2

Beş yaşında.
Doğum günleri Itachi'nin umurunda bile değildi. Yıllık dönüm noktalarından başka bir şey değillerdi zaten. Çeşitli deneyimler edinilmiş veya boş geçirilmiş olsa da, neticede bir yıl bir yıldı. Yaşın büyümesi pek de bir şeyin değişmesi anlamına gelmiyordu.

Önemli olan günlük antremandı. İstikrarlı bir şekilde ilerlemek o zamanlar için önemliydi fakat bu yılda, Itachi bazı şeylerin gerçekten değiştiğini kalbinin derinliklerinden hissediyordu. Tam da o anda aklından geçen başka şeyler vardı.
"Ee?" dedi yanına uzanarak Mikoto.
Ama o sessizliğini korudu ve bağdaş kurarak oturdu, dizlerinin önünde yatan varlığa baktı.
Itachi'nin gözleri boşluğa baksa da, yenidoğan küçük bebek onun durumunu anlarmışçasına ona bakıyordu.
Itachi, usulca onun yanaklarını okşadı.
Bu ani dürtü, bebeğin şaşırarak kendini geriye çekmesine neden oldu. Annesinin onları kıkırdayarak izlemesine karşın aldığı bu tepkiye şaşıran Itachi, elini çekti.
"Sasuke." Çocuğun adı. Itachi'nin erkek kardeşi
Uchiha Sasuke...
Itachi usulca bir kez daha dokundu bebeğin yanağına. "Sasuke...."
Kardeşinin sesini ilk kez duyduğu anda, kalbine bir sıcaklık yayılmıştı. Anne ve babasına duyduğu sevgi dışında, daha özel, tanımlanamayacak bir duygu. Sonuç olarak beş yaşındaki Itachi, bunu kelimelere dökemiyordu. Ancak bu fani hayatta, dokunsa yok olacak bu varlığa karşı Itachi, bu küçük nefesi korumak için erkeksi bir sorumluluk duyuyordu.
"Kardeşine bakacaksın değil mi?" dedi annesi ve Itachi başını salladı, eli hala Sasuke'nin yanağındaydı.

Itachi, babasının onu savaş alanına götürdüğü günden beri aralıksız antrenman yapmıştı. Uzun zamandır beklediği akademiye sadece 1 yıl kalmıştı. Tek amacı, ninjalar arasında bir ninja olabilmek için becerilerini geliştirmekti.
Neden ninjalar arasında bir ninja? Elbette dünyayı savaştan kurtarmak için. Itachi katliamın ortasında yaşayan biri olarak babasının ninja anlayışını reddetti.
Ninja sanatları ve çakra gerçekten sadece dövüşmek için miydi? Itachi öyle olmadıklarından emindi.
Eğer büyük bir güce sahipsen, savaşan insanların arasına girip onları durdurabilirsin. Eğer savaşta diğer ninjalardan daha güçlü bir ninjaysan, hiçbir ninja'nın -yetenekli bile olsa- senin karşında şansı yoktur, böylece herkes senin sözünü dinler ve sana itaat ederdi.
Itachi böyle bir ninja olmak istedi. Herkesten daha güçlü, daha yetenekli olsaydı, son Büyük Savaş gibi devasa savaşları bile durdurabileceğine inanıyordu. Bir hedefi vardı, bu yüzden dualarının gerçekleşmesi zor değildi.
Evinin yanındaki bir ağaçlık onun antrenman alanıydı. Etrafını saran kümedeki sedir ağaçlarına her biri bir insan kafası boyutunda iki siyah yuvarlak çizilmiş tahta hedefler astı. Her iki elinde dörder taneden, toplam sekiz tane kunai, onun tercih ettiği silahtı.
"Haah..." Gözlerini kapattı ve ciğerlerine dolan havayı midesinin altından yavaşça dışarı verdi.
Yere çömelirken, elinden geldiği kadar sert bir şekilde yere tekme attı ve sıçradı. Vücudu havada adeta dans etti ve ters döndü. Kollarını göğsüne bastırdı ve sonra kunaileri her iki yöne de fırlattı ve sekiz yöne dağılan sekiz adet ışık parladı.
TIK! TIK! TIK! Ses, o inerken Itachi'nin her yerinde yankılandı. Keskin bıçaklar, sedir ağaçlarının üzerindeki hedeflerin merkezlerini delmişti.
"İyi iş". Dedi arkasından gelen bir ses.
Itachi nefesini tuttu ve arkasına baktığında siyah saçlı bir çocuk gördü. Açıkça Itachi'den daha büyük gözüküyordu. Bunun kanıtı olarak, bir Konoha alın koruyucusunun gümüş rengi çocuğun alnında parladı.
"Kaç yaşındasın?" diye sordu, siyah saçlı çocuk.
Itachi onun adını bilmiyordu ama bu çocuğu daha önce görmüştü. Bu çocuk Uchiha klanından bir ninjaydı.
"Beş."
"Bu yaşta böyle bir kunai ustalığı. Sen gerçekten şeysin ha?" Çocuk elini uzattı. "Uchiha Shisui."
"Ben-..."
"Biliyorum. Itachi. Askeri Polis Şefi Fugaku'nun çocuğu.
Itachi, Shisui'nin sesinin ne kadar arkadaş canlısı olduğunu görünce kafası karışmıştı. Muhtemelen yüzünde belirdi, çünkü Shisui omuz silkti ve gözlerini iri iri açtı. 
"Tuhaf bir çocuk olduğunu duydum ve gerçekten kimseyle konuşmuyorsun. Gerçekten inatçısın, ha?”
"Bir şeye ihtiyacın yoksa..."
"Pekala, bunu söylemezdim." Gülümseyen Shisui ortadan kayboldu.
Itachi'nin gözleri aurasını takip etti.
Gökyüzü.
Itachi'nin birkaç dakika önce yaptığı gibi havaya doğru dans ederken, Shisui'nin iki kolu da havaya uçtu ve havada sekiz ışık çaktı.
"Vay!" Itachi şaşkınlıkla gözlerini kocaman açtı.
"Nasıl oldu bu?" Shisui yere inerken sırıttı. “Ben çok hırpani değilim kunai de öyle değil mi?”
Sedir ağaçlarındaki hedeflerin yüzeyine, Itachi'nin daha önce attığı kunailerin hemen yanına yeni kunai saplandı. Doğal olarak bunlar Shisui'nin fırlattıklarıydı.
"Bir süredir burada antrenman yapmanı izliyorum." Yavaşça Itachi'ye yaklaştı ve elini bir kez daha uzattı. "Arkadaş olalım."
Shisui'nin sesi sıcaktı; tavrı doğal olarak Itachi'yi kendine çekti. Daveti kabul eden Itachi sağ elini uzattı. Sıcaklık avucunun etrafını sardı.
"Tanıştığıma memnun oldum Itachi."
Itachi, ışıldayan büyük çocuğa bakarken, bu garip derecede tanıdık duran ninjayı memnuniyetle karşılarken kendi davranışı karşısında şaşkına döndü.

Ay'a baktı.
Sadece ben ve Sasuke...
Annesi ve babası dışarı çıkmıştı. Kollarında Sasukeyle verandaya oturmak için dışarı çıktıktan sonra sürgülü kapıları açık bıraktı.
Ay ışığı göz kamaştırıyordu. Etrafındaki yıldızların ışığını neredeyse silecek kadar parlak olan dolunay, gökten düşecek gibiydi.
Hafif bir esinti hafifçe yanaklarını okşuyordu. "Hm?" O esintiyle gelen hafif, nahoş kokuyla kaşlarını çattı. Sasuke, belki ağabeyindeki değişikliği hissederek ya da belki de sıra dışı bir şeyi fark eden bir bebeğin keskin hassasiyetinden dolayı kollarında endişelenmeye başladı.
Itachi gökyüzündeki aya baktı. “Bu duygu nedir…”
Sasuke ağlamaya başladı.
"Orada." Küçük kardeşini yatıştırıcı bir şekilde sallarken bile gözleri aya odaklanmıştı. Rüzgâr bir kez daha esti, vahşi bir hayvan gibi kokuyordu. “Bu duygudan hoşlanmıyorum. Annem ve babam neden böyle zamanlarda hep dışarıdalar…”
Sasuke daha çok ağlamaya başladı. Bu kesinlikle yukarı bakmanın zamanı değildi.
Itachi bakışlarını sevimli küçük kardeşine indirdi, Karadenizde gemileri batmış gibiydi.
"Ağlama Sasuke. Ne olursa olsun ağabeyin seni koruyacaktır.”
Sasuke'nin ağlaması korkmuş bir feryattan daha tatlı bir şeye dönüştü. Hâlâ neredeyse aynı derecede güçlüydü, inlemenin ardındaki güçte en ufak bir fark yoktu. Aksine, değişiklik daha çok bebeğin zihniyetindeydi çünkü kardeş olduklarını biliyordu.
Bir şey geliyor…
Itachi'nin tek yapabildiği, kollarını Sasuke'ye dolamaktı.
Köy aniden tam bir kaosa sürüklendi.
Uchiha Fugaku, Konoha Askeri Polis Gücü karargahının çatısından uzakta yükselen toz bulutuna baktı, yüzü asıktı. Uchiha klanının en iyileri ve en parlakları olan yardımcıları, etrafında durmuş bekliyordu.
"Ah! Bu..." diye solundan beyaz saçlı Yashiro mırıldandı.
Fugaku, kargaşanın nedenini kendi gözleriyle çoktan anlamıştı.
"Do-Dokuz Kuyruklu..." dedi sağındaki, uzun siyah saçlarını toplamış olan Inabi, çaresizce korkudan titremesini engellemeye çalıştı.
Fugaku, astlarına yan yan baktı, korkuları tam anlamıyla ortaya çıktı ve ardından kararlı bir şekilde önlerindeki gerçekliğe baktı. "Hata yok. Bu Dokuz Kuyruklu.”
Köyün ortasında yükselen toz bulutundan yılanlar gibi kıvranan Dokuz Kuyruklu çıktı. Kuyrukları, gökyüzünde asılı duran dolunayı yutacakmış gibi kükreyen uğursuz bir tilki olan yanmış turuncu bir canavarın vücudunda birleşti. Efsanevi bir canavar, bu dünyayı kasıp kavurmak için burada.
"Derhal olay yerine bir ekip gönderin. Ben de gideceğim."
"Lord Fugaku, kendiniz mi yola çıkacaksınız?" Soruyu sorarken Yashiro'nun sesi titriyordu.
"Elbette!" diye bağırdı Fugaku, gözleri Dokuz Kuyruklu'ya sabitlenmişken bile. Köyün her köşesinden uğultu ve çığlıklar duyabiliyordu. O
canavarın silüeti şüphesiz Konoha'nın tüm bölgelerinden görülebiliyordu, henüz saldırı altında olmayan yerler bile, oradaki insanlar bile Dokuz Kuyruklu'yu gördüklerinde karışıklıktan muaf olmayacaktı. “Bu, kuruluşundan bu yana köyün başına gelen en büyük felaket olabilir. Böyle bir zamanda arkama yaslanıp izleyebilir miyim sanıyorsun? Ben, Askeri Polis Gücü şefi?"
"Ancak …"
Dokuz Kuyruklu'ya yaklaşmak ölümü göze almak demekti. Olay yerine aceleyle gelen ninjaların bir kısmı muhtemelen çoktan kurban edilmişti. Yashiro'nun korkması şaşılacak bir şey değildi.
"İşimi yapmak için hayatımda bir kez olsun imrenilmedim."
"Şef..." Yashiro'nun ince gözleri yaşlarla doldu.
"Dokuz Kuyruklu'yu kontrol edebilen tek şey, Uchiha klanının sharinganıdır. Acele etmezsek, durdurmak imkansız olacak.”
"Şef!" Yardımcısı Tekka, merdivenlerden koşarak çıkmış gibi nefes nefese göründü. Yetenekli astının hayaletimsi ifadesinden Fugaku, endişe verici bir şey olduğunu tahmin etti.
"Sorun nedir?"
"Talimatlar üst düzey yetkililerden geldi. Polise köy savunmasını güçlendirme talimatı verildi.”
"Ne dedin?" Fugaku, kendi kulaklarından şüphe ederek Tekka'ya baktı.
Üstünün öfkesini zekice kavrayan Tekka, kendi varsayımını dile getirdi. "Dokuz Kuyruklu'yu yalnızca sharingan kontrol edebilir. Orospuların muhtemelen şüpheleri var—”
"Bu kargaşanın bizim suçumuz olduğunu mu söylüyorsun?!" Yashiro bağırdı.
Fugaku o kadar iyi anladı ki canı yandı. Uchiha klanı, Konohagakure'nin bir parçasıydı. Nine Tails gibi bir yaratığı serbest bırakıp bu kaosa neden olmaları için hiçbir sebepleri yoktu. Dokuz Kuyruklu'yu her kim kontrol ediyorsa, sadece kendi evinden kaçınırsa, yakında şüpheli olacağı açıktı. Klandaki hiç kimse bu kadar aptalca bir şey yapmaz. Gözlerinin önündeki öfkeli canavarın ayrım gözetmeksizin öfkeli olduğundan bahsetmiyorum bile. Klanın bir üyesi onu gerçekten çağırmışsa, temelde felaketi kendi başlarına da çağırmış oluyorlardı. En azından, şu anda köyde yaşayan herhangi bir Uchiha'nın işi olamaz "Söyle onlara, anladım," diye acı bir şekilde Tekka'ya tükürdü.
"Şef!" Yashiro yaklaştı.
Fugaku alt katlara inen merdivenlere doğru dönmeden önce tek kelime etmeden başını salladı. Evde Itachi ve Sasuke için endişeleniyordu ama şu anda görevi her şeyden önce geliyordu.

"İtachi!"
"Anne."
"Tanrıya şükür güvendesin!" Mikoto kollarını evin önündeki şeritte Sasuke'yi tutan Itachi'ye sıkıca sardı.
"Kaçarsak endişelenmeni istemedim ve sonra sen eve geldin, ben de seni bekledim."
"Mm hmm." Annesi başını salladı, gözyaşları yanaklarından aşağı akıyordu.
Küçük kardeşini korumak zorunda olmanın gerilimiyle kısılan gözler bir nebze rahatladı. Ama bu geçiciydi. Annesinin arkasından yaklaşan bir şey fark ettiğinde, o gözler hızla eski sertliğine kavuştu.
"Anne!" Sasuke'yi resmen annesine fırlattı. Ve sonra uçtu.
Dokuz Kuyruklu tarafından havaya fırlatılan bir kaya evlerinin yakınında paramparça oldu ve parçalar başlarının üzerinde dans etti. Bir parça annesinin sırtına doğru düşüyordu. Sasuke'yi göğsüne bastırarak ona baktı. Şaşırmış gözleri onu kovaladı; Oradaki soruyu görebiliyordu, Itachi'nin aniden ayağa fırlamasına neden olan şeyin ne olduğunu merak ediyordu.
Kaya çok büyüktü, bir anne ve iki çocuğunu kolayca ezebilecek kadar büyüktü.
Seni koruyacağım, diye mırıldandı. Yumruğunu sıkıca sıktı.
Ninjanın fiziksel sanatları güçle ilgili değildi. Beş yaşında küçük bir çocuk olabilirdi, vücudu henüz gelişmemişti, ama bunu başardığı sürece
çakrasını düzgün yoğurursa, bu devasa kayayı bile parçalayabilir.
Yumruğunu havaya kaldırdı. Çakra, kolunu soluk mavi alevlerle kaplayarak doldurdu.
Kaya, Itachi'nin yumruğuna çarptı ve bir gümbürtüyle patladı.
Ninja eğitimine devam ettikleri sürece bir çocuk bile kayaları zahmetsizce yok edebilir.
Çakıl yağmuruna tutularak sessizce yere indi. "İyi misin?" diye sordu arkasını dönerek.
Şaşkınlığını gizleyemeyen annesi tabak gibi gözlerle Itachi'ye baktı. Annesi bir jonindi, tam da bu yüzden onun ani hareketine şaşırmıştı.
"Burası tehlikeli. Herkesin olduğu yere gidelim.”
"Doğru..." Sanki onun sesiyle ayağa kalkmış gibi annesi ayağa kalktı ve Itachi elini tutmak için koştu. “Daha akademiye başlamadın bile ama şimdiden böyle bir şey yapabiliyorsun. Sen gerçekten babanın oğlusun, ha?”
Hiç şüphesiz onu övüyordu ama bunun sırası değildi. Kalbini bir görev duygusu doldurdu - annesini ve erkek kardeşini güvenli bir yere götürmesi gerekiyordu. Etrafında, yıkım kükremesine karışan kızların ve oğlanların bağırışlarını duyabiliyordu; eziciydi.
Etrafta koşan insanlar kaçmaya çalışıyor, kanlar içinde. Kolunu kaybetmiş bir adam ninja arkadaşına bağırıyordu. İpleri kesilmiş bir kukla gibi moloz yığınına boş boş bakan genç bir kadın. Artık üşümüş annesini uyandırmaya çalışan, yüksek sesle ağlayan bir çocuk.
Itachi beyninin derinliklerinde kulakları sağır eden bir çığlık duydu. Aslında o kadar uzağa koşmamışlardı ama yine de nefes almakta zorlanıyordu. Gözlerinin önündeki sahne, dört yaşındayken gördüğü savaş alanıydı.
Savaş …
Donuk bir acı gözlerinin derinliklerine hücum etti. Tıpkı savaş alanındaki o andaki gibi, gözbebeklerinin arkasında güç dalgaları nabız gibi atıyordu. Bir an için dünyanın kızıla boyandığını hissetti ama bu his hızla yatıştı.
"İtachi?" oğlunda bir tuhaflık fark eden annesi arkadan seslendi.
"Ben iyiyim anne."
Umutsuzca koştu. Dokuz Kuyruklu'nun muazzam şiddetinden kaçmak için koştu. Kalbinin derinliklerinden, savaşı durduracak güç için dua etti.
Güçlü bir ninja olmak istiyordu.
Hokage Rezidansının konferans salonunda dört kişi sıralanmıştı. Üçüncü Hokage, Hiruzen. Anbu'dan Shimura Danzo. Ve Konsey'den Homura ve Koharu.
Ani felaket kontrol altına alındı, Hiruzen bitkin bir biçimde üç yoldaşına baktı, yüzündeki kırışıklıklar şimdi daha da derinleşti ve ağzını açtı. "Dördüncü ve karısı Kushina, Dokuz Kuyruklu'yu mühürlemek için hayatlarını verdiler. Köyü kurtardılar.”
Ekşi bir bakışla dinleyen Danzo, eski Hokage'nin kaldığı yerden devam etti. "Ama Konoha, benzerini Büyük Savaş sırasında bile görmediğimiz yıkıcı bir darbe aldı."
"Hemen yeniden inşa etmezsek, diğer köyler bu fırsatı saldırmak için kullanabilir." Bu Konsey Üyesi Homura'dan.
Hiruzen hafifçe başını salladı ve ciddi bir ses tonuyla devam etti. "Bunun için hemen düzenlemeler yapmayı planlıyordum."
"Ve burada, yerine getirilmesini çok istediğim bir koşul var." Başının sağ yarısı bandajlarla kaplıydı, Danzo'nun açıkta kalan sol gözü acımasızca parlıyordu. Hiruzen bu buz gibi bakışı kendi gözlerinde bir soruyla sessizce karşıladı.
Danzo, "Uchiha klanının konutlarını köyün kenarına taşımak istiyorum" dedi.
"Ne?" Hiruzen kaşlarını çatarak ona baktı.
Danzo ürkmedi, bunun yerine tarafsız bir şekilde devam etti. "Dokuz Kuyruklu'yu yalnızca Uchiha klanının paylaşımcısının kontrol edebileceğinin farkındasın."
"Dokuz Kuyrulu'yu çağıranın bir Uchiha olduğunu mu söylüyorsun?"
"Aynen öyle." dedi Danzo ve Hiruzen nefesini tuttu. İki Konsey Üyesi, şaşkınlıkla izlediler. "Büyük Savaş sırasında Uchihalara yapılan muamele yüzünden, Fugaku Dördüncü karar verildiğinde yorum yapmayı reddediyor. Son yıllarda Uchiha klanı arasında köyle ilgili memnuniyetsizlik artıyor."
"Katılmıyorum."
"Vakıf üyeleri, Uchihaların hareketini dikkatle inceliyorlar. Uchihaların memnun olmadığı bir gerçek."
"Bu uzun süredir devam eden bir..."
"Hepsi bu değil." Kendine güvenen Danzo, Hiruzen'in sözünü kesti. "Birinci Shinobi Savaşı'nı yaşamış olanlar, 'Wicked Eye'(Hain Göz) Fugaku gibi nadir bir dehanın bile Askeri Polis Gücü'nün başına geçmek zorunda kalması konusunda umutsuzluğa kapılmaya başlıyor. Köyle ilgili bu hayal kırıklığı, bir gün ciddi bir memnuniyetsizliğe dönüşecek ve Konoha'ya bir saldırıya yol açacak."
"Yine de Dokuz Kuyruklu olayını Uchihaların hatası olarak ilan etmekte biraz aceleci davrandığını düşünmüyor musun?"
"Bu, olumlu bir kanıtın olmadığı için öylece bırakabileceğin türden bir şey değil, Hiruzen. Dinle. Dokuz Kuyruklu'yu kontrol edebilen tek şey Uchiha Sharingan'dır. Bu bir gerçek."
Hiruzen duraksadı.
"Her halükarda, Uchiha klanını bir noktada toplamalı ve onları köyün kenarına itmeliyiz. Ve bunu Dokuz Kuyruklu'nun saldırısından sonra şehir planlaması adına yapabileceğimize göre şimdi yapmalıyız.
Anbu'nun karanlığını cisimleştiren adamın acımasızlığı karşısında diğer üçü sadece sessiz kalabildi.


Itachi yeni evlerinden memnundu. Köyün merkezinden oldukça uzaktaydılar, ancak klanın geldiği Nakano Mabedi yerleşkenin içindeydi ve hepsinden iyisi, köyün hemen kenarındaydılar, bu yüzden etrafları yeşildi. Antrenman yapacak yer bulmak hiç sorun olmadı ve biraz yürürse köyün sınırını geçebilirdi.
Engebeli tepeler manzara boyunca uzanıyordu. Ayrıca küçük kardeşinin büyümesi için iyi ve sessiz bir yer olduğunu düşündü.
Bununla birlikte, yetişkinler görünüşe göre farklı hissettiler. Köyün dört bir yanına dağılmak yerine, klanın üyelerinin bir araya getirilip yeni bir yerleşke inşa edilmesine karar verildiğinden beri, babasının evinden bir genç ninja sürüsü gelip gidiyordu.
Ayrımcılık.
Zulüm.
Asılsız suçlamalar.
Itachi, babasının odasından yalnızca tepkisel sözler duydu. Ve yetişkinlerin bu hareketten mutlu olmadıklarının gayet iyi farkındaydı.
Klanlarından birinin Dokuz Kuyruklu'nun saldırısının faili olduğundan şüpheleniliyordu ve sonuç olarak, bir grup olarak köyün kenarına itilmişlerdi. Ve kendilerini aklamak için tek bir söze bile izin verilmedi.
Itachi, babasının ve diğerlerinin öfkelenmesine hiç şaşırmadı. Ama bir şeye bir kez karar verildi mi, bunun sonu olmalıydı, değil mi? Klan sonunda bir aradaydı, bu yüzden daha sağlıklı bir seçim, bileşik ortamı daha da iyi hale getirmeye çalışmak yerine düşünmekti.
Dokuz Kuyruklu'nun yol açtığı yıkımdan sonra köy bir felakete dönüştü. Zor zamanlardan geçen sadece Uchiha klanı değildi: çok sayıda insan sevdiklerinin önlerinde öldüğünü görmüştü. Birçoğu evlerini kaybetmişti ve ne yapacakları hakkında hiçbir fikirleri yoktu. Uchiha klanının, felakette her şeyini kaybetmiş birçok insan için önlemler alınmadan önce bu yerleşkenin onlar için kurulduğu düşünülürse, kendilerini şanslı saymaları gerekmez mi?
Itachi, bu yetişkinlerin amansız memnuniyetsizliği karşısında çaresizliğini kontrol edemedi.
"Tamam, gidiyorum." Arkadan babasının sesi geldi.
Itachi, annesi ve Sasuke ile oturmuş akşam yemeği yiyordu. Ama tabi ki küçük kardeşi hala katı gıdaları yiyemiyordu. Mama sandalyesine tünemiş olan Sasuke, ancak son zamanlarda yeterince güçlenerek başını iki yana salladı.
Havada tut. İri, yuvarlak gözlerini ağabeyine çevirdi ve kasesinden ağzına pirinç götüren Itachi'ye merakla baktı.
Bu çocuk ağzına uzun çubuklarla beyaz bir şey koyuyor. Ne yaptığını sanıyorsun?
Bebeğin bakışları o kadar yoğundu ki, Itachi neredeyse bunun gibi yetişkin düşünceleri düşünüp düşünmediğini merak etti. Bebek henüz bir yaşında değildi ama düşüncelerini ve iradesini açıkça ifade eden güçlü gözleri vardı.
"Akşam yemeğine ne dersin?" diye sordu annesi, Itachi'nin yanından bakarak.
Itachi bunu arkasını dönmesi için bir davet olarak aldı ve sürgülü kapıdaki küçük aralıktan babasının sert yüzünü gördü.
“Dışarıda yiyeceğim. Ve geç döneceğim, bu yüzden bensiz yatağa git. "Elbette. Sonra görüşürüz o zaman."
"Hoşça kal," diye ekledi annesinin vedasına ve babasının soğuk bakışları onu delip geçti. Küçük kardeşinin gözlerinden farklı olarak, babasının ne düşündüğüne dair hiçbir ipucu vermiyordu.
Gelecek yıl akademi var. Sıkı antrenman yapmaya devam ettiğinizden emin olun.” "Elbette."
"Ahunnnh," Sasuke, Itachi'yi taklit ederek anlaşılmaz bir şekilde sesini yükseltti.
Babası bebeğe baktı ve sürgülü kapının arkasında tamamen kaybolmadan önce hafifçe başını salladı.
Mutfaktaki aile yeniden yemeye başladı.
"Yetişkinler gecenin bu kadar geç saatlerinde tam olarak ne yapıyor?" Itachi soruyu tek arkadaşına sordu.
Shisui, ağzının kenarlarında gevşek bir gülümsemeyle, uzaktaki Hokage Anıtı'na baktı.
Köyün dışındaki bir kayalığın üzerinde, sadece kendilerinin bildiği bir yerde oturuyorlardı. Yere dik olarak yükselen uçurumun altında, Hokage Anıtı'nın arkasından kıvrıla kıvrıla uzanan ve
köy. Itachi ve Shisui'ye ulaştığında su, köydeki başlangıç noktasından çok daha hızlı ve derin akıyordu.
"Ben bir geninim," dedi Shisui, gözleri hâlâ uzaklara odaklanmıştı. Sessizce dinleyen Itachi'ye döndü ve usulca devam etti, "Ben de yetişkin toplantılarına gidiyorum."
"Ha?"
"Nakano Mabedi'nde düzenli olarak buluşuyorlar."
Itachi, Shisui'nin tam olarak neden bahsettiğini sormak istedi ama korktu ve ağzından tek kelime çıkmadı.
Shisui aşağı baktı. "Henüz bilmen gereken bir şey değil." Huzursuz olan Itachi, gözlerini kaçırırken arkadaşına baktı.
Klanın üzerinde ağır bir hava asılı...
Itachi kalbinde defalarca, Bırak bu bir tahmin olsun, diye mırıldandı.

Çeviri: Senkai