3

Altı yaşında.
Itachi nihayet akademide başladı. Okulun kendisinden özellikle memnun olduğu söylenemezdi. Okulun onun için somut bir başarı duygusu, uzun zamandır beklediği bir ninja olma hedefine yaklaştığı hissi vardı. Okul, kendi başına ya da Shisui ile gizlice eğitim aldığından tamamen farklı olacaktı. Okuldaki günler ninjalığa giden yoldu. Ve bu onu tarif edilemez bir şekilde mutlu etti.
Yaşlı erkek öğretmen, öğrencilerine bakarak, "Şimdi lütfen kendinizi tanıtın ve herkese gelecek hayalinizi anlatın," dedi.
Onların birinci sınıfı. Biraz gergin olan öğrenciler şaşkın şaşkın birbirlerine baktılar. Itachi, diğerlerinin sohbet ederken izledi - "Hey, şimdi ne yapıyoruz?" - hala birbirlerine aşina değiller. Sonra, sanki kendisi bu durumun bir parçası değilmiş gibi, kafalarının karışmasına şaşmamak gerektiğini düşündü.
Tüm bu bilinmeyen insanların önüne çıkıp hayallerini dile getiremezlerdi.
"Pekala, o zaman, belki öğrenci numarasına göre gideriz," dedi öğretmen, belki öğrencilerinin nasıl hissettiğini anlayarak, belki de anlamayarak, odanın dört bir yanından gelen mırıltıları bastırarak yüksek sesle.
Uchiha İtachi…
Adının ilk karakteri "u" idi. Bu, öğrenci sayılarının başlangıcına doğruydu. Ne söyleyeceği konusunda endişelenmedi. Kendini bildi bileli aynı rüyayı görmüştü. Tek yapması gereken söylemekti.
"Pekala, çok iyi."
Sınıf arkadaşları onu alkışladı. Hayali, babası gibi harika bir ninja olmaktı.
Babası gibi harika bir ninja olmak… Kendi babasını hayal etti. Fugaku harikaydı
Ancak Itachi, Askeri Polis Gücünün başı olmasının onun için yeterli olmadığını hissetti. Bu, babasını reddettiği anlamına gelmiyordu; babasının olduğu gibi mükemmel olmak istiyordu. Ancak Itachi'nin gözlerini diktiği yer bunun ötesindeydi ve babasının şu anda orada durduğunu söyleyemezdi.
"Pekala, sıradaki Uchiha Itachi." Öğretmen Itachi'ye baktı ve gülümsedi.
Her zaman olduğu gibi öğretmenlerinin önce isimlerini söylemesi halinde kendini tanıtmanın pek bir anlamı olmayacağı düşüncesiyle Itachi ayağa kalktı ve sınıfın önüne doğru yürüdü. Kendisiyle aynı yaştaki diğer öğrenciler ilgiyle ona baktılar ve alnında hafif bir kaşıntı hissetti.
Parmağıyla kaşlarının arasındaki boşluğu okşadı ve ardından göğsünü dışarı çıkardı. "Ben Uchiha Itachi'yim. Benim hayalim..." Duraksadı.
Öğretmen ve öğrenciler sanki neyin yanlış olduğunu sorar gibi başlarını kaldırdılar.
Hayali olmadığından değildi. Ve hakkında konuşacağı hayalini seçmekte zorlanıyor değildi. Ve doğal olarak, gergin olduğu için ya da buna benzer bir şey yüzünden ağzı çalışmayı bırakmamıştı. Bu yerde gerçekten rüyasından bahsetmeli miydi, emin değildi.
Kendisinden önceki insanların paylaştığı rüyalar çok mütevazıydı.Babam gibi olmak istiyorum. Harika bir ninja olmak ve birçok görev yapmak istiyorum. Şirin bir ninja olmak istiyorum. Bu, öğretmenin ve sınıf arkadaşlarının beklediği türden bir hayaldi.
Itachi'nin hayali farklıydı.
"Hayalim …"
"Sorun değil, devam et ve söyle," diye ısrar etti öğretmen.
Ne düşündükleri önemli değil."Gelmiş geçmiş en büyük ninja olmak istiyorum, bu dünyadaki tüm dövüşleri silebileceğim kadar büyük."
Sınıfın bir köşesinde birinin güldüğünü duydu. Ve hemen ardından önceden belirlenmiş bir alkış ahengi geldi.
"Aferin," dedi öğretmen ve Itachi'nin başını okşadı.
Görünüşe göre, çok saçmaydı. Kimse ona inanmadı. Hepsi bunun asla gerçekleşemeyecek bir rüya olduğunu düşündü. Birinden gelen sanrılı bir rüya
küçük çocuğun dünya hakkındaki cehaleti. Hepsi böyle düşündü, bu yüzden ona güldüler, mekanik bir şekilde alkışladılar.
Sadece bir tanesi -sadece Itachi- ciddiydi.
Ve, öğretmeni ve sınıf arkadaşları bunun ne kadar ciddi olduğunu daha sonra öğreneceklerdi.

"Ah..."
Sınıf arkadaşları şaşkın bir şekilde arka arkaya dizildiler. Öğretmen bile, not almaktan biraz uzaklaşmış, bir sonraki öğrenciye inanmayarak not almayı unutmuştu.
Sınıf, temel olarak, bir öğrencinin okul bahçesinin her yerine yerleştirilmiş yirmi insan figüründen oluşan kısa sürede kunai ile vurabileceğini görmek için bir testti. Her öğrenci bireysel olarak sıra aldı.
Ondan önceki sınıf arkadaşları, okul bahçesinde son hız koşmuş, nefes nefese kalmış bir şekilde beş dakikadan biraz fazla bir sürede görevi tamamlamayı başarmışlardı. Ders başlamadan önce insan figürlerinin yerlerini göstermişlerdi; hepsi en uzun ağacın tepesi ya da üçüncü kattaki yarı açık bir pencerenin arkası gibi rahatsız edici yerlerdeydi. Böylece herkes çılgınca koşturdu ve bunu ortalama beş dakikada yapmayı başardı.
Itachi bunu otuz saniyede yapmıştı. Ve tüm kunaileri figürleri tam olarak kafalarına veya göğüslerine, her seferinde neredeyse tamamen aynı yere vurdu; küçük farklar, yalnızca şeklin gerçekte ne kadarının açığa çıktığı konusundaki farklılıklardan kaynaklanıyordu. Kunaisi neredeyse kusursuz bir isabetle vurmuştu.
Rakamların nerede olduğunu biliyoruz ve hepsine okul bahçesinden ulaşılabiliyor…
Itachi'den önceki öğrenciler, bu faktörlerle sınırlı olarak testi bitirdi. Onlarla ilgili çalışması ve yanıt olarak hazırladığı plan kusursuzdu.
Itachi, okul bahçesinin ortasındaki başlangıç noktasından, menzili dörde bölmek için zihninde bir çizgi çizdi ve ardından hedeflerin yoğunlaştığı alanları daha da kabaca böldü ve bunları okuldan ulaşabileceği alanlar olarak kategorize etti. başlangıç noktası ve vurmak için hareket ettirmesi gerekenler. Hareket etmesini gerektiren on iki kişi vardı.
Daha sonra hareket gerektiren hedefleri sıraladı ve çevresinden en verimli şekilde dönmesini sağlayacak bir yörünge hesapladı.
Öğretmen başlama işaretini verdiğinde, Itachi iki elinde tuttuğu sekiz kunaiyi aynı anda sekiz insan figürüne fırlattı. Bu iki saniye bile sürmedi. Oradan, kafasında canlandırdığı rotayı çizerek koşmaya başladı ve bahçede hızlı bir tur attı.
Otuz saniye.
Itachi neredeyse çok uzun sürdüğünü hissetti. Shisui bunu daha hızlı yapabilirdi.
“A-aferin. Pekala, sıradaki," dedi öğretmen, alnından aşağı terler akıyordu.
Itachi cevap vermeden heyecanlı öğrenciler arasındaki yerine döndü. Performansı o kadar inanılmazdı ki, kimse doğrudan ona bir kelime söyleyemedi. Onu uzaktan çevrelediler ve birbirlerine fısıldadılar.
Bu tepkiden habersiz olan Itachi, az önce tamamladığı denemenin sonuçlarını düşündü. Gözlerinin önünde bir sonraki öğrenci bahçede çılgınca yarışıyordu.
Beş saniye daha tıraş olabilirim…Koşusunun gidişatını düzeltebileceği bir yer buldu ve toyluğundan utandı.
"Uchiha Itachi," diye seslendi öğretmen ve Itachi ayağa kalkıp sınıfın önüne doğru ilerledi. "İşte buradasın. Çok iyi yaptın."
Kendisine verilen sayfanın üst kısmında “100” puanının etrafına büyük bir daire çizildi.
"Sınavda mükemmel bir puan alan tek kişi sensin."
Bunu duyan sınıf arkadaşları şaşkınlıkla nefeslerini tuttu. Itachi öğretmene hafifçe eğildi ve ardından doğrudan koltuğuna döndü.
Okula başlayalı üç ay oldu. Ve hala sınıf arkadaşlarından hiçbiriyle konuşmaya benzer bir şey yapmamıştı. Her derste aldığı üstün notlar karşısında doğal olarak tereddüt ettiler. Hepsi bir zamanlar onunla çok çekingen bir şekilde konuşmuştu, ancak Itachi'nin yanıtları her zaman o kadar özlü ve kesindi ki hiçbiri onunla konuşmaya çalışmak istemedi.
Tekrar.
Yine de arkadaş edinmek için okula gitmiyordu, bu yüzden bunda sorun yoktu. Itachi için daha büyük bir memnuniyetsizlik, notları ne kadar mükemmel olursa olsun bunun asla yeterli olmadığını hissetmesiydi. Not sınırı yüzde yüzdü; bundan daha fazlasını elde etmek imkansızdı. Ama bunun verimsiz olduğunu hissetti.
Böyle bir yerde ninjanın gerçek doğasını gerçekten öğrenebilir miyim?
Okul notları ve gerçek yetenek aynı şey değildi. Hissettiği buydu, bu yüzden her zaman tatminsizdi. Itachi, okulda bir numara olmanın kendi büyük ninja olma hayaliyle doğrudan bağlantılı olmadığı gerçeğiyle gerçekten ilgileniyordu.
Öğretmeni, "Bu testi ailene gösterdiğinden emin ol," diye talimat verdi ve Itachi, üzerinde 100 olacak şekilde sayfanın yarısını dikkatlice katladı.
Aniden bir ses, "Hımm," dedi ve yavaşça arkasına baktı.
Okuldan sonraki koridorda, çevresinde arkadaşlarıyla oynamak için bekleyen erkekler ve sohbet edip kahkahalarla ciyaklayan kızlar vardı. Derslerin formalitelerinden kurtulduklarında bir özgürlük duygusuyla dolup taşan aşırı enerjiklerdi.
"Sen Uchiha Itachi'sin, değil mi?" dedi kız, ona kalkık gözlerle bakarak. Kahverengi saçları omuzlarına kadar iniyordu ve iki kolunu da göğsünün önünde kavuşturmuştu. İnce kaşların altındaki gözler badem şeklinde ve parlaktı, aynı zamanda ona acı tatlı hissettiren gizemli bir çekiciliğe sahipti.
"Ben."
"Ben-ben de Uchiha klanının bir üyesiyim."
"Sen?" sertçe döndü.
Sadece bu kızla değildi. Itachi'nin okulda her zaman bu tavrı vardı. Çoğu insan konuşmanın bu noktasında çökerdi. Ve sonra bir daha asla onun alanına adım atmaya çalışmazlar.
"Adım Uchiha Izumi. Ben yan sınıftayım."
"Eee?"
Shisui uzun zamandır ilk kez bugün izinliydi, bu yüzden okul biter bitmez birlikte antrenman yapmaları gerekiyordu. Şimdi burada böyle oyalanacak vakti yoktu.
"Eve aynı yoldan gidiyoruz, ha?"
"Yalnızca bir Uchiha yerleşkesi var. Tabii ki biz de aynı yolu izliyoruz.” "Uh, um," dedi Izumi, başını eğerek. "B-belki biz..."
"Üzgünüm, acelem var." Itachi sırtını ona döndü ve koridorda koşmaya başladı.
"Okul nasıl gidiyor?" diye sordu Shisui, alnındaki teri bir havluyla silerek.
Itachi omuzlarını aşağı yukarı salladı ve derin bir nefes verdi.
Yaklaşık dört saat koştuktan sonra yerleşkenin ortasındaki parkta konuşuyorlardı. Ve sadece koşmak değil: en yüksek hızda koşmak. Tüm süre boyunca en yüksek hızlarını koruyarak dört saat koştular. Ninja eğitimi konusunda gayretli olmayan biri beş dakika bile sürmezdi.
Shisui, Itachi'nin hissettiğinden biraz daha havalı görünüyordu ve küçük çocuk ağzını açarken hafifçe dik dik baktı. "Seninle antrenman yapmak benim için çok daha iyi."
"Ama akademiye başladığından beri konuşma konusunda epey iyi oldun." "Ben değişmedim."
"Sanırım her zaman oldukça geveze oldun." Shisui güldü ve elini Itachi'nin kafasına koydu. "Sınıfınızda sizi alt edebilecek kimse yok sanırım?"
Itachi hiçbir şey söylemedi.
"Var?" diye sordu Shisui şaşırarak.
Itachi, arkadaşının eli hâlâ üzerindeyken başını iki yana salladı. “Başkalarının ne tür notlar aldığını bilmiyorum. Ama onları okul bahçesinde izlediğimden anladığım kadarıyla, harika ya da başka bir şey yok."
"Yani sadece kendine mi bakıyorsun?"
Itachi, tam olarak bu olabileceğini hissetti. Sınıf arkadaşlarını göremedi. O ne yapmalı? Nasıl en iyi ninja olabilir? Küçüklüğünden beri tek düşündüğü buydu. Kimseye ayıracak enerjisi yoktu.
"O okulda senden daha harika kimse yok. Bunu sana şimdi söyleyeceğim.” Shisui'nin eli Itachi'nin saçlarını karıştırdı.
"Bırak." Elini itti.
"Size sahip olduğumuz sürece, Uchiha'ların geleceği güvende," dedi Shisui gülerek ama gülümsemesi nedense biraz hüzünlüydü.
Yanındaki uykusunda usulca nefes alan Sasuke'yi dinleyen Itachi, şiltesine uzandı. Yeni yerleşkeye taşınalı bir yıldan biraz fazla olmuştu ve o, yatağının üzerindeki tavanın görüntüsüne çok alışmıştı.
İki çocuğun uyuduğu yatak odasının ötesinde, Fugaku ve Mikoto'nun oturduğu ailenin yemek masası vardı.
"Itachi'nin notları inanılmaz, ha?" Kapalı sürgülü kapıların diğer tarafından annesinin sesini duydu. Görünüşe göre çocukların çoktan uyuduğunu düşündü. Itachi dinlemeye çalışmadan dalgın dalgın tavana baktı.
"Sonuçta o benim oğlum."
"Bende öyle tahmin ediyorum."
Babası onu övüyordu. Ve annesi buna çok sevindi. Kötü hissedecek bir şey yoktu.
"Okulda nasıl?" babası sordu.
"Ne demek istiyorsun? Şu mükemmel notlara bak...”
"Ondan bahsetmiyorum," dedi babası, annesinin sözünü keserek. "Hiç arkadaşı var mı?"
"Arkadaşları hakkında pek konuşmuyor."
"O çocuk nasıl kolaya alınacağını bilmiyor."
"Bu o kadar da kötü bir şey değil."
"Ama çok ileri gidiyor. Sanki tam teşekküllü bir ninja olmak için acele ediyormuş gibi."
Babam içimi görüyor… En ufak bir sıcaklık, Itachi'nin yüzünü renklendirdi.
"Ninjalık konusunda o kadar ciddi ki, bazen babası olmama rağmen ondan ders almam gerektiğini düşünüyorum. Ancak çok gergin bir iplik kırılgandır. Bir şekilde kendini serbest bırakması gerektiğinden endişeleniyorum.”
"Nazik bir çocuk. Bunu bilmek için Itachi'nin Sasuke'ye sarılmasını izlemeniz yeterli. O iyi olacak. Ve son zamanlarda Shisui'ye gerçekten bir ağabey gibi bakıyor. Birlikte antrenman yapıyorlar; oldukça yakınlar.”
"Vücudu Titreyen Shisui, ha?"
Itachi, Shisui'nin son zamanlarda bir ninja olarak dikkatleri üzerine çektiğinin ve "Body Flicker" lakabını kazandığının da farkındaydı.
"Daha yaşlı bir arkadaşa sahip olmak da iyi ve güzel, ama kendi yaşındaki arkadaşlarıyla konuşabilse ve en azından biraz eğlencenin nasıl bir şey olduğunu öğrenebilse iyi olur."
"Eminim öyledir."
Aynı yaşta bir arkadaş… Okuldan sonra aniden onunla konuşan kızın yüzü aklının bir köşesinde canlandı.
"Uchiha İzumi." Kızın adını mırıldanan Itachi sessizce gözlerini kapattı.Akademiye başladıktan altı ay sonra.
Itachi'nin ünü tüm okula yayıldı. O kadar başarılı oldu ki, bazı öğretmenler ve öğrenciler onun yetenek seviyesinin okulda daha önce hiç görülmediğini söylediler. Birinci sınıf derslerinin Itachi'ye öğretecek hiçbir şeyi olmadığı gerçeği göz önüne alındığında, öğretmenleri ona özel ödevler ve testler verdi. Ancak Itachi, hepsinde kolayca ustalaştı ve öğretmenleri yenilgiye uğradı.
Genin seviyesi için yeterince ilerlemişti ve bu nedenle, okula başladıktan sadece dört ay sonra, öğretmenleri oybirliğiyle onun birinci sınıftan sonra mezun olmasına karar verdiler.
Büyük Savaş ve Dokuz Kuyruklu'nun saldırısından bitkin düşen Konohagakure köyü acilen ninjaya ihtiyaç duyuyordu. Bu nedenle, belirli sayıda
Öğretmenleri tarafından özellikle üstün yetenekli olarak değerlendirilen öğrenciler, dönemlerinin bitmesini beklemeden mezuniyet sınavına girebilirler. Sınavı geçerlerse daha sonra büyük öğrencilerle birlikte mezuniyet törenine katılacaklar ve genin olarak görevlendirileceklerdi.
Doğal olarak, Itachi mezuniyet sınavını geçti. Akademiye başlamadan önce Shisui'den aldığı talimatla ustalaştığı klon teknikleri üzerineydi.
Shisui, Itachi'nin mümkün olan en kısa sürede bir ninja olma konusundaki ateşli arzusunu bilerek, "Bir ninja olacaksın ve hemen ortaya çıkacaksın," demişti ve ardından klon eğitiminde ona katıldı.
Altı aylık okul bitti…
Mezuniyeti çoktan kararlaştırılmıştı.
"Hey! Sen!"
Itachi birinin seslendiğini duydu ve yürümeyi bıraktı.
"Sen o musun? Uchiha Itachi?"
Muhtemelen okulun son sınıfından olan üç büyük öğrenci koridorda onun arkasında duruyordu.
Itachi tüm hayatını ninja eğitimi alarak geçirmişti; başka hiçbir şeye akıtacak bir gram enerjisi yoktu. Kendi sınıfındaki öğrencilerin isimlerini ve yüzlerini zar zor hatırlıyordu. Diğer sınıflardaki öğrenciler hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Boylarına göre bu öğrencilerin en son sınıfta olduklarını varsayıyordu.
Akademiden ortalama mezuniyet yaşı on iki idi. Yedi yaşındaki Itachi'nin fiziği tamamen farklıydı. O kadar kısaydı ki, önünde duran öğrencilere bakmak zorunda kaldı.
"Bizim kim olduğumuzu biliyor musun?"
"HAYIR."
Itachi'nin sert yanıtı üzerine, ortada duran, tüm konuşmayı yapmış olan öğrenci kaşlarını çattı. "Arsız velet, tıpkı herkesin dediği gibi, ha?" Küçük burnu ve dar gözleri olan korkunç, büyük bir çocuktu. "Ben
İzumo Tenma. Bana Fleet Foot Tenma (Hızlı Koşucu Tenma) derler. Okulda beni tanımayan kimse yok.”
"Seni tanımıyorum" Itachi'nin dilinin ucuna kadar geldi ama kelimeleri yuttu ve Tenma'ya baktı.
"Gitmek istiyorsun, ha?" dedi Tenma'nın sağında duran, gözleri sönük öğrenci. Gergindi, belki de Tenma'nın ne düşüneceği konusunda endişeliydi.
"Yavaşla Katsura," diye talimat verdi Tenma, ve Katsura ona sevecen bir şekilde gülümsedi.
"Seni neden durdurduğumuzu biliyor musun?" Tenma'nın solundaki çocuk sağ kaşını kaldırarak sordu. Üçünün en uzunuydu.
"Bilmiyorum."
"Bu çocuğun nesi var?"
"Dayan Hagiri," Tenma en uzun boylu çocuğu tuttu. "Bu çocuğa okul görgü kurallarını öğrettiğimizden emin olacağız. Sadece acele etme.
Tenma, Itachi'nin önünde durmak için yavaşça bir adım attı. "Ninja dünyasında hiyerarşinin önemli olduğunu biliyorsun, değil mi?"
"Ninja görevlerinin temeli olarak dört kişilik grup ile, üstün jonin ve chunin ninja emirleri mutlaktır. Bu nedenle, edep ve kıdem, ninjanın temelidir.
“Tıpkı düzgün bir cevaba sahip bir onur öğrencisi gibi. Ama..." Tenma'nın yüzüne kötü niyetli bir bakış geldi. "Senin bu tavrına dayanamıyorum." Itachi'nin neredeyse nefesini hissedebileceği kadar yaklaştı ve genç çocuğa dik dik baktı. "Bir Uchiha için kesinlikle göze batan bir şeysin."
"Gerçekten bir Uchiha mısın?" Hagiri, Tenma'ya hayret etmiş gibi mırıldandı. Ama sesinde açıkça bir küçümseme vardı.
Öğlen arası. Diğer öğrenciler şiddetli üçlüden korktular ve kimse yanlarına gelmedi. Bütün öğretmenler, öğretmenler odasına gitmişti. Üstünlük duygusuyla güçlenen, kimsenin yoluna çıkmayacağını bilen Tenma'nın ağzı hain bir sırıtışla gerilmişti.
Karşısındaki "Küstah velet" ne de olsa daha genç bir öğrenciydi. Ve Tenma vardı.
Neredeyse kesinlikle bu karşılaşma başlamadan önce Itachi'yi biraz tehdit etseler ağlayıp özür dileyeceğine karar verdi. Hiç şüphesiz sayısız sınıf arkadaşını ve daha genç öğrencileri kendisine bu şekilde itaat ettirmişti. Kendisinden beş yaş küçük bir öğrenciyi tehdit etmekten zerre kadar utanmıyordu. Doğalarının belli belirsiz küstahlığı üç öğrencinin de yüzüne yansıdı.
Itachi'nin bu aptalları yenmesi üç dakikasını bile almazdı.
Ona küstah ya da her neyse dediler, ama aslında, sadece boyun eğmesini istediler. Sözde okul dahisini ağlatıp merhamet dilemesini sağlamak ve kendi kibirlerini okşamak istediler. Öyleyse neden onu durdurmak için seslendikleri anda yanına gelmediler?
Bu sıradan bir okul değildi; burası ninja için bir eğitim alanıydı. Öldürme düşüncesi aklına gelir gelmez eylem gerçekleştirildi. Bu ninjanın yolu değil miydi?
Bu daha büyük öğrenciler, okul kurumunun onları koruduğunu anlamadılar. Sanki her tarafları açıktı.
Itachi'nin sırtında gizli kunai vardı. Şans eseri, orada üç tane vardı. Adım atmasına bile gerek yoktu. Uzanıp kunai'yi belinden yakalayabilir ve onları havada uçurabilirdi. Tenma ve diğer ikisinin alnına delikler açılacak ve üçü de düşecekti.
Ama onları öldürmezdi. Bir ninjanın öldürme kararının öldürme hareketi olduğuna inanan Itachi için, hareket etmemesi onları öldürmeyeceği anlamına geliyordu. Nedeni basitti: Itachi dövüşmeyi sevmiyordu. Bu yüzden hiç kavga etmemişti. Bir kavgada, aslında diğer kişiyi öldüremezsin. Kısıtlama göstermeniz gerekiyordu. Ve can alıcı kısıtlamayı gerçekten gösterip gösteremeyeceğinden emin değildi. Sonunda rakibini öldürebileceğinden endişelendi.
Yani onları öldürmeyecekti. Boş kavgalardan kaçınmak daha iyidir. Ama kendisine vurmalarına izin vermeye de niyeti yoktu.
"Dokuz Kuyruklu'yu köye salan sizdiniz, değil mi?"
Tenma'nın sözleri üzerine kalbi daha hızlı atmaya başladı.
"Bütün yetişkinler öyle söylüyor, biliyorsun - Uchiha klanı Dokuz Kuyruklu'nun köye saldırmasını sağladı. Sinsi, kurnaz bir klansınız, bu yüzden muhtemelen kimin yaptığını asla yakalayamayacağız, değil mi? Ama kesinlikle bir Uchiha'ydı. Hokage'nin ve onların sana güvenmemesi bunun kanıtı. Yani, hepinizi köyün kenarında birlikte yaşamaya zorladılar.”
"Bu konuda hiçbir şey bilmiyorum."
"'Bilmiyorum' deyip bu işi bitiremeyeceğini mi sanıyorsun?" Tenma'nın kaşları arasındaki çizgi derinleşti. "Dokuz Kuyruklu bize saldırdığında amcam öldü. Babam da öyle.” Tenma arkasında duran Katsura'yı işaret etti. "Ailen için işler nasıl gitti?" Tenma daha sonra Itachi'ye dik dik bakan Hagiri'ye sordu.
"Annem tam önümde küçük kız kardeşimi uçarak gelen parçalardan korumaya çalışıyordu ve..." Hagiri duraksadı.
Itachi, Sasuke ve annesini koruduğu zamanı hatırladı. Onlara doğru gelen devasa kayaya masumca atlamış ve onu parçalamak için sahip olduğu her şeyi toplamıştı.Sessizce durup annenin ölmesini izledin mi? Benim yaptığımı yapamaz mıydın? Hagiri'ye sormak istedi.Güçlenmelisin ki bir şeyleri koruyabilesin, böylece üzüntüyü uzaklaştırabilesin.
"Uchiha klanı bizim düşmanımız. Demek istediğim, sen bizim düşmanımızsın. Akrabalarımızı öldürdün. Senden nasıl nefret etmeyiz?” diye sordu Tenma.
Birincisi, asılsız suçlamalar; sonra, geniş bir yorum. Savaşın kökeni tam da bu tür insani duygularda yatıyordu.
Bir insan, bir şekilde, sevdiği birini kaybettikten sonra yaşadığı kayıp hissini gömmek ister. Bu duygu, nasıl dışa vuracaklarını bilmedikleri bir duygu, muhakeme güçlerini ellerinden alır ve çılgına döner. Sonra birini incitiyorlar.
Büyük çocuğun ağzından çıkan her kelime, Itachi'nin kendini giderek daha fazla baskı altında hissetmesine neden oluyordu.
"Özür dile." Tenma arkasına yaslandı. Sonra kendisi ve Itachi arasındaki artık boş olan alanı işaret etti ve bağırdı, "Ellerinin ve dizlerinin üzerine çök ve özür dile! 'Tüm Uchiha klanı adına özür dilerim' de!"
"Yapmayacağım." dedi Itachi tarafsız bir şekilde, tüm duygularını bastırarak.
Büyük öğrencilerin yüzlerindeki bakışlar bir anda değişti. O noktaya kadar şiddetli bir duyguyla kızardılar, şimdi aniden solgunlaştılar. Arsız birinci sınıf çocuğunu tehdit etme ve belki de Dokuz Kuyruklu olayında ailelerini kaybetmeleri karşısında hissettikleri çaresizliğin bir kısmını dışa vurma yönündeki yüzeysel dürtü, o anda Itachi'nin kendisine karşı bir küskünlüğe dönüştü.
"S-sen..."
Üçü de ellerini arkalarına götürdüler. Kunai kabzalarını tuttular.
Itachi, kollarını iki yanında gevşekçe sallayarak daha büyük öğrencilere baktı. İş o noktaya gelirse, klonlamadan yararlanan bir ikame tekniğiyle bunu aşmayı amaçladı.
Oyuncu değiştirme tekniği alışılmadıktı. Normalde ninja, rakibinin kafasını karıştırmak için bir saldırıdan hemen önce mühürlenmiş bir kütükle kendi vücudunu değiştirirdi. Ancak bir kütük yerine, Itachi'nin versiyonu sayısız karga kullanmaktı.
Bu fikir, Shisui ile antrenman yaparken aklına gelmişti ve sık ormanda uçan bir karga sürüsü gördü. Normal bir kütük kullandıysanız, rakibiniz üzerindeki kafa karışıklığı etkisi yetersizdi. Ama kargalarla değiştirdiğiniz anda, her yöne uçup giderler, böylece rakibiniz şaşırır ve şaşkına dönerdi, kütükle aynı seviyede bile olmayan bir açıklık oluşurdu.
Bu, onu gerçek bir dövüşte ilk kez test edişiydi.
Çalışacak mı…?
Bunu, üç kişiden biri Itachi'nin vücuduna bir kunai sapladığında yapmayı planladı.
Dördü de derin derin nefesler alıyordu. Hem Itachi hem de Tenma ve çetesi, birbirlerinin yaptığı her hareketi izliyordu. Koridorda gergin bir sessizlik çöktü.
"Yapma!" Bir kızın tiz çığlığı sessizliği bozdu.
Izumi, Itachi'nin karşısına çıktı. İki elini de yukarı kaldırmış, kendinden yaşça büyük öğrencilere bakıyordu. "Ben de Uchiha'yım! Ama senden özür dilemeye niyetim yok! Demek istediğim, Dokuz Kuyruklu'yu çağıran Uchiha klanı değildi!"
Tenma ve çetesi bu ani gelişme karşısında afalladı.
"Uchiha klanı da köyde yaşıyor. Önem verdiğimiz insanlar tüm o olayda öldü. Bu yüzden…” Itachi arkadan bile gözyaşlarına boğulduğunu anlayabiliyordu. "Bunu kim yaptıysa Uchiha değil!"
"Yoldan çekil," dedi Tenma, sert bir bakışla.
"Hareket etmiyorum!" Izumi sertçe bağırdı.
"O zaman sen de..." Izumi'ye ters ters bakarken, Tenma'nın yüzündeki ifade aniden değişti.
"H-hey, şuna bak!" Katsura elini Tenma'nın omzuna koydu ve boştaki eliyle Izumi'nin yüzünü işaret etti.
Hagiri, "B-ben bu Sharingan," diye mırıldandı, korkusu belli oluyordu.
"Ha-hadi gidelim buradan," dedi Tenma ve üçü dönüp kaçtı.
"İyi misin?" Izumi parlak kırmızı yanan yuvarlak gözleri ile ona bakmak için döndü. Ortalarında, üzerlerinde virgül şeklindeki magatama mücevherleri gibi desenler olan küçük daireler yüzüyordu.
Uchiha klanından geçen en güçlü görsel teknik, sharingan...
"Araya girdiğim için özür dilerim," dedi Izumi gülümseyerek ve vücudunun gücü tükendi. Itachi koşarak onu omuzlarından yakaladı.
İzumi bayıldı.
Okul bitene kadar Izumi hemşire odasındaki yatakta kendine geldi. Uyanır uyanmaz, o günkü dersler bittiğinden beri yanında olan Itachi'ye biraz utanmış bir şekilde gülümsüyordu.
"Dahil olmama ihtiyacın yoktu. Üzgünüm," diye özür diledi Izumi, kulaklarının ucuna kadar kıpkırmızıydı.
"Sana ihtiyacım yok muydu?"
"Şey, yani, sen, İtachi. Benim gibi biri yoluna taş koymuyor mu?
"Aslında, beni kurtardın."
Belki de dediği gibiydi. Ama onun gözleri sayesinde üç büyük öğrenci hiçbir şey yapmadan kaçmıştı.
“Kızdığımda, farkında bile olmadan o bakışları alıyorum.”
"Nasıl etkinleştirdin?" Itachi hala sharinganı etkinleştirmemişti. Görünüşe göre tetik bir şekilde kalbindeydi ama Shisui bile ona bunu öğretmedi. Temelde her beceride ustalaşmak için ortalama bir ninjanın ötesine geçtiği göz önüne alındığında, Sharingan uyandırmamış olması katlanması zor bir gerçekti.
İzumi yapmıştı...
Nasıl olduğunu bilmek istedi.
"Babam Dokuz Kuyruklu'nun saldırısında öldü."
Bunu ilk kez duyuyordu. Izumi'nin babası Uchiha klanının bir üyesi olabilirdi. Bu durumda, Itachi'nin babasının altında çalışmış olma ihtimali güçlüydü. Ancak Itachi, babasının astlarından herhangi birinin görev sırasında öldürüldüğüne dair hiçbir şey duymamıştı.
"Ah! Babam bir Uchiha değil. Annem bir Uchiha. Babam öldükten sonra klana geri döndük ve ben de bir Uchiha oldum," dedi Izumi, sanki aklını okumuş gibi.
"Babanın ölümü ile Sharingan arasında bir bağlantı var mı?"
"Evet." Izumi içini çekti ve Itachi'nin gözleriyle buluştu. Kendi normale dönmüştü. "Babam öldüğünde yanındaydım. Gözümün önünde öldü. O beni koruyordu. Ben de..." Gözyaşları yanaklarından aşağı süzüldü. “Daha fazla gücüm olsaydı, babam ölmek zorunda kalmaz gibiydi… Cenaze sırasında ve ondan sonraki tüm zaman boyunca kendimi suçladım. "Keşke daha fazla gücüm olsaydı," dedim.
Dayanamıyormuş gibi görünen Izumi yüzünü eğdi. "Ve sonra aniden, gözlerimin içinde bir şey zonklamaya başladı. Çakram yavaş yavaş orada toplandı ve bayıldım. Uyandığımda annem bunun Sharingan olduğunu söyledi.”
"Ha. Sana çok acı veren bir şeyi hatırlattığım için üzgünüm."
"Hayır, sorun değil. Endişelenme." Güldü.
Sağ elini uzattı.
Kafası karışan Izumi, başını bir yana eğdi.
Battaniyenin altından ince bir elini çekip yavaşça yukarı kaldırana kadar tek kelime etmeden bekledi.
Solgun avucunu tuttu. "Teşekkürler."
İzumi hafifçe gülümsedi.

Danzo beyaz dosyayı masanın üzerine fırlattı ve önünde duran beyaz kaplan maskesi takmış astına baktı. Göz çukurlarının çevresinden yanlara doğru uzanan kırmızı gölgeler, sanki öfkeyi ifade edercesine yukarı doğru eğimliydi.
"Uchiha Itachi, hm..."
Dosyaya ekli fotoğrafta henüz küçük bir çocuğun yüzü görülüyordu. Ancak Danzo'ya bakan gözlerde, sahiplerinin yaşını gizleyen bir güç vardı.
"İlgili herkes, akademinin daha önce hiç böyle bir dehaya tanık olmadığını iddia ediyor. Öğrenimine başladıktan 4 ay sonra bitirme sınavını tamamladı ve önümüzdeki yılın bahar aylarında mezun olması planlanıyor.”
Bakışları hâlâ dosyada olan Danzo, astının aşırı formalitesini dinledi ve dudaklarında bir gülümseme belirdi. "Farklı departmanların onu almak için mücadele ettiğini görebiliyorum."
"Evet."
Danzo yorgun kalçalarını sandalyeden kaldırdı. Üçüncü Hokage'nin arkasındaki gölge olarak köyün karanlığının yükünü taşımıştı ama son zamanlarda kendi bedeninin ağırlığını acı bir şekilde hissetmişti. Ölümün yaklaştığını bilecek kadar yaşlı değildi ama kendi hayatını ve ömrünün uzunluğunu düşünmeye başlayacak yaştaydı.
Bundan on yıl sonra, yirmi yıl sonra... kesinlikle ölecekti. Ve bu olmadan önce yapması gereken bir şey vardı. Konohagakure köyünün doğuşundan beri büyüyen kötülüğün kökünü kazımak,
Danzo'nun hayatının işi.
“Henüz hiçbir şeye bulaşmamış bir dahi…”
Danzo bakışlarını pencerenin ötesinde görünen karanlığa çevirdi. Kara boşluk, sanki gelip geçici huzuru yutuyormuş gibi ölümcül bir sessizliğe bürünmüştü. Savaş zamanlarında yaşayan erkekler için, cinayet havasıyla dönen gece, özlenen bir şeydi.
"Pekala, önce onunla tanışalım, ha?"