Bölüm 28



İlgisinin% 3’ü anında arttı ama bu konuda mutlu olabileceğim bir durumda değildim.

"Neden sen.."

"Önce bunu benden uzaklaştırabilir misin?"

Boynumdaki tahta kılıca bakarak sordum. 

"Hava soğuk." 
"...Ah."

Bir aydınlanma sesiyle, kılıcı havada tutarak elini kaldırdı. 

Vay-. 

O anda üzerimde uzun bir nesnenin gölgesi belirdi. 

İçgüdüsel olarak gözlerimi kapattım. 

Beni bununla yaralamayacağını biliyordum, ama dediğim gibiydi, içgüdüseldi. 

Çatlae! 

Bir şeyin kırıldığını duyduğumda gözlerimi tekrar açtım. 

Gerçekten sert bir şekilde fırlatılmış kırık bir tahta kılıç bulmak için yere baktım. 

Ne... 

Başımı kaldırdığımda, Eclise dizlerinin üzerindeki özensiz ıslak çamura düştü. 

"Efendim."

"..." 

"Üzgünüm." 

Yerde diz çökerek özür diledi. 

"Nasıl cüret ederim, ustama..."

Yüzündeki kaş çatması, ağlamanın eşiğindeki bir çocuğa benziyor. 

"Beni cezalandırın. 

*sırıl sırıl* Eskisinden daha hızlı yağmur yağmaya başladı. 

Yağmur damlaları sürekli burnundan ve çenesinden aşağı ve geri düştü. Acınası görünüyordu. 

Ama sonra hemen nereye baktığını fark ettim. 

Sol elimin işaret parmağındaki kıpkırmızı yakut yüzük. 

Ağzımdan ince bir nefes kaçtı. 

Eclise’e ve kırık tahta kılıca baktım. 

Onu cezalandırmamı söylemesine rağmen parmağımı onun üzerinde hareket ettirdiğimde bana gelebileceğini kim bilebilir. 

Tahta kılıç artık çamurun altına yarı gömülmüştü. 

Tahta kılıcın keskin ucu hala çamurdan dışarı fırlıyordu. Eğer üstüne düşersem, o zaman aslında..."

Ahh...

Korkunç düşünceye titredim. 

Durup dururken, bir süredir kapattığım seçimlerimi hatırlattım. 

Eğer oyunu oynasaydım, o zaman bu sahnede çok aptalca bir şekilde ölürdüm. 

O zaman, "sıfırla’ya tıklardım ve bu bölümü yaşayana kadar oynamaya devam ederdim. 

Yine de bundan emin değildim, çünkü bu bölüme hiç zor modda oynamamıştım. 

Ama bir süre bu dünyada kaldığıma göre tahmin edebiliyordum. 

Eğer bir oyun olsaydı, şu anda bu sahnede seçimler olurdu. 

...Yaşamak istiyorsa Penelope’nin şu anda ne söylemesi gerekiyor? 

Soğuk bir şekilde önümde diz çökmüş olan Eclise’e baktım. 

Yere bakarken üzgün köpek yavrusu gözleri yaptı, ama içeride ne düşündüğünü merak ediyorum. 

Ülkesini bir günde kaybeden ve soyludan köleye dönüşen bir köle. 

Şu anda parayla satıldığı durumu hakkında korkunç hissetmeli ki şimdi gerçek arzusunu öldürmeli ve muhtemelen nefret ettiği kibirli asil bir kıza iyi davranmalıdır. 

Muhtemelen ne hissettiğini tahmin etmek zor değildi.

Orada kimse olmadığı halde kılıcını salladığını ve o nefes kesici ölümcül aurasıyla onu görünce. 

Bundan, ne kadar öfke ve öfke içinde olduğunu anlayabiliyordum. 

Bunun tek bir cevabı vardı. 

Normal modun kahramanı gibi nazikçe gülümseyin, sanki ölümcül bir auranın ne olduğunu bile bilmiyormuşsunuz gibi ve- 

Ona bunun iyi olduğunu ve önemli bir şey olmadığını söyle. 

Ama kendimi bu sözleri söylemeye ne kadar zorlarsam zorlayayım, ortaya çıkmayacaktı.

Nasıl böyle bir şey söyleyebilirsin?

O tahta kılıçtan neredeyse ölüyordum. 

"...Gölgede bırak." 

Ellerimi yumruklara sıkıştırdım ve bunun yerine söyleyecek başka kelimeler buldum. 

"Biri sana mı sataşıyor?"

Hayatta kalabilmek için hala iyi davranmam gerekiyordu. 

En azından ben hala bu oyunun kötü kadını Penelope olduğum sürece. 

"Buradaki insanlar şövalyelere bu kadar katı davranmıyorlar... Neden hala bu tür havalarda antrenman yapıyor olabilirsin?  

"..."

"Bu konuda yalnızsın." 

Zorla gülümsedim. Beni öldürmeye kalkarsa diye onu yoğun bir şekilde inceliyorum.

"hmm?"

Ona cevap vermesini söyledim. Bunu yaptığımda, bir zamanlar duygusuz yüzü şaşkın birinin yüzüne dönüştü. 

"Tüm vücudun ıslak." 

Şemsiyeyi biraz eğdim, böylece ondan gelen yağmuru da engelledi, ancak zaten sırılsıklam olduğu için hiçbir şey yapamazdı. 

Uzun kirpikleri, içine düşen küçük yağmur damlalarıyla yorgn-un görünüyordu. 

Elimi uzattım ve her iki göz bölgesini de kurutuyormuş gibi kaydırdım. 

"Söyle bana. Sana böyle bir şey yapmanı kim söyledi." 

Eclise, sanki ateşle ısıtılan metal bir damgayla damgalanmış gibi parmaklarım ona dokunduğunda titredi. 

Sonra nefes verirken cevap verdi… 

"...Hiç kimse."

"..."
"Kimse bana bunu yaptırmadı." 

"Öyleyse?"

"Ben sadece..."

Duraksadı. Sonra bakışlarını yüzükten gözlerime kaydırdı. 

"Bir an önce ustanın yanında kalabilmek için resmen şövalye olmak istedim..."

"..."

"Bu yüzden tek başıma antrenman yapıyorum usta." 

Cevabına nazikçe gülümsedim. 

"Ne kadar övgüye değer." 

Bana bakan gri gözler artık titremiyordu. 

"Bu kadar sıkı antrenman yaptığın için sana bir ödül vermeliyim." 

Tekrar parıldayan başının üstüne baktım. 

Sonra ne düşündüğümü saklamak için elimden geleni yaptım. 

"Antrenmanınızı ıslanmadan yapabilmeniz için onlara burada bir siper almalarını söylemeli miyim? Yoksa istediğin bir şey mi var?"

"..."

Eclise tek kelime etmeden başını salladı. Sonra bakışlarımı kırık tahta kılıca çevirdim. 

"Ah, evet. O kırıldığına göre sana bir kılıç daha almalıyım." 

"..."

"Bir zırhçı çağırmalıyım. Yoksa bir demirci mi...."

"İsterim." 

Ağzını açtı ve sözlerimi kesti. 

"Ustamın beni sık sık ziyaret etmesini istiyorum." 

Beklenmedik isteği üzerine suskun kaldım. Devam ederken hafifçe genişlemiş gözlerle ona baktım. 

"Efendi beni bu yerde bıraktıktan sonra bir kez bile beni ziyaret etmedi..." 

"..."

"Ustamın beni unuttuğunu sanıyordum." 

Bana bakışları bir şekilde bana tapıyormuş gibi görünüyordu. Sanki aşk için yalvarıyormuş gibi. 

"...ha..."

Ağzımdan kaçan bir kahkaha mı yoksa kendi kendine yardım eden bir kahkaha mı olduğunu bilmiyordum. 

Artık bundan emindim. 

Başkalarını bir cinayet makinesi gibi dövdükten sonra bana diz çöktüğünde bile ondan duyduğum rahatsızlık. 

Tıpkı çıkarları için nazik bir efendinin maskesini taktığım gibi, Eclise de hayatta kalması için sadık köpeğim gibi davranıyordu.

Bir köpek yavrusu getirdiğimi sanıyordum ama belki onun yerine yavru bir kaplandı. 

Aptalca bir şekilde, Eclise’in rotasının tehlikeli olduğundan asla şüphelenmedim, çünkü başından beri onun en güvenli olacağını düşündüm. 

Ama şimdi emin değildim. Her karakterin rotasını denememek benim hatamdı.

Ama yine de şimdi duramadım. 

"...Tamam. İstediğin zaman, istediğin buysa."

[İlgi% 25] 

Eclise cevabıma hafifçe gülümsedi. 

"Üşüteceksin, Eclise." 

Nefesi soğuk havada görülüyordu. 

Sırtını düzelttiğinde ona nazik bir tonla söyledim. 

Aynı zamanda şemsiye bana doğru eğildi. 

Yağmur tekrar Eclise’in üzerine yağmaya başladı. 

"Bugün antrenmanını bırak. Bu bir emirdir." 

Bu sözle arkamı döndüm. 

İleriye doğru ilk adımı atmak üzereydim. 

"Usta..."

Eclise beni aradı. 

Ona bir göz attım ve hala yerde diz çökmüş olduğunu gördüm. 

Sadece bana baktığı için yağmurdan kaçınmaya çalışmadı. 

"...Bana herhangi bir ceza vermeyecek misin?" 

"..."

"Neredeyse ustamı incitiyordum."

Hayır. Sadece neredeyse beni incitmekle kalmadın...

Neredeyse beni öldürüyordun.

Titreyen dudaklarımla bile bir gülümsemeyi zorladım. 

"Sadık bir şövalyeyi sadece bazı küçük meseleler için cezalandırmak, sadece bazı aptal hikaye anlatıcılarının yapacağı bir şeydir, Eclise." 

"..."

"Bunu bilerek yapmadın. Doğru mu?

Çabucak uzaklaşırken sözlerime cevap verme şansı vermedim. 

Bakışların, oradan tamamen ayrılana kadar beni terk etmediğini hissettim. 

Bir daha kalkma emri almayan ve yaptıklarından dolayı benim tarafımdan affedilmeyen tek korumam. 

Çok şükür ustasının tekrar gitmesini engellemeye çalışmadı. 

Elbisemin ıslanıp ıslanmadığını umursamadan hızlı bir hızla yürüdüm. 

Çok hızlı yürüdüğüm için her şey çok hızlı geçti. Daha önce yürüdüğümden tamamen farklı bir şekilde hareket ediyordum. 

Eclise’in rotası güvenli değildi. 

Ruh halim, çok uzun zaman önce fark etmediğim gerçeğin en altına düştü. 

Aslında, tamamen beklenmedik değildi. 

Her erkek liderin çıkarları ya 0’dan ya da negatiften başladı. 

Zor modu oynayan rotaların hikayesinin ortasına bile ulaşamadan ölmeye devam ettim. Kolay bir yol olmasının imkanı yoktu. 

Ne düşünüyordum? Ona korkmadan yaklaşacak kadar çok neye güveniyordum?

Ona ulaşamadan yağmuru boynuma kadar kesen tahta kılıç. 

Sadece düşünerek ürperdim. 

"Ah..."

Baş ağrısından kaynaklanan ani baş dönmesinde durdum. 

Destek için yanımdaki tahta direğe uzanırken giysilerimin ıslak olduğunu fark edecek fikrim yoktu. Titreyen bacaklarım her an tüm gücünü kaybedecekmiş gibi geldi. 

Baş dönmesi beni terk edene kadar sisin diğer tarafında bir yere baktım. Sonra aklıma gelen tek şeyi mırıldandım. 

"Acele edip Buinter ile görüşmeliyim." 

_______