Roy, büyü enerjisini artırmadaki başarısızlığın büyük ihtimalle Ruh Yiyen Bağımlılıkla ilişkili olduğu sonucuna vardı.

İblislerin ruhları yutmayı sevmesinin sebebinin büyük ihtimalle büyü güçlerini artırması olduğundan şüpheleniyordu. Aksi takdirde, iblisler muhtemelen sadece zevkleri yüzünden onlara bu kadar çılgınca davranmazlardı.

Böylece düşünce treninden sonra kalan ruhlarından birini dışarı çıkardı.

Bir tane denemeli miyim? Şimdi düşününce, değişikliklerim için sisteme ruhları yatırdım ve henüz bir tane bile tatmadım. Bir iblis için gerçekten bu kadar lezzetli mi?

Roy’un çıkardığı ruh en küçüğüydü. Ruha bakarken ağzından istemsizce salyalar aktı. Aynı zamanda, tıpkı insan olduğu dönemde lezzetli yemekler gördüğünde hissettiği gibi, aşırı bir arzu uyandı. Onları yemek için sabırsızlanıyordu!

Roy tükürüğünü yuttu ve bu ışık topunu ağzına atmak için sabırsızlanıyordu.

Bakla büyüklüğündeki ruh, onun tükürüğüyle temas ettiği anda eridi - hayır, yok oldu! Bir iblisin tükürüğü gerçekten bir ruhu parçalayabilirdi!

Aynı zamanda, Roy’un dilinden tarif edilemeyecek kadar harika bir tat geldi. Tüm vücudu ve zihni aşırı bir sevinç içindeydi. Sanki vücudu çılgınca dopamin salgılıyor ve bu da vücudunu daha hafif hissettiriyordu!

Bulutların üzerinde süzülüyordu...

Bu his, yavaşça dağılmadan önce oldukça uzun bir süre devam etti. Roy, az önceki hissi sürekli olarak hatırlayarak yavaşça iyileşti. Tadı ne kadar çok düşünürse, beyni daha fazlasını istediğine dair o kadar çok sinyal veriyordu!

Roy, kalan ruhları da çıkarmaktan kendini alıkoyamadı. Neyse ki, biraz özdenetimi vardı ve kendini bu dürtüye karşı koymaya zorladı.

Ne kadar da yakın bir çağrı! Bu şey gerçekten bağımlılık yapıyor! Roy göğsüne dokundu, dürtüsel susuzluğunu durdurduktan sonra kalan bir korku hissetti.

Sakinleştikten sonra, ruhun çoğunun kaybolduğunu ve sadece küçük bir kısmının akan ısı gibi özel bir hisse dönüştüğünü keşfetti. Önce vücudunun her yerine yayıldı ve sonra tekrar toplandı. En sonunda kalbine aktı ve orada durdu.

Bu akan ısı büyüsü gücü mü? Roy bunu dikkatlice deneyimledi. Emin değildi, bu yüzden istatistiklerini kontrol etmek için sistem arayüzünü açtı.

Roy, Psikokinezi kullandığında büyü enerjisini tüketmişti, ancak şimdi büyü enerjisi özelliğinin sayacının 0 (+0.3) olduğunu gördü!

Bu ne anlama geliyor? Büyü enerjisindeki 0.3’lük artış yavaş yavaş kendi kendime telafi ettiğim bir şey mi, yoksa o ruhu tüketmemden mi kaynaklandı?

İkincisi ise, ruhları yutmanın büyü enerjisini gerçekten geliştirebileceği anlamına geliyordu. Bu Roy için iyi bir haber değildi çünkü bu, kendisini güçlendirmek için yalnızca sisteme güvenemeyeceği ancak yine de büyü enerjisinin büyümesini sürdürmesi gerektiği anlamına geliyordu, bu da daha fazla ruha ihtiyacı olduğu anlamına geliyordu!

Bu böyle devam edemez. Büyü enerjisindeki artışın ardındaki sebebi anlamam ve sonra onu geliştirmenin yollarını düşünmem gerek! diye düşündü Roy. Aksi takdirde hayatım boyunca fakir olacağım!

Roy bu özelliği geçici olarak bir kenara bırakarak, yepyeni bir sayfa açtı ve tekrar çizmeye başladı.

Roy’a göre, sistemde ruhların kullanımı, doğrudan onları sihir enerjisi niteliğini geliştirmek için tüketmekten çok daha etkiliydi. İkisi de ruhları tüketiyordu, ancak sistem daha fazla şey getirebilirdi, örneğin Roy’un şu anda çizdiği büyük külot gibi!

Evet, büyük külot! İnanmayabilirsiniz ama Roy tüm bu zaman boyunca çıplaktı!

Şimdi, sonunda kendisini örtecek kıyafetler yapmak için biraz fazlalığı vardı. Küçük bir iblisken her şey yolundaydı, ama vücudu büyüdükçe artık öyle hissetmiyordu! Kasıklarının arasındaki soğukluk o kadar da harika değildi.

Roy külotunun rengini ten rengine uyacak şekilde ayarladı. Saf pamuktan yapılmıştı, nefes alabilir ve kuruydu. Roy sonunda rahatladı.

Bu demir çubuğun kullanım olanaklarını bilmese de onu korumak her erkeğin içgüdüsüydü ve cinler de bundan istisna değildi...

Muhtemelen Uçurumun üst katında iç çamaşırı giyen ilk iblis benim, değil mi? Roy aceleyle yoluna devam ederken düşündü.

Bu sefer Roy iblis kanatlarını çırptı ve gökyüzünden keşif yapmak için uçtu.

Bu Cehennem Uçurumu ne kadar büyüktü? Roy’un bunu bilmesinin hiçbir yolu yoktu. Yüzlerce kilometre yürümüştü ama aslında gördüğü ufkun dışına çıkmamış olmasından, hatta Uçurumun alt seviyelerine bile ulaşamamış olmasından korkuyordu.

Artık havada süzülebildiği için yerden göremediği birçok sahneyi görebiliyordu. Hmm, ve düşmanlar.

Yerdeyken olduğu gibi, Roy’un uçarken düşmanları kanatlı kuş tipi ve böcek tipi iblislerdi. Ancak, Roy artık onlarla kolayca başa çıkabiliyordu. T-Virüs, Roy’un güç ve hız özelliklerinin zamanla yavaşça artmasını sağladı. Ancak, bu uçan tip iblislerin çok fazla gücü yoktu, bu yüzden bu iblislerle karşılaştığında, Roy onları kolayca önden ezebiliyordu. Roy’un kuyruğu ve keskin pençeleri, onları yakaladığında doğrudan vücutlarını parçalayabiliyordu.

Aynı zamanda Roy uçan iblislerin avlanma yöntemini de öğrendi. Av yerde belirdiğinde, hızla aşağı dalardı ve hatta dalışın etkisiyle daha büyük iblisleri doğrudan alt edebilirdi.

Roy gücünü doğrulamak için avının hedefi olarak bilinçli olarak yetişkin iblisleri seçti. En üst-alt rütbeli iblislerle savaşmak, zayıflara zorbalık etmekten çok daha ilginçti ve dövüş becerilerini eğitmek için çok yardımcı oldu.

Uçan iblislerle karşılaştırıldığında, Roy daha fazla güce sahipti ve yerdeki güçlü iblislerle karşılaştığında uçma avantajına sahipti. Sonuç olarak, daha akıllı iblislerden bazıları, Roy’un bir dizi üst-alt rütbeli iblisi başarıyla öldürmesinden sonra ondan kaçınmayı seçti!

Roy artık bir iblis tirandı. Şimdi geri dönerse muhtemelen Örümcek Kraliçe Araniya’dan bile kurtulabilirdi...

Ancak Roy geri dönmeyi seçmedi çünkü Araniya’yı öldürmek onun için çekici değildi. Bunun nedeni, Roy’un sahip olduğu ruh sayısı arttıkça bir şeyi keşfetmesiydi: ruhun kalitesinin yaratığın gücüyle hiçbir ilgisi yoktu. Toplamda yirmi üç tane en üst-en düşük rütbeli iblis avlamıştı, ancak ruhları sistem için istisnasız düşük kaliteli ruhlardı. Tek fark, daha büyük olmaları ve daha yüksek ruh gücüne sahip olmalarıydı.

Ayrıca Roy artık daha güçlü olduğu için tehlikeden kaçınmak için mağara aramasına gerek yoktu. Bu nedenle, geri dönüp Araniya’yı öldürse bile, düşük kaliteli bir ruhtan başka bir şey kazanamazdı. Bu çok fazla zaman alırdı ve keşfettiği alanı terk edip yüzlerce kilometre geri uçmak zorunda kalırdı. Ancak bunun maliyet açısından etkili olmadığını düşündü.

Her halükarda, muhtemelen bir süre daha Uçurumun üst seviyesinde kalacaktı ve Araniya’nın onu takip etmesinden dolayı intikamını almak için zaman harcayabilirdi...

Uçurumun bu üst seviyesindeki yaşam çok monoton ve sıkıcıydı. Bu dünyada yaşayan hemen hemen tüm iblisler için aynıydı. Zamanları her gün savaşmak ve avlanmakla geçiyordu. Roy buna uyum sağlamaya çalıştı ama uzun bir süre sonra bile hala dayanılmazdı. Bu şekilde devam ederse delireceğini hissediyordu. Hatta bir eğlence olarak ’her gün bir veya iki ruhu yutması gerekip gerekmediği’ hakkında bile düşünceleri vardı.

Ancak bir gün, havada uçarken ve bir düşmanın kendisine çarpmasını beklerken Roy, aniden yerde toplanan onlarca iblisle karşılaştı.

Birlikte olmalarına rağmen hiçbir çatışma yoktu, hatta çaresizce aynı yöne koşuyorlardı!

Bu sadece yere özgü bir durum değildi. Havadakiler bile aslında kanatlarını aynı yöne doğru umutsuzca çırpıyorlardı.

Bu sahne Roy’a yumurtadan çıktığı zamanı hatırlattı, bu yüzden olanlara hemen tepki verdi. İblisler sadece özel durumlarda bu şekilde davranırdı.

Roy, can sıkıntısından yönünü değiştirip onları takip etti.

Bir süre uçtuktan sonra belli bir mesafeye yaklaştığında tarifsiz bir koku Roy’u büyüledi!

Bu koku, Roy’un yediği ruha benziyordu ama o kadar yoğun değildi ve bu kadar uzağa yayılması imkânsızdı.

Acaba bu yük
sek kaliteli bir ruhun kokusu olabilir mi?! diye düşündü Roy.

Hızla ona doğru koştu...