, çözüm oldukça basittir. Aslında ilişkiyi açıklığa kavuşturursanız cevaplar kendiliğinden ortaya çıkar."

Sorgulamaya başladım.

"Bay. Dier, sana dün eğitim merkezinde olacağımı söylemiştim. Doğru?"

"Evet, hanımefendi bana üçüncü genç efendinin nerede olduğunu bilip bilmediğimi sordu, ben de cevapladım."

"Leydim, bu onun suçlu olduğu kanıtlamaz."

Dinleyen başka bir vasal araya girdi.

Başımı salladım.

Evet, az önce soruma cevap verdin.

"Gerçekleri doğrulayın."

Söylediklerime Ixion'un asistanı başını salladı.

"Evet bayan. Genç efendi dün öğleden sonra eğitim merkezindeydi."

Vikontun bilmediği bir şey yapmadım.

"Bay. Dier, Ixion'un eğitim merkezinde olduğunu ne zaman öğrendin?"

"Muhtemelen üçü biraz geçiyordu. Toplantıdan sonra saat üçte, bayana giderken öğrendim."

"O zaman sana Ixion'un nerede olduğunu ne zaman sordum?"

"Tam olarak bilmiyorum ama sanırım saat 4 sularıydı . Hanımefendiye giderken, genç efendinin eğitim merkezinde olduğunu öğrendim ve sen de seninle abur cubur yedikten sonra bana sordun."

Ixion'un asistanına sordum.

"Ne kadar zamandır eğitim merkezindeydin?"

"10 dakikadan az. Antrenman yapmak yerine, sinirini benden çıkarmayı tercih etti."

Vikont Dier, asistanın sözlerinden utandı.

"Bilmiyordum! Ustanın eğitim merkezinde olmaya devam edeceğini sanıyordum-"

"Ixion kararsız bir adam. Planlanmış sabit bir görev varsa bundan hoşlanmaz."

Bunu en iyi Ixion'u kovaladıktan sonra biliyordum.

"Ama bir süre eğitim merkezinde olacağını mı düşündün? Neden böyle düşündün? Eğitim merkezine hiç gitmedin bile."

İnsanlardan nefret eden Ixion'un kişiliği nedeniyle çok az insan onun eğitim merkezine adım atabilir.

Sadece Paeraton'un kanından olan akrabaları veya Ixion'un yardımcıları.

Tabii ki, Vikont Dier iki gruba da dahil değildi.

"Abur cubur yerken Ixion'un çoktan içeride olduğunu duydum."

"Bilmiyordum. Çünkü genç efendiyi görmedim. Bayan yanımda değil miydi?"

"Evet, tabii ki birbirimizi görmedik. Çünkü içeride değil, doğu bahçesindeki çardakta atıştırmalık yiyordum."

"......"

Her zamanki gibi odamda veya serada yemek yeseydim kesinlikle Ixion ile karşılaşacaktım.

"Dün Ixion'un odama ve serama geldiğini duydum. Çardaktan eğitim merkezine giden yol, kalenin içinden eğitim merkezine giden yoldan tamamen farklı."

Herkes sessizdi.

"Ixion kale ve eğitim merkezi arasında gidip gelse bile beni bulamayacaktı. Çünkü aynı yolu kullanmıyorduk."

Mırıldanan vasallar, ben farkına varmadan beni dinliyorlardı.

"Çardaktan eğitim merkezine giden yol beni kaçırmak için en iyi yer olurdu."

".......eminim."

"Çardaktaysanız, asla Ixion ile karşılaşamazsınız ve Ixion'un konumu hakkında bilgi duyamazsınız."

Hareketten konuma.

Sadece bir suçtan kaynaklandığı görülebilir.

"Neden beni böyle bir yere yönlendirdin?"

"Bayan..."

"Evet, şimdi söyle."

Vikont Dier bana baktı.

Öncekinden farklı bir ifadeydi.

"Kim o?" Ona sordum.

"Beni kaçırmaya çalışan suçlu."

"······!"

Şu anda konferans salonundaki herkes sustu.

Kısa bir sessizlikten sonra.

"·······Evet?"

"Suçlunun Vikont Dier olmadığını mı söylüyorsunuz?"

"Ama Vikont'un seni suç mahalline çekmiş olduğu açık."

Şaşkın ifadelerle vasalların mırıltılar eşliğinde konuştula.

Şak, Şak, Şak

Yavaş bir alkış çınladı.

"Şaşırdım."

Işık, Ares'in yüzüne bir peçe gibi düştü.

Hafifçe sarkık gözlerindeki kırmızı gözbebekleri açıkça bana baktı.

"Kız kardeşim çok zekisin." Ares bana gülümsedi.