Bölüm 29: Van Helsing’in Gelişi


Oldukça fazla sayıda ruh biriktirmişti, bunların çoğu Abyss of the Demon World’de avlanmaktan ve Lucius’un ona sunduğu dört insan ruhundan geliyordu. Roy’un şimdi elli dört düşük kaliteli ruhu vardı.

Roy, ruhların özel bir enerji kaynağı olduğunu tahmin ettiğinden beri, ruhları yiyerek büyü gücünün nasıl elde edildiğini daha derinlemesine araştırmaya başladı.

İblislerin, içlerinde bulunan negatif enerji için ruhları yuttuğunu hissetti. Negatif enerji, ruhlar canlıyken oluşan korku, acı, açgözlülük vb. duyguları ifade ediyordu. Ve iblislerin nadiren böyle duyguları olması nedeniyle, Roy’un İblis Dünyası’nın Uçurumu’nda yakaladığı ruhlar daha küçüktü ve nispeten daha az negatif enerji içeriyordu, bu da ruhları yuttuktan sonra daha düşük büyü enerjisi büyümesiyle sonuçlandı.

Buna karşılık, insanlar daha zayıf oldukları için duygusal olarak daha zenginlerdi ve ölüm sırasında olumsuz duygusal enerji üretmeye daha yatkındılar, dolayısıyla daha büyük insan ruhlarına sahiptiler.

Roy, bu teorilere dayanarak bir fikir ortaya attı.

İblislerin sadece büyü güçlerini arttırmak için ruhları yediklerini ve muhtemelen ruhlardaki olumsuz duygusal enerjiyi tam olarak kullanmadıklarını düşünüyordu!

Bu nedenle, bodrumdaki iki gün boyunca Roy sahip olduğu tüm ruhları çıkardı ve onları boyutlarına göre kategorilere ayırdı. Daha sonra benzer boyutta ve ruh gücüne sahip birkaç ruh seçti ve deneyler yapmaya başladı.

Bu ruhları iki gruba ayırdı ve bir grubu Roy’un doğrudan yutması gerekiyordu.

Roy, bu ruhları yiyip sistem arayüzündeki sihirli enerji özelliğini gözlemleyerek büyüme oranının genellikle her birinde 0,3 ila 0,4 olduğunu ve sadece iki ruhun yaklaşık 0,5’e ulaştığını buldu.

Roy bu verileri kaydettikten sonra sistemde çizim yapmaya başladı.

Çizimi hala bir iksirdi, ancak bu seferki tanımları farklıydı. Tanımları Büyülü Enerji Büyüme İksiri ve Ruhların Rafine Saf Özleriydi!

Sigorta için Roy bunu düşündü ve bir tane daha ekledi, Maksimum Kullanım. Bu üç tanımı belirledikten sonra Roy, karşılaştırma için kullanacağı ruhları sisteme atıp tasarruf edip somutlaştırdı.

Geçmişteki maddeleştirilmiş öğelerin aksine, Roy’un yaptığı Büyü Enerjisi Büyüme İksiri %100 üretilebilirdi çünkü iksirin kendisi ruhların rafine edilmiş özleriydi. Tıpkı bir ruhu rafine edebildiği gibi, onlarca ruh için de aynısını yapabilirdi. Tek fark rafine iksirin miktarı ve büyüklüğüydü.

Kısa süre sonra Roy’un elinde bir iksir şişesi vardı. Ona baktı ve sonra içmek için başını kaldırdı!

Daha önce on iki ruhu yemiş ve büyü enerjisi özelliğinde 4.2 artış elde etmişti. Ancak, içtikten sonra, on iki benzer boyuttaki ruhun özütlerinden yapılan bu Büyü Enerjisi Büyüme İksiri şişesi büyü enerjisi özelliğini 10 artırdı!

Başka bir deyişle, sistemin ürettiği ruh özü iksiri, ruhları doğrudan tüketmeye kıyasla büyü enerjisini iki katından daha fazla artırdı!

Roy’un geçici planı artık belirlenmişti. Artık ruhları yutma konusunda kendini kontrol etmesi gerektiğini hissediyordu. Ruhları yutmak, onların tadını çıkarmasını sağlasa da, aslında ruhlardan toplayabildiği enerjiyi düşürüyordu. Büyü enerjisini hızla yükseltmek isteseydi, en iyi yol, sistemi kullanarak ruh özü iksiri yapmaktı.

Roy’un sihirli enerji özelliği 23.5’a yükseldiğinde, Psikokineziyi iki kat daha uzun süre sürdürebildiğini keşfetti.

T-Virüs güçlendirmesinin getirdiği güç ve hız artışı artık durmuştu, bu da onun iblis bedeninin mevcut potansiyelini tamamen geliştirdiğini gösteriyordu. Daha iyi bir beden geliştirme iksiri yapabilmesinden önce, bu iki özellik zirveye ulaşmıştı.

Bu iki özellik yalnızca Roy’un yakın dövüş yeteneğini garantiliyordu. Bu koşullar altında, Roy doğal olarak başka yollar aramak zorundaydı. Uzun menzilli saldırı yöntemleri vb. geliştirmesi gerekiyordu. Uzun menzilli saldırı yöntemleri, beceriler yaratmak için yüksek kaliteli ruhlar kullanmasını gerektiriyordu ve daha yüksek büyü enerjisi özelliği, becerileri yarattıktan sonraki temel garantiydi.

Bu arada Roy’un bodrumda araştırma yaptığı iki gün boyunca, Transilvanya’nın küçük kasabasında birbiri ardına garip olaylar yaşanmaya başladı.

Son iki günde birkaç kişi kaybolmuştu. Bu insanlar kasabadaki evsizlerdi ve cesetleri kaybolduktan kısa bir süre sonra bulundu. İnsanlar ilk başta vampirlerin onları yakaladığını düşündüler ancak daha sonra cesetlerini bulduklarında öldürüldüklerini anladılar!

Söylemeye gerek yok, Lucius bu evsiz insanları katletmişti. Kanıt olarak, Roy bu ruhları almıştı. Sorun, kasabadaki insanların Lucius’un bunu çok gizlice yapmasından habersiz olmasıydı. İnsanlar panik halindeydi ve kendi aralarında katilin kim olduğunu tartışıyorlardı.

Bu sırada Van Helsing ve yardımcısı kilise rahibi Carl bu kasabaya geldi.

Transilvanya uzun yıllardır kapalıydı ve insanlar uzun zamandır birbirlerine aşinaydı. Bu nedenle, Van Helsing ve Carl ortaya çıktığında, aralarında yabancılar olduğunu hemen anladılar!

Ellerinde silahlarla, birdenbire ikilinin etrafını sardılar.

Vampirlerin gölgesinde, insanlar yabancılara karşı aşırı şüpheciydi. Bunun nedeni, bu kendini ilan etmiş canavar avcılarının yeteneklerini sık sık abartmaları ve buraya gelip vampir Kont Drakula’yı yok etmek istemeleriydi. Drakula istisnasız tüm bu insanları öldürdü ve ardından Drakula ve gelinleri kasaba halkına saldırarak felaket getirdiler.

Van Helsing ve Carl bundan habersizdi, bu yüzden kasabalılar onları çevrelediğinde ne olduğunu bilmiyorlardı. Kasabalıların soğuk ve uyuşuk gözlerine bakan Van Helsing, onların üzerlerine üşüşüp onları öldüreceklerinden şüphe duymuyordu. Silahını çekmeye hazır bir şekilde arkasına uzandı.

"Sen, dön!"

Bu sırada Van Helsing, arkasında hoş bir ses duydu. Başını çevirdiğinde soylu kadın kıyafetleri giymiş sarışın bir güzelle karşılaştı.

Bu hanım, elbette, Villelis ailesinin geriye kalan iki soyundan biriydi, Anna Villelis! Artık soyluluk unvanına sahip olmasa da, Villelis ailesi bir zamanlar zengindi, bu yüzden kıyafetleri fakir kasaba halkınınkinden, özellikle de yüzleri lekeli kadınlardan tamamen farklıydı. Anna doğal olarak karşılaştırıldığında göz kamaştırıcı görünüyordu.

"Şapkanı çıkar!" Anna ellerini kalçalarına koydu, çenesini kaldırdı ve Van Helsing’e emretti. "Yüzünü göster!"

"Neden?" diye sordu Van Helsing.

"Çünkü yabancılara güvenmiyoruz!" diye cevapladı Anna. "Ayrıca beyler, kendinizi silahsızlandırmanız gerekecek!"

"Gel de dene!" Van Helsing’in kabul etmesi imkansızdı ve silahını daha da sıkı kavradı.

Ortam hemen gerginleşti. Bu sırada başka bir ses geldi. "Onun kim olduğunu biliyorum!"

İnsanlar sesin kaynağına baktıklarında, uzun süredir görevde olmayan belediye başkanlarından geldiğini gördüler!

"Baron Lucius bu!"

"O her zaman vampirlerden malikanesinde saklanmıyor mu?"

"Şimdi neden ortaya çıktı? Biraz kilo vermiş gibi görünüyor..."

Lucius, gevezeliği duymazdan gelerek kalabalığın arasından Van Helsing’e doğru yürüdü ve yüksek sesle, "Beyler, kim olduğunuzu biliyorum! Londra, Paris, her yerde aranıyor posterleriniz asılı, değil mi? Van Helsing! Sen katilsin! Bu yüzden şapkanı çıkarıp kendini göstermeye cesaret edemiyorsun, değil mi?" dedi.

Lucius’un sözlerini duyan kasaba halkı ayaklandı. Aranıyor posterleri mi?! Bu adam bir katil mi?

Sonuç olarak, insanlar Van Helsing’i birkaç gün önce gerçekleşen çok sayıda evsizin öldürülmesiyle hemen ilişkilendirdiler!

"Kahretsin, bu bizim kasabadaki insanları öldürdüğü anlamına mı geliyor?"

"Yanlış olamaz. Baron Lucius çekingen olsa da asil bir adam ve doğru haberler veriyor. O adamın bir katil olduğunu söylüyorsa kesinlikle yanlış değil!"

"Katil! O katil!"

"Yakalayın onu! Yakarak öldürün!"

Kasabalıların giderek daha fazla duygusallaştığını gören Van Helsing, acı bir şekilde gülümsemekten kendini alamadı. Aranıyor posterleri gerçekti. Van Helsing, aslında insanlardan dönüşmüş birçok canavarı öldürmüştü. Ve öldükten sonra, bu canavarlar orijinal insan formlarına geri dönüyorlardı. Bu, gerçeği bilmeyen birçok insanın onu yanlış anlamasına
 ve bir katil olarak görmesine neden oldu ve çeşitli şehirlerde birinci derece cinayetten arandı.