"Ne, bu nedir? Onlar ne..."

Görünce şok oldum. 

Sırtlanlar, yerinde hareketsiz duran Eclise’in etrafında yürüdüler ve sanki günlerce açlarmış gibi salyalarını akıttılar. 

Onun hem kolları hem de bacakları kelepçelenmişti. Ondan büyük hareketler kısıtlandı. 

Ona verilen tek şey küçük bir tahta kılıçtı. 

Buna ek olarak, giydiği tek şey alt bedenini örten bir giysiydi. Hiç koruması yoktu. 

"Bu çok fazla!"

Üzülmüştüm. Sanki niyetleri Eclise’in o aç hayvanlar tarafından yenmesiymiş gibiydi. 

"Ne yapmalıyım?"

Bir şey olmadan önce onu satın alacağımı haykırsam diye düşünmeye başladım. 

"Grrrrrr-.” 

Tam o sırada, en büyük sırtlan saldırmaya başladı. 

Aynı zamanda Eclise vücudunu tahta kılıca doğru yaslandı ve şimşek hızıyla sırtlanın tek gözüne sapladı. 

Sırtlana iyi bir tekme atarak işini bitirdi. 

GRRRAaaaaaa-! 

Sırtlan ağladı ve yere düştü. Şimdi hareketsiz olduğu için kısa sürede bilincini kaybetti. 

"Grrrr, (hırlıyor)!” 

Geri kalan sırtlanlar bundan sonra bir anda ona saldırmak için atladılar. 

"*Nefes nefese*” 

Kısa bir çığlık attım. 

Onlarla tek tek savaşabiliyordu, ama birçoğunu aynı anda idare etmenin çok fazla olacağından emindim. 

Ancak, tüm endişelerimin boşuna olduğu ortaya çıktı. 

Eclise, kısıtlı hareketleriyle sırtlanın keskin pençelerinden ve dişlerinden kaçtı ve onlarla savaştı. Sadece tahta bir kılıçla. 

Saniyeler içinde iki sırtlan daha düştü. Sadece ikisi kalmıştı. 

Eclise karşısındakiyle savaşmakla meşgulken bir sırtlan Eclise’in sırtını hedef aldı. 

Eclise savaştığı sırtlanın boynunu büktü ve hızla diğeriyle yüzleşmek için arkasını döndü. 

Bağırır-! 

Sonra sırtlanı karnından bıçakladı. Hiç de keskin olmayan tahta kılıçla. 

Düşer- Son sırtlan yere düştü, kanadı ve kavganın sona ermesine neden oldu. 

"Ha, haa.." 

Omuzları kabaran Eclise’in ellerine kan damladı. 

Sessizlik alanı doldurdu. 

Sonra insanlar birer birer alkışlamaya başladılar. 

"Teşekkür ederim!" 

Müzayedeci gösterinin sona erdiğini açıkladı.

"Ugh!” 

Eclise kan gördükten sonra sakinledi ve dövüş sona ermesine rağmen kılıcını sallamaya devam etti. 

Onu dizginlemek için yaklaşan insanlara kılıcını tehlikeli bir şekilde salladı, ancak onları vuramadan bilincini kaybederken titredi. 

Sonra sahneden sürüklendi. 

Muhtemelen kölelerin harekete geçmesini engellemek için ona bir şey bağlamış gibiydiler. 

"Haha, oldukça enerjik biri... Onu normal bir şekilde kontrol etmek zor." 

Müzayedeci güldü ve şaşkın seyirciyi sakinleştirdi. 

"Şimdi o zaman! Yavaş yavaş gidip teklife 50 bin altınla başlayalım mı?" 

(50,000) 

Eclise için açık artırma resmen başladı. Onun için başlangıç bütçesi zaten farklı bir ölçekte idi. 

Müzayedeye odaklanırken sinirlendim. 

“60 bin!” 

“90 bin!” 

“100 bin! 100 bin satıyorum!” 

Kölenin fiyatı hızla arttı. Bu hızla fiyatın 10 milyona kolayca ulaşmasını bekliyordum. 

“200 bin! Orada 400 bin satıyorum!” 

Neyse ki, müzayedeye istekli insanlar zaman geçtikçe sayıları azalmaya başladı. 

Yenilmiş bir ülkeden 500 binin üzerinde altınla gelen bir köle satın almak isteyen çok fazla insan yoktu. Özellikle de gece partneri olarak kullanılamayacak kadar vahşi olduğunda. (NOT: Ne anlama geldiğini bilmiyorsanız lütfen bu kelimeyi aramayın.) 

Eğer bunu yapacak kadar deli insanlar yoksa. 

"500 bin! 600 bin! 600 bin satıyorum!"

Bu kadar altınla küçük bir evi satın alabilirsin. 

Şimdi hala bahis oynayan sadece iki kişi vardı. 

Maskelerinden dolayı yüzlerini göremedim ama birinin boynunda kırışıklıklar olan yaşlı bir kadın, diğerinin ise şişman bir adam olduğunu söyleyebilirim. 

Keskin yarı kapalı gözleri açgözlülükle parladı. Eclise’i bundan neden istediklerini anlayabiliyordum. 

"900 bin!" 

Yaşlı kadınlar değerli fiyata 300 bin daha yükselttiler, bu da fiyatı şimdi 900 bin altın yaptı. 

"10 milyon! Şimdi 10 milyon!" 

Ancak şişman adam geri adım atmadı. Müzayedecinin çenesi, bakışlarını yaşlı kadına kaydırırken düştü. 

Kadın pes etmiş gibiydi çünkü öfkeyle kazığı yere attı. 

"10 milyon! Başka biri var mı? 5! 4!" 

Geri sayım başladı. 

İhtiyatla etrafıma baktım. Şişman adama meydan okuyacak gibi görünen başka biri olup olmadığını kontrol etmekti. 

"3! 2……!"

Bundan daha yüksek bahis yapacak kimsenin olmayacağını fark ettiğimde nihayet gözlüğümü havaya kaldırdım. 

"100 milyon." 

(100,000,000.) 

Ölü sessizlik. 


İnsanların bana bakması için bir ses olsaydı, eminim gerçekten gürültülü olurdu. 

"1……!" 

Müzayedecinin yine şaşırdı Az önce duyduklarına inanamıyormuş gibi sözlerine birkaç kez takıldı, sonra sevinç içinde bağırdı. 

“100 milyon! 100 milyon dedi! Başka kimse yok!”

Başka birinin olmasının imkanı yoktu. Olsa bile, önemi olmazdı. 

Çünkü en başından beri, sonuncunun daha iyi bağırdığının on katı kadar bağırmaya karar verdim.

Hayatım buna bağlıydı. 100 milyon değil, 10 milyar olsa bile.