Bölüm 23
"Le- Leydim!"

Eckart malikanesine Eclise ile geldiğimde sabah olmuştu bile. 

Uşak ve Emily beni görür görmez koşarak yanıma geldiler. 

"Leydi Penelope. Nereden...!" 

"Gecenin bir yarısı nereye gittiniz!" 

Emily bağırdı ve uşağın sözlerine ne zaman devam etmesine izin vermeden sordu. 

Tepkilerinden, Eclise’i gizlice içeri sokmanın imkansız olduğunu fark ettim. 

"...Babam da biliyor mu?" 

"Elbette! Her şey karıştı! Gecenin bir yarısı bir köleci geldiğinde seni bulmak için genç efendilerin ikisi de şövalyelerle dışarı çıktı!" 

Emily’nin sözlerine alnımı tokatladım. 

Kimliğimden şüphelenen köleci piç güneş doğar doğmaz para almaya geldi. Ben yapmadan önce. 

Ve Derrick ve Rennald’ın gidip tüm bunları yapacağını düşünmek… 

*"Dur ...... O ikisini yanımda getirmemeliydim."* 

Emily beni kapıdan içeri iterken bir saniyesini bile boşa harcamamıştı. 

"Çabuk içeri girin Leydim. Acele edin!" 

"Leydim O kim?" 

Uşak beni malikaneye kadar takip eden Eclise’i engelledi. 

"Bundan sonra benim kişisel korumam olacak. Onu bir odaya gösterin ve orada dinlenebilmesi için hazırlayın." 

"L... Leydim! Bu ......!  

Kahya, Eclise’i tepeden tırnağa süzdü. 

"Bunu yapamazsınız Leydim! Kimliğini bilmediğimiz birinin adamlara girmesine nasıl izin verebiliriz ......!" 

"Uşak. O günden sadece birkaç gün geçti ama görünüşe göre sözlerimi tekrar şaka olarak algılamaya başladın." 

Çok yorgundum, bu yüzden çok hassastım. 

Kendimi hemen yatağa atmak istiyordum ama önceden halletmem gereken bir sürü şey vardı. Buradaki hizmetçilerle tartışacak vaktim yoktu. 

"Gölgede bırakmanın rahat olması için onu iyi hazırlamanızı rica ediyorum." 

"...... Anlaşıldı Leydim." 

Kahya eğildi, başka seçeneği yoktu. 

"Sana soruyorum -" dan sonra bir tehditti. Ama neyse ki, onu tehdit etmek zorunda kalmadan sona erdi. 

Girişe adım attığım zamandı. 

"Hey! Sen ......!" 

İleri geri ilerleyen Rennald beni ilk fark eden kişiydi. 

Aniden oturan dük, Rennald’ın bağırışıyla sandalyesinden kalktı. 

"Penelope!" 

"......Baba." 

Dük’ün keskin bakışlarına istemeyerek birkaç adım geri attım. 

Dük, Rennald’ın yaptığı gibi bana bağıracak gibiydi, ama kendini tuttu. 

"...Şimdi ofisime gel." 

Dük’ün ayrılışını izlerken kocaman bir iç çekiş dudaklarımdan kaçtı. 

*"Hahhh. Bu sefer nasıl af dilemeliyim."*

Bütün bunlar, Eclise içindi. 

Kızgınlıkla Eclise ile yüzleşmek için döndüm, ama başının üstündekini okur okumaz o kızgınlık içimde eridi. 

[İlgi% 18] 

Kendimi zaptetmek zorundaydım. Yanımda olan tek umudum oydu. 

Bu arada Rennald, nefret içinde mırıldanırken arkamda duran Eclise’i gördü. 

"O dilencinin burada ne işi var?" 

"Kahyayı takip et, Eclise." 

Acele ettim ve emrettim, bunun yaygaraya dönüşeceğinden korktum. 

"Uşağı takip et, Burası Eckart konağı!” 

Rennald şu anda söyleyecek çok şeyi varmış gibi görünen bir surat yaptı. 

Ama devam etmedi, muhtemelen Dük’ün ofisine hemen gitmem gerektiğini bildiği için. 

Aynısı Eclise için de geçerli. Ağzını açtı, sanki bir şey söylemek istiyormuş gibi görünüyordu ama söylemedi. 

"Acele et ve Uslu dur." 

Bir şey söylemek istediğini görmezden geldim. Şu anda bunun için zamanım yoktu. 

Elimde tuttuğum maskeyi Emily’ye teslim ettim, sonra bir süre önce ayrılan dük’ün peşinden gittim. 

Tık, ofise girer girmez soğuk ve keskin bir ses kulaklarımı deldi. 

"Penelope Eckart." 

"Evet baba."

Kibarca onun önünde durdum. Dük oturuyordu, sırtı masaya bakıyordu. 

"Her şeyi en başından sonuna kadar açıklamaya başla." 

Dük’ün ağır ses tonu buz kadar soğuktu. 

Yüzünü buradan göremedim, bu yüzden bundan başarılı bir şekilde kurtulabilirsem kendime daha az güvenmeye başladım. 

İki kardeşin çıkarlarını etkilemediği sürece şöhretimin ondan düşmesi umrumda değildi. 

Bir süre düşündükten sonra, şimdiye kadar kullandığım yöntemi denemeye karar verdim. 

"...... Sana söylemeden dışarı çıktığım için özür dilerim baba." 

"Bugünlerde senden en çok duyduğum sözler bunlar." 

İlk ve ikinci kez işe yaradı, ancak üçüncü kez işe yaramadı. 

Kelimeler yüzünden kaybolmuştum. 

"Her zaman böyle özür diledin ama görünüşe göre geriye dönüp hiç bakmadın. Sen ne düşünüyorsun?" 

“Bu...” 

Alt dudağımı ısırdım ve Dük’ün her zaman Penelope’den istediği sözleri söyledim. 

"Yemin ederim bu aileye utanç getirecek hiçbir şey yapmadım baba." 

"Bütün gece uyumadım, sadece bu tür kelimeleri duymanı bekledim!" 


Güm! Sözlerimi bitirir bitirmez dük yumruğunu masaya vurdu. 

"Hık..." 

Şaşkınlıkla havada nefes nefese kaldım. 

Penelope’ye karşı her zaman cahildi, bu yüzden Dük’ün bu şekilde sinirlendiğini ilk kez görüyordu. Bu beklenmedik tepkiden korktum. 

*"Ne yapmam gerekiyor!"* 

Aklım bomboş kaldı. 

Şimdiden özür dilemenin bu sefer işe yaramayacağını anlamıştım.