Çeviri: Derin
Kontrol: ShunJiGokuSatsu
Fansub: novel oku.org

Serin gece esintisi, yarım ayın dışarı vuran ışığı ve bir suikastçı olarak yaşamış olmaktan kaynaklanan hislerim hep aynı kelimeleri fısıldıyordu.

Yakında öleceğim.

Etrafıma bakındım.

Bahçede, yün gibi yumuşak görünen çalıların arasında birçok patika vardı.

Ama hayata giden bir yol yoktu. Sadece ölüm kokan bir yol vardı.

“Raon.”

Kalbime ağır gelen bir ses duyunca başımı kaldırdım. Uzun gümüşi saçlarına taranmış beyaz kırağıya benzeyen orta yaşlı bir adam görüş alanıma girdi.

Bu oydu.

Derus Robert.

Bir ölüm bataklığı gibi, devasa bahçe tek bir adamın -Robert Hanesi’nin reisinin- varlığı nedeniyle havaya ölüm saçıyordu.

“Evet.”

Sertçe yutkundum ve ağzımı açtım.

“Gölgeler’in lideri olarak unvanınıza yakışır bir yetkinlik gösterdiniz. Senin perde arkasında hareket etmen sayesinde aile daha da hızlı büyüdü.”

“Ben sadece işimi yaptım.”

Mutlu ya da başka türlü davranmadım. Başımı duygusuz bir tahta bebek gibi eğdim.

“Ama Raon…”

Yumuşak bir şekilde başladı.

“Bir Gölge’nin özgürlüğe ihtiyacı olduğunu mu düşünüyorsun?”

Derus elini uzattı. Gölgesi de elini yere doğru uzattı.

“Bir Gölge için efendisinin emirlerini yerine getirmek yeterlidir. Düşünceler, duygular, hisler gereksizdir.”

“Bu doğru.”

“Bunu bildiğin halde neden kendi başına hareket ettin?”

Derus’un sesi keskinleşti, soğuklaştı ve kalbimin etrafında sıkılaştı.

“Ve telkinlerini bile çiğnedin.”

Omurgam boyunca tüylerim diken diken oldu. Şaşkınlığımı gizlemek için dilimi ısırdım.

Ne?

Eskisinden farklı konuşmamış ya da davranmamıştım ve telkinin etkisini yitirdiğini nasıl öğrendiğine dair en ufak bir fikrim yoktu.

“Konuş. Endoktrinasyonu ne zaman ve nasıl bozdun?”

Bu noktada, böyle davrandığına göre zaten her şeyi bildiği açıktı.

“Nasıl öğrendin?”

Dudağımı ısırdım ve başımı kaldırdım.

Endoktrinasyon.

Robert Hanesi ‘Gölge’ adlı suikast timini bu şekilde kontrol ediyordu.

Küçük çocukları kaçırıyor ya da satın alıyor, duygularını öldürdükten sonra beyinlerini yıkıyor ve hayatlarının geri kalanında suikastçı olarak kullanıyorlardı.

Ben de telkin edilmiştim ama kaderin garip bir cilvesiyle bu korkunç prangalardan kurtulmayı başardım.

“Çünkü klandan kaçmaya hazırlanıyordun.”

Derus yavaşça devam etti.

“Sen de dâhil olmak üzere Gölge’nin tüm suikastçılarına iki tasma taktım. Birincisi telkin…. ikincisi ise….”

“Ugh!”

Aşırı acının farkına bile varamadan içimden bir çığlık koptu. Sanki ciğerlerim ve kalbim testereyle kesiliyor gibiydi.

“Öfke Solucanı. Vücuduna yerleştirilen böcek benim emrimle kalbini oyuyor.”

“R-rage Worm….”

Öfke Kurdu en kötü kara büyüydü, bir kölenin duygularını bile ayırt edebilen türdendi.

Görünüşe göre Derus, Robert Hanesi’nden kaçma planımın farkına varmak için Öfke Kurdu’nu kullanmıştı.

“Adalet maskesi takmak yetmiyormuş gibi bir de bana Öfke Kurdu yedirecek kadar ileri mi gittin? Seni iğrenç piç!”

“Bu iğrenç değil. Buna titiz olmak denir. Ve sen gerçekten de telkinleri kırdın.”

Derus gülümsedi, yüzünde herkesin içinde gösterdiği o sıcak bakış vardı.

“Her insan bir maske takarak yaşar diye bir söz vardır. Sadece benim maskem diğerlerine kıyasla biraz daha kalın ve özel.”

“Derus Robert……”

Dişlerimi sıktım. Kalbimi parçalayan acıyı bastırarak bedenimi kaldırdım.

Bir şey yapmadan ölemezdim.

Doğru düzgün hatırlamadığım bir yaşta kaçırıldım ve Robert Hanesi için bir yeraltı av köpeği ve suikastçı olmak üzere yetiştirildim.

Tüm duyguları ve hisleri unutarak yaşadım ve sadece tesadüfen telkinlerden kurtulmayı başardım.

Sonunda kendi isteğime göre yaşayabileceğimi düşünmüştüm ama beni karşılayan hapishanemin anahtarı değil, ölümün prangalarıydı.

Beni bir köpek gibi yaşamaya zorlayan ne tür bir günah işlemiştim, bilmiyorum.

Lanet olsun!

Kurumuş duygu kuyumu kırmızımsı bir su doldurdu. Daha önce hiç hissetmediğim bir öfkeydi bu.

“Bu halde durabiliyor musun?”

Derus’un ifadesi biraz dalgalandı.

“Sonumu utanç içinde getirmeyeceğim.”

Belimdeki kılıcı kavradım.

Ölümümü algılayan duyularım bahçeye adım attığımdan beri değişmemişti.

Burada öleceğim.

Zaten ölmem gerekiyorsa, savaşmadan ölmeyecektim. En azından kolunu… Hayır, en azından bir yara açacak ve ölecektim.

“Aaaargh!”

Kılıcımı kınından çıkardım, konsantre aura patladı.

O anda…

Uzanan bıçak ortadan ikiye ayrıldı.

Klik.

Boynumdaki kolyenin yere düşme sesini duydum.

Derus’un soğuk gözleri ve ay baş aşağı dönerken dünya döndü.

Ah…

İşte o zaman anladım. Kafam Derus’un kılıcı tarafından kesilmişti.

Ancak suikastçının kılıcı göründüğü gibi değildir.

Kırık kılıcın ardında gizlenen korkutucu aura Derus’un yüzüne doğru uçtu.

“Ne kadar kaba.”

Derus sinirlenmiş gibi elini salladı. Son saldırı, hafif bir hareketle, sanki bir sineği uzaklaştırıyormuş gibi bir alev gibi söndü.

Beklendiği gibi…

Derus kıtadaki en güçlü savaşçı olduğu söylenen biriydi. Kazanamayacağım bekleniyordu.

Çünkü o güçlüydü ve ben zayıftım. Elden bir şey gelmezdi.

Evet… Olabilir!

Kalbimin derinliklerinden yayılmaya başlayan öfke lav gibi kaynadı.

Derus tarafından tüm hayatımla oynanmış olması haksızlıktı ve kaderin bana bahşettiği ‘Ateş Çemberi’ni tamamlayamamış olmak acı verici bir utançtı.

Bu şekilde ölemezdim.

Tanrı, hatta Şeytan bile iyiydi.

Derus’un maskesini yırtıp atma ve ne pahasına olursa olsun boğazını kesme arzusu olan öfke tüm bedenimi sararken, dünyam kırmızıya büründü.

* * *

* * *

“Hmm….”

Derus Robert sağ elini kaldırdı ve kaşlarını çattı.

“Bunu kesinlikle engelledim.

O çöp parçasının son kılıç saldırısını mükemmel bir şekilde kesmiş olmasına rağmen elinin arkasında küçük bir yara vardı.

En son kanayan bir yara almayalı yıllar olmuştu.

“Saçmalık.

Bu adam telkinden kendi başına kurtulmuş, Öfke Solucanı’nın işkencesine katlanmış ve Derus’un vücudunda bir yara bile bırakmıştı.

Harcanabilir bir nesne olarak yetiştirilen av köpeğine ne olduğunu merak etmek rahatsız ediciydi.

“Sadece…

Raon artık ölmüştü. Her ne kadar sağduyuya aykırı davransa da, artık onunla uğraşmaya gerek yoktu.

“Temizleyin.”

Derus arkasını döner dönmez bahçenin gölgelerine gizlenmiş askerler dışarı fırladı ve Raon’un cesedine doğru ilerledi.

Göz kırptı.

Raon’un kırmızı kana batmış kolyesi mavimsi bir ışık yayıyordu ama onu görebilecek kimse yoktu.

Sen tarafından seçildin. bedeninin üzerine inecek… Bedenin öldü! Hata…

* * *

Reenkarnasyon.

Pek çok kişinin var olduğuna inandığı ama aynı zamanda pek çoğunun da inanmadığı fantastik bir kavram.

Raon da yeniden doğuşa inanmıyordu.

Hayatı boyunca telkin edilmişti ve bundan kurtulduğunda Robert Hanesi’nden kaçma hazırlıklarıyla meşguldü. Bu nedenle böyle saçma düşünceleri aklına bile getirmiyordu.

Ölümün bir son olduğunu düşünüyordu.

Ancak…

“Günışığı, buraya bak!”

Kırmızı gözlü, yumuşak altın rengi saçları omzundan aşağı dökülen güzel bir kadın mavi renkli bebek çıngırağını salladı.

“Kırmızı bir tane de var!”

Sol elinde de kırmızı renkli bir tane tutuyordu.

Çıngırak!

Birbirine çarpan çıngırakların sesiyle yüzünü buruştursa da sarışın kadın sallamayı bırakmadı.

“Aboo.”

Raon yumuşak bir iç geçirdi ve bebek çıngırağına uzandı.

“Evet! Bu tarafa gel!”

Sarışın kadın genişçe gülümsedi ve bebek çıngırağını daha heyecanla salladı.

Görüş alanında iki şey vardı. Sosis gibi tombul bir çift kol ve bebek çıngırağını sallayan bir kadın.

‘Buna hala alışamadım. Bu kollar benim kollarım ve bu kadın da benim annem…’

Kadının adı Sylvia’ydı. Hala oldukça inanılmaz olsa da, bir suikastçı olarak geçmiş yaşamının anılarını korurken, o kadının çocuğuna reenkarne olmuştu.

Doğal olarak ilk başta bunu bir rüya olarak görmüştü.

Biraz uyuduktan sonra her şeyin sona ereceğini düşünmüştü ama ne kadar uyursa uyusun bu tuhaf rüyadan uyanacak gibi görünmüyordu.

Ve böylece günler kuşkulu bir şekilde geçerek yüz gün olmuştu ve Raon ancak o zaman aslında reenkarne olduğu gerçeğini kabul etti.

“Günışığı! Buraya gel!”

“A-woo!”

Yavaşça bebek çıngırağına doğru emeklediğinde, Sylvia yavaş yavaş geri adım attı.

“Evet! Biraz daha!”

Raon emeklerken Sylvia’yı takip etti ve elini çıngırağa doğru uzattı.

“Aboo…”

Ancak vücudu ağır başının ağırlığına dayanamadı ve sağa doğru eğilmeye başladı.

“Oh!”

Sylvia bebek çıngırağını fırlattı ve bedenini Raon’a doğru fırlatarak onu kollarının arasına aldı.

“Çok hızlı.

Vücudu çok hızlıydı. Aura algılayamasa da, bazı uygun dövüş sanatlarıyla tanışmış gibi görünüyordu.

“Şaşırdın mı? Sorun değil. Sorun yok.”

Sylvia Raon’un sırtını sıvazladı.

“Ooh.”

Raon onun elini sıktı. Hiç şaşırmadığını ve iyi olduğunu göstermesine rağmen okşaması durmadı.

“Günışığım, çiçekleri görmeye gidelim mi?”

Sylvia pencereye doğru yürüdü ve onu taşırken perdeleri açtı. Ilık güneş ışığı yumuşak pamuklu bir battaniye gibi hafifçe parlıyordu.

“Bana nasıl hâlâ Günışığı diyebiliyor?

Sylvia’nın ona seslendiği gibi ‘Günışığı’ onun gerçek adı değildi. Bu bir bebek ismiydi.

Gelip ismini seçmesi gereken kişi evin reisiydi ama çok meşgul görünüyordu ve Raon henüz ondan bir iz görememişti.

Bu nedenle, yüz günden fazla bir süre geçmesine rağmen ‘Günışığı’ bebek ismiyle çağrılmaktan başka çare yoktu.

“Whew…

Raon hâlâ Sylvia’nın kollarındayken etrafına bakındı.

Oda içinde koşabileceği kadar genişti, duvarlarda deniz renginde lüks bir duvar kâğıdı vardı ve tavandan sarkan sihirli ışıklandırma geceleri bile aydınlatıyordu.

Vücudu bir bebeğe ait olduğu ve günde yirmi saatten fazla uyuduğu için pek bir şey kestiremiyordu ama kesin olan bir şey vardı.

Burası varlıklı bir aileydi ve oldukça da itibarlı bir aileydi.

“Fena değil.

Yeniden doğduğuna göre zengin ya da güçlü bir aile her halükarda normal bir aileye tercih edilirdi.

“İntikam almam gerek.

Derus tarafından boynunun kesilmesinin verdiği dehşet verici his hâlâ zihninde canlıydı.

Bir suikastçı olarak yetiştirilirken tüm duygularının yitip gittiğini düşünmüştü. Ölmeden önceki anıları çok yoğun olmalıydı ki, öfkesi ve intikam arzusu hâlâ devam ediyordu.

“Ama sabırsız olmamalıyım.

Raon derin bir nefes aldı ve duygularını yatıştırdı.

Sadece bu odada yaşadığı için nerede olduğu ya da konumunun ne olduğu hakkında hiçbir şey bilmiyordu.

Durumu kavradıktan sonra intikam için hazırlık yapmak için çok geç olmayacaktı.

Bir suikastçı için en önemli erdem sabırdı ve o bir zamanlar suikastçıların en iyisiydi.

Duygularını ve intikam hırsını her an dizginleyebilirdi.

‘Ayrıca…’

Bin yıl önce bir kılıç ustasının ulaşabileceği en güçlü beceri olduğu söylenen ‘Ateş Yüzüğü’nü geçmiş yaşamında bir kader sonucu elde etmişti.

Eğer ‘Ateş Yüzüğü’nde ustalaşırsa, Derus Robert’ı suikast yoluyla değil, onunla yüz yüze gelerek bile öldürmesi mümkün olabilirdi.

O günün gelmesi için katlanması ve tekrar katlanması gerekecekti.

‘Neyse, yine biraz uykum gelmeye başladı…’

Sylvia’nın kollarında, sıcak güneş ışığının altında uykulu hissediyordu.

Bir bebeğin vücudu birçok açıdan uygunsuzdu. Düşünmek için uzun zaman harcamamıştı ama şimdiden uykuya dalmaya başlamıştı.

“Uykun mu geldi, Günışığı? Hadi yatağa gidelim o zaman.”

Sylvia gülümseyerek onun sırtını sıvazlamayı yavaşlattı. Tam uykuya dalmışken ve boynu geriye doğru düşerken…

“Leydi Sylvia!”

Kapı çalınmadan açıldı ve Sylvia’nın hizmetçisi odaya girdi.

“Evin reisi geliyor!”

“Babam mı?”

Sylvia hizmetçinin sözleri karşısında şok içinde gözlerini açtı.

“Baba mı?

Görünüşe göre evin reisi babası değil, büyükbabasıydı, çünkü ona baba diyordu.

“Hazırlanmam gerek…”

“Artık çok geç! O çoktan dışarıda!”

“Ah canım!”

Sylvia ve hizmetçiler çok telaşlandılar, ayaklarını tekrar tekrar yere vurdular.

Tıkırtı.

Yarı açık kapının dışından gelen ayak sesleri insanın vücudunu büzüştürmeye yetecek kadar sertti.

“Evin reisi kim?

Raon gizlice gözlerini açtı ve başını kapıya doğru çevirdi.

Kızıl gözlü, parlak sarı saçları alnına dökülmüş yaşlı bir adam yaklaştı. Sylvia ve hizmetçi onun zorba ayak sesleri karşısında titredi.

‘Ah…’

Yaşlı adamın gözlerini gördüğü anda zamanın geçişi yavaşladı. Sanki etrafı onun zorba varlığıyla bulanıklaşıyormuş gibi hissetti.

“Baba.”

“Çocuk bu mu?”

Yaşlı adam Sylvia’nın önünde durdu ve çenesiyle işaret etti, bakışlarında donukluk vardı.

“Ah, evet.”

Sylvia başını ağır ağır salladı ve Raon’u ona doğru uzattı.

“Ah…

Raon’un yuvarlak gözleri büyüdü. Adamın yüzüne bakarken sanki onu daha önce görmüş gibi hissetti.

‘Kırmızı gözlü sarışın. Soğuk yüz hatlarına sahip yaşlı bir adam, sanki etrafını bir buz tabakası sarmış gibi… Oh!

Küçük kafasına bir şimşek çaktı.

Glenn Zieghart, Kuzey’in Yıkıcı Kralı!

Bu aile kıtanın zirvesi olarak anılıyordu ve lideri ona bakıyordu.

Küçük ağzından kendiliğinden küçük bir şaşkınlık nefesi kaçtı.

Görünüşe göre kıtadaki en güçlü ailede yeniden doğmuştu.

Çeviri: Derin
Kontrol: ShunJiGokuSatsu
Fansub: novel oku.org