Meşe Muhafızı!

Elf Tanrıçası, bin yıl önce Elf Krallığı hala varlığını sürdürürken Gümüş Uygarlığının zirvesindeyken her şeye hükmetmişti. Ve hükümdarlığı boyunca, Meşe Muhafızları onun birincil uygulayıcılarıydı, statüleri insanlığın tanrılarının baş meleklerine eşdeğerdi!

Dünya Ağacı’nın gücünün zirvesinde olduğu dönemde, tamamı güçlü Meşe Muhafızlarından oluşan 100.000 kişilik bir orduya komuta ediyordu.

En zayıf Meşe Muhafızı bile gümüş mertebesinde bir güce sahipti!

Elf Ormanı ve ona bağlı bölgelerde yaşayan her zeki varlık, bir zamanlar efsanevi olan bu varlığın yeniden ortaya çıkışının ardındaki anlamı anında anlayacaktı.

Ork kaptanı, önünde duran ve bir ejderhayla kıyaslanabilecek büyüklükteki devasa yaratığa yukarı doğru bakarken Rock’ın kalbinde bir duygu dalgası kabardı.

"Gümüş... gümüş..."

Ezici gücünün baskısını hisseden Rock’ın zihni tamamen boşaldı.

Bu nasıl mümkün olabilirdi?

Meşe Muhafızlarının hepsi Elf Tanrıçası’nın düşüşüyle birlikte ölmemiş miydi?

Şu anda halüsinasyon mu görüyordu?

Rock inkâr içinde gözlerini ovuşturdu ama önündeki her şey aynıydı ve karşısındaki korkunç yaratık sadece bir yanılsama değildi.

Ağaç gibi yükselen varlığa bakarken, Rock tüm vücudunun korkuyla titrediğini hissetti, çünkü gerçeklik sonunda içine işlemişti...

Hayır... yanılgıya yer yoktu. Bu resmi kabilenin duvar resimlerinde sayısız kez görmüştü ve yanılıyor olamazdı!

Bu... bu kesinlikle Meşe Muhafızı’ydı! Elf Tanrıçası’nın muhafızları!

Bu nasıl olabilir?!

Rock’ın pek de yüksek olmayan zekâsı beyninin ayak uydurmasını zorlaştırıyordu... ama kesin olan bir şey vardı ki, diğer tarafın karşılarında belirmesi kendisi ve avcı ekibi için kesinlikle kötü bir önseziydi.

"Bizi öldürecek!"

İçgüdüsel bir tehlike hissi kalbini kaplarken, savaş ya da kaç içgüdüleri beynine derhal ikincisini seçmesi için alarm gönderdi.

"Kaç..."

Kendi kendine mırıldanan Ork Kaptan aniden şaşkınlığını üzerinden atarak paralı asker arkadaşlarına seslendi,

"Canınızı kurtarmak için kaçın... çabuk!"

Kaptan Kaya, kurt dişi sopasını eline alma zahmetine bile katlanmadan, sanki şeytan peşindeymiş gibi hızla dönüp canını kurtarmak için kaçmaya başladı.

Dalga mı geçiyorsun!?

Gümüş rütbe gücüne sahip bu Meşe Muhafızı onun dengi bile değildi! Onunla savaşmaya kalkarsa saniyeler içinde ölürdü!

Kabilenin Baş Rahibi mucizevi bir şekilde şu anda onu kurtarmaya gelse bile, bu devasa yırtıcının yanında küçük bir avdan başka bir şey olamazdı.

Kudretli kaptanlarının tamamen acınası bir şekilde kaçtığını gören diğer ork paralı askerleri tamamen afallamış bir halde duruyordu.

Ağızlarını açmaya çalıştılar ama sonra hep birlikte başlarını çevirdiler, kuşlar ve hayvanlar gibi her yöne dağıldılar, tıpkı liderleri gibi canlarını kurtarmak için koştular...

O anda köle avını çoktan unutmuşlardı. Şu anda akıllarındaki tek şey bu devasa canavarın elinden kaçmaktı...

Rock koştukça kafası daha da karışıyor ve bir o kadar da korkuyordu...

Neden hâlâ Meşe Muhafızları ortaya çıkıyor?

Elf Tanrısı açıkça uzun zaman önce düşmüştü ve bu Saigües diyarının her yerinde yaygın olarak bilinen bir gerçekti!

Reklamlar Pubfuture tarafından
Bir koruyucu tanrının desteği olmadan, bu Meşe Muhafızı nasıl hala var olabilir?!

Hayır...

Bu olabilir mi...?

Birdenbire kalbinden kuşkulu bir fikir yükseldi ve her nasılsa heybetli ve kadim Dünya Ağacı’nın görüntüsü zihninde yeniden belirdi...

"Hayır... olamaz..."

O anda Rock boğazının kuruduğunu ve tüm vücudunu ölümcül bir ürpertinin kapladığını hissetti.

Kaçın!

Çabuk kaç! Kabileye geri dönün!

Bu her ne pahasına olursa olsun baş rahibe rapor edilmeli!

Eğer gerçekten düşündüğü şey buysa, kabileleri, hayır, tüm Ork ırkı büyük bir tehlike altında olacak!

Beserker son derece öfkeli hissetti.

Tanrıça nihayet ona ilk görevini verdiği için ilk başta sevinçliydi.

Gücünü büyük hükümdara adayabilecek olan Berserker, nedeni ne olursa olsun bu görevi tamamlamak için inanılmaz derecede heyecanlı hissediyordu.

Ancak, ana tanrıça tarafından belirlenen yere vardığında, bulduğu şey bir grup çirkin ve kötü Canavar Adam’dı!

Onu daha da kızdıran şey ise bu Canavaradamların yüce ana tanrıçanın çocuklarını avlıyor olmasıydı!

Sadece bu da değil, kötü Ork’un büyük hükümdara hakaret etmeye bile cüret ettiğini duyduğunda, Berserker’ın son mantığı da anında çöktü.

Aynı anda, ana tanrıçanın buz gibi sesi bir kez daha zihninde yankılandı:

"Kes onu."

Öfkesini tutan son pranganın kilidini açmaya benzeyen tanrıçanın basit emri, Meşe Muhafızı’nın sonunda serbest kalması için gereken tek şeydi.

"Rooar!! "

Ağaçtan gelen kulakları sağır eden bağırış çevredeki sayısız kuşu tedirgin etti ve sürüler halinde uçup gittiler.

"Kâfir Ork, öl!"

Meşe Muhafızı’nın çekirdeğinden toplanan muazzam büyü, ilahi bir gücün izi eşliğinde, zaten otuz metre uzunluğundaki gövdesini daha da büyüttü. Gözleri kıpkırmızı olan Berserker dallardan oluşan kollarını kaldırdı ve kükredi,

"Savaş Kurbanı!"

Dalgalanan bir ilahiyle, kolları hızla büyüyen sarmaşıklara dönüştü ve kaçan sayısız Ork paralı askerine doğru çaprazlama uzanan ipler gibi kaymaya başladı...

Sarmaşıklar son derece çevikti ve Orkların çoğu daha birkaç adım bile atamadan, ne olduğunu bile anlamadan çoktan bağlanmışlardı...

"Bu da ne böyle? Bırakın beni! Bırakın lütfen!"

"Yardım edin! Kaptan Rock, yardım edin!"

"Canavar! Bu bir canavar! Yaşam gücümü emiyor... ah..."

"Argh... bacağım! Lanet olsun bacağıma!"

"..."

Arkasındaki sayısız sefil çığlığı duyan Rock’ın kafa derisi tamamen uyuştu.

Birdenbire kalbinde bir dehşet duygusu yükseldi.

Rock’ın kalbi küt küt atmaya başladı ve az önce geçtiği yerden kalın bir sarmaşık fırlayıp korkudan titremesine neden olunca içgüdüsel olarak yana doğru kaçtı.

Ancak, daha nefesini toparlayamadan, sarmaşık bir kez daha ona doğru koşmaya başladı.

Hayal kırıklığı içinde dişlerini gıcırdatarak belindeki kavisli bıçağı çekti ve sarmaşığa doğru şiddetle savurdu.

Reklamlar Pubfuture tarafından
Bir "çın" sesi eşliğinde bıçak iki parçaya ayrıldı, ancak asma zarar görmemişti.

"Bu nasıl mümkün olabilir?!"

Rock’ın şaşkın bakışları arasında sarmaşık yukarı sıçrayıp onu bağladı ve sarmaşığın üzerinde korkunç bir cazibe belirdi. Rock’ın dehşete düşmüş gözlerinde, bir zamanlar güçlü olan bedeninin hızla solduğunu, gücünün sürekli zayıfladığını ve yaşam gücünün hızla tükendiğini gördü.

Sadece birkaç saniye içinde önemli ölçüde yaşlandı...

"Savaş Kurbanı..."

Sesi yaşlanmış ve boğuklaşmış, sonsuz bir korkuyla dolmuştu.

Savaş Kurbanı, druid’in orta seviye bir yeteneği.

Kullanıcı bir sarmaşığa dönüşebilir, hedefin yaşam gücünü kendi kullanımı için emebilir ve elde ettiği gücün bir kısmını Doğa Ana’ya feda edebilir.

Bilincinin son anlarında Rock, bir zamanlar yalnızca Gazap Druid’ine ait olan bu korkunç beceriyi nihayet hatırladı...

Bir anda, yirmiden fazla Canavaradam’dan oluşan av partisi tamamen yok oldu.

Aslına bakılırsa tüm bu değişim ve dönüşler on saniyeden kısa bir süre içinde gerçekleşmişti.

Alice, yerde oturmuş tüm bu olanları izlerken tamamen afallamıştı.

"Meşe Nöbetçisi... Savaş Kurbanı..."

Meşe Nöbetçisinin sarmaşıkları altında göz açıp kapayıncaya kadar kemiğe ve küle dönüşen köle taciri paralı askerleri izleyen elf kızı saygıyla kendi kendine mırıldandı.

Alice aniden başını kaldırıp yedi parça şaşkınlık ve üç parça endişeyle, biraz şaşkın, beklenti içinde ve utanmış bir şekilde Dünya Ağacı’na doğru bakarken, sanki bir şeyin farkına varmış gibi, güzel yanaklarından iki çizgi kristal gözyaşı yavaşça aktı.

"Yüce Ana Tanrıça, sen misin?"

Sessizlik.

Bir esinti geçti...

Gökyüzünden sayısız göz kamaştırıcı açık yeşil ışın indi, kıyaslanamayacak kadar kutsal ve ciddiydi.

Işınlar yumuşak bir güç taşıyordu ve bir tür yetki almış gibi görünerek Alice ve Samuel’in bedenlerine birbiri ardına hücum etti.

Elf kızın bedenindeki çekirdeğin patlamasıyla oluşan yaralar bir anda iyileşirken, yaşlı elf Samuel’in parçalanmış bedeni de bilincinin yavaşça uyanmasıyla gözle görülür bir hızla iyileşti...

Her şey bir mucizeye benziyordu.

Yaşlı rahip ayağa kalkarken titredi, önce görkemli Meşe Nöbetçisine sonra da kendi yaralarına inanamayarak baktı. Ne olduğunu anladıktan sonra, hâlâ tam bir inançsızlık içinde yere oturdu.

Dudakları yapış yapıştı ve sanki bir şeylere inanmak istiyormuş ama anlamsız bir rüya gördüğünden korkuyormuş gibi beklentili ama biraz da tedirgin görünüyordu...

"Bu... bu gerçek mi? Buna gerçekten inanabilir miyim?"

Aniden, büyük ve kutsal bir ses zihinlerinde yankılandı...

Benim adım Evé Yggdrasill.

İkisi de anında iliklerine kadar sarsıldı.

Sonra birbirlerine baktılar ve birbirlerinin gözlerinde korku ve inançsızlığı gördüler, bu da hızla sınırsız bir neşeye dönüştü...

Bu Büyük Ana Tanrıça!

Bu gerçekten Büyük Ana Tanrıça!

O geri döndü.

Alice bir anda vücudundaki tüm gücün çekilip gittiğini hissetti. Vücudu sarsıldı ve elinde olmadan yere yığıldı, gözyaşları durmaksızın yüzünden aşağı akıyordu.

Ses kulaklarına ulaştığında, Samuel hafifçe ağzını açtı ve derin kırışıklıkları kontrolsüzce titrerken, bulanık gözyaşları inci gibi döküldü.

Bir zamanlar kabilenin saygın bir büyüğü olan o, şimdi bir çocuk gibi ağlıyordu.

"Tanrıça... Tanrıça, sen misin? Gerçekten sen misin?"

"Tanrıça, geri mi döndün?"

"Gerçekten... geri döndün mü?!"

Neredeyse sönmek üzere olan inanç ışıkları, mecazi anlamda gökyüzüne yükselirken bir kez daha yeniden alevlendi.