Bölüm 32
Çocuklar bağırmamın üzerine ağızlarını kapattılar.

Onlardan biri bir şey söylemeden önce hızlıca ekledim.

“Kim olduğumun ve kim olduğunuzun şu an önemi yok. Sorun, o değerli eseri kırmaya çalışmanız!”

“…… .”

“Hiç çivi ve çekiçleriniz yok mu? Ustanız size bu buzu böyle kırmanızı mı emretti?”

Merakımdan soruyordum ama çocuklar sözlerimi bir azarlama olarak alarak başlarını eğdiler. Sonra mırıldandılar.

“Aslında, efendimiz sang-dan-ju buradayken bize bunu verdi……”

Çocuk bir biz ve kullanabilecekleri kadar küçük bir çekiç gösterdi.

Diğer çocuklar bunu görüp kendi çekiç ve bizlerini de gösterdiler.

“Buz çok kalın ve sertti, bunlarla kırmak imkansızdı!”

“Ve buza bir büyü yapılmıştı, kırılan yer birkaç dakika sonra eski haline dönüyordu!”

“Sir sang-dan-ju gibi sihir kullanabildiğimiz için bunu hızlıca halledebiliriz diye düşündük……”

Çocuklar tüm üzüntülerini dışa vurdular. İç çektim ve elimi onlara uzattım.

“Onları verin.”

Biz ve çekiçlerle dev buza yaklaştım.

Çocuklar merakla peşimden geldiler.

‘Gerçekten doğru.’

Buzdaki oyulmuş yer tekrar eski şekline dönmeye başladı.

Süreci izledim.

Sonuna kadar izledim ve yenilenmenin bir sınırı olduğunu gördüm. Oyulmuş yer tamamen kapanmamıştı.

‘Eğer doğru yaparsam bunu başarabilirim.’

Aslan maskeli çocuğa sordum.

“Sıcak suyun var mı?”

“Evet! Sihirle yapabiliriz!”

“Kenarlara dokunmadan kenarlara biraz su püskürtebilir misin? Eser aşınabilir.”

Çocuk güçlü bir şekilde başını salladı ve asayı buza doğrulttu.

“Su fışkırt!”

Suyun ucu asanın ucundan çıkmaya başladı.

Bir süre sonra.

“Şimdi dur. Ben söyleyene kadar bekle ve tekrar püskürt.”

“Tamam!”

Çocukların neyi yanlış yaptıklarını anlatmayı bıraktım ve onlara yardım ettim.

Sıcak su nedeniyle buzulun yüzeyi biraz eridi.

Buzu kutuya dokunmamaya dikkat ederek bizle kazıdım.

Çatır. Buzda kutunun etrafında uzun bir çatlak oluştu.

Çatlağın etrafını birkaç kez kazıdım ve bir buz parçasını çıkardım.

Kutunun kenarı tekrar ortaya çıktı.

Başka bir şeye dokunmadan ona baktım. Tahmin ettiğim gibi.

Bu kez aynı yerde buzun yenilenme hızı ilkine göre çok daha yavaştı.

“Eseri zarar vermeden buzu kırmak istiyorsam tek bir yol var.”

“Nedir?”

Çocukların gözleri parlayarak bana bakıyordu.

“Sihir kullanmamalı, yavaşça kendimiz kazımalı ve eritmeliyiz.”

“Hınggg……”

Çocuklar çok hayal kırıklığına uğradılar. Buzu kolayca kırabileceklerini sanmışlardı.

“Ama bir kez oyulup yenilenmiş olan yer, önceye göre daha yavaş yenileniyor.”

“O zaman aynı yeri sürekli kazımalıyız, değil mi?”

“Evet, doğru.”

Başımı salladım.

“Buzu aslan maskesiyle ben kazacağım, geri kalanlar sürekli o yeri kazısın. Tamam mı?”

“Tamam!”

Üzerimde parlayan bakışlarla kendimi patron gibi hissetmeye başladım.

Bu konuda iyi olduğum ve bilgili olduğum için heyecanlandım.

Çocuklarla buzu çalışmaya başladım.

Dürüst olmak gerekirse, bununla ilgili çok kitap okudum ama hiç denemedim.

‘Üniversiteye girdiğimde bundan bıkana kadar bunu yapacağımı düşünüyordum…’

Acı bir şekilde gülümsedim.

Hayatımda yapmak istediğim bir şeyi bir oyunda yapacağımı düşünmemiştim.

“Şimdi. Bu kısmı çekiçle. Sivri kısmı kutuya yönlendirme. Çizik bırakır.”

“Denemek istiyorum!”

“Ben de!”

Reckless olarak düşündüğüm çocuklar, çalışırken benden daha dikkatli ve detaylıydı.

Bundan sonra ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordum.

Yarı yoldayken ben ve çocuklar yorgunluktan bayılacak gibiydik.

Yerlerin tüm suyla karışık olacağını düşündüm, ama eskisi gibi temizdi.

Büyüyle buzun kolayca erimemesinden dolayıydı.

“Ahh, sırtım……”

Yerden kalktım.

Çocuklar da aynı acıyı çekiyor gibi görünüyordu çünkü bir elleriyle ağrılı yerlerine vurarak şikayet ediyorlardı.

“Yorgunum……”

“Ben de.”

“Ama yarısını bitirdik!”

Çocuklardan biri esere bakarak bağırdı.

“Doğru söylüyorsun!”

Bakışımı esere çevirdim ve üzerinde bir çizik olmadığını görünce gülümsedim.

“İyi iş çıkardınız, çocuklar.”

“Bu tamamen teyzemizin sayesinde!”

“Evet! Bize nasıl yapılacağını gösteren teyze sayesinde!”

Çocuklar etrafımı sardılar ve alkışladılar.

‘Onlara teyze olmadığımı söylemiştim.’

İçimde bir hüzün yükseldi ama ben de alkışladım. Sonuçta bu sadece bir maskeydi.

Tam o sırada.

“Sen, kimsin.”

Arkamda, tüylerimi diken diken eden soğuk bir ses duydum. Elleri alkışlama pozisyonunda donmuş bir şekilde yerimde kaldım.

Tamamen unutmuştum. Buraya gelme sebebimi.

“Burada ne yapıyorsun?”

Bir robot gibi yağlanması gereken bir şekilde döndüm.

Çok uzak olmayan bir mesafede beyaz tavşan maskeli bir adam duruyordu.

“Buraya hiçbir normal insanın giremeyeceği veya burayı fark edemeyeceği bir büyü yaptım.”

Maskenin küçük deliğinden görünen ultramarin mavi gözler buz gibi soğuktu.

Bunu söylerken elini bana doğru uzattı.

Çocukların sahip olduklarından kıyaslanamayacak kadar büyük ve gösterişli bir asa doğrudan bana doğrultulmuştu.

“Bir maske taktığına göre, bir büyücü müsün?”

Asanın ucunda beyaz bir ışık oluşmaya başladı. Her an beni vuracak gibi görünüyordu.

Yutkundum ve bir şeyler düşünmeye çalıştım.

‘Gizli görevi tamamlamak için buraya geldim’ diye doğrudan söyleyemezdim.

Bu durumda ne yapmalıyım?

‘Maskemi hemen mi çıkarmalıyım? Ve kim olduğumu ona göstermeli miyim?’

Tereddüt ediyordum.

[İlgi %9]

Bar tehlikeli bir şekilde parladı ve sonra…

‘İlgi -%1’

‘İlgi -%2’

‘İlgi -%2’

‘İlgi -%1’

Çubuğun üzerinde aniden beliren küçük harflerle çenem düştü.

‘Ne? Bu ne!’

[İlgi %3]

‘Hayır! Hayır, lütfen!’

İlgisi %9’dan aniden düşmeye başladı.

Bu kadarla kalmadı. %3’te tamamen durmadı, harfler tehlikeli bir şekilde parlamaya devam ederek daha da düşecekmiş gibi görünüyordu.

Titreyen alt dudağımı ısırdım.

‘Hiç ceza yoktu. Sistem ceza olacağını söylememişti, ama neden!’

Yüzüm bu maskeyle kaplı olduğu için şanslıydım.

Olmasaydı, ilgi barına bakarak ağlardım.

Vinter bir santim bile hareket etmeden cevabımı bekliyordu.

“Buraya nasıl girdiğinizi hemen açıklamanız en iyisi olacaktır.”

“O, o……”

Bu dünyaya geldiğimden beri hiç yaşamadığım ilgi düşüşü karşısında zihnim boşaldı.

Aklıma söyleyecek bir şey gelmiyordu çünkü çok şaşkındım.

Ağzım bir şeyler söylemek için hareket ederdi ama hiçbir şey çıkmazdı.

“Onu biz getirdik!”

Çocuklar bana doğru koştular ve beni korumak için önüne geçtiler.

“Teyze, eser kazıma konusunda çok şey bildiği için onu getirdik ve yardım istedik!”

“Evet!”

“Teyzenin yardımıyla neredeyse bitirdik! Bak, efendimiz sang-dan-ju!”

Çocuklar beni korudular ve arkamızdaki buzu işaret ettiler.

Vinter’in gözleri bir anlığına genişledi, sonra çocukları azarladı.

“Size dışarıdan birini buraya asla getirmemeniz gerektiğini kaç kere söyledim?”

“Teyze, dışarıdan biri olmadığını, bir müşteri olduğunu söyledi!”

“Ve verdiğiniz ödev çok zordu……”

Sadece birkaç saat önce tanıştığım çocukların beni böyle savunacaklarını bilmiyordum.

Ama şu anda teşekkür etmeye zamanım yoktu.

Vinter’in soğuk bakışı "müşteri" kelimesiyle değişti.

Birkaç kez bana ve esere baktıktan sonra asasını indirip nazikçe eğildi.

“Çocuklara yardım eden birine karşı saygısızdım. Özür dilerim. Buraya genellikle kimse gelemez.”

Bu, Eclise’nin samimiyetsiz özründen sonra erkek başrollerden birinin yaptığı ilk özürdü.

Burada kimse Penelope’dan özür dilemedi.

Ancak, onun kabalığı için bir özür duymaktan mutlu değildim.

Hiçbir zaman görmediğim bir kazı sahnesinde olmaktan heyecanlanarak buzları oymanın ne kadar acınası olduğunu düşündüm ve çünkü...

Ölmekten korkuyordum.