Başkentin alt sınıflarının yaşadığı bir gecekondu mahallesinde. Bunların arasında tuhaf bir kokuya sahip eski püskü bir Pazar sokağı vardı. İçinde duvarın arkasına saklanan, durumu kötü küçük bir çocuk vardı.
“Açlıktan ölüyorum.”
 Çocuk bu yıl 6 yaşındaydı.
 Yanakları, omuzları ve kıyafetlerinin gizlediği diğer kısımları gibi vücudunun her yerinde yaralar vardı. Birkaç gün önce bir grup dilenci çocuk tarafından dövüldükten sonra oluşmuşlar. O gün, çocuk neredeyse ölüyordu.
 “Hâlâ neyin ne olduğunu bilmiyorum.”
 Neyse ki, zorlu yaşamı sayesinde ölümün eşiğinde dolaşan çocuk sonunda gözlerini açtı. Bu süreçte, rüyası aracılığıyla hatırladığı garip anılar tekrar bir araya geldi. Önceki hayatının anılarıydı. Çocuk önceki hayatında bile huzurlu bir hayat yaşamamıştır. Bir uçak kazasında ölmek, o hayatın son anısıydı. Böyle bir ölümden sonra çocuğun ruhu diğer ruhlarla birlikte bir yere taşındı. Ruhların ilerlediği geçit uçsuz bucaksız bir boşluktu, ölçeği tahmin edilemezdi. Evren kadar gizemli ve geniştir. Orada yıldızlarla dolu bir evren gibi sayısız kitap vardı. Kocaman kitaplar, alanı çöl kumlarından daha yoğun bir şekilde doldurdu. Geniş bir yerdi, sanki hep birlikte başka bir boyutmuş gibi görünüyordu. Bir ışık huzmesi yoldaki sayısız ruha rehberlik etti ve çocuk, tıpkı diğer ruhların yaptığı gibi ışığı izleyerek yürüdü. Doğal olarak, sabit yolu takip etmek sadece normalmiş gibi. Geldiği yer kocaman bir kitap kapağının önüydü. Bir bariyer gibiydi ve büyük bir dağ gibi devasaydı. Tam olarak bir devin okuyacağı bir kitap gibiydi. Cennetin kapısı bu kadar devasa ve büyük mü? Bir süre bekledikten sonra kocaman kitap açıldı. Ruhların Rehberi, “Bunun içinde ölmeden önce okuduğun bir kitabın dünyası var” dedi. Böylece çocuğun ruhu devasa kitabın sayfalarına nüfuz etti.
“Yine de, en azından bir Kıyamet gibi ne umutlara ne de hayallere izin veren bir dünya görüşüne sahip bir roman değil.”
Başta kendini böyle teselli etse de… Huzurlu bir dünyaya sahip bir roman olsa bile, çokta iyi bir şey değildi.
 ‘Benim rolüm ne…? Dilenci mi?’
 Dilenci rolünden geçen biri mi?
 ‘Bu nasıl bir roman böyle? Hangi roman ki?’
 Çok düşündü ama aklına gelen bir kitap yoktu. Önceki hayatında okuduğu çok fazla roman olduğu için. Ama bu hiçbir ipucu olmadığı anlamına gelmiyordu. Dilenci olarak yaşamaya başlamadan önce küçük bir anısı kalmıştı. Çocuk, soylu bir ailenin gayri meşru çocuğuydu. Kimsenin umursamadığı bir baş belasıydı. İster aile üyeleri, ister o evin çalışanları. Sonra bir gün, aniden kovuldu.
 [Sen benim biyolojik çocuğum bile değilsin, ama şimdiye kadar onunla yaşadığını düşünmek! Lanet olsun! Kaybol! Seni böcek!]
 Babası olduğunu bildiği adam, bu sözleri haykırırken onu kovdu. Tüm ipuçları buydu.
“Hangi aileydi, adını bile hatırlayamadım.”
 Her neyse, ister yeni bir dünya, ister bir oyun dünyası olsun, çocuğun amacı sadece bir tanesidir. O ekmek! İşte o iştah açıcı ekmek.
 “Sanırım açlıktan öleceğim.”
Birkaç gün önce bir grup dilenci çocuk tarafından dövülmesinin nedeni, o bir somun ekmeği çalamamasıydı. Bir beden ne kadar küçükse, ekmek çalarken o kadar fazla avantaj elde ederdi. Ancak çocuk yakalandıktan sonra fırın sahibi çok hassas davrandı. Bu yüzden bir grup dilenci tarafından dövülürken neredeyse ölüyordu.
 ‘Bu sefer başarılı olursam, kesinlikle kimseye tek bir parça vermeden tek başıma yiyeceğim.’
 Çocuk kararlıydı. Sonra sıkıca ve hızlı bir şekilde o kaçtı. Küçük bir fare gibi, takip ettiği yer doğrudan fırının önündeki standa yöneldi. Gizlice yürüyen çocuk, bir şahin hızında bir somun ekmeği kapmayı başardı. Fakat…
 “Seni dilenci çocuk! Tekrar mı?!”
 Sahibi tarafından yakalandı. Fırın sahibi çocuğun ensesinden tuttu ve kıçına süpürgeyle şaplak atmaya başladı.
 “Aaa!”
 Çocuk çığlık attı, çırpındı. Fırın sahibi çocuğun eline ekmeği aldı ve BANG kıçına tekme attı.
 “Uhh…”
 Yere düşen ve tamamen sürüklenen çocuk gözyaşlarını tuttu ve cesurca başını kaldırdı.
 ‘Yine yakalandığımı düşünmek…’
 Hırsızlık konusunda hiç yeteneği yokmuş gibi görünüyordu.
 Ya da belki de yaraları henüz tam olarak iyileşmediği içindi. Bütün bunlar onu döven dilenciler yüzündendi.
 “İyi misin?”
 O sırada başının üstünden net bir ses duyuldu. Bu mahalleye tamamen uymayan saf ve net bir ses. Çocuk tereddüt etmeden başını hızla kaldırdı ve sesin sahibine baktı. On yaşından büyük görünen bir kızdı.
 ‘ahhh! Tatlı!’
 Çocuğun hayatında gördüğü en güzel kızdı. Bir insan nasıl böyle görünebilir? Tıpkı bir romanın ana karakteri gibi…
 “Hmm….”
 “….”
 Bu ne? Çekici kahverengi saçlı güzel kız uzun süre hareketsiz kaldı ve çocuğa baktı. Sadece, hm, sesleri çıkarmaya devam etti. Arkalarındaki anlam bilinmiyordu.
 “Pembe saç ve gök mavisi gözler… Nadir değiller mi?”
 Kızın sözleri üzerine çocuğun gözleri fal taşı gibi açıldı.
‘Bu saç rengini tanıdı mı? Bu harika.’
 Ama kirli suda kirlendiği için orijinal rengi tanımak zor olmalı miydi? Çocuk elini uzattı ve dağınık saçlarına dokundu.
 ‘Ah! Bir düşünün, dün yağmur yağdı, değil mi?’
 Görünüşe göre yağmur geldi ve doğal olarak saçlarını yıkadı.
 ‘Çok kötü. Ben de duş almalıydım!’
 Hala dövülmekten acı çektiği için doğru dürüst yıkanamıyordu bile. Çok tatsız bir hikayeydi ama buradaki dilenciler için günlük hayattı.
 “Bebeğim, kaç yaşındasın?”
 “…6 yaşında.”
 “Uhm, 6 yaşında… Önce benimle gelmek ister misin?”
 Kız dedi. Çocuk ona şüpheli bir bakışla baktı.
 “Gerçekten güzel bir abla, ama… o şüpheli.”
 Daha yeni tanıştığı bir çocuğu elinden almaya çalıştığını düşünmek. Bu ülkede yasadışı köle ticareti yapıldı. İnsanlar bir köle olarak hayatın çok sefil ve felaket olduğunu söyledi. Bir dilenciden bile daha fazlası. Bir rahatlama olup olmadığını bilmese de, bir grup dilenci çocuk, yetişkin dilencilere para ödeyerek asgari düzeyde koruma aldı. Köle avcılarının çocukları almasını engellemekti.
 “….”
 Çocuk ona kuşkuyla baktığında, kahverengi saçlı kız bir an düşündü ve dedi ki.
 “Ben tuhaf biri değilim! Benim adım Violet Fitz! Kont Fitz Ailesinden Violet .”
 Violet Fitz?
 Çocuğun başı hızla döndü. Bir yerlerden duyduğu bir isimdi. Kesinlikle!
 ‘Ama, neredeydi?’
 Violet Fitz’in kahverengi saçları ve yeşil gözleri vardı. Çocuk bir süre düşünürken,
 Gurlarrr
Midesinin içinde küçük bir balığın nefes alma sesi geldi.
‘Bilmiyorum. Açlıktan ölüyorum…’
 Dürüst olmak gerekirse, aç olduğu için daha fazla düşünmeye devam edemedi. Önceki yaşamını öğrendiğinden beri, zihinsel yaşı önemli ölçüde artmıştı, ancak vücudu hala bir çocuğun kıydı. Bu nedenle davranışları, konuşması ve düşünceleri genellikle gerçek yaşından çok bir çocuk gibi ortaya çıkıyordu. Görünüşe göre zekası ne kadar gelişmiş olursa olsun, çalışacak besin eksikliği beyninin aşırı yüklenmesine neden oluyordu. Bu yüzden acıktığında, üşüdüğünde veya uykulu olduğunda daha karmaşık düşünmek imkansız hale geldi. Kalbini haykırmak istedi çünkü geriye sadece içgüdüleri kaldı.
 “Ekmek…”
 Çocuk ekmeğe bakarken mırıldandığında, Violet gözleri parlayarak dedi ki:
 “Benim evime gidersen çok lezzetli şeyler var, biliyor musun? O ekmekten daha lezzetli … Hm. Eğer gitmek istemiyorsan, o zaman tek başıma yemek zorunda kalacağım.”
 “Be-ben gideceğim!”
 Çocuk ayağa fırladı. ‘Çocuğun içgüdüsü’ hızla değişmeye başladı.
 “Evet, onun bir köle tüccarı olduğunu sanmıyorum. Kesinlikle. Garanti ediyorum.’
 Okuduğu romanda bu kadar güzel yüzlü bir köle tüccarı yoktu. Böylece çocuk masumca Violet’ı takip etti.
 ***
 İnanılmaz derecede büyük bir konağa geldikten sonra çocuğun gittiği ilk yer banyo oldu.
 “Şimdi seni yıkayalım mı?”
 Dostça sesli bir hizmetçi, paçavralardan farksız kıyafetlerini çıkardı.
 “…!”
Ancak, çıplak çocuğun vücudundaki morlukları görünce şaşkınlıkla nefesi kesildi. Hizmetçi, yanındaki hizmetçi arkadaşının kulağına gizlice fısıldadı.
 “Hemen Genç Bayan’a git ve ona bir rahip çağırmamız gerektiğini söyle.”
 “Evet.”
 Hizmetçiler her ne kadar ciddi görünseler de çocuk parlayan gözlerle ılık suyla dolu küvete bakıyordu.
 “Önce baloncuk oyunu oynayalım, sonra küvete girelim mi?”
 Çocuk dostça sözler üzerine başını salladı. Hizmetçiler çocuğu çok uzun süre yıkamak için çok çalıştılar. Bu sırada acıkacağından korktular ve ona biraz tatlı çikolatalı süt verdiler. Çıkan kirli sudan dolayı yıkanmak zor olsa da, hizmetçilerin hepsi bundan hoşlanmadıklarını hiçbir zaman dile getirmediler.
 “Onlar iyi insanlar.”
 Konağın tüm çalışanlarının iyi insanlar olduğu belliydi.
 “O halde… sahibi de kibar olmalı, değil mi?”
 Kesinlikle böyleydi. Daha önce yaşadığı evde ve kovulduğundan, çalışanlar da ev sahipleri kadar kötüydü.
 “Onların köle tüccarı olduklarını sanmıyorum. Olmadıkları için olmalı..?’
 Daha önce, o kadar acıkmıştı ki, kızı düşüncesizce takip etti. Fakat… Belki de tatlı bir şeyler yediği için mantıklı düşünme biraz mümkün hale gelmişti.
 ‘Buraya yanlışlıkla mı geldim?’
 Öyle rahatsız edici bir düşüncesi vardı ki. Ancak, yıkandıktan sonra hizmetçiler ona güzel giysiler giydirince, mantıklı düşüncesi tekrar uçup gitti. ‘Çocuğun içgüdüsü’ görsel uyaranlara karşı özellikle zayıftı. Güzel, parlak ve renkli şeyler gördüğünde gözleri parladı.
 ‘Çok sevimli!’
 Giydiği sarı elbiseye bakarken çocuğun gözleri parladı. Her hareket ettiğinde kumaş parlıyordu. Eteğin ucunda işlemeli bir kelebek vardı ve eteği her salladığında kelebek uçuyor gibiydi. Onu büyüledi. Böylece, kendi kuyruğunu ısırmak için dönen bir köpek yavrusu gibi daireler çizerek döndü.
 “Pfff…”
 “Aman.”
 Böyle bir figür gördüklerinde, hizmetçiler ona sevgiyle güldüler.
 “…!”
‘Ne yaptım!?’
 Ancak o zaman aklı başına gelen çocuk yutkundu. Utanç verici bir manzara gösterdiği gerçeğinde, aklı karıştı.
 ‘Gururumu incitiyor…’
 Bir çocuğun vücudu olduğu için içgüdü, ciddilikten çok ötesindeydi. Bu birçok yönden zordu. Çocuk yine ciddi şekilde baktı.
 “Artık yemek yemeye gidelim mi? Şef çok lezzetli yemekler hazırlamış olmalı!”
 “Le-lezzetli yemek?”
 “Evet! Sıcak domuz pastırmalı patates çorbası, kokulu baharatlarla yumuşak biftek ve hatta güzel tatlılar .
 “…!”
 Hizmetçinin sözleriyle, çocuğun zihninde bir evren açıldı. Sıcak Pastırma Patates Çorbası Yıldızı, Striploin Yıldızı da vardı. Yanında T-Bone Steak Yıldızı vardı. Uzakta Tatlı Çikolatalı Kek Yıldızı vardı…. Bu kadardı. Çocuk koşarak hızla hizmetçinin elini tuttu.
 “Be-ben yiyeceğim! Yemek yemek istiyorum.”
 İçgüdü gerçekten korkutucu bir şeydi.
 ***
 Büyük masanın üzerine her türlü lezzetler kuruldu. Hizmetçinin dediği gibi, sıcak çorba, dana graten, biftek, kuzu ızgara, ızgara alabalık ve hatta kabuklu deniz ürünleri servis edildi! Çocuk heyecanla bunu şunu ağzına atmaya başladı.
 “….”
 Çalışanlar çocuğu durdurmaya çalıştı, ancak şeref koltuğunda oturan Violet onları engelledi.
 “Sadece istediğini yemesine izin ver. Sadece sindirim ilacı hazırla.”
 “Anlıyoruz, Genç Bayan.”
 Çocuk, yüzü kadar etli bir kemiği tuttu ve iyice çiğnedi.
 ‘Lezzetli!’
 Çocukta kalan tek şey et yeme tutkusuydu. Tıpkı genç bir kurt yavrusu gibi.
 “Hmm… yıkandıktan sonra kesinlikle daha çok benziyor. Tamamen yabancı olduklarında nasıl bu kadar benzer görünebilirler?”
 Violet çocuğa bakarken gözlerini kıstı.
 “Genç Lord Adrian’dan mı bahsediyorsunuz, Genç Bayan?”
 Yanında duran uşak, sessizce sorarken Violet’e su döktü.
 “Evet bu doğru. Kahya için bile öyle görünüyor, değil mi?”
 “Ancak, o ev…”
 “Doğru. O evin en küçüğü doğar doğmaz öldü, değil mi? Kesinlikle öyleydi…”
 Violet gözlerini çocuktan ayırmadan başını eğdi ve düşündü.
 ‘Ama… o ölmemiş gibi görünüyor? Ne kadar düşünürsem düşüneyim, sanırım Adrian’ın küçük kız kardeşini buldum…?’
Eva’dan not: bölümlerin daha hızlı gelmesini istiyorsanız, tepkilere basıp yorum yapmayı unutmayın <3 İnstagram adresimize de göz gezdire bilirsiniz : https://instagram.com/magictoonsone?igshid=YmMyMTA2M2Y=