Pucci, Amerika’ya güvenle ulaştıktan hemen sonra onunla iletişime geçtim.
Bir yere gidebilecek gibi görünmüyorum, bu yüzden ona en uygun olduğunda tekrar gelmesini rica ettim.
Dünya yüz yıl öncesine göre oldukça küçülmüş olabilir, ancak Amerika’dan Mısır’a bir yolculuk hala bir insan için kolay bir yolculuk değil.
Fakat yüzünde (ya da sesinde) en ufak bir memnuniyetsizlik belirtisi olmadan tereddüt etmeden kabul etti... Cevabını duyduğumda, doğru kişi olduğunu hissettim.
“İşte o kişi.”
Bana hissettirdiği duygu bu... Aslında, bunu daha önce düşünmemiş olmam tuhaf.
Belki de yüz yıl önce Jonathan’ı dostum olarak adlandırdığım olaylar nedeniyle dostluğa karşı daha şüpheci oldum.
Ama soğukkanlı kalmak en iyisi. Dikkatli olmak doğru olandır.
Gerçekten böyle düşünüyorum. Bu yüzden ona bunu söyledim.--- Acele etmesine gerek yok.
Pucci’nin inancına müdahale etmek niyetinde değilim. Onun derinden dindar olmasını istiyorum.
Annem gibi aptal birine dönüşmediği sürece sorun yok.
Ona “kemiğimi” vereceğim.
Gerek duyulduğunda, ona büyük bir güç kullanma imkânı sağlayacak.